SNO 25/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Pełny tekst orzeczenia
UCHWAŁA Z DNIA 14 MAJA 2008 R.
SNO 25/08
Przewodniczący: sędzia SN Józef Dołhy (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Jan Górowski, Hubert Wrzeszcz.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych sędziego Sądu
Okręgowego oraz protokolanta w sprawie sędziego Sądu Rejonowego po rozpoznaniu
w dniu 14 maja 2008 r. zażalenia Prokuratora Rejonowego na uchwałę Sądu
Apelacyjnego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt (...),
w przedmiocie nieuwzględnienia wniosku o zezwolenie na pociągnięcie sędziego do
odpowiedzialności karnej
u c h w a l i ł :
I. u t r z y m a ć w m o c y zaskarżoną u c h w a ł ę ;
II. kosztami postępowania odwoławczego obciążyć Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Prokurator Rejonowy w dniu 7 września 2007 r. złożył, na podstawie art. 80 § 1
u.s.p., wniosek o wyrażenie zgody na pociągnięcie sędziego Sądu Rejonowego do
odpowiedzialności karnej za czyn z art. 177 § 1 k.k. Wskazał w uzasadnieniu, że w
dniu 26 czerwca 2007 r. w A., sędzia Sądu Rejonowego, jako kierująca samochodem
osobowym, była uczestnikiem wypadku drogowego, w którym piesza Kamila I.
doznała obrażeń naruszających czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni, zaś
piesza Ewelina D. doznała obrażeń, które nie naruszyły czynności narządów ciała na
czas powyżej 7 dni. Zdaniem wnioskodawcy, zebrany w sprawie materiał dowodowy
dostatecznie uzasadnia podejrzenie popełnienia przez sędziego Sądu Rejonowego
przestępstwa określonego w art. 177 § 1 k.k.
Uchwałą z dnia 29 października 2007 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny nie
uwzględnił wniosku Prokuratora Rejonowego z dnia 26 czerwca 2007 r. na
pociągnięcie sędziego Sądu Rejonowego do odpowiedzialności karnej za czyn z art.
177 § 1 k.k. W uzasadnieniu podkreślił, że wprawdzie czyn sędziego wyczerpuje
znamiona występku z art. 177 § 1 k.k., to jednak charakteryzuje się znikomym
stopniem społecznej szkodliwości w rozumieniu art. 1 § 2 k.k.
Prokurator zaskarżył tę uchwałę i w zażaleniu zakwestionował przyjęte przez Sąd
Dyscyplinarny przesłanki oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu sędziego.
Zdaniem skarżącego, zarówno naruszenie jednej z podstawowych zasad
2
bezpieczeństwa w ruchu lądowym – obowiązku uszanowania i udzielenia
pierwszeństwa innym uczestnikom ruchu, jak i rozmiar obrażeń ciała doznanych przez
pokrzywdzone, wskazują na wyższy stopień szkodliwości społecznej czynu.
W konkluzji wniósł o „uchylenie zaskarżonej uchwały i wydanie uchwały
zezwalającej na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej”.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Podjęcie uchwały zezwalającej na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności
karnej nie może nastąpić w razie znikomego stopnia szkodliwości społecznej czynu,
ponieważ w takim wypadku sprawca nie podlega odpowiedzialności karnej (art. 1 § 1 i
2 k.k.).
W realiach sprawy Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny trafnie uznał, że w
świetle kryteriów określonych w art. 115 § 2 k.k., ocena stopnia społecznej
szkodliwości czynu prowadzi do wniosku o jego znikomości.
Oceniając jako nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym
słusznie wskazano na minimalne przekroczenie przez sędziego obowiązku
prowadzenia pojazdu w sposób rozważny i ostrożny.
Skutkiem, stanowiącym znamię typu czynu zabronionego, określonego w art.
177 § 1 k.k., jest naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia inny, niż
ciężki uszczerbek na zdrowiu, w znaczeniu art. 156 § 1 k.k., trwający dłużej niż 7 dni.
Wbrew stanowisku autora zażalenia fakt, że właśnie tego rodzaju obrażeń ciała
doznała pokrzywdzona Kamila I., nie może sam przez się dyskwalifikować stanowiska
sądu, uwzględniającego kompleksowo wszystkie komponenty określone w art. 115 § 2
k.k.
Sędzia Sądu Rejonowego poniosła za swój czyn odpowiedzialność dyscyplinarną
– wyrokiem Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 25 lutego 2008 r.,
sygn. akt (...) wymierzono jej karę dyscyplinarną upomnienia.
Nie znajdując podstaw do uwzględnienia zażalenia, Sąd Najwyższy – Sąd
Dyscyplinarny utrzymał w mocy zaskarżoną uchwałę.
SNO 25/08
Przewodniczący: sędzia SN Józef Dołhy (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Jan Górowski, Hubert Wrzeszcz.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych sędziego Sądu
Okręgowego oraz protokolanta w sprawie sędziego Sądu Rejonowego po rozpoznaniu
w dniu 14 maja 2008 r. zażalenia Prokuratora Rejonowego na uchwałę Sądu
Apelacyjnego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt (...),
w przedmiocie nieuwzględnienia wniosku o zezwolenie na pociągnięcie sędziego do
odpowiedzialności karnej
u c h w a l i ł :
I. u t r z y m a ć w m o c y zaskarżoną u c h w a ł ę ;
II. kosztami postępowania odwoławczego obciążyć Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Prokurator Rejonowy w dniu 7 września 2007 r. złożył, na podstawie art. 80 § 1
u.s.p., wniosek o wyrażenie zgody na pociągnięcie sędziego Sądu Rejonowego do
odpowiedzialności karnej za czyn z art. 177 § 1 k.k. Wskazał w uzasadnieniu, że w
dniu 26 czerwca 2007 r. w A., sędzia Sądu Rejonowego, jako kierująca samochodem
osobowym, była uczestnikiem wypadku drogowego, w którym piesza Kamila I.
doznała obrażeń naruszających czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni, zaś
piesza Ewelina D. doznała obrażeń, które nie naruszyły czynności narządów ciała na
czas powyżej 7 dni. Zdaniem wnioskodawcy, zebrany w sprawie materiał dowodowy
dostatecznie uzasadnia podejrzenie popełnienia przez sędziego Sądu Rejonowego
przestępstwa określonego w art. 177 § 1 k.k.
Uchwałą z dnia 29 października 2007 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny nie
uwzględnił wniosku Prokuratora Rejonowego z dnia 26 czerwca 2007 r. na
pociągnięcie sędziego Sądu Rejonowego do odpowiedzialności karnej za czyn z art.
177 § 1 k.k. W uzasadnieniu podkreślił, że wprawdzie czyn sędziego wyczerpuje
znamiona występku z art. 177 § 1 k.k., to jednak charakteryzuje się znikomym
stopniem społecznej szkodliwości w rozumieniu art. 1 § 2 k.k.
Prokurator zaskarżył tę uchwałę i w zażaleniu zakwestionował przyjęte przez Sąd
Dyscyplinarny przesłanki oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu sędziego.
Zdaniem skarżącego, zarówno naruszenie jednej z podstawowych zasad
2
bezpieczeństwa w ruchu lądowym – obowiązku uszanowania i udzielenia
pierwszeństwa innym uczestnikom ruchu, jak i rozmiar obrażeń ciała doznanych przez
pokrzywdzone, wskazują na wyższy stopień szkodliwości społecznej czynu.
W konkluzji wniósł o „uchylenie zaskarżonej uchwały i wydanie uchwały
zezwalającej na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej”.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Podjęcie uchwały zezwalającej na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności
karnej nie może nastąpić w razie znikomego stopnia szkodliwości społecznej czynu,
ponieważ w takim wypadku sprawca nie podlega odpowiedzialności karnej (art. 1 § 1 i
2 k.k.).
W realiach sprawy Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny trafnie uznał, że w
świetle kryteriów określonych w art. 115 § 2 k.k., ocena stopnia społecznej
szkodliwości czynu prowadzi do wniosku o jego znikomości.
Oceniając jako nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym
słusznie wskazano na minimalne przekroczenie przez sędziego obowiązku
prowadzenia pojazdu w sposób rozważny i ostrożny.
Skutkiem, stanowiącym znamię typu czynu zabronionego, określonego w art.
177 § 1 k.k., jest naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia inny, niż
ciężki uszczerbek na zdrowiu, w znaczeniu art. 156 § 1 k.k., trwający dłużej niż 7 dni.
Wbrew stanowisku autora zażalenia fakt, że właśnie tego rodzaju obrażeń ciała
doznała pokrzywdzona Kamila I., nie może sam przez się dyskwalifikować stanowiska
sądu, uwzględniającego kompleksowo wszystkie komponenty określone w art. 115 § 2
k.k.
Sędzia Sądu Rejonowego poniosła za swój czyn odpowiedzialność dyscyplinarną
– wyrokiem Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 25 lutego 2008 r.,
sygn. akt (...) wymierzono jej karę dyscyplinarną upomnienia.
Nie znajdując podstaw do uwzględnienia zażalenia, Sąd Najwyższy – Sąd
Dyscyplinarny utrzymał w mocy zaskarżoną uchwałę.