V CNP 21/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-03-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 21/08
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi S. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku zaocznego Sądu
Rejonowego w G. z dnia 13 kwietnia 2006 r., sygn. akt I C (…) [I WSC (…) w sprawie z
powództwa M. B.
przeciwko S. S.
o ustalenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 10 czerwca 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem zaocznym z dnia 13 kwietnia 2006 r. [sygn. akt l C (…)] Sąd Rejonowy
w G. uwzględnił powództwo przeciwko S. S. w sprawie o ustalenie.
Od powyższego wyroku zaocznego pełnomocnik pozwanego S. S. wniósł skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, powołując się na
naruszenie prawa materialnego w postaci art. 31 § 1 k.r.o. oraz art. 215 § 2 i 3 Prawa
spółdzielczego i wskazał powyższe przepisy, jako na te, z którymi zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub
uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było
2
i nie jest możliwe. Wyjątek od wskazanej zasady przewidziano w art. 4241
§ 2 k.p.c. W
sytuacji, gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych,
dopuszczalność skargi uzależniona jest od istnienia wyjątkowego wypadku
polegającego na występowaniu niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze,
wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela.
W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek nie występuje. Skarżący nie
sprecyzował w sposób wystarczający, które podstawowe zasady porządku prawnego
lub konstytucyjne wolności albo prawa człowieka i obywatela zostały jego zdaniem
naruszone, gdyż powołał się ogólnie na naruszenie prawa materialnego, bez
szczegółowego uzasadnienia tych okoliczności. Okoliczności te winny być wykazane w
skardze (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.), co stanowi jeden z jej elementów konstrukcyjnych. W
wypadku powołania się na naruszenie podstawowych zasad porządku prawnego
konieczne jest wykazanie, że dana zasada istnieje i ma podstawowe znaczenie dla
porządku prawnego oraz dokładne określenie, w jaki sposób doszło do naruszenia tej
zasady w wyniku wydania orzeczenia. Skarżący nie wykazał ponadto, że zachodzi
wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi od niezaskarżonego orzeczenia
sądu pierwszej instancji, co oznacza, że skarga nie czyni zadość omawianemu
wymaganiu.
W istocie skarżący zastępuje skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia środki odwoławcze przysługujące od wyroku zaocznego na
zasadach ogólnych, w sytuacji gdy w sposób przez siebie zawiniony środki te utracił
(skarżący nie uzupełnił braków formalnych wniesionego przez siebie wniosku o
przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku zaocznego, co w konsekwencji
doprowadziło do zwrócenia tego wniosku).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 4248
§ 2
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi S. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku zaocznego Sądu
Rejonowego w G. z dnia 13 kwietnia 2006 r., sygn. akt I C (…) [I WSC (…) w sprawie z
powództwa M. B.
przeciwko S. S.
o ustalenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 10 czerwca 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem zaocznym z dnia 13 kwietnia 2006 r. [sygn. akt l C (…)] Sąd Rejonowy
w G. uwzględnił powództwo przeciwko S. S. w sprawie o ustalenie.
Od powyższego wyroku zaocznego pełnomocnik pozwanego S. S. wniósł skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, powołując się na
naruszenie prawa materialnego w postaci art. 31 § 1 k.r.o. oraz art. 215 § 2 i 3 Prawa
spółdzielczego i wskazał powyższe przepisy, jako na te, z którymi zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub
uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było
2
i nie jest możliwe. Wyjątek od wskazanej zasady przewidziano w art. 4241
§ 2 k.p.c. W
sytuacji, gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych,
dopuszczalność skargi uzależniona jest od istnienia wyjątkowego wypadku
polegającego na występowaniu niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze,
wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela.
W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek nie występuje. Skarżący nie
sprecyzował w sposób wystarczający, które podstawowe zasady porządku prawnego
lub konstytucyjne wolności albo prawa człowieka i obywatela zostały jego zdaniem
naruszone, gdyż powołał się ogólnie na naruszenie prawa materialnego, bez
szczegółowego uzasadnienia tych okoliczności. Okoliczności te winny być wykazane w
skardze (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.), co stanowi jeden z jej elementów konstrukcyjnych. W
wypadku powołania się na naruszenie podstawowych zasad porządku prawnego
konieczne jest wykazanie, że dana zasada istnieje i ma podstawowe znaczenie dla
porządku prawnego oraz dokładne określenie, w jaki sposób doszło do naruszenia tej
zasady w wyniku wydania orzeczenia. Skarżący nie wykazał ponadto, że zachodzi
wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi od niezaskarżonego orzeczenia
sądu pierwszej instancji, co oznacza, że skarga nie czyni zadość omawianemu
wymaganiu.
W istocie skarżący zastępuje skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia środki odwoławcze przysługujące od wyroku zaocznego na
zasadach ogólnych, w sytuacji gdy w sposób przez siebie zawiniony środki te utracił
(skarżący nie uzupełnił braków formalnych wniesionego przez siebie wniosku o
przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku zaocznego, co w konsekwencji
doprowadziło do zwrócenia tego wniosku).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 4248
§ 2
k.p.c.).