I CZ 15/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 15/08
POSTANOWIENIE
Dnia 16 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku J. L. i B. L.
przy uczestnictwie Skarbu Państwa: Ministra Finansów, Starosty O. i Dyrektora Ośrodka
Doskonalenia Zawodowego Kadr Celnych i Skarbowych w O.
o rozgraniczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 kwietnia 2008 r.,
zażalenia wnioskodawców
na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 29 maja 2007 r., sygn. akt IV Ca (…),
oddala zażalenie i nie obciąża wnioskodawców kosztami postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy W. odrzucił skargę kasacyjna
wnioskodawców z powodu nieopłacenia jej opłatą stałą (art. 3986
§ 2 w związku z art.
1302
§ 3 k.p.c.).
W zażaleniu radca prawny, zarzucając, że nie było podstaw do zastosowania
rygoru przewidzianego w art. 1302
§ 3 k.p.c., ponieważ skargę kasacyjną wnieśli
osobiście wnioskodawcy, wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Dla oceny podniesionego w zażaleniu zarzutu kluczowe znaczenie ma kwestia
rozumienia użytego w art. 1302
§ 3 k.p.c. pojęcia „wniesienia” wymienionych w tym
2
przepisie pism. Wykładnia tego pojęcia była już przedmiotem rozważań Sądu
Najwyższego. W uzasadnieniu uchwały z dnia 13 kwietnia 2007 r., III CZP 158/06 (Biul.
SN 2007r., nr 4, poz. 9) Sąd Najwyższy uznał, że dla oceny, kto w rozumieniu art. 1302
§ 3 „wnosi” pismo nie jest istotne jego autorstwo, lecz oznaczenie osoby wnoszącego
pismo, które określa podpis wnoszącego pismo. Sąd Najwyższy w składzie
rozpoznającym zażalenie podziela to stanowisko. To oznacza, że odrzuconą skargę
kasacyjną – wobec przyznanego przez skarżących faktu, że została ona podpisana
przez ich profesjonalnego pełnomocnika procesowego – wniósł radca prawny, a nie
wnioskodawcy osobiście. W konsekwencji zarzut, że nie było podstaw do zastosowania
rygoru przewidzianego w art. 1302
§ 3 k.p.c., gdyż skargę kasacyjną wnieśli osobiście
wnioskodawcy, należało uznać za chybiony.
Zaskarżonego postanowienia nie podważają podniesione w zażaleniu
okoliczności tłumaczące niedopełnienie przez radcę prawnego obowiązku uiszczenia
należnej od skargi kasacyjnej opłaty stałej, gdyż przewidzianą w art. 1302
§ 3 k.p.c.
podstawę odrzucenia skargi kasacyjnej stanowi samo jej wniesienie bez opłaty stałej.
Mogą one natomiast nabrać znaczenia w ewentualnym postępowaniu o przywrócenie
terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. Chybione jest także odwołanie się skarżących
do rozstrzygnięcia zawartego w przytoczonej uchwały III CZP 158/06, ponieważ dotyczy
ono innej sytuacji procesowej (osobiste wniesienie przez stronę skargi kasacyjnej, w
przeciwieństwie do apelacji, jest niedopuszczalne z powodu braku zdolności
postulacyjnej).
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 16 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku J. L. i B. L.
przy uczestnictwie Skarbu Państwa: Ministra Finansów, Starosty O. i Dyrektora Ośrodka
Doskonalenia Zawodowego Kadr Celnych i Skarbowych w O.
o rozgraniczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 kwietnia 2008 r.,
zażalenia wnioskodawców
na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 29 maja 2007 r., sygn. akt IV Ca (…),
oddala zażalenie i nie obciąża wnioskodawców kosztami postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy W. odrzucił skargę kasacyjna
wnioskodawców z powodu nieopłacenia jej opłatą stałą (art. 3986
§ 2 w związku z art.
1302
§ 3 k.p.c.).
W zażaleniu radca prawny, zarzucając, że nie było podstaw do zastosowania
rygoru przewidzianego w art. 1302
§ 3 k.p.c., ponieważ skargę kasacyjną wnieśli
osobiście wnioskodawcy, wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Dla oceny podniesionego w zażaleniu zarzutu kluczowe znaczenie ma kwestia
rozumienia użytego w art. 1302
§ 3 k.p.c. pojęcia „wniesienia” wymienionych w tym
2
przepisie pism. Wykładnia tego pojęcia była już przedmiotem rozważań Sądu
Najwyższego. W uzasadnieniu uchwały z dnia 13 kwietnia 2007 r., III CZP 158/06 (Biul.
SN 2007r., nr 4, poz. 9) Sąd Najwyższy uznał, że dla oceny, kto w rozumieniu art. 1302
§ 3 „wnosi” pismo nie jest istotne jego autorstwo, lecz oznaczenie osoby wnoszącego
pismo, które określa podpis wnoszącego pismo. Sąd Najwyższy w składzie
rozpoznającym zażalenie podziela to stanowisko. To oznacza, że odrzuconą skargę
kasacyjną – wobec przyznanego przez skarżących faktu, że została ona podpisana
przez ich profesjonalnego pełnomocnika procesowego – wniósł radca prawny, a nie
wnioskodawcy osobiście. W konsekwencji zarzut, że nie było podstaw do zastosowania
rygoru przewidzianego w art. 1302
§ 3 k.p.c., gdyż skargę kasacyjną wnieśli osobiście
wnioskodawcy, należało uznać za chybiony.
Zaskarżonego postanowienia nie podważają podniesione w zażaleniu
okoliczności tłumaczące niedopełnienie przez radcę prawnego obowiązku uiszczenia
należnej od skargi kasacyjnej opłaty stałej, gdyż przewidzianą w art. 1302
§ 3 k.p.c.
podstawę odrzucenia skargi kasacyjnej stanowi samo jej wniesienie bez opłaty stałej.
Mogą one natomiast nabrać znaczenia w ewentualnym postępowaniu o przywrócenie
terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. Chybione jest także odwołanie się skarżących
do rozstrzygnięcia zawartego w przytoczonej uchwały III CZP 158/06, ponieważ dotyczy
ono innej sytuacji procesowej (osobiste wniesienie przez stronę skargi kasacyjnej, w
przeciwieństwie do apelacji, jest niedopuszczalne z powodu braku zdolności
postulacyjnej).
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).