Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 112/07
POSTANOWIENIE
Dnia 20 lutego 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Dąbrowski (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. G. i U. G.
przeciwko „Ż.(…)” Spółce Akcyjnej w P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 lutego 2008 r.,
zażalenia powódek na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 23 października 2007
r., sygn. akt I ACa (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 23 października 2007 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powódek od wyroku tego Sądu z dnia 31 maja 2007 r. oddalającego apelację
od wyroku Sądu Okręgowego, którym oddalono powództwo o zadośćuczynienie za
naruszenie dóbr osobistych. Stwierdził, że początkowo powódki dochodziły zarówno
roszczeń majątkowych, jak i niemajątkowych, jednak na rozprawie w dniu 11 kwietnia
2006 r. ograniczyły powództwo i ostatecznie wnosiły jedynie o zasądzenie
zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych w łącznej kwocie 15 000 zł.
Sprawa utraciła tym samym charakter sprawy niemajątkowej i dopuszczalność skargi
kasacyjnej została uzależniona od wartości przedmiotu zaskarżenia. Ponieważ wartość
ta jest niższa od kwoty określonej w art. 3982
§ 1 k.p.c., wniesiona skarga kasacyjna
ulegała odrzuceniu jako niedopuszczalna art. 3986
§ 2 w związku z art. 3982
§ 1 k.p.c.).
2
W zażaleniu na powyższe postanowienie powódki podniosły zarzut obrazy art.
3982
k.p.c. przez przyjęcie, że sprawa nie ma charakteru sprawy niemajątkowej.
Podkreśliły, że od początku procesu dochodziły ochrony naruszonych dóbr osobistych,
wnosiły o zaprzestanie naruszania prawa do spokojnego mieszkania przez emitowanie
nadmiernego hałasu i drgań oraz o przyznanie zadośćuczynienia. W listopadzie 2005 r.
ze względu na stale pogarszający się stan zdrowia wyprowadziły się z zajmowanego
mieszkania, w związku z czym ograniczyły powództwo do roszczenia o
zadośćuczynienie. W dalszym ciągu domagają się jednak ochrony dóbr osobistych,
wobec czego sprawę należy traktować jako niemajątkową. W konkluzji żalące wnosiły o
uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W art. 3982
§ 1 k.p.c. ustawodawca uzależnił dopuszczalność skargi kasacyjnej w
sprawach o prawa majątkowe od wartości przedmiotu zaskarżenia. Pojęcie sprawy o
prawa majątkowe, którym ustawodawca posłużył się w tym przepisie, nawiązuje do
utrwalonego podziału na sprawy o prawa majątkowe i o prawa niemajątkowe,
spotykanego także w innych przepisach kodeksu postępowania cywilnego (zob. np. art.
17 pkt 4, art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c.). W nauce prawa przyjmuje się, że żądanie, a tym
samym sprawa, w której żądanie to jest rozpoznawane, ma charakter majątkowy, jeżeli
zmierza do realizacji prawa lub uprawnienia mającego bezpośredni wpływ na stosunki
majątkowe stron. Za prawa majątkowe uważa się przy tym roszczenia pieniężne, choćby
służyły do ochrony dóbr niemajątkowych (zob. też postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 8 grudnia 2005 r., II CZ 110/05, niepubl.).
Okoliczność, że zadośćuczynienie ma służyć ochronie dóbr osobistych żalących,
nie zmienia zatem majątkowego charakteru dochodzonych roszczeń pieniężnych.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3
k.p.c. postanowił, jak w sentencji.

II CZ 112/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia