Pełny tekst orzeczenia

UCHWAŁA Z DNIA 17 KWIETNIA 2008 R.
SNO 37/08
Przewodniczący: sędzia SN Marek Pietruszyński (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Roman Sądej, Tadeusz Wiśniewski.
S ą d N a j w y ż s z y  S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem sędziego
Sądu Okręgowego Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego oraz
protokolanta w sprawie sędziego Sądu Rejonowego po rozpoznaniu w dniu 17
kwietnia 2008 r. odwołania Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego od uchwały Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 7 listopada 2007 r., sygn. akt (...), w
przedmiocie zawieszenia sędziego w czynnościach służbowych
u c h w a l i ł : u t r z y m a ć w m o c y zaskarżoną u c h w a ł ę , a kosztami
sądowymi postępowania odwoławczego obciążyć Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Pismem z dnia 31 sierpnia 2007 r. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu
Okręgowego w wniósł, po wszczęciu postępowania dyscyplinarnego [sygn. SD (...)]
przeciwko sędziemu Sądu Rejonowego o czyny uchybiające godności sprawowanego
urzędu, określone w art. 107§1 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.), polegające na tym, że:
1. w okresie od października 2005 r. do stycznia 2007 r. w A. swoją roszczeniową
postawą i niesłusznym kierowaniem zarzutów niesprawiedliwego przydzielania
spraw pod adresem Przewodniczącej XV Wydziału Egzekucyjnego oraz osób ją
zastępujących, sugerowaniem wobec Prezesa Sądu Rejonowego, bez
istniejących ku temu podstaw, o nie przydzielaniu mu przez Przewodniczącą
Wydziału spraw, doprowadzał kilkakrotnie do konieczności podejmowania
działań kontrolnych, dezorganizujących pracę wydziału i sekretariatu, podczas
gdy w tym czasie w jego decernacie pozostawało 115 spraw wymagających
rozpoznania,
2.w dniu 29 sierpnia 2006 r., sporządzając zarządzenie do sprawy o sygnaturze P
1999/03 zawarł w nim stwierdzenia o możliwości naruszenia prawa przez
Prezesa Sądu Rejonowego i jego odpowiedzialności karnej, w sytuacji nie
wypłacenia mu wynagrodzenia za posiedzenie sądowe,
3.w dniu 3 października 2006 r. dwukrotnie odmówił, mimo braku ku temu
podstaw, stawienia się w Oddziale Administracyjnym Sądu Rejonowego w celu
2
odbioru adresowanej do niego korespondencji z Sądu Apelacyjnego, żądając
pisemnego polecenia służbowego w tym przedmiocie,
4.w dniu 20 grudnia 2006 r. w toku rozprawy przez Sądem Rejonowym,
występując w charakterze powoda i ustosunkowując się do odpowiedzi
pozwanych na pozew, użył wobec Prezesów Sądu Okręgowego i Sądu
Rejonowego obraźliwego określenia
o rozważenie możliwości zawieszenia sędziego w czynnościach służbowych.
W dniu 16 października 2007 r. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego ponownie
wniósł o rozpoznanie wniosku o zawieszenie sędziego w czynnościach służbowych,
skierowanego do sądu dyscyplinarnego w dniu 31 sierpnia 2007 r., załączając kolejne
pisma sędziego, zawierające obraźliwe pomówienia wobec sędziów sądów
powszechnych i sędziów Sądu Najwyższego. Jednocześnie poinformował, że w dniu 3
października 2007 r. zostało wszczęte kolejne postępowanie dyscyplinarne przeciwko
temu sędziemu w zakresie przewinień, związanych z pismami dołączonymi do
wniosku z dnia 16 października 2007 r.
Uchwałą z dnia 7 listopada 2007 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny
wniosku Zastępcy Rzecznika nie uwzględnił.
Na tę uchwałę zażalenie na niekorzyść obwinionego wniósł Zastępca Rzecznika
Dyscyplinarnego. W środku odwoławczym zarzucił obrazę prawa procesowego art. 7 i
410 k.p.k. mającą wpływ na treść uchwały, polegającą na niewłaściwej ocenie stopnia
społecznej szkodliwości czynów obwinionego, jak też błędnym uznaniu zachowań
sędziego, mających miejsce po skierowaniu wniosku o ukaranie jako nieistotnych dla
podjęcia decyzji o zawieszeniu sędziego w czynnościach, błąd w ustaleniach
faktycznych przyjętych za podstawę uchwały i mający wpływ na jej treść, a
polegający na uznaniu, że waga i rodzaj zarzucanych obwinionemu czynów jest
wynikiem konfliktu powstałego w Wydziale XV Egzekucyjnym oraz, iż nie cechuje
ich wysoki stopień społecznej szkodliwości dla służby, podczas gdy zarzucane czyny
są wysoce szkodliwe dla powagi służby, jak też na uznaniu, że kolejne niegodne
zachowania sędziego, będące przedmiotem kolejnego postępowania dyscyplinarnego,
nie mają wpływu na zasadność zawieszenia sędziego w czynnościach służbowych, w
sytuacji gdy te kolejne zachowania wskazują na realną obawę, że ponownie naruszy
on powagę stanowiska sędziego.
W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonej uchwały i zawieszenie sędziego w
czynnościach służbowych.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że zakres przedmiotowy toczącego się
postępowania w przedmiocie zawieszenia obwinionego sędziego w czynnościach
służbowych powinien być ograniczony do dwóch czynów, określonych we wniosku
3
Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej tego
sędziego. Postępowanie sędziego, objęte zarzutem dotyczącym odmowy osobistego
odbioru korespondencji adresowanej do sędziego, może być bowiem uznane za
dopuszczalne, w świetle zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 2003
r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów oraz innych działów
administracji sądowej (Dz. Urz. MS Nr 5, poz. 22) , a zachowanie sędziego wskazane
w pkt. 4 wniosku rozważone zostało już w toku innego postępowania dyscyplinarnego.
Przedmiotem tego postępowania nie mogły być również czyny, wskazane przez
Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego we wniosku z dnia 16 października 2007 r.,
gdyż objęte zostały kolejnym postępowaniem dyscyplinarnym, wszczętym przeciwko
sędziemu Sądu Rejonowego, w ramach którego złożony został wniosek o zawieszenie
obwinionego w czynnościach służbowych.
Zasadniczego znaczenia dla rozstrzygnięcia w tej sprawie, nabierają jednak
okoliczności związane ze zmianą sytuacji prawnej obwinionego po dniu wniesienia
odwołania przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego. W dniu 18 grudnia 2007 r. Sąd
Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny, w toku postępowania dyscyplinarnego
obejmującego czyny, wskazane w piśmie z dnia 16 października 2007 r., zawiesił
sędziego Sądu Rejonowego w czynnościach służbowych, orzekając stosowne
potrącenie wynagrodzenia.
W sprawie będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 20 grudnia 2007 r. uznał obwinionego sędziego za
winnego popełnienia trzech czynów i orzekł za nie kary nagany.
Zatem, skoro zawieszenie obwinionego sędziego w czynnościach służbowych w
innej sprawie, znacznie ograniczyło możliwości ponawiania przez sędziego
niegodnych zachowań w miejscu pracy, a po wydaniu nieprawomocnego
rozstrzygnięcia nie stwierdzono, aby sędzia popełnił kolejne przewinienia
dyscyplinarne, to mimo możliwości orzekania o zawieszeniu sędziego w czynnościach
służbowych do prawomocnego zakończenia postępowania dyscyplinarnego, nie
istniała w tej sprawie, zdaniem Sądu Najwyższego, konieczność, również po
uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości czynów objętych tym postępowaniem,
dyscyplinowania sędziego i sięgania po środki przewidziane w art. 129 § 1 i 3 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz.
1070 ze zm.). W tym kontekście wskazać również należało na iluzoryczność
rozstrzygnięcia żądanego przez skarżącego, wynikającą z tego, że środek orzeczony w
tej sprawie nie byłby de facto wykonywany, wobec wcześniejszego orzeczenia tego
samego środka, w stosunku do tego samego sędziego, w innej sprawie dyscyplinarnej.
Biorąc pod uwagę te wszystkie okoliczności należało odwołania nie uwzględnić.