Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 41/08
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Antoni Górski
w sprawie z wniosku W. G.
przy uczestnictwie K. S., B. K., B. J., A. J., A. P., D. T., E. K., K. K. i Gminy L.
o stwierdzenie zasiedzenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 9 lipca 2008 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Okręgowego w J. z dnia 1 kwietnia
2008 r., sygn. akt II Ca (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2008 r. Sąd Okręgowy w J. odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawcy W. G. od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 31 grudnia
2007 r. w sprawie o stwierdzenie zasiedzenia.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy stwierdził, że skarga nie spełnia
wymagań przewidzianych w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c., ponieważ we wniosku o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący lakonicznie wskazał na występujące w
sprawie zagadnienie prawne oraz że skarga jest oczywiście uzasadniona. Wniosek ten
nie zawierał jednak uzasadnienia w postaci wywodu prawnego z przytoczeniem
okoliczności, które miałyby przemawiać za przyjęciem skargi kasacyjnej do rozpoznania.
W zażaleniu na postanowienie Sądu Okręgowego w J. z dnia 1 kwietnia 2008 r.
pełnomocnik wnioskodawcy zarzucił naruszenie art. 3986
§ 2 k.p.c. w związku z art. 3984
2
§ 1 pkt 3 k.p.c., art. 3989
§ 1 pkt 1 i 4 i § 2 k.p.c. i z art. 3987
§ 2 k.p.c. Wniósł o
uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania. Skarżący stwierdził, że skarga kasacyjna spełnia wymogi
formalne, ponieważ wnioskodawca wskazał, „iż opiera skargę na podstawie
występującego w sprawie istotnego w sprawie zagadnienia prawnego i jej oczywistości,
w związku z czym wnioskował o przyjęcie jej do rozpoznania. W kilku zdaniach
wnioskodawca uzasadnił dlaczego wnioskuje o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania w oparciu o przytoczone podstawy skargi kasacyjnej”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Z analizy treści skargi kasacyjnej wniesionej przez wnioskodawcę wynika, że nie
spełnia ona wymagań określonych w przepisach dotyczących tego nadzwyczajnego
środka zaskarżenia. W szczególności jednak nie zawiera - wbrew wyraźnemu
wymaganiu określonemu w art. 3984
§ 1 pkt 2 - przytoczenia podstaw kasacyjnych i ich
uzasadnienia. Wymaganie z art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c. obejmuje nie tylko przytoczenie
podstaw skargi kasacyjnej lecz również ich uzasadnienie tj., wskazanie, na czym,
zdaniem skarżącego, polega naruszenie prawa materialnego lub istotnych przepisów
postępowania.
Sąd Najwyższy wielokrotnie wyjaśniał, że wskazane wymaganie jest spełnione
tylko wtedy, gdy strona wskaże zarzuty naruszenia przepisów z zakresu prawa
materialnego lub procesowego, określając, które przepisy - oznaczone numerem
artykułu (paragrafu, ustępu) ustawy - zostały naruszone, na czym to naruszenie
polegało oraz jaki mogło mieć wpływ na wynik sprawy (por. np. postanowienie z dnia 11
marca 1997 r., III CKN 13/97, OSNC 1997, nr 8, poz. 114). Tymczasem w skardze
kasacyjnej pełnomocnik wnioskodawcy zarzucił „naruszenie przepisów prawa
materialnego dotyczącego nabywania własności nieruchomości przez zasiedzenie i
powołanych w sprawie uchwał Sądu Najwyższego, a zwłaszcza jednak przepisu art. 233
§ 1 k.p.c. przez błędną wykładnię, dalej uchybienia procesowe, przede wszystkim przez
odmowę przyznania Sądowi Rejonowemu wynikających z tego przepisu uprawnień,
jakie stosuje do siebie i powierzchowność w ogóle, a w szczególności sprzeczność
istotnych ustaleń Sądu Okręgowego z treścią zebranego w sprawie materiału, w tym
m.in. uchybienia procesowe mające wpływ na wynik sprawy, jak pominięcie istotnych
ustaleń Sądu Rejonowego, co nie pozwalało na prawidłowe ustalenie stanu faktycznego
sprawy i na wyciągniecie z niego właściwych wniosków".
3
Skarga kasacyjna wnioskodawcy wskazuje wprawdzie na naruszenie przepisu
art. 233 § 1 k.p.c., jednak uzasadnienie oparte jest w istocie wyłącznie na zarzutach
odnoszących się do ustaleń faktycznych i oceny dowodów. Należy także wskazać, że
przepis art. 233 § 1 k.p.c. jest jedynym przepisem powołanym w skardze kasacyjnej
wnioskodawcy.
Zgodnie z art. 3983
§ 3 k.p.c., wyłączona jest możliwość oparcia skargi kasacyjnej
na zarzutach dotyczących ustalenia faktów i oceny dowodów. Powyższy przepis należy
tłumaczyć w ten sposób, że niedopuszczalne jest zarówno opieranie skargi na własnej
ocenie stanu faktycznego, jak i zarzucanie sądowi drugiej instancji przeprowadzonej
nieprawidłowo, tj. niezgodnie z dyrektywami art. 233 § 1 k.p.c., swobodnej oceny
dowodów. Skarga kasacyjna ograniczona tylko do zarzutów dotyczących ustalenia
faktów lub oceny dowodów jest zatem niedopuszczalna (por. np. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 23 września 2005 r., III CSK 13/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 76).
Stwierdzić zatem należy, że skarga kasacyjna wnioskodawcy - niezależnie od
innych przyczyn niedopuszczalności - nie spełniała wymagania określonego w art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c. i dlatego podlegała odrzuceniu.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie
art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 1 i 3 k.p.c.

V CZ 41/08

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia