Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 99/08
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z powództwa A. W.
przeciwko E. B., C. N. i Wydawnictwu "J.(...)" S.A. w K.
o ochronę dóbr osobistych i zadośćuczynienie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 czerwca 2008 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 26
października 2007 r., sygn. akt I ACa (…),
odrzuca skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 26 października 2007 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda
od wyroku Sądu pierwszej instancji oddalającego powództwo o nakazanie pozwanym
przeproszenia powoda przez zamieszczenie na stronie tytułowej „D.(…)” w ciągu
kolejnych 14 dni od uprawomocnienia się wyroku przeproszenia za pomówienie powoda
w artykułach prasowych o handel dziećmi oraz zasądzenie od pozwanych
zadośćuczynienia w kwocie 5 000 zł na wskazany Dom Dziecka.
W skardze kasacyjnej obejmującej całe rozstrzygnięcie Sądu drugiej instancji i
opłaconej przez pełnomocnika powoda kwotą 600 zł, jako uzasadnienie wniosku
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano, że jest ona oczywiście
uzasadniona, bowiem „w każdym przypadku podanie do publicznej wiadomości imienia i
nazwiska powoda stanowi o naruszeniu jego dóbr osobistych, a prawomocne umorzenie
postępowania, przed wszczęciem zarzutów dotyczących rzekomego handlu dziećmi,
dalsze umorzenie sprawy dotyczącej rzekomego nakłaniania świadków do fałszywych
2
zeznań czyni oczywistym naruszenie dóbr osobistych powoda”. Skarżący wskazał
również, że „w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, którego wyjaśnienie
może wyeliminować rozbieżności i wątpliwości w orzecznictwie sądowym mianowicie, że
nie tylko po wszczęciu postępowania przygotowawczego przez organy ścigania, ale tym
bardziej przed wszczęciem publikowanie imienia i nazwiska osoby, która według
pozwanych dziennikarzy ma być w przyszłości oskarżona, jest naruszeniem dóbr
osobistych”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna podlega odrzuceniu z następujących powodów: w zakresie
dotyczącym rozstrzygnięcia o żądaniu zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 5 000 zł
skarga jest niedopuszczalna bowiem obejmuje roszczenie majątkowe, którego wartość
nie przekracza kwoty 50 000 zł (art. 3982
§ 1 k.p.c.), ponadto zawodowy pełnomocnik
powoda nie uiścił należnej opłaty stosunkowej od tego roszczenia (art. 3986
§ 2 w zw. z
art. 130 § 3 k.p.c. i art. 3 ust. 2 pkt 3 oraz art. 13 u.k.s.c). Nie zostało także spełnione
wymaganie art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c., bowiem uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania nie spełnia wymogów tego przepisu. Zgodnie z utrwalonym
stanowiskiem Sądu Najwyższego, jeżeli skarżący jako uzasadnienie wniosku o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania powołał się na przesłankę z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
powinien wskazać na niewątpliwą, widoczną na pierwszy rzut oka, bez konieczności
głębszej analizy, sprzeczność wyroku z przepisami prawa nie podlegającymi różnej
wykładni i nie pozostawiającymi sądowi swobody oceny albo z podstawowymi zasadami
orzekania obowiązującymi w demokratycznym państwie prawa (porównaj między innymi
orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2002 r. I PKN 341/01, OSNCP
2004/6/100 i z dnia 10 stycznia 2003 r. V CZ 187/02, OSNC 2004/3/49). Dla spełnienia
wymagania art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. nie jest zatem wystarczające, jak uczynił to
skarżący, ogólnikowe wskazanie, że określone działania dziennikarzy podjęte w
określonych okolicznościach faktycznych, zawsze naruszają dobra osobiste. Taka
konstatacja w żadnym wypadku nie może uzasadniać twierdzenia o oczywistej
zasadności skargi kasacyjnej.
Nie spełnia też wymagań art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. druga podstawa uzasadniająca
wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Jeżeli bowiem skarżący wskazał
na podstawę z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., jak zdaje się wynikać z uzasadnienia wniosku
powoda o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, powinien przedstawić
występujące w sprawie zagadnienie prawne przez jego odpowiednie sformułowanie z
3
przytoczeniem przepisów prawa, na tle których ono powstało, wskazać argumenty
prawne prowadzące do odmiennych ocen prawnych oraz wykazać, że jest to zagadnie
istotne i jego rozstrzygnięcie przez Sąd Najwyższy będzie miało ważne znaczenie dla
praktyki sądowej (porównaj między innymi orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10
maja 2001 r. II CZ 35/01, OSNC 2002/1/11 i z dnia 7 czerwca 2005 r. V CSK 3/05, nie
publ.). Również tego wymagania nie spełnia skarga kasacyjna powoda, której
uzasadnienie wniosku o przyjęcie do rozpoznania nie zawiera żadnego ze wskazanych
wyżej, koniecznych elementów.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c. w
zw. z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. odrzucił skargę kasacyjną.

III CSK 99/08

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia