Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 22/08
POSTANOWIENIE
Dnia 16 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa J. K.
przeciwko Wojskowej Agencji Mieszkaniowej Oddział Regionalny w W.
o ustalenie i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 kwietnia 2008 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 11 października
2007 r., sygn. akt V Ca (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 11 października 2007 r. Sąd Okręgowy w W. odrzucił
zażalenie powoda J. K. od postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 27 sierpnia
2007 r., w którym odrzucono apelację. W uzasadnieniu wskazano, że na postanowienie
Sądu drugiej instancji, a takim jest Sąd Okręgowy, zażalenie przysługuje do Sądu
Najwyższego, a nie jak to wskazał skarżący, do Sądu Apelacyjnego.
W zażaleniu skarżący, wnosząc o uchylenie powyższego postanowienia, zarzucił
naruszenie art. 3941
§ 3 i art. 39821
k.p.c. W uzasadnieniu podał, że Sąd Okręgowy
odrzucając apelację na podstawie art. 3701
k.p.c. działał jako Sąd pierwszej instancji, co
oznacza, że na postanowienie tego Sądu zażalenie przysługuje do Sądu Apelacyjnego.
W dalszej części pełnomocnik stwierdził, że Sąd Okręgowy winien przekazać akta do
Sądu właściwego zgodnie z art. 200 k.p.c.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne Zgodnie z art. 3941
§ 2 k.p.c., w sprawach, w których
przysługuje skarga kasacyjna, zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje na
postanowienie sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie, z wyjątkami
określonymi w tym przepisie. Takim postanowieniem jest postanowienie sądu drugiej
instancji w przedmiocie odrzucenia apelacji, a orzekający w tym przedmiocie sąd działa
jako sąd drugiej, a nie pierwszej instancji, choćby wydał je w wyniku własnej kontroli
apelacji, a nie po rozpoznaniu zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji.
Nie ulega zatem wątpliwości, że sądem właściwym do rozpoznania zażalenia na
postanowienie sądu drugiej instancji o odrzuceniu apelacji jest Sąd Najwyższy (por.
postanowienie SN z 30 maja 2006 r., I CZ 25/06, niepubl.).
Tym samym zażalenie skierowane zostało do sądu niewłaściwego.
Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że zażalenie wniesione do niewłaściwego
sądu jest niedopuszczalnym środkiem zaskarżenia i podlega odrzuceniu (por.
postanowienia z 17 lutego 2002 r., V CZ 66/02, niepubl.; z 3 marca 2005 r., II CZ 2/05,
niepubl.; z 6 listopada 2003 r., II CZ 98/03, niepubl.). Niezależnie od tego, twierdzenia
skarżącego odnośnie do obowiązku przekazania sprawy przez sąd zgodnie z art. 200
k.p.c. do właściwego sądu drugiej instancji nie są trafne. Niezależnie od tego, że to
właśnie Sąd drugiej instancji podejmował decyzję, przywołany art. 200 k.p.c., ma
zastosowanie do stwierdzenie niewłaściwości sądu pierwszej instancji, a nie w
przypadku wskazania przez skarżącego niewłaściwego Sądu do rozpoznania środka
odwoławczego.
Z powyższych względów, na podstawie art. 39814
i art. 3941
§ 3 k.p.c., Sąd
Najwyższy orzekł, jak w sentencji.

I CZ 22/08

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia