V CZ 20/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-03-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 20/08
POSTANOWIENIE
Dnia 16 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa A. M. - prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą
"F.(...)" w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 kwietnia 2008 r.,
zażalenia dłużnika na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 4 stycznia 2008 r., sygn. akt VIII U (…) - X WSC (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w W. postanowieniem z dnia 4 stycznia 2008 r. odrzucił skargę
kasacyjną upadłego dłużnika A. M., jako niedopuszczalną, od postanowienia tego Sądu
z dnia 31 lipca 2007 r. oddalającego zażalenie na postanowienie o oddaleniu wniosku
upadłego o umorzenie jego zobowiązań, które nie zostały zaspokojone w postępowaniu
upadłościowym. Sąd Okręgowy podniósł, że z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 28
lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze, dalej jako „pr.up.n. (Dz. U. Nr 60, poz.
535 ze zm.) tj. z dniem 1 października 2003 r. wprowadzona została do prawa
upadłościowego instytucja umorzenia niespłaconych zobowiązań upadłego (art. 369
pr.up.n.). Według art. 536 pr.up.n. w sprawach, w których ogłoszono upadłość przed
wejściem w życie tej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Wobec tego, że
upadłość A. M. ogłoszona została dnia 18 listopada 2002 r., mają zastosowanie przepisy
2
Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo
upadłościowe, dalej jako „Prawo upadłościowe.” (tekst jedn.: Dz. U. z 1991 r. Nr 118,
poz. 512 ze zm.), które nie przewidywało instytucji umorzenia niespłaconych
zobowiązań upadłego. Żądanie dłużnika nie mogło zatem zostać uwzględnione.
Postanowienie oddalające zażalenie na postanowienie oddalające wniosek dłużnika nie
podlega także zaskarżeniu skarga kasacyjną. W świetle art. 78 w zw. z art. 67 pr.up. od
postanowienia sądu okręgowego w postępowaniu upadłościowym nie przysługuje - poza
ściśle określonymi przypadkami - środek zaskarżenia w postaci skargi kasacyjnej.
Zażalenie dłużnika oparte zostało na zarzucie nieskorzystania przez Sąd
Okręgowy z przewidzianego w art. 390 k.p.c. uprawnienia do przedstawienia Sądowi
Najwyższemu zagadnienia prawnego, którego wprawdzie pełnomocnik skarżącego nie
sformułował, ale treść pkt 3 zażalenia wskazuje, że sprowadzałoby się ono do kwestii
zgodności Prawa upadłościowego z Konstytucją. Zdaniem pełnomocnika skarżącego w
Prawie upadłościowym występuje luka prawna, powodująca niemożność rozpatrzenia
wniosku o umorzenie zobowiązań niezaspokojonych w postępowaniu upadłościowym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przy ocenie dopuszczalności skargi kasacyjnej w rozpoznawanej sprawie należy
w pierwszej kolejności odwołać się do treści art. 536 Prawa upadłościowego i
naprawczego. Przepis ten stwierdza, że w sprawach, w których ogłoszono upadłość
przed wejściem w życie tej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Bezspornym
jest, że taka sytuacja miała miejsce w postępowaniu, którego dotyczy zażalenie
dłużnika. Przepisy dotychczasowe, a więc przepisy Rozporządzenia Prezydenta
Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe przewidywały
możliwość wniesienia kasacji jedynie od orzeczeń wymienionych w art. 17 § 3 tej
ustawy. Skoro Prawo upadłościowe nie przewidywało możliwości umorzenie
niespłaconych zobowiązań upadłego, to stwierdzenie o niedopuszczalności skargi
kasacyjnej wniesionej przez skarżącego, nie budzi żadnych wątpliwości. Zażalenie
oparte na zarzucie nieskorzystania przez Sąd Okręgowy z możliwości przedstawienia
Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego, którego treścią byłyby wątpliwości
odnośnie zgodności uregulowań przyjętych w Prawie upadłościowym z 1934 r. z
Konstytucja, jest oczywiście bezzasadne. Sąd Najwyższy nie jest organem powołanym
do rozstrzygania o zgodności określonych przepisów prawa z Konstytucją.
Zażalenie podlegało więc oddaleniu na podstawie art. 3941
§ 3 i 39814
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 16 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa A. M. - prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą
"F.(...)" w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 kwietnia 2008 r.,
zażalenia dłużnika na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 4 stycznia 2008 r., sygn. akt VIII U (…) - X WSC (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w W. postanowieniem z dnia 4 stycznia 2008 r. odrzucił skargę
kasacyjną upadłego dłużnika A. M., jako niedopuszczalną, od postanowienia tego Sądu
z dnia 31 lipca 2007 r. oddalającego zażalenie na postanowienie o oddaleniu wniosku
upadłego o umorzenie jego zobowiązań, które nie zostały zaspokojone w postępowaniu
upadłościowym. Sąd Okręgowy podniósł, że z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 28
lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze, dalej jako „pr.up.n. (Dz. U. Nr 60, poz.
535 ze zm.) tj. z dniem 1 października 2003 r. wprowadzona została do prawa
upadłościowego instytucja umorzenia niespłaconych zobowiązań upadłego (art. 369
pr.up.n.). Według art. 536 pr.up.n. w sprawach, w których ogłoszono upadłość przed
wejściem w życie tej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Wobec tego, że
upadłość A. M. ogłoszona została dnia 18 listopada 2002 r., mają zastosowanie przepisy
2
Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo
upadłościowe, dalej jako „Prawo upadłościowe.” (tekst jedn.: Dz. U. z 1991 r. Nr 118,
poz. 512 ze zm.), które nie przewidywało instytucji umorzenia niespłaconych
zobowiązań upadłego. Żądanie dłużnika nie mogło zatem zostać uwzględnione.
Postanowienie oddalające zażalenie na postanowienie oddalające wniosek dłużnika nie
podlega także zaskarżeniu skarga kasacyjną. W świetle art. 78 w zw. z art. 67 pr.up. od
postanowienia sądu okręgowego w postępowaniu upadłościowym nie przysługuje - poza
ściśle określonymi przypadkami - środek zaskarżenia w postaci skargi kasacyjnej.
Zażalenie dłużnika oparte zostało na zarzucie nieskorzystania przez Sąd
Okręgowy z przewidzianego w art. 390 k.p.c. uprawnienia do przedstawienia Sądowi
Najwyższemu zagadnienia prawnego, którego wprawdzie pełnomocnik skarżącego nie
sformułował, ale treść pkt 3 zażalenia wskazuje, że sprowadzałoby się ono do kwestii
zgodności Prawa upadłościowego z Konstytucją. Zdaniem pełnomocnika skarżącego w
Prawie upadłościowym występuje luka prawna, powodująca niemożność rozpatrzenia
wniosku o umorzenie zobowiązań niezaspokojonych w postępowaniu upadłościowym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przy ocenie dopuszczalności skargi kasacyjnej w rozpoznawanej sprawie należy
w pierwszej kolejności odwołać się do treści art. 536 Prawa upadłościowego i
naprawczego. Przepis ten stwierdza, że w sprawach, w których ogłoszono upadłość
przed wejściem w życie tej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Bezspornym
jest, że taka sytuacja miała miejsce w postępowaniu, którego dotyczy zażalenie
dłużnika. Przepisy dotychczasowe, a więc przepisy Rozporządzenia Prezydenta
Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe przewidywały
możliwość wniesienia kasacji jedynie od orzeczeń wymienionych w art. 17 § 3 tej
ustawy. Skoro Prawo upadłościowe nie przewidywało możliwości umorzenie
niespłaconych zobowiązań upadłego, to stwierdzenie o niedopuszczalności skargi
kasacyjnej wniesionej przez skarżącego, nie budzi żadnych wątpliwości. Zażalenie
oparte na zarzucie nieskorzystania przez Sąd Okręgowy z możliwości przedstawienia
Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego, którego treścią byłyby wątpliwości
odnośnie zgodności uregulowań przyjętych w Prawie upadłościowym z 1934 r. z
Konstytucja, jest oczywiście bezzasadne. Sąd Najwyższy nie jest organem powołanym
do rozstrzygania o zgodności określonych przepisów prawa z Konstytucją.
Zażalenie podlegało więc oddaleniu na podstawie art. 3941
§ 3 i 39814
k.p.c.