I CZ 148/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 148/07
POSTANOWIENIE
Dnia 15 lutego 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek
SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa C. K.
przeciwko Skarbowi Państwa - Nadleśnictwu M.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 15 lutego 2008 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 1 października
2007 r., sygn. akt X GA (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Powód wniósł w gospodarczym postępowaniu nakazowym cztery oddzielne
sprawy przeciwko temu samemu pozwanemu, przy czym w żadnej z nich wartość
przedmiotu sporu nie przekraczała kwoty 75 000 zł. Sąd pierwszej instancji połączył te
sprawy na podstawie art. 219 k.p.c. do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia i
wyrokiem łącznym z dnia 24 listopada 2006 r. uwzględnił powództwo orzekając
oddzielnie o każdym połączonym roszczeniu.
Na skutek apelacji strony pozwanej Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i
oddalił powództwo w całości.
Od wyroku tego powód wniósł skargę kasacyjną, którą Sąd Okręgowy odrzucił
zaskarżonym postanowieniem z dnia 1 października 2007 r. wydanym na podstawie art.
3986
§ 1 w zw. z art. 3982
§ 1 k.p.c. stwierdzając, że w żadnej z połączonych spraw
2
wartość przedmiotu zaskarżenia nie przekracza progu dopuszczalności skargi
kasacyjnej, a zatem jest ona niedopuszczalna, bowiem fakt połączenia kilku spraw ma
znaczenie tylko techniczne, nie pozbawia żadnej z nich samodzielności i nie powoduje,
że wartością przedmiotu zaskarżenia staje się łączna suma dochodzonych kwot.
W zażaleniu na powyższe postanowienie powód zarzucił, że skoro Sąd drugiej
instancji orzekł o całości roszczenia połączonego do wspólnego rozpoznania i
rozstrzygnięcia, a nie o poszczególnych połączonych sprawach, to rozstrzygnął jedną
sprawę, co znalazło wyraz także w orzeczeniu o kosztach procesu, a wcześniej w
wysokości opłaty od apelacji, którą pobrano od sumy kwot zasądzonych w wyroku
łącznym co do każdej z połączonych spraw. W ocenie skarżącego wartość przedmiotu
zaskarżenia skargą kasacyjną powinna być liczona od kwoty, o której orzekał Sąd
drugiej instancji, a więc od kwoty stanowiącej sumę kwot dochodzonych w
poszczególnych sprawach. Ponadto powód zarzucił naruszenie art. 48 § 1 w związku z
art. 401 pkt 1 k.p.c. wskazując, że w wydaniu zaskarżonego postanowienia brał udział,
jako sędzia sprawozdawca, ten sam sędzia, który jako sędzia sprawozdawca
uczestniczył też w wydaniu wyroku Sądu drugiej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zapewne przez pomyłkę skarżący, zarzucając naruszenie przez Sąd drugiej
instancji art. 48 § 1 k.p.c. przy wydawaniu zaskarżonego postanowienia, zarzucił także
naruszenie art. 401 pkt 1 k.p.c., stanowiącego jedną z podstaw wznowienia
postępowania i nie mającego zastosowania w rozpoznawanej sprawie, w której nie
chodzi o wznowienie postępowania. Skarżący nie wskazał także, który z przepisów
zawartych w pięciu punktach paragrafu pierwszego artykułu 48 k.p.c. został naruszony
przy wydawaniu zaskarżonego postanowienia. Skoro jednak żaden z nich nie wyłącza
od rozpoznania sprawy w zakresie oceny dopuszczalności skargi kasacyjnej sędziego,
który jako sędzia sprawozdawca brał udział w wydaniu wyroku Sądu drugiej instancji,
zarzut naruszenia art. 48 § 1 k.p.c. należy uznać za bezzasadny.
Nie są także uzasadnione pozostałe zarzuty zażalenia. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego jednolite i utrwalone jest stanowisko, że połączenie na podstawie art. 219
k.p.c. kilku spraw do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia jest zabiegiem jedynie
technicznym i nie prowadzi do powstania jednej nowej sprawy. Wszystkie połączone
sprawy zachowują swoją odrębność i są nadal samodzielnymi sprawami, zatem o
dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje nie łączna wartość przedmiotu sporu czy
zaskarżenia ustalona jako suma wartości poszczególnych połączonych spraw, lecz
3
wartość przedmiotu zaskarżenia w każdej nich z osobna (porównaj między innymi
orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1967 r. I CR 158/67, OSNC
1968/6/105, z dnia 13 grudnia 1996 r. I PKN 43/96, z dnia 31 maja 2006 r. IV CZ 41/06,
z dnia 6 października 2006 r. V CSK 206/06, z dnia15 listopada 2007 r., II CSK 418/07 i
I CSK 313/07- nie publ.). Nie ma więc znaczenia czy Sąd drugiej instancji rozstrzygał w
sentencji wyroku oddzielnie o roszczeniach każdej połączonej sprawy czy wydał jedno
orzeczenie łączne ani w jaki sposób obliczona została opłata od apelacji.
Skoro w żadnej z połączonych spraw wartość przedmiotu zaskarżenia nie
przekracza kwoty 75 000 zł, skarga kasacyjna jest niedopuszczalna (art. 3982
§ 1 k.p.c.)
i prawidłowo Sąd drugiej instancji odrzucił ją na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. Z tych
względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 15 lutego 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek
SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa C. K.
przeciwko Skarbowi Państwa - Nadleśnictwu M.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 15 lutego 2008 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 1 października
2007 r., sygn. akt X GA (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Powód wniósł w gospodarczym postępowaniu nakazowym cztery oddzielne
sprawy przeciwko temu samemu pozwanemu, przy czym w żadnej z nich wartość
przedmiotu sporu nie przekraczała kwoty 75 000 zł. Sąd pierwszej instancji połączył te
sprawy na podstawie art. 219 k.p.c. do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia i
wyrokiem łącznym z dnia 24 listopada 2006 r. uwzględnił powództwo orzekając
oddzielnie o każdym połączonym roszczeniu.
Na skutek apelacji strony pozwanej Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i
oddalił powództwo w całości.
Od wyroku tego powód wniósł skargę kasacyjną, którą Sąd Okręgowy odrzucił
zaskarżonym postanowieniem z dnia 1 października 2007 r. wydanym na podstawie art.
3986
§ 1 w zw. z art. 3982
§ 1 k.p.c. stwierdzając, że w żadnej z połączonych spraw
2
wartość przedmiotu zaskarżenia nie przekracza progu dopuszczalności skargi
kasacyjnej, a zatem jest ona niedopuszczalna, bowiem fakt połączenia kilku spraw ma
znaczenie tylko techniczne, nie pozbawia żadnej z nich samodzielności i nie powoduje,
że wartością przedmiotu zaskarżenia staje się łączna suma dochodzonych kwot.
W zażaleniu na powyższe postanowienie powód zarzucił, że skoro Sąd drugiej
instancji orzekł o całości roszczenia połączonego do wspólnego rozpoznania i
rozstrzygnięcia, a nie o poszczególnych połączonych sprawach, to rozstrzygnął jedną
sprawę, co znalazło wyraz także w orzeczeniu o kosztach procesu, a wcześniej w
wysokości opłaty od apelacji, którą pobrano od sumy kwot zasądzonych w wyroku
łącznym co do każdej z połączonych spraw. W ocenie skarżącego wartość przedmiotu
zaskarżenia skargą kasacyjną powinna być liczona od kwoty, o której orzekał Sąd
drugiej instancji, a więc od kwoty stanowiącej sumę kwot dochodzonych w
poszczególnych sprawach. Ponadto powód zarzucił naruszenie art. 48 § 1 w związku z
art. 401 pkt 1 k.p.c. wskazując, że w wydaniu zaskarżonego postanowienia brał udział,
jako sędzia sprawozdawca, ten sam sędzia, który jako sędzia sprawozdawca
uczestniczył też w wydaniu wyroku Sądu drugiej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zapewne przez pomyłkę skarżący, zarzucając naruszenie przez Sąd drugiej
instancji art. 48 § 1 k.p.c. przy wydawaniu zaskarżonego postanowienia, zarzucił także
naruszenie art. 401 pkt 1 k.p.c., stanowiącego jedną z podstaw wznowienia
postępowania i nie mającego zastosowania w rozpoznawanej sprawie, w której nie
chodzi o wznowienie postępowania. Skarżący nie wskazał także, który z przepisów
zawartych w pięciu punktach paragrafu pierwszego artykułu 48 k.p.c. został naruszony
przy wydawaniu zaskarżonego postanowienia. Skoro jednak żaden z nich nie wyłącza
od rozpoznania sprawy w zakresie oceny dopuszczalności skargi kasacyjnej sędziego,
który jako sędzia sprawozdawca brał udział w wydaniu wyroku Sądu drugiej instancji,
zarzut naruszenia art. 48 § 1 k.p.c. należy uznać za bezzasadny.
Nie są także uzasadnione pozostałe zarzuty zażalenia. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego jednolite i utrwalone jest stanowisko, że połączenie na podstawie art. 219
k.p.c. kilku spraw do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia jest zabiegiem jedynie
technicznym i nie prowadzi do powstania jednej nowej sprawy. Wszystkie połączone
sprawy zachowują swoją odrębność i są nadal samodzielnymi sprawami, zatem o
dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje nie łączna wartość przedmiotu sporu czy
zaskarżenia ustalona jako suma wartości poszczególnych połączonych spraw, lecz
3
wartość przedmiotu zaskarżenia w każdej nich z osobna (porównaj między innymi
orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1967 r. I CR 158/67, OSNC
1968/6/105, z dnia 13 grudnia 1996 r. I PKN 43/96, z dnia 31 maja 2006 r. IV CZ 41/06,
z dnia 6 października 2006 r. V CSK 206/06, z dnia15 listopada 2007 r., II CSK 418/07 i
I CSK 313/07- nie publ.). Nie ma więc znaczenia czy Sąd drugiej instancji rozstrzygał w
sentencji wyroku oddzielnie o roszczeniach każdej połączonej sprawy czy wydał jedno
orzeczenie łączne ani w jaki sposób obliczona została opłata od apelacji.
Skoro w żadnej z połączonych spraw wartość przedmiotu zaskarżenia nie
przekracza kwoty 75 000 zł, skarga kasacyjna jest niedopuszczalna (art. 3982
§ 1 k.p.c.)
i prawidłowo Sąd drugiej instancji odrzucił ją na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. Z tych
względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3
k.p.c.