II CZ 33/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 33/08
POSTANOWIENIE
Dnia 29 maja 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie ze skargi P. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w S. z dnia 16 lutego 2007r., wydanego w sprawie z powództwa
P. S.
przeciwko Towarzystwu Budownictwa Społecznego
Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.
o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 maja 2008 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w S.
z dnia 9 lipca 2007 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 9 lipca 2007 r. Sąd Okręgowy w S. odrzucił skargę
powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku. W uzasadnieniu podał, iż
pełnomocnik wezwany do uzupełniania braków formalnych skargi poprzez
dołączenie pełnomocnictwa procesowego przedłożył pełnomocnictwo udzielone mu
przez matkę małoletniego P. S. – G. S.
Z uwagi jednak na fakt, iż skarżący jest osobą pełnoletnią uznał, iż pełnomocnictwo
powinno być udzielone przez niego a tym samym pełnomocnik nie wykonał
nałożonego zarządzeniem zobowiązania.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie.
Wskazał, iż matka powoda występowała w sprawie w charakterze pełnomocnika
procesowego w oparciu o pełnomocnictwo notarialne udzielone dniu 17 lutego
2006 r., a tym samym zgodnie z art. 91 k.p.c. mogła udzielić dalszego
pełnomocnictwa adwokatowi lub radcy prawnego.
Sąd Najwyższy ustalił i zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne. Jak wynika z art. 4245
§ 2 k.p.c. skarga powinna
czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego. Zgodnie
z ogólnymi regułami pełnomocnik obowiązany jest przy pierwszej czynności
procesowej dołączyć do akt sprawy pełnomocnictwo z podpisem mocodawcy lub
wierzytelny odpis pełnomocnictwa (art. 89 § 1 k.p.c.).
W sprawie jest poza sporem, że uczestnik postępowania wnosząc w dniu
05.06.2007 r. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia sądowego, nie załączył pełnomocnictwa dla adwokata, z którego
wynikałoby uprawnienie do wniesienia skargi. Na wezwanie sądu o uzupełnienie
tego braku pełnomocnik skarżącego złożył pełnomocnictwo do „zastępowania mnie
przed sądem i innymi organami wszystkich instancji oraz do zawierania ugod
w sprawie objętej zleceniem o ustalenie z powództwa P. S.". Z pełnomocnictwa
wynika, że zostało udzielone w kwietniu (brak daty dziennej) i jest podpisane przez
G. S.
Z samego pełnomocnictwa nie wynika, że jest to pełnomocnictwo
substytucyjne. Treść dokumentu jednoznacznie wskazuje na zastępowanie osoby
podpisanej, a nie skarżącego. Nie można więc wnioskować, że zostało ono
3
udzielone przez P. S. Po wtóre, nie został dołączony na tym etapie postępowania
żaden dokument, z którego by wynikało, że G.fa S. jest pełnomocnikiem jej syna.
Tym samym fachowy pełnomocnik i w tym kontekście nie wykazał swojego
umocowania od skarżącego. Kserokopię wypisu aktu notarialnego dołączono
dopiero do pisma z dnia 5 listopada 2007 r. Wreszcie po trzecie, zgodnie z jednolitą
linią orzecznictwa, do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia sądowego niezbędne jest odrębne pełnomocnictwo
upoważniające do dokonania tej czynności procesowej. Jest bezsporne, że
postępowanie ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia sądu drugiej instancji, a wyjątkowo pierwszej instancji, nie stanowi
kontynuacji dotychczasowego postępowania w tej sprawie. Skarga ta nie jest nawet
nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, jak skarga kasacyjna i skarga o wznowienie
postępowania, gdyż nie zmierza do zmiany lub uchylenia kwestionowanego
orzeczenia. Jest to bowiem nadzwyczajny środek umożliwiający skuteczne
dochodzenie roszczenia odszkodowawczego od Skarbu Państwa za niezgodną z
prawem działalność orzeczniczą sądu (art. 4171
§ 1 k.c.). Jest to więc sprawa
odrębna od sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem, którego zgodność z
prawem jest kwestionowana. W konsekwencji umocowanie adwokata lub radcy
prawnego do reprezentowania strony skarżącej w sprawie o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, nie może wynikać z treści
pełnomocnictwa udzielonego temu pełnomocnikowi w sprawie zakończonej
prawomocnie orzeczeniem kwestionowanym w skardze (tak m.in. postanowienie
SN z dnia 14.06.2005 r., V CZ 61/05, niepubl., postanowienie SN z 18 kwietnia
2007 r., V CZ 26/07, niepubl.).
Złożenie więc odrębnego pełnomocnictwa, z którego wynikałoby
upoważnienie adwokata do złożenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia sądowego, było niezbędne. Pełnomocnictwo złożone
w niniejszej sprawie na wezwanie sądu, nie odpowiada tym wymaganiom, co
uzasadniało odrzucenie skargi.
Z tych względów, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39814
k.p.c., orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 maja 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie ze skargi P. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w S. z dnia 16 lutego 2007r., wydanego w sprawie z powództwa
P. S.
przeciwko Towarzystwu Budownictwa Społecznego
Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.
o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 maja 2008 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w S.
z dnia 9 lipca 2007 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 9 lipca 2007 r. Sąd Okręgowy w S. odrzucił skargę
powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku. W uzasadnieniu podał, iż
pełnomocnik wezwany do uzupełniania braków formalnych skargi poprzez
dołączenie pełnomocnictwa procesowego przedłożył pełnomocnictwo udzielone mu
przez matkę małoletniego P. S. – G. S.
Z uwagi jednak na fakt, iż skarżący jest osobą pełnoletnią uznał, iż pełnomocnictwo
powinno być udzielone przez niego a tym samym pełnomocnik nie wykonał
nałożonego zarządzeniem zobowiązania.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie.
Wskazał, iż matka powoda występowała w sprawie w charakterze pełnomocnika
procesowego w oparciu o pełnomocnictwo notarialne udzielone dniu 17 lutego
2006 r., a tym samym zgodnie z art. 91 k.p.c. mogła udzielić dalszego
pełnomocnictwa adwokatowi lub radcy prawnego.
Sąd Najwyższy ustalił i zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne. Jak wynika z art. 4245
§ 2 k.p.c. skarga powinna
czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego. Zgodnie
z ogólnymi regułami pełnomocnik obowiązany jest przy pierwszej czynności
procesowej dołączyć do akt sprawy pełnomocnictwo z podpisem mocodawcy lub
wierzytelny odpis pełnomocnictwa (art. 89 § 1 k.p.c.).
W sprawie jest poza sporem, że uczestnik postępowania wnosząc w dniu
05.06.2007 r. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia sądowego, nie załączył pełnomocnictwa dla adwokata, z którego
wynikałoby uprawnienie do wniesienia skargi. Na wezwanie sądu o uzupełnienie
tego braku pełnomocnik skarżącego złożył pełnomocnictwo do „zastępowania mnie
przed sądem i innymi organami wszystkich instancji oraz do zawierania ugod
w sprawie objętej zleceniem o ustalenie z powództwa P. S.". Z pełnomocnictwa
wynika, że zostało udzielone w kwietniu (brak daty dziennej) i jest podpisane przez
G. S.
Z samego pełnomocnictwa nie wynika, że jest to pełnomocnictwo
substytucyjne. Treść dokumentu jednoznacznie wskazuje na zastępowanie osoby
podpisanej, a nie skarżącego. Nie można więc wnioskować, że zostało ono
3
udzielone przez P. S. Po wtóre, nie został dołączony na tym etapie postępowania
żaden dokument, z którego by wynikało, że G.fa S. jest pełnomocnikiem jej syna.
Tym samym fachowy pełnomocnik i w tym kontekście nie wykazał swojego
umocowania od skarżącego. Kserokopię wypisu aktu notarialnego dołączono
dopiero do pisma z dnia 5 listopada 2007 r. Wreszcie po trzecie, zgodnie z jednolitą
linią orzecznictwa, do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia sądowego niezbędne jest odrębne pełnomocnictwo
upoważniające do dokonania tej czynności procesowej. Jest bezsporne, że
postępowanie ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia sądu drugiej instancji, a wyjątkowo pierwszej instancji, nie stanowi
kontynuacji dotychczasowego postępowania w tej sprawie. Skarga ta nie jest nawet
nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, jak skarga kasacyjna i skarga o wznowienie
postępowania, gdyż nie zmierza do zmiany lub uchylenia kwestionowanego
orzeczenia. Jest to bowiem nadzwyczajny środek umożliwiający skuteczne
dochodzenie roszczenia odszkodowawczego od Skarbu Państwa za niezgodną z
prawem działalność orzeczniczą sądu (art. 4171
§ 1 k.c.). Jest to więc sprawa
odrębna od sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem, którego zgodność z
prawem jest kwestionowana. W konsekwencji umocowanie adwokata lub radcy
prawnego do reprezentowania strony skarżącej w sprawie o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, nie może wynikać z treści
pełnomocnictwa udzielonego temu pełnomocnikowi w sprawie zakończonej
prawomocnie orzeczeniem kwestionowanym w skardze (tak m.in. postanowienie
SN z dnia 14.06.2005 r., V CZ 61/05, niepubl., postanowienie SN z 18 kwietnia
2007 r., V CZ 26/07, niepubl.).
Złożenie więc odrębnego pełnomocnictwa, z którego wynikałoby
upoważnienie adwokata do złożenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia sądowego, było niezbędne. Pełnomocnictwo złożone
w niniejszej sprawie na wezwanie sądu, nie odpowiada tym wymaganiom, co
uzasadniało odrzucenie skargi.
Z tych względów, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39814
k.p.c., orzeczono jak w sentencji.