Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 503/07
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 lutego 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Towarzystwa Ubezpieczeń i Reasekuracji „W.(...)” - Spółki
Akcyjnej w W. Oddział w Ł.
przeciwko W. B. i G. B.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 lutego 2008 r.,
skargi kasacyjnej pozwanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 19 czerwca 2007 r., sygn. akt I ACa (…),
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.
Uzasadnienie
Powód Towarzystwo Ubezpieczeń i Reasekuracji W.(...) S.A. z siedzibą w W.
Oddział w Ł. wniósł o uznanie za bezskuteczne w stosunku do niego czynności
2
prawnych dokonanych pomiędzy dłużnikami powoda J. Ł. i J. Ł. a pozwanymi G. B. i W.
B. w dniu 19 października 2004 r. przed notariuszem S. R., tj.
- umowy sprzedaży nieruchomości położonej w O. przy ul. K., dla której w Sądzie
Rejonowym w Z. prowadzona jest księga wieczysta Kw nr (…),
- umowy sprzedaży nieruchomości położonej w S. w gminie O., oznaczonej jako
działki nr (…), dla której w Sądzie Rejonowym w Z. prowadzona jest księga
wieczysta Kw nr (…),
- umowy sprzedaży nieruchomości położonej w S., w gminie O. oznaczonej jako
działki nr (…), dla której w Sądzie Rejonowym w Z. prowadzona jest księga
wieczysta Kw nr (…).
Powód w uzasadnieniu wskazał, że wyrokiem zaocznym z dnia 10 stycznia 2000
r. Sąd Okręgowy w Ł. w sprawie sygn. Akt XGC (…) zasądził na jego rzecz od J. Ł.
kwotę 120.875,77 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 1999 r. do dnia
zapłaty. Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 4
kwietnia 2001 r. Następnie w dniu 12 czerwca 2002 r. powód wystąpił z wnioskiem o
wszczęcie egzekucji przeciwko dłużnikowi J. Ł., która okazała się bezskuteczna. W dniu
18 czerwca 2002 r. powód wystąpił z wnioskiem o wyjawienie majątku, a w dniu
6 września 2004 r. złożył wniosek o nadanie klauzuli wykonalności prawomocnym
orzeczeniom Sądu przeciwko małżonce dłużnika J. Ł., w celu przeprowadzenia
egzekucji z majątku pozostającego na prawie wspólności majątkowej małżeńskiej.
Postanowieniem z dnia 10 listopada 2004 r. Sąd Okręgowy w Ł. nadał wskazanym
wyrokom klauzulę wykonalności przeciwko małżonce dłużnika J. Ł. Dysponując tytułem
wykonawczym przeciwko obojgu małżonkom powód w dniu 9 marca 2005 r. wystąpił z
wnioskiem o wszczęcie egzekucji z majątku objętego małżeńską wspólnością
ustawową, a w tym z nieruchomości położonej w O. na ul. K. oraz gospodarstwa rolnego
położonego w S. Dnia 19 października 2004 r. małżonkowie Ł. sprzedali pozwanym
nieruchomość położoną w O. przy ul. K. oraz działki gruntu wydzielone z gospodarstwa
rolnego położonego w S. gmina O. Zdaniem powoda, wskazane czynności zostały
dokonane z jego pokrzywdzeniem. Przysługująca mu wierzytelność powstała i została
prawomocnie zasądzona przed zawarciem umowy sprzedaży nieruchomości. Przed tym
dniem został też skierowany wniosek o nadanie klauzuli wykonalności przeciwko
małżonkowi dłużnika. Zdaniem powoda, dłużnicy działali ze świadomością jego
pokrzywdzenia, bowiem wiedząc o toczącym się postępowaniu egzekucyjnym dokonali
sprzedaży nieruchomości. Pozwani przy dołożeniu należytej staranności mogli byli
3
dowiedzieć się o tym, iż dłużnicy dokonując zbycia nieruchomości działają na szkodę
wierzycieli.
Pozwani wnosili oddalenie powództwa. Wskazali, że w dniu 19 października 2004
r. zawarli umowę w formie notarialnej – nr Repertorium A (…)/2004 – sporządzoną w
Kancelarii Notarialnej Notariusza S. R., na podstawie której dokonali zakupu dwóch
działek: jednej w O., drugiej w S. Przed spisaniem aktu notarialnego pozwani wpłacili
małżonkom Ł. w dniu 15 maja 2004 r. kwotę 11.428 zł i w dniu 20 czerwca 2004 r. kwotę
22.000 zł, natomiast sama umowa przenosząca własność została zawarta w dniu 19
października 2004 r. Przed zawarciem umowy małżonkowie Ł. zapewnili pozwanych, że
sprzedawane działki nie są obciążone prawami rzeczowymi oraz, że są wolne od innych
ciężarów, zajęć, obciążeń, w tym praw osób trzecich. Zapewnienia te zostały poddane
weryfikacji w księgach wieczystych. Przedmiotowe nieruchomości okazały się wolne od
jakichkolwiek obciążeń.
Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z dnia 18 października 2006 r. uznał za
bezskuteczną wobec powoda - Towarzystwa Ubezpieczeń i Reasekuracji „W.(...)” Spółki
Akcyjnej w W. Oddziału w Ł. , któremu przysługuje względem J. Ł. wierzytelność
stwierdzona wyrokiem zaocznym Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 10 stycznia 2000 r.,
utrzymanym w mocy prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 4 kwietnia,
umowę zawartą w dniu 19 października 2004 r. przed notariuszem S. R. w Kancelarii
Notarialnej w O., zarejestrowaną w rep. A nr (…)/2004 pomiędzy J. i J. małżonkami Ł. a
pozwanymi G. i W. małżonkami B., obejmującą sprzedaż:
- nieruchomości położonej w O. przy ul. K., o powierzchni 16 arów 7 m2,
oznaczonej na mapie ewidencji gruntów jako działka nr 288/1 wchodzącej w
skład nieruchomości dla objętej księgą wieczystą Kw nr 20357 dla której obecnie
w Sądzie Rejonowym w Z. prowadzona jest księga wieczysta Kw nr (…);
- nieruchomości położonej w S. w gminie O., o powierzchni 4 hektary 86 arów 10 m
kw. oznaczonej jako działka nr 200 dla której w Sądzie Rejonowym w Z.
prowadzona jest księga wieczysta Kw nr (…),
- nieruchomości położonej w S., w gminie O., o powierzchni 73 arów oznaczonej
jako działki nr (…) dla której w Sądzie Rejonowym w Z. urządzona jest księga
wieczysta Kw nr (…).
Sąd ustalił, że powód Towarzystwo Ubezpieczeń i Reasekuracji W.(...) Spółka
Akcyjna z siedzibą w W. Oddział w Ł. jest wierzycielem pozwanego J. Ł.. Wierzytelność
opiewająca na kwotę 120.875,77 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 1999
4
r. do dnia zapłaty została stwierdzona wyrokiem zaocznym z dnia 10 stycznia 2000 r.
wydanym przez Sąd Okręgowy w Ł. i utrzymanym w mocy wyrokiem tegoż Sądu z dnia
4 kwietnia 2001 r. Powód skierował przeciwko dłużnikowi wniosek o wszczęcie
egzekucji. Po przeprowadzeniu postępowania o wyjawienie majątku powód wystąpił o
nadanie tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności przeciwko małżonce dłużnika –
J. Ł. Wniosek został złożony w dniu 6 września 2004 r. Postanowieniem Sądu
Okręgowego w Ł. z dnia 10 listopada 2004 r. wniosek ten został uwzględniony.
Sąd Okręgowy ustalił również, że w dniu 19 października 2004 r. małżonkowie Ł.
dokonali przed notariuszem S. R., w ramach jednej czynności prawnej w formie
notarialnej zarejestrowanej w rep. A nr (…)/2004, sprzedaży na rzecz G. i W. B. za
kwotę 33.428,00 zł nieruchomości opisanych w sentencji wyroku. Przed zawarciem
przedmiotowej umowy pozwany został poinformowany przez dłużnika o fakcie, że
nieruchomość położona przy ul. K. jest obciążona hipoteką na rzecz Urzędu
Skarbowego w Z. oraz że w związku z tym potrzebuje on pieniędzy na spłatę
zadłużenia. Strony zawarły wstępną umowę ustną, na podstawie której pozwani
przekazali J. Ł. w dwóch ratach zaliczkę na spłatę zadłużenia: w dniu 15 maja 2004 r.
kwotę 11.428,00 zł, oraz w dniu 20 czerwca 2004 r. kwotę 22.000,00 zł.
Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika również, że pozwani oraz dłużnik mieszkają
w niewielkim, liczącym kilka tysięcy osób mieście. Dłużnik jest osobą znaną w mieście,
prowadzi bowiem działalność gospodarczą. W latach 1997 – 1998 popadł w długi, na
pokrycie zobowiązań sprzedawał majątek. Pozwany o zamiarze sprzedaży działek
dowiedział się od mieszkańców O., z dłużnikiem nie łączyła go bliska znajomość.
Pozwany znał dłużnika jako osobę prowadzącą firmę transportową, dłużnik przywoził
pozwanemu żwir na budowę.
Jak wynika z ustaleń Sądu pierwszej instancji, w chwili wyrokowania dłużnik
nadal korzystał z nieruchomości położonej przy ul. Kochanowskiego, gdzie znajduje się
warsztat samochodowy.
Zdaniem Sądu Okręgowego, nie budzi wątpliwości, że czynność małżonków Ł.
polegająca na przeniesieniu własności nieruchomości uniemożliwiła stronie powodowej
uzyskanie zaspokojenia, w sposób znaczący bowiem pomniejszyła majątek dłużnika.
Strona powodowa bezskutecznie prowadziła egzekucję przeciwko J. Ł. od 2002 r., a
sporne nieruchomości, o których istnieniu wierzyciel dowiedział się dopiero w toku
postępowania o wyjawienie majątku, stanowiły dla niego gwarancję wyegzekwowania
należności pieniężnej. Jeżeli dłużnik w momencie, gdy wierzyciel wystąpił z wnioskiem o
5
nadanie klauzuli wykonalności przeciwko małżonce dłużnika i postępowanie w tym
przedmiocie toczy się, sprzedaje trzy nieruchomości, to nie można mieć wątpliwości, że
czynność zmierza co najmniej do pogłębienia stanu niewypłacalności, znacznego
opóźnienia egzekucji i utrudnienia, jeśli nie uniemożliwienia zaspokojenia. Stan
niewypłacalności dłużnika istnieje do tej pory, bo do dzisiaj nie znaleziono składników
majątku dłużnika, z których powód mógłby uzyskać zaspokojenie.
Sąd Okręgowy wskazał także, iż koniecznym warunkiem odpowiedzialności
osoby trzeciej w ramach instytucji skargi pauliańskiej jest uzyskanie przez kontrahenta
dłużnika korzyści majątkowej, świadomość dłużnika, że działa z pokrzywdzeniem
wierzycieli oraz wiedza lub możność – przy zachowaniu należytej staranności –
dowiedzenia się o tym przez osobę trzecią. Pierwsza ze wskazanych okoliczności
pozostawała w sprawie poza sporem bowiem pozwani nabyli na podstawie zaskarżonej
czynności prawo własności trzech nieruchomości za cenę 33.428 zł. Zdaniem Sądu nie
budzi również wątpliwości świadomość dłużnika o działaniu z pokrzywdzeniem
wierzyciela, bowiem wiedział on, że strona powodowa prowadzi przeciwko niemu
egzekucję i zdawał sobie sprawę, że sprzedaż nieruchomości spowoduje niemożność
zaspokojenia się przez wierzyciela.
Według Sądu Okręgowego również pozwani mieli świadomość tego, że dłużnik
działa z pokrzywdzeniem wierzycieli. Małżonkowie B. niewątpliwie mieli wiedzę o złej
sytuacji finansowej dłużnika, o której dłużnik sam ich poinformował żądając wpłacenia
kwoty tytułem zaliczki na cenę sprzedaży nieruchomości na kilka miesięcy przed
zawarciem umowy, w celu zlikwidowania zadłużenia wobec Urzędu Skarbowego.
W apelacji od powyższego wyroku pozwani zarzucili sprzeczność istotnych
ustaleń Sądu pierwszej instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego
oraz naruszenie prawa materialnego, tj. art. 527 k.c., przez przyjęcie, że w wyniku
czynności polegającej na zawarciu umowy kupna sprzedaży przedmiotowych
nieruchomości dłużnik stał się niewypłacalny lub niewypłacalny w stopniu wyższym niż
przed dokonaniem tych czynności.
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 19 czerwca 2007 r. oddalił apelację pozwanych
rozstrzygając o kosztach postępowania.
Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji
i wyprowadzone na ich podstawie wnioski, uznając zarzuty apelacji za niezasadne.
Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia art. 527 k.c., a Sąd
pierwszej instancji prawidłowo przyjął istnienie przesłanki działania dłużnika
6
z pokrzywdzeniem wierzyciela. Nie do zaakceptowania jest bowiem pogląd skarżących,
że zaskarżona czynność prawna polepszyła sytuację powodowego wierzyciela, gdyż
cena ze sprzedaży nieruchomości pozwoliłaby na spłatę zadłużenia wobec Urzędu
Skarbowego i wykreślenie hipoteki przymusowej. Sąd Apelacyjny wskazał, że
konsekwencje zbycia nieruchomości są dalej idące dla wierzyciela i pozostawienie tych
nieruchomości przy dłużniku w stanie obciążonym hipoteką przymusową byłoby dla
wierzyciela korzystniejsze. Nie wykluczałoby to bowiem możliwości zaspokojenia się
powoda z przedmiotowych nieruchomości zakładając, że wierzytelność zabezpieczona
hipoteką nie przekracza wartości nieruchomości. W takiej sytuacji powód zaspokoiłby
się w dalszej kolejności, po zaspokojeniu przez Urząd Skarbowy wierzytelności
podatkowych korzystających z pierwszeństwa. W konsekwencji Sąd Apelacyjny przyjął
za Sądem Okręgowym, że skoro nie znaleziono składników majątku dłużnika, z których
powód mógłby się zaspokoić, to stan niewypłacalności na skutek dokonania czynności
prawnej zdziałanej z pozwanymi powiększył się, krzywdząc wierzycieli. Zdaniem Sądu
Okręgowego zostały spełnione również pozostałe przesłanki z art. 527 k.c. warunkujące
odpowiedzialność osoby trzeciej będącej stroną czynności prawnej zdziałanej z
pokrzywdzeniem wierzyciela.
Skargę kasacyjną od powyższego orzeczenia pozwani oparli na podstawie
naruszenia prawa materialnego, tj. art. 527 § 1 i 2 k.c. przez jego niewłaściwe
zastosowanie polegające na błędnym uznaniu istnienia związku przyczynowego, między
czynnością prawną dłużników, a pokrzywdzeniem wierzyciela, mimo braku ku temu
podstaw w ustalonym stanie faktycznym. Zdaniem skarżących nie można uznać
pokrzywdzenia wierzyciela w sytuacji, gdy zaskarżona czynność prawna polegała na
przeniesieniu własności nieruchomości zabezpieczonej hipoteką na rzecz
uprzywilejowanego wierzyciela – Urzędu Skarbowego – a świadczenie uzyskane od
nabywcy zostało przeznaczone na zaspokojenie uprzywilejowanego wierzyciela i nie
trafiło do majątku dłużnika przy czym stan majątku dłużnika nie pozwalał na
samodzielne zaspokojenie wierzyciela hipotecznego bez dokonania zaskarżonej przez
wierzyciela czynności.
Zarzucając powyższe skarżący wnieśli o uchylenie w całości zaskarżonego
wyroku i zmianę wyroku Sądu pierwszej instancji przez oddalenie powództwa w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozstrzygniecie niniejszej sprawy wymaga odpowiedzi na pytanie czy w sytuacji,
gdy zaskarżona na podstawie art. 527 i n. k.c. czynność prawna dłużnika polegała na
7
przeniesieniu własności nieruchomości zabezpieczonej hipoteką na rzecz
uprzywilejowanego wierzyciela, a świadczenie uzyskane od nabywcy zostało
przeznaczone na zaspokojenie tego uprzywilejowanego wierzyciela i nie trafiło do
majątku dłużnika, przy czym stan majątku dłużnika nie pozwalał na zaspokojenie
wierzyciela hipotecznego bez dokonania zaskarżonej przez wierzyciela czynności,
występuje związek przyczynowy między czynnością prawną dłużników, a
pokrzywdzeniem wierzyciela.
Według art. 527 § 2 k.c. czynność prawna dłużnika jest dokonana
z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny
albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. Z
przytoczonego przepisu jednoznacznie wynika, że wierzyciel jest pokrzywdzony, jeżeli w
związku z dokonaniem czynności przez dłużnika stan jego majątku, z którego wierzyciel
może się zaspokoić zmniejszył się w taki sposób, że uniemożliwia to w całości lub w
części pokrycie jego wierzytelności. Istnienie związku przyczynowego pomiędzy
czynnością prawną dłużnika zdziałaną z udziałem osoby trzeciej, a stanem
niewypłacalności dłużnika stanowi warunek sine qua non uznania tej czynności za
bezskuteczną.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentowane jest stanowisko, do którego
skład Sądu Najwyższego rozpoznający niniejszą sprawę w całości się przychyla, że
pokrzywdzenie powstaje na skutek takiego stanu majątku dłużnika, który powoduje
niemożność, utrudnienie lub odwleczenie zaspokojenia wierzyciela. Jednocześnie
trafnie podkreśla się, że chodzi o rzeczywistą niewypłacalność dłużnika, ocenianą
według chwili wystąpienia przez wierzyciela z akcją pauliańską jak również chwili
wyrokowania (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2001 r., IV CKN
525/00, niepubl; z dnia 22 marca 2001 r., V CKN 280/00, niepubl; z dnia 29 czerwca
2004 r., II CK 367/03, niepubl; z dnia 15 czerwca 2005 r., IV CK 806/04, niepubl).
Rzeczywisty (obiektywny) charakter niewypłacalności dłużnika, oznacza,
że dłużnik nie jest w stanie zaspokoić wierzyciela, nawet w sytuacji gdy ten ostatni
wspomagany jest przymusem państwowym realizowanym w toku postępowania
egzekucyjnego. Istotne dla zbadania wystąpienia przesłanki pokrzywdzenia wierzyciela
jest ustalenie w konkretnej sytuacji, czy w przypadku dokonania czynności przez
dłużnika wierzyciel nie może się zaspokoić z ewentualnego ekwiwalentu uzyskanego
przez dłużnika od osoby trzeciej oraz w przypadku braku tego ekwiwalentu lub
niemożności zaspokojenia się z niego, czy w przypadku nie dokonania tej czynności
8
wierzyciel faktycznie zostałby zaspokojony. Trafnie bowiem Sąd Najwyższy w
uzasadnieniu wyroku z dnia 13 października 2006 r., III CSK 58/06, (niepubl.) zwrócił
uwagę na fakt, że samo uzyskanie przez dłużnika na skutek dokonania zaskarżonej
czynności ekwiwalentu od osoby trzeciej nie eliminuje stanu pokrzywdzenia wierzyciela,
jeżeli wierzyciel nie miał możliwości uzyskania zaspokojenia chronionej wierzytelności z
ekwiwalentu (świadczenia wzajemnego osoby trzeciej). Również w takiej sytuacji
rozporządzenie majątkowe dłużnika mogłoby prowadzić do stanu jego niewypłacalności,
skoro uzyskany przez dłużnika ekwiwalent rozporządzenia nie umożliwia wierzycielowi
zaspokojenia egzekucyjnego chronionej wierzytelności. Z drugiej jednak strony, nie w
każdym przypadku, gdy osoba trzecia uzyskuje korzyść majątkową na skutek czynności
prawnej dokonanej z dłużnikiem, dochodzi do pokrzywdzenia wierzyciela, nawet
w sytuacji gdy uzyskany przez dłużnika od osoby trzeciej ekwiwalent nie trafia do jego
majątku. W uzasadnieniu powoływanego już wyroku z dnia 13 października 2006 r., Sąd
Najwyższy wyraźnie wskazał, że jeżeli przedmiot zaskarżonej umowy sprzedaży był
obciążony hipoteką w chwili zawierania tej umowy, to okoliczność ta nie może pozostać
bez znaczenia dla stwierdzenia działania dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli w
rozumieniu art. 527 § 1 k.c. Jak dalej podkreślił Sąd Najwyższy, w tej sytuacji może
pojawić się kwestia, czy doszło do pokrzywdzenia wierzyciela, skoro wierzyciel nie
mógłby liczyć na preferencyjne zaspokojenie swojej wierzytelności ze sprzedanej
nieruchomości. Przedmiot nielojalnej czynności prawnej dłużnika może tracić dla
wierzyciela pauliańskiego swój walor egzekucyjny, jeżeli doszłoby do ustanowienia na
nim wcześniej hipoteki tworzącej przywilej egzekucyjny dla wierzyciela hipotecznego. Na
tym stanowisku stanął też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 31 stycznia 2007 r., II CSK
384/06, (niepubl.), wskazując, że nie można uznać, że dłużnik stał się niewypłacalny
w większym stopniu, jeżeli niezależnie od tego czy dokonał określonej czynności
rozporządzającej składnikiem należącym do jego majątku, czy też nie, wierzyciel i tak
nie może uzyskać zaspokojenia swojej wierzytelności. W tej sytuacji pomiędzy
czynnością, której uznania za bezskuteczną wobec siebie żąda wierzyciel,
a niewypłacalnością dłużnika brak związku o którym mowa w art. 527 § 2 k.c., a którego
istnienie jest konieczne dla uwzględnienia przedmiotowego powództwa. Sąd Najwyższy
wskazał również, że w przypadku umowy kupna sprzedaży nieruchomości obciążonej
hipoteką wprawdzie zmniejszył się majątek dłużnika, to jednak ze względu na
obciążenie tego majątku hipoteką, w stosunku do wierzyciela, który wystąpił z
9
powództwem nie nastąpiła żadna zmiana co do jego możliwości zaspokojenia z majątku
dłużnika.
Jak wynika z ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie przez sądy
obu instancji, na spornej nieruchomości ustanowiona była hipoteka przymusowa.
Hipoteka te zabezpieczała wierzytelność w wysokości równej wartości przedmiotowych
nieruchomości, przy czym wartość nieruchomości, a jednocześnie cena którą dłużnik
uzyskał w wyniku ich sprzedaży, nie była jak dotąd kwestionowana przez powoda.
Gdyby zatem założyć, że umówiona cena odpowiadała wartości nieruchomości, to
oczywiste jest w świetle art. 1025 § 1 pkt k.p.c. w wyniku przeprowadzonej egzekucji ze
spornej nieruchomości obciążonej hipoteką przymusową ustanowioną na rzecz Skarbu
Państwa – Urzędu Skarbowego, wierzyciel (powód) nie uzyskałby zaspokojenia. Mając
powyższe na uwadze nie można zgodzić się z tezą, że na skutek dokonania
zaskarżonej czynności doszło do pokrzywdzenia wierzyciela. Przeciwnie należy
podkreślić, że w tym stanie rzeczy pomiędzy niewypłacalnością dłużnika a dokonaną
czynnością nie zachodzi związek przyczynowy o jakim mowa w art. 527 k.p.c.
Sąd Najwyższy z uwagi na powyższe na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c. oraz art.
108 § 2 w zw. z art. 39821
k.p.c. orzekł jak w sentencji.