V CNP 27/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 27/08
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi J. D., N. D. i K. D.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Rejonowego w R. z dnia 25 października 2007 r., sygn. akt I Ns (…) [I WSC (…)]
w sprawie z wniosku J. D., N. D. i K. D.
przy uczestnictwie A. K., J. K., Z. M. i R. G.
o rozgraniczenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 10 czerwca 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Prawomocnym postanowieniem z dnia 25 października 2007 r., Sąd Rejonowy w
R. utrzymał w mocy zaskarżone przez wnioskodawców postanowienie referendarza
sądowego o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego w sprawie o rozgraniczenie.
Wnioskodawcy N. i J. małżonkowie D. oraz K. D. wnieśli skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, zarzucając mu obrazę art. 88 i 102
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
nadzwyczajnym środkiem prawnym umożliwiającym dochodzenie roszczenia
odszkodowawczego od Skarbu Państwa za bezprawną działalność orzeczniczą sądu
jako organu władzy publicznej (art. 4241
k.p.c. w związku z art. 417 § 1 i 4171
§ 2 k.c.).
Oznacza to, że niezgodność z prawem w rozumieniu powyższych przepisów musi
2
polegać na oczywistej i rażącej obrazie prawa, niebudzącej żadnych wątpliwości (zob.
orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2006 r., V CNP 68/05, niepubl. oraz z
dnia 4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, OSNC 2007, nr 11 poz. 174).
W skardze kwestionowane jest prawomocne orzeczenie sądu I instancji, a na
takie skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem przysługuje jedynie wyjątkowo (art.
4241
§ 2 k.p.c.). W niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki pozwalające na złożenie
skargi od orzeczenia sądu I instancji, ponieważ niewątpliwie kwestionowane orzeczenie
nie jest wyjątkowym przypadkiem i nie naruszono w nim podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela.
Pełnomocnik skarżących podniósł w uzasadnieniu skargi, że „w orzeczeniu
kończącym postępowanie w sprawie sąd nie może pozostawić sprawy kosztów
zastępstwa referendarzowi sądowemu, ponieważ o całym orzeczeniu musi rozstrzygać
sąd II instancji i dlatego składam niniejszą skargę, która ma moim zdaniem niecodzienny
i precedensowy charakter bo gdyby było inaczej byłby to absurd”.
Tymczasem, zgodnie z brzmieniem art. 108 § 1 k.p.c., sąd rozstrzyga o kosztach
w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Sąd może jednak rozstrzygnąć
jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając
szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu; w tej sytuacji, po uprawomocnieniu
się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, referendarz sądowy w sądzie
pierwszej instancji wydaje postanowienie, w którym dokonuje szczegółowego wyliczenia
kosztów obciążających strony. Z kolei, zgodnie z art. 39823
§ 2 k.p.c., w sprawie
wniesienia skargi na postanowienie referendarza w przedmiocie kosztów sądowych lub
kosztów procesu, sąd rozpoznający skargę orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując
odpowiednio przepisy o zażaleniu.
Należy stwierdzić, że wywiedziona przez pełnomocnika wnioskodawców skarga
jest wyrazem nieznajomości przepisów jej dotyczących oraz przepisów o skardze na
orzeczenie referendarza sądowego. Skarżący nie dostosowali się w żaden sposób do
wymagań przewidzianych w art. 4241
§ 2 k.p.c.
Niniejsza skarga podlega zatem odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi J. D., N. D. i K. D.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Rejonowego w R. z dnia 25 października 2007 r., sygn. akt I Ns (…) [I WSC (…)]
w sprawie z wniosku J. D., N. D. i K. D.
przy uczestnictwie A. K., J. K., Z. M. i R. G.
o rozgraniczenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 10 czerwca 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Prawomocnym postanowieniem z dnia 25 października 2007 r., Sąd Rejonowy w
R. utrzymał w mocy zaskarżone przez wnioskodawców postanowienie referendarza
sądowego o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego w sprawie o rozgraniczenie.
Wnioskodawcy N. i J. małżonkowie D. oraz K. D. wnieśli skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, zarzucając mu obrazę art. 88 i 102
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
nadzwyczajnym środkiem prawnym umożliwiającym dochodzenie roszczenia
odszkodowawczego od Skarbu Państwa za bezprawną działalność orzeczniczą sądu
jako organu władzy publicznej (art. 4241
k.p.c. w związku z art. 417 § 1 i 4171
§ 2 k.c.).
Oznacza to, że niezgodność z prawem w rozumieniu powyższych przepisów musi
2
polegać na oczywistej i rażącej obrazie prawa, niebudzącej żadnych wątpliwości (zob.
orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2006 r., V CNP 68/05, niepubl. oraz z
dnia 4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, OSNC 2007, nr 11 poz. 174).
W skardze kwestionowane jest prawomocne orzeczenie sądu I instancji, a na
takie skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem przysługuje jedynie wyjątkowo (art.
4241
§ 2 k.p.c.). W niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki pozwalające na złożenie
skargi od orzeczenia sądu I instancji, ponieważ niewątpliwie kwestionowane orzeczenie
nie jest wyjątkowym przypadkiem i nie naruszono w nim podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela.
Pełnomocnik skarżących podniósł w uzasadnieniu skargi, że „w orzeczeniu
kończącym postępowanie w sprawie sąd nie może pozostawić sprawy kosztów
zastępstwa referendarzowi sądowemu, ponieważ o całym orzeczeniu musi rozstrzygać
sąd II instancji i dlatego składam niniejszą skargę, która ma moim zdaniem niecodzienny
i precedensowy charakter bo gdyby było inaczej byłby to absurd”.
Tymczasem, zgodnie z brzmieniem art. 108 § 1 k.p.c., sąd rozstrzyga o kosztach
w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Sąd może jednak rozstrzygnąć
jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając
szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu; w tej sytuacji, po uprawomocnieniu
się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, referendarz sądowy w sądzie
pierwszej instancji wydaje postanowienie, w którym dokonuje szczegółowego wyliczenia
kosztów obciążających strony. Z kolei, zgodnie z art. 39823
§ 2 k.p.c., w sprawie
wniesienia skargi na postanowienie referendarza w przedmiocie kosztów sądowych lub
kosztów procesu, sąd rozpoznający skargę orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując
odpowiednio przepisy o zażaleniu.
Należy stwierdzić, że wywiedziona przez pełnomocnika wnioskodawców skarga
jest wyrazem nieznajomości przepisów jej dotyczących oraz przepisów o skardze na
orzeczenie referendarza sądowego. Skarżący nie dostosowali się w żaden sposób do
wymagań przewidzianych w art. 4241
§ 2 k.p.c.
Niniejsza skarga podlega zatem odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.