III UK 88/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-12-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III UK 88/07
POSTANOWIENIE
Dnia 9 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania B. Ś.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
o rentę z tytułu niezdolności do pracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 9 stycznia 2008 r.,
na skutek skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 29 marca 2007 r.,
1. odrzuca skargę kasacyjną;
2. oddala wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej ubezpieczonej w postępowaniu
kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Ubezpieczona B. Ś. wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 29 marca 2007 r. Wyrokiem tym Sąd Apelacyjny oddalił jej apelację od wyroku
Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, oddalającego jej
odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, odmawiającej prawa do
renty.
W podstawach kasacyjnych skarżąca zarzuciła naruszenie art. 5 k.p.c.
poprzez uznanie, że jest osobą zdolną do pracy, w sytuacji gdy: ”wobec nierzetelnej
opinii biegłych sądowych, na której Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie,
2
wnioskodawczyni nie była w stanie skutecznie dochodzić prawa do przyznania
renty”. Wniosła o „uchylenie i zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez przyznane
wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy” i o zasądzenie na
rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że ustalenie dotyczące zdolności
ubezpieczonej do pracy nastąpiło w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych. W
ocenie skarżącej opinia ta była nierzetelna, gdyż Sąd nie rozpatrzył zgłaszanych
przez nią zarzutów, dotyczących błędnej oceny stanu jej zdrowia. Stąd wywiodła
wniosek, że oddalenie jej odwołania narusza zasady współżycia społecznego,
albowiem pozbawiona została prawa do renty z powodu nierzetelnej opinii biegłych,
która nie została uzupełniona.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3983
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną strona może oprzeć na
następujących podstawach: (1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego
wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, (2) naruszeniu przepisów postępowania,
jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W myśl natomiast
§ 3 tego przepisu podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące
ustalenia faktów lub oceny dowodów. Art. 3983
§ 3 k.p.c. wprawdzie nie wskazuje
expressis verbis konkretnych przepisów, których naruszenie, w związku z
ustalaniem faktów i przeprowadzaniem oceny dowodów, nie może być
przedmiotem zarzutów wypełniających drugą podstawę kasacyjną, nie ulega jednak
wątpliwości, że obejmuje on art. 233 k.p.c. Wszakże ten właśnie przepis określa
kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów (por. wyrok SN z dnia 26 kwietnia
2006r. V CSK 11/06 LEX nr 230204). Skarżąca w podstawach kasacyjnych
wskazała wprawdzie na naruszenie prawa materialnego – art. 5 k.c., lecz
jednocześnie, wypełniając treścią tę podstawę, zakwestionowała stanowisko Sądu
Apelacyjnego, z którego wynika, iż jest ona osobą zdolną do pracy, negując
wartość dowodową opinii sądowo – lekarskiej, stanowiącej podstawę tego
ustalenia. W istocie zatem, pod pozorem naruszenia przepisów prawa
materialnego, skarżąca - poprzez polemikę z wartością dowodową opinii sądowo –
3
lekarskiej - kwestionuje ocenę tego dowodu i w konsekwencji ustalenia faktyczne
Sądu Apelacyjnego. Ustrojową funkcją Sądu Najwyższego jest sprawowanie
nadzoru judykacyjnego, w tym zapewnianie jednolitości orzecznictwa sądów
powszechnych. Z tego punktu widzenia każdy zarzut skargi kasacyjnej, który ma na
celu polemikę z ustaleniami faktycznymi sądu drugiej instancji, chociażby pod
pozorem błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania określonych przepisów
prawa materialnego, z uwagi na jego sprzeczność z art. 3983
§ 3 k.p.c. jest a limine
niedopuszczalny, a jeżeli skarga oparta jest tylko na takich zarzutach, podlega
odrzuceniu. ( por. wyrok SN z dnia 4 stycznia 2007 r. V CSK 364/06 LEX nr
238975).
Wniesienie kasacji niespełniającej podstawowych wymagań procesowych,
stawianych skardze kasacyjnej, co prowadzi do jej odrzucenia, nie upoważnia do
skutecznego domagania się przez adwokata z urzędu przyznania kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
12 lutego 1999 r., II CKN 341/98, OSNC 1999/6/123; z dnia 31 października 2005 r.
IV CSK 385/05 LEX nr 186855).
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c.
orzekł jak w sentencji postanowienia.
.
POSTANOWIENIE
Dnia 9 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania B. Ś.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
o rentę z tytułu niezdolności do pracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 9 stycznia 2008 r.,
na skutek skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 29 marca 2007 r.,
1. odrzuca skargę kasacyjną;
2. oddala wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej ubezpieczonej w postępowaniu
kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Ubezpieczona B. Ś. wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 29 marca 2007 r. Wyrokiem tym Sąd Apelacyjny oddalił jej apelację od wyroku
Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, oddalającego jej
odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, odmawiającej prawa do
renty.
W podstawach kasacyjnych skarżąca zarzuciła naruszenie art. 5 k.p.c.
poprzez uznanie, że jest osobą zdolną do pracy, w sytuacji gdy: ”wobec nierzetelnej
opinii biegłych sądowych, na której Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie,
2
wnioskodawczyni nie była w stanie skutecznie dochodzić prawa do przyznania
renty”. Wniosła o „uchylenie i zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez przyznane
wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy” i o zasądzenie na
rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że ustalenie dotyczące zdolności
ubezpieczonej do pracy nastąpiło w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych. W
ocenie skarżącej opinia ta była nierzetelna, gdyż Sąd nie rozpatrzył zgłaszanych
przez nią zarzutów, dotyczących błędnej oceny stanu jej zdrowia. Stąd wywiodła
wniosek, że oddalenie jej odwołania narusza zasady współżycia społecznego,
albowiem pozbawiona została prawa do renty z powodu nierzetelnej opinii biegłych,
która nie została uzupełniona.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3983
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną strona może oprzeć na
następujących podstawach: (1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego
wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, (2) naruszeniu przepisów postępowania,
jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W myśl natomiast
§ 3 tego przepisu podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące
ustalenia faktów lub oceny dowodów. Art. 3983
§ 3 k.p.c. wprawdzie nie wskazuje
expressis verbis konkretnych przepisów, których naruszenie, w związku z
ustalaniem faktów i przeprowadzaniem oceny dowodów, nie może być
przedmiotem zarzutów wypełniających drugą podstawę kasacyjną, nie ulega jednak
wątpliwości, że obejmuje on art. 233 k.p.c. Wszakże ten właśnie przepis określa
kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów (por. wyrok SN z dnia 26 kwietnia
2006r. V CSK 11/06 LEX nr 230204). Skarżąca w podstawach kasacyjnych
wskazała wprawdzie na naruszenie prawa materialnego – art. 5 k.c., lecz
jednocześnie, wypełniając treścią tę podstawę, zakwestionowała stanowisko Sądu
Apelacyjnego, z którego wynika, iż jest ona osobą zdolną do pracy, negując
wartość dowodową opinii sądowo – lekarskiej, stanowiącej podstawę tego
ustalenia. W istocie zatem, pod pozorem naruszenia przepisów prawa
materialnego, skarżąca - poprzez polemikę z wartością dowodową opinii sądowo –
3
lekarskiej - kwestionuje ocenę tego dowodu i w konsekwencji ustalenia faktyczne
Sądu Apelacyjnego. Ustrojową funkcją Sądu Najwyższego jest sprawowanie
nadzoru judykacyjnego, w tym zapewnianie jednolitości orzecznictwa sądów
powszechnych. Z tego punktu widzenia każdy zarzut skargi kasacyjnej, który ma na
celu polemikę z ustaleniami faktycznymi sądu drugiej instancji, chociażby pod
pozorem błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania określonych przepisów
prawa materialnego, z uwagi na jego sprzeczność z art. 3983
§ 3 k.p.c. jest a limine
niedopuszczalny, a jeżeli skarga oparta jest tylko na takich zarzutach, podlega
odrzuceniu. ( por. wyrok SN z dnia 4 stycznia 2007 r. V CSK 364/06 LEX nr
238975).
Wniesienie kasacji niespełniającej podstawowych wymagań procesowych,
stawianych skardze kasacyjnej, co prowadzi do jej odrzucenia, nie upoważnia do
skutecznego domagania się przez adwokata z urzędu przyznania kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
12 lutego 1999 r., II CKN 341/98, OSNC 1999/6/123; z dnia 31 października 2005 r.
IV CSK 385/05 LEX nr 186855).
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c.
orzekł jak w sentencji postanowienia.
.