Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 11 LUTEGO 2008 R.
SDI 1/08
Określenie w przepisach art. 91 a-d ustawy z dnia 26 maja 1982 r. –
Prawo o adwokaturze (Dz. U. 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.): podstaw,
granic, przedmiotu zaskarżenia i kręgu podmiotów uprawnionych do wno-
szenia kasacji nie pozwala na uznanie, iż jest to „sprawa nieuregulowana w
niniejszym rozdziale” (art. 95n powołanej ustawy), co wyklucza możliwość
zaskarżenia kasacją Prokuratora Generalnego w trybie art. 521 k.p.k. roz-
strzygnięcia sądu dyscyplinarnego niebędącego orzeczeniem.
Przewodniczący: sędzia SN A. Siuchniński.
Sędziowie SN: J. Dołhy, P. Kalinowski (sprawozdawca).
Prokurator Prokuratury Krajowej: A. Herzog.
Rzecznik Dyscyplinarny NRA: T. Krzemiński.
Sąd Najwyższy w sprawie adw. Jacka B. i adw. Marcina Z., w przed-
miocie uchybienia zasadom etyki zawodu adwokata, po rozpoznaniu w
Izbie Karnej na rozprawie w dniu 11 lutego 2008 r., z urzędu kwestii do-
puszczalności kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na nie-
korzyść od postanowienia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przy Naczel-
nej Radzie Adwokackiej z dnia 7 lipca 2007 r., utrzymującego w mocy po-
stanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w K. z dnia 29 wrze-
śnia 2006 r.,
p o s t a n o w i ł pozostawić bez rozpoznania kasację Prokuratora Gene-
ralnego.
2
U Z A S A D N I E N I E
Postępowanie dyscyplinarne w stosunku do adwokatów Jacka B. i
Marcina Z. zostało wszczęte o to, że:
I. adw. Jacek B.:
1. w dniach 15, 16, i 18 lutego 2005 r. w W., naruszył obowiązek zachowa-
nia umiaru i taktu wobec sądu, przed którym występował, a to Sądu Okrę-
gowego w W., przez to, że zaniechał wykonywania obowiązków obrońcy z
urzędu oskarżonej Janiny C. oraz celowo utrudniał doręczenie zarządze-
nia o wyznaczeniu obrońcą z urzędu i wezwania na rozprawę, tj. o przewi-
nienie dyscyplinarne z § 27 ust. 1 Zbioru zasad etyki adwokackiej i godno-
ści zawodu uchwalonego przez Naczelną Radę Adwokacką w dniu 10 paź-
dziernika 1998 r. w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Pra-
wo o adwokaturze (Dz. U. 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.);
2. w dniach 16 i 18 lutego 2005 r. w W., nie stawił się na rozprawę przed
Sądem Okręgowym w W., nie powiadamiając sądu o niemożności wzięcia
udziału w rozprawie, tj. o przewinienie dyscyplinarne z § 30 Zbioru zasad
etyki adwokackiej i godności zawodu uchwalonego przez Naczelną Radę
Adwokacką w dniu 10 października 1998 r.;
3. w dniu 15 lutego 2005 r. w W., w piśmie kierowanym do Sądu Okręgo-
wego w W., świadomie niezgodnie z prawdą podał, że pismo oskarżonej
Janiny C. o wypowiedzeniu pełnomocnictwa otrzymał po rozprawie, tj. o
przewinienie dyscyplinarne z § 11 Zbioru zasad etyki adwokackiej i godno-
ści zawodu uchwalonego przez Naczelną Radę Adwokacką w dniu 10 paź-
dziernika 1998 r.;
II. adw. Marcin Z.:
1. w dniach 15, 16, i 18 lutego 2005 r. w W., naruszył obowiązek zachowa-
nia umiaru i taktu wobec sądu, przed którym występował, a to Sądu Okrę-
3
gowego w W., przez to, że zaniechał wykonywania obowiązków obrońcy z
urzędu oskarżonej Janiny C. oraz celowo utrudniał doręczenie zarządze-
nia o wyznaczeniu obrońcą z urzędu i wezwania na rozprawę, tj. o przewi-
nienie dyscyplinarne z § 27 ust. 1 Zbioru zasad etyki adwokackiej i godno-
ści zawodu uchwalonego przez Naczelną Radę Adwokacką w dniu 10 paź-
dziernika 1998 r. w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Pra-
wo o adwokaturze;
2. w dniach 16 i 18 lutego 2005 r. w W. nie stawił się na rozprawę przed
Sądem Okręgowym w W., nie powiadamiając sądu o niemożności wzięcia
udziału w rozprawie, tj. o przewinienie dyscyplinarne z § 30 Zbioru zasad
etyki adwokackiej i godności zawodu uchwalonego przez Naczelną Radę
Adwokacką w dniu 10 października 1998 r.
Postanowieniem z dnia 18 października 2005 r. Zastępca Rzecznika
Dyscyplinarnego Okręgowej Rady Adwokackiej w K. umorzył postępowanie
dyscyplinarne w stosunku do adwokatów Jacka B. i Marcina Z. To roz-
strzygnięcie zostało zaskarżone odwołaniem wniesionym przez Ministra
Sprawiedliwości z wnioskiem o uchylenie kwestionowanego postanowienia
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Po rozpoznaniu tego odwołania, Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej
w K., postanowieniem z dnia 29 września 2006 r. utrzymał w mocy zaskar-
żone rozstrzygnięcie. Od tego ostatniego postanowienia kolejne odwołanie
złożył Minister Sprawiedliwości wnosząc alternatywnie: o uchylenie zaskar-
żonego postanowienia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w K. i
przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania albo o uchy-
lenie zarówno tego postanowienia, jak i postanowienia Zastępcy Rzecznika
Dyscyplinarnego Okręgowej Rady Adwokackiej w K.
Postanowieniem z dnia 7 lipca 2007 r. Wyższy Sąd Dyscyplinarny
Naczelnej Rady Adwokackiej nie uwzględnił odwołania wniesionego przez
4
Ministra Sprawiedliwości i utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie Są-
du Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w K.
Obecnie, Prokurator Generalny wystąpił z kasacją na niekorzyść ad-
wokatów Jacka B. i Marcina Z., zaskarżając powołane wyżej postanowienie
Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Naczelnej Rady Adwokackiej. W nad-
zwyczajnym środku zaskarżenia zarzucono rażące i mogące mieć istotny
wpływ na treść „orzeczenia” naruszenie przepisów prawa procesowego, to
jest art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 95n prawa o
adwokaturze, polegające na zaniechaniu przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny
Naczelnej Rady Adwokackiej wszechstronnej kontroli odwoławczej zaskar-
żonego postanowienia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w K. i nie
wskazaniu czym kierował się sąd wydając zaskarżone postanowienie, w
następstwie czego doszło do utrzymania w mocy zaskarżonego rozstrzy-
gnięcia. W oparciu o tak sformułowany zarzut kasacji skarżący wniósł o
uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Wyższemu
Sądowi Dyscyplinarnemu Naczelnej Rady Adwokackiej do ponownego roz-
poznania w postępowaniu odwoławczym. Jednocześnie, w pisemnych mo-
tywach skargi kasacyjnej podniesione zostało zagadnienie dopuszczalno-
ści jej wnoszenia przez Prokuratora Generalnego, w trybie przewidzianym
w art. 521 k.p.k. W przekonaniu skarżącego, modyfikacja ustawy z dnia 26
maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze, dokonana ustawą z dnia 29 marca
2007 r. o zmianie ustawy – Prawo o adwokaturze i niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 80, poz. 540) stworzyła możliwość wnoszenia kasacji przez
podmioty wymienione art. 521 k.p.k. – również od postanowień kończących
postępowanie dyscyplinarne, tj. w fazie dochodzeń dyscyplinarnych. Taka
bowiem forma rozstrzygnięć jest przewidziana na tym etapie postępowania
dyscyplinarnego, który odpowiada w procedurze karnej postępowaniu
przygotowawczemu. Na gruncie obecnych uregulowań zawartych w Ko-
deksie postępowania karnego dopuszczalne jest zaskarżenie kasacją pra-
5
womocnego postanowienia sądu, utrzymującego w mocy postanowienie o
umorzeniu postępowania przygotowawczego, jeśli znajdowało się ono w
fazie ad personam. Tym samym, przepis art. 521 k.p.k. – w przekonaniu
skarżącego – stwarza Prokuratorowi Generalnemu możliwość wniesienia
kasacji zarówno od każdego prawomocnego orzeczenia sądu kończącego
postępowanie sądowe, jak i od prawomocnego orzeczenia sądu kończące-
go postępowanie przygotowawcze. Skoro ta materia nie jest uregulowana
odrębnie w przepisach ustawy – Prawo o adwokaturze, to zdaniem autora
nadzwyczajnego środka zaskarżenia, przepis art. 95n tej ustawy w brzmie-
niu obecnie obowiązującym, daje Prokuratorowi Generalnemu podstawę
do korzystania z uprawnień, przewidzianych w art. 521 k.p.k., również w
odniesieniu do prawomocnych postanowień sądowych kończących postę-
powanie dyscyplinarne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Obowiązek każdorazowego badania warunków formalnych dopusz-
czalności kasacji jest oczywisty i zawsze wyprzedza jej merytoryczne roz-
poznawanie. Zanim można przystąpić do analizy podniesionych w kasacji
zarzutów należy ocenić kwestię dopuszczalności jej wniesienia i uprawnie-
nia podmiotu, jaki z nią wystąpił. Potrzeba przeprowadzenia takiej kontroli
w tej sprawie, trafnie została wskazana już przez sam podmiot wnoszący
skargę, a także przez adw. Jacka B., w nadesłanej odpowiedzi na kasację.
Wynik tej analizy i kontroli prowadzi jednak do wniosków odmiennych od
tych, do jakich doszedł autor wywodów zamieszczonych w części motywa-
cyjnej kasacji.
Na wstępie zauważyć trzeba, że już w zarzucie kasacji skarżący
błędnie określił kwestionowane rozstrzygnięcie mianem „orzeczenia”, skoro
w rzeczywistości ma ono formę postanowienia. Ustawa – Prawo o adwoka-
turze wprowadziła i konsekwentnie posługuje się podziałem rozstrzygnięć
zapadających w postępowaniu dyscyplinarnym na: postanowienia i orze-
6
czenia. Z każdą z tych form wiąże się też etap tego postępowania i rodzaj
materii będącej przedmiotem tychdecyzji procesowych. Zatem, przy formu-
łowaniu nadzwyczajnych środków zaskarżenia przez podmioty specjalne
należy oczekiwać szczególnie precyzyjnego stosowania się do terminologii
przyjętej przez ustawodawcę.
Przypomnieć także w tym miejscu należy konsekwentne stanowisko
Sądu Najwyższego, prezentowane zarówno na gruncie postępowania dys-
cyplinarnego dotyczącego adwokatów (por. postanowienie z dnia 28 lutego
2007 r.,SDI 5/07 – niepubl.), jak i radców prawnych (por. postanowienie z
dnia 21 grudnia 2006 r., SDI 30/06 – niepubl.), zgodnie z którym wprowa-
dzenie przez ustawodawcę w aktach prawnych o charakterze dla tych kor-
poracji ustrojowym, wyraźnego podziału rozstrzygnięć zapadających w tym
postępowaniu i związanie ich rodzaju z etapem tego postępowania na ja-
kim zostały podjęte, ma istotne znaczenie normatywne. Zgodnie z dyspo-
zycją art. 95 ust. 2 ustawy – Prawo o adwokaturze, rozstrzygnięcia sądu
dyscyplinarnego zapadają w formie orzeczeń lub postanowień. Identyczne
postaci rozstrzygnięć kończących postępowanie dyscyplinarne przewiduje
też przepis art. 88a tej ustawy, określający tryb i zasady ich zaskarżania.
Prowadzi to do wniosku, że zarówno od orzeczenia, jak i od postanowienia
zwykłe środki odwoławcze przysługują stronom i Ministrowi Sprawiedliwo-
ści. Natomiast, stosownie do dyspozycji art. 91a ust. 1 ustawy, nadzwy-
czajny środek zaskarżenia został związany wyłącznie z takim rozstrzygnię-
ciem zapadającym w postępowaniu dyscyplinarnym, wydanym przez Wyż-
szy Sąd Dyscyplinarny w drugiej instancji, które ma postać orzeczenia.
Wprawdzie, uchylony został przepis art. 95m ustawy – Prawo o adwokatu-
rze, będący podstawą do wydania rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 23 lipca 1998 r. w sprawie postępowania dyscyplinarnego w stosun-
ku do adwokatów i aplikantów adwokackich (Dz. U. Nr 99, poz. 635 ze
zm.), regulującego szczegółowe zasady i tryb postępowania dyscyplinar-
7
nego w stosunku do adwokatów i aplikantów adwokackich, ale zachowany
został w ustawie podział na poszczególne etapy postępowania dyscypli-
narnego. I tak, przepis art. 95c ustawy z całego postępowania dyscyplinar-
nego wyodrębnia etap dochodzenia, postępowanie przed sądem dyscypli-
narnym i postępowanie wykonawcze. Podobnie, art. 90 ust. 2 mówi o
wszczęciu dochodzenia lub postępowania przed sądem dyscyplinarnym.
Zgodnie z ustawą, rzecznikowi dyscyplinarnemu przysługuje uprawnienie
do wszczęcia dochodzenia, skierowania do sądu dyscyplinarnego wniosku
o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego lub wniosku o ukaranie do
dziekana okręgowej rady adwokackiej (art. 93a ustawy). Z kolei przepis art.
95 d ustawy upoważnia zarówno sąd dyscyplinarny, jak rzecznika dyscypli-
narnego do umorzenia postępowania dyscyplinarnego w wypadkach
mniejszej wagi. Chociaż rozwiązania ukształtowane w wyniku nowelizacji
ustawy o adwokaturze, dokonane ustawą z dnia 29 marca 2007 r., dalekie
są od precyzyjnego określenia szczegółowych relacji między poszczegól-
nymi podmiotami uczestniczącymi w postępowaniu dyscyplinarnym, zasad
odnoszących się do postępowania odwoławczego i reguł procedowania,
ale nie ulega wątpliwości, że zasadnicze znaczenie ma zachowanie po-
działu rozstrzygnięć zapadających w tym postępowaniu na postanowienia i
orzeczenia, zachowanie dotychczasowych etapów postępowania z podzia-
łem na dochodzenie, postępowanie sądowe i postępowanie wykonawcze
oraz określenie rodzajów środków odwoławczych w powiązaniu z formami
rozstrzygnięć. Szczególne znaczenie ma zwłaszcza wyodrębnienie w art.
88a ustawy postanowień kończących postępowanie dyscyplinarne. Z zary-
sowanego tam podziału rozstrzygnięć wynika, że w tym postępowaniu, to-
czącym się również na obecnych zasadach, występuje kategoria decyzji
procesowych rozstrzygających o dalszym biegu procesu, mająca postać
postanowień. Niezależnie od tego, czy są to postanowienia jedynie bloku-
jące wydanie rozstrzygnięcia co do przedmiotu tego postępowania, czy też
8
zawierające takie rozstrzygnięcie (bo takiej zależności ustawodawca obec-
nie nie określił), zupełnie zasadnicze znaczenie ma to, że przy zachowaniu
tego podziału jedynie w stosunku do jednej grupy rozstrzygnięć wyraźnie
przewidziano możliwość zaskarżenia ich kasacją. Stosownie do dyspozycji
art. 91a ust. 1 ustawy – Prawo o adwokaturze tylko od orzeczenia wydane-
go przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny w drugiej instancji przysługuje kasa-
cja. Od żadnego zatem innego rozstrzygnięcia wydanego w postępowaniu
dyscyplinarnym ten nadzwyczajny środek zaskarżenia nie przysługuje. Dla
rozważanego zagadnienia istotne znaczenie ma też krąg podmiotów
uprawnionych do wniesienia kasacji. Możliwość tę ustawa przyznaje stro-
nom, Ministrowi Sprawiedliwości, Rzecznikowi Praw Obywatelskich oraz
Prezesowi Naczelnej Rady Adwokackiej. Gdyby na moment hipotetycznie
założyć, że ustawodawca rzeczywiście zamierzał zróżnicować zakresy
uprawnień poszczególnych podmiotów i przyznać niektórym spośród nich
dalej idącą możliwość kwestionowania kasacją również postanowień pra-
womocnie kończących postępowanie dyscyplinarne, to właśnie przepis art.
91a ustawy – Prawo o adwokaturze był do tego właściwym miejscem. Sko-
ro ustawodawca tego nie uczynił (choć właśnie w tej noweli, na którą powo-
łuje się skarżący, w istotny sposób zmodyfikował reguły postępowania dys-
cyplinarnego w stosunku do adwokatów), to znaczy, że poszukiwanie roz-
wiązania zastępczego w postaci odwoływania się do odpowiedniego sto-
sowania przepisu art. 521 k.p.k. nie znajduje sensownego uzasadnienia.
Wbrew poglądowi zaprezentowanemu przez skarżącego, powołana
przezeń nowelizacja ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokatu-
rze, dokonana ustawą z dnia 29 marca 2007 r., nie doprowadziła do sytua-
cji, w której podmioty wymienione w art. 521 k.p.k. uzyskiwałyby nowe –
szersze niż dotychczas – uprawnienia do kwestionowania skargą kasacyj-
ną rozstrzygnięć zapadających w postępowaniu dyscyplinarnym toczącym
się w stosunku do adwokatów, a podejmowanych w formie postanowień w
9
fazie dochodzenia. Przede wszystkim, proponowana przez skarżącego wy-
kładnia nie znajduje wyraźnego oparcia normatywnego. Rzecz w tym, że
wskazywany przez niego przepis art. 95n ustawy – Prawo o adwokaturze,
daje podstawę do odpowiedniego stosowania przepisów Kodeksu postę-
powania karnego jedynie w sprawach, które nie zostały uregulowane w od-
powiednim rozdziale powołanej ustawy, tj. w rozdziale o postępowaniu
dyscyplinarnym. Nie otwiera on natomiast drogi do stosowania przepisów
Kodeksu postępowania karnego w kwestiach uregulowanych w tym właśnie
rozdziale ustawy, ale w sposób odmienny niż to ma miejsce w procedurze
karnej. Tymczasem, taka właśnie sytuacja występuje w rozważanym ukła-
dzie procesowym. Zarówno rodzaj rozstrzygnięć zapadających w postępo-
waniu dyscyplinarnym, podlegających zaskarżeniu kasacją, jak i katalog
podmiotów uprawnionych do występowania z tym nadzwyczajnym środ-
kiem zaskarżenia, wynika wprost z ustawy – Prawo o adwokaturze. Nie do
przyjęcia jest zatem teza, że obowiązujący model postępowania dyscypli-
narnego w stosunku do adwokatów przewiduje dwa odrębne tryby postę-
powania kasacyjnego, zakotwiczone w dwóch różnych aktach normatyw-
nych, różne co do przedmiotu zaskarżenia i podmiotów uprawnionych do
wniesienia kasacji, z których jeden tryb jest wyraźnie skonstruowany dla
potrzeb tego postępowania i umieszczony w ustawie o charakterze ustro-
jowym dla korporacji adwokackiej, a drugi miałby wynikać z ogólnego ode-
słania do innego aktu normatywnego. Z założeniem racjonalnego ustawo-
dawcy i spójności obowiązującego systemu nie da się pogodzić zatem wy-
kładnia, wedle której w odniesieniu do orzeczeń sądów dyscyplinarnych,
zapadających w wyniku rozpoznania sprawy po złożeniu aktu oskarżenia –
zakres zaskarżenia kasacją i katalog uprawnionych do jej wniesienia pod-
miotów miałby regulować konkretny przepis art. 91a ust. 1 ustawy – Prawo
o adwokaturze, natomiast w drodze generalnego odesłania do odpowied-
niego stosowania Kodeksu postępowania karnego, zawartego w art. 95n
10
tejże ustawy, powstawałby odrębny krąg rozstrzygnięć zapadających na
innym etapie postępowania dyscyplinarnego, poddanych kontroli kasacyj-
nej uruchamianej przez podmioty wymienione w wyraźnie inaczej zbudo-
wanym katalogu. Nieracjonalność takiego zabiegu legislacyjnego staje się
jeszcze bardziej jaskrawo widoczna, gdy się zważy, że w katalogu podmio-
tów uprawnionych do wniesienia kasacji, o której mowa w art. 91a ust. 1
ustawy, wymieniony jest m.in. Minister Sprawiedliwości, zaś – w myśl kon-
cepcji zaprezentowanej przez skarżącego – przy odpowiednim stosowaniu
art. 521 k.p.k. uprawnienie to przysługiwałoby Prokuratorowi Generalnemu.
Ten sam zatem podmiot, w tym samym obszarze działania, jakim jest wno-
szenie nadzwyczajnego środka zaskarżenia w postępowaniu dyscyplinar-
nym, miałby więc dysponować zupełnie innymi zakresami uprawnień w
zależności jedynie od tego, czy występowałby w roli Ministra Sprawiedliwo-
ści, czy też w roli Prokuratora Generalnego. Jeszcze bardziej dziwacznie
przedstawiałaby się sytuacja Rzecznika Praw Obywatelskich, którego je-
den zakres zaskarżenia – w odniesieniu do orzeczeń wskazanych w art.
91a ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze – byłby ograniczony przez ten
przepis, a inny – szerszy zakres zaskarżenia obejmujący również postano-
wienia – miałby mieć za podstawę przepis art. 521 k.p.k. Zupełnie niezro-
zumiała sytuacja musiałaby także powstać w odniesieniu do terminów ka-
sacji przysługujących tzw. podmiotom specjalnym. Prokurator Generalny
miałby do dyspozycji terminy wynikające z Kodeksu postępowania karne-
go, zaś Rzecznik Praw Obywatelskich – w wypadku skarżenia orzeczenia
dysponowałby terminem wynikającym z art. 91c ustawy – Prawo o adwoka-
turze, natomiast w wypadku kwestionowania postanowienia – mógłby ko-
rzystać z dłuższego terminu wynikającego z przepisów Kodeksu postępo-
wania karnego. Próba takiej interpretacji byłaby sprzeczna z podstawowym
dla sądowej wykładni prawa założeniem tworzenia przez ustawodawcę ra-
cjonalnych rozwiązań legislacyjnych.
11
Trzeba też zauważyć, że przyznanie Prokuratorowi Generalnemu
prawa wnoszenia kasacji od postanowień zapadających w toku lub koń-
czących dochodzenie dyscyplinarne, w drodze odpowiedniego stosowania
przepisu art. 521 k.p.k., otworzyłoby drogę do zaskarżania tych rozstrzy-
gnięć wyłącznie na niekorzyść obwinionych. Tymczasem, nie ulega wątpli-
wości, że skoro całe postępowanie dyscyplinarne ma charakter deliktowy i
jego model jest oparty o reguły prawa karnego, to przepisy, które to postę-
powanie normują, muszą być wykładane ściśle. Nie można zatem w drodze
interpretacji (opartej jedynie na odwołaniu się do ogólnej normy odsyłającej
do odpowiedniego stosowania przepisów innej ustawy) otwierać możliwości
jednokierunkowego kwestionowania prawomocnych rozstrzygnięć, i to tylko
przez tzw. podmioty specjalne. Jeżeli będzie wolą ustawodawcy wprowa-
dzenie takiego rozwiązania w sferze odpowiedzialności dyscyplinarnej ad-
wokatów, to powinno ono zmaterializować się w formie odpowiednio wy-
raźnej interwencji legislacyjnej. Tej ostatniej nie powinno się zastępować
rozszerzającą wykładnią przepisu, co do zakresu oddziaływania którego,
wątpliwości słusznie wskazał sam autor kasacji.
Podsumowując, należy zatem stwierdzić, że określenie w przepisach
art. 91 a-d ustawy – Prawo o adwokaturze: podstaw, granic, przedmiotu
zaskarżenia i kręgu podmiotów uprawnionych do wnoszenia kasacji nie
pozwala na uznanie, iż jest to „sprawa nieuregulowana w niniejszym roz-
dziale” (art. 95 n ustawy), co wyklucza możliwość zaskarżenia kasacją Pro-
kuratora Generalnego w trybie art. 521 k.p.k. rozstrzygnięcia sądu dyscy-
plinarnego niebędącego orzeczeniem.
W tych warunkach – w drodze odpowiedniego zastosowania przepi-
sów art. 531 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k. i art. 429 § 1 k.p.k., a tak-
że art. 91a ustawy – Prawo o adwokaturze – należało pozostawić bez roz-
poznania kasację Prokuratora Generalnego wniesioną w tej sprawie – jako
niedopuszczalną.
12
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy postanowił, jak na
wstępie.