Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 6 listopada 2008 r.
II UK 83/08
Wspólnik spółki cywilnej jest upoważniony do wystąpienia z wnioskiem
o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego w stosunku do długów pu-
blicznoprawnych spółki jako przedsiębiorca (osoba trzecia, na którą przenie-
siono odpowiedzialność za należności publicznoprawne) w rozumieniu art. 2
pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności
publicznoprawnych od przedsiębiorców (Dz.U. Nr 155, poz. 1287 ze zm.) tylko
wtedy, gdy spółka cywilna nadal prowadzi działalność.
Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Beata Gudowska,
Romualda Spyt (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 listopada
2008 r. sprawy z wniosku Piotra D. i Pawła C. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych-Oddziałowi w P. o postępowanie restrukturyzacyjne, na skutek skargi
kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6
listopada 2007 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu w
Poznaniu do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w P. decyzją z dnia 30 grudnia
2002 r. umorzył postępowanie restrukturyzacyjne toczące się na skutek wniosku
wspólników spółki cywilnej „K.-S.” Pawła C. i Piotra D. z uwagi na to, że w dniu zło-
żenia wniosku o restrukturyzację nie posiadali oni statusu przedsiębiorcy. Decyzją z
dnia 6 lipca 2004 r. uchylono powyższą decyzję w części dotyczącej Piotra D. i od-
mówiono wszczęcia postępowania restrukturyzacyjnego z jego wniosku. Kolejną de-
cyzją z dnia 8 grudnia 2004 r. ZUS odmówił wszczęcia postępowania restruktury-
zacyjnego wobec Pawła C. Od powyższych decyzji wniesiono odwołania.
2
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem z
dnia 18 listopada 2005 r. zmienił decyzję z dnia 6 lipca 2004 r. i nakazał organowi
rentowemu wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego z wniosku Piotra D., zmie-
nił decyzję z dnia 8 grudnia 2004 r. i nakazał organowi rentowemu wszczęcie postę-
powania restrukturyzacyjnego z wniosku Pawła C. oraz umorzył postępowanie z od-
wołania od decyzji z dnia 30 grudnia 2002 r. Wyrok ten zapadł w następujących oko-
licznościach faktycznych. Odwołujący się Paweł C. i Piotr D. od 18 lipca 1995 r. pro-
wadzili działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej pod nazwą „K.-S.” s.c.
Agencja Sprzedaży Ratalnej na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodar-
czej. Z dniem 31 marca 2001 r. zostali wykreśleni z tej ewidencji, natomiast faktyczne
zaprzestanie działalności nastąpiło w 1997 r. Zadłużenie z tytułu niezapłaconych
składek na ubezpieczenia społeczne zatrudnionych w spółce pracowników wyniosło
49.038,62 zł. Pozwany wymierzył opłatę dodatkową w kwocie 44.000 zł. Decyzją z
dnia 27 listopada 2000 r. przeniesiono na odwołujących się odpowiedzialność za nie-
zapłacone składki na kwotę 80.698,16 zł. Aktualnie do zapłaty pozostaje kwota
49.038,62 zł. W dniu 14 listopada 2002 r. obaj odwołujący się złożyli wniosek o
wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego obejmującego należności wobec Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych, Funduszu Pracy i Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych za okres od 1 lutego 1996 r. do 31 maja 1997 r. Odwołu-
jący się od 1 stycznia 1999 r. podlegają pracowniczemu ubezpieczeniu społeczne-
mu, a Paweł C. posiada aktualnie udziały i akcje w spółkach kapitałowych, jest także
członkiem zarządu fundacji Kadra dla Europy.
Mając tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy uznał, że odwołujący się byli
uprawnieni do złożenia wniosku o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego,
bowiem uznał ich za przedsiębiorców w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30
sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od
przedsiębiorców (Dz.U. Nr 155, poz. 1287 ze zm., dalej powoływanej jako ustawa
restrukturyzacyjna), tzn. takich przedsiębiorców, którzy są jednocześnie płatnikami
należności wymienionych w art. 6 tej ustawy. Ponadto, zdaniem Sądu, przedmiotowy
wniosek spełniał wszystkie wymagania wskazane w ustawie restrukturyzacyjnej. Za-
tem brak był podstaw do pozostawienia wniosku o restrukturyzację bez rozpoznania
na podstawie art. 13 ust. 3 tej ustawy.
Apelacja organu rentowego oddalona została wyrokiem Sądu Apelacyjnego -
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu z dnia 6 listopada 2007 r. W
3
pisemnych motywach rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia faktyczne i
ocenę prawną dokonaną przez Sąd Okręgowy. Podkreślił, że przepis art. 2 pkt 1
ustawy restrukturyzacyjnej za przedsiębiorcę uznaje nie tylko przedsiębiorcę okre-
ślonego w art. 2 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności go-
spodarczej (Dz.U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.) lecz także „innego zobowiązanego do
uiszczenia należności”, o których mowa w art. 6 ustawy, co oznacza, że również
spółka cywilna jest podmiotem objętym możliwością restrukturyzacji. Zdaniem Sądu
Apelacyjnego, wydanie decyzji z dnia 27 listopada 2000 r. o przeniesieniu odpowie-
dzialności za zaległości składkowe na odwołujących się spowodowało, że stali się oni
przedsiębiorcami w rozumieniu ustawy restrukturyzacyjnej, uprawnionymi do wystą-
pienia z wnioskiem o restrukturyzację należności składkowych.
Skarga kasacyjna organu rentowego oparta została na naruszeniu prawa
materialnego - art. 2 pkt 1 ustawy restrukturyzacyjnej, poprzez jego błędną wykładnię
i w konsekwencji uznanie, że odwołujący się są „innymi zobowiązanymi do uiszcze-
nia należności, o których mowa w art. 6”, a nie należą do kategorii „przedsiębiorców
w rozumieniu ustawy Prawo o działalności gospodarczej będącego podatnikiem,
płatnikiem, następcą prawnym lub osobą trzecią odpowiadającą za zaległości podat-
kowe” oraz przez uznanie, że podmiot zdefiniowany w drugiej części tego przepisu
(po słowie „albo”) nie musi prowadzić na dzień złożenia wniosku o restrukturyzację
działalności, z tytułu której powstały zaległości.
Skarżący wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z uwagi na wy-
stępujące w sprawie istotne zagadnienia prawne i potrzebę wykładni przepisów. Po
pierwsze, wyjaśnienia wymaga, czy „inny zobowiązany do uiszczenia należności, o
których mowa w art. 6” w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy restrukturyzacyjnej, to osoba
trzecia (na którą przeniesiono odpowiedzialność za zaległości podatkowe spółki) i to
z tego powodu, że osoba trzecia nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy -
Prawo o działalności gospodarczej; co powoduje, że nie mieści się w grupie pod-
miotów wymienionych w części pierwszej tego przepisu (do słowa „albo”). Po drugie,
czy podmiot zdefiniowany w części drugiej tego przepisu („inny zobowiązany do uisz-
czenia należności, o których mowa w art. 6”) może być uznany za przedsiębiorcę
uprawnionego do złożenia wniosku o restrukturyzację, w sytuacji, gdy w dacie tego
wniosku nie prowadzi działalności, z tytułu której powstały zaległości (działalność
została zakończona i nastąpiło wykreślenie z rejestru). Wskazując na powyższe
skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
4
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i
orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uchylenie wyroku Sądu Okręgowego i odda-
lenie obu odwołań.
W uzasadnieniu skarżący stwierdził, że przepis art. 2 pkt 1 ustawy restruktury-
zacyjnej definiuje dwie grupy podmiotów. Wedle wywodów skargi nieprawidłowe było
zakwalifikowanie odwołujących się do kręgu „innych zobowiązanych do uiszczenia
należności, o których mowa w art. 6”, objętych drugą częścią tego przepisu tylko
dlatego, że są zobowiązani do zapłaty należności objętych przepisem art. 6 ustawy
restrukturyzacyjnej. Zdaniem skarżącego, odwołujący się występują jako osoby trze-
cie odpowiadające za zaległości spółki cywilnej i z tego powodu mieszczą się oni w
kręgu podmiotów objętych pierwszą częścią tego przepisu. Jednakże z tego
względu, że nie prowadzili oni w dniu złożenia wniosku o wszczęcie postępowania
restrukturyzacyjnego działalności gospodarczej, z tytułu której powstały zaległości
podatkowe, nie są oni przedsiębiorcami w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy restruktury-
zacyjnej. W szczególności wskazuje na to przepis art. 1 ust. 2 tej ustawy określający
cel tego aktu normatywnego i uściślający definicję przedsiębiorcy poprzez odesłanie
do przepisów o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla
przedsiębiorców. Zgodnie z przepisem art. 7 pkt 9 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o
warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców
(Dz.U. Nr 141, poz. 1177 ze zm.) pod pojęciem przedsiębiorcy należy rozumieć
przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów o działalności gospodarczej, a także spółkę
cywilną. Zatem tą inną osobą zobowiązaną do uiszczenia należności, o których
mowa w art. 6 ustawy restrukturyzacyjnej, jest spółka cywilna, która w rozumieniu
przepisów działalności gospodarczej nie jest przedsiębiorcą. Podobny pogląd wyra-
żony został w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 marca 2005 r.,
II FSK 527/05 (LEX nr 198047), a także w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Admini-
stracyjnego w Warszawie: z dnia 6 lipca 2004 r., III S.A. 2959/03 (LEX nr 168527), z
dnia 16 czerwca 2004 r., II SA 953/03 (LEX nr 158479). Nie jest zatem uprawnione
umieszczanie w tej grupie osób trzecich odpowiadających za zaległości składkowe.
Niezależnie od powyższego stanowiska nawet zakwalifikowanie odwołujących
się do „innych zobowiązanych do uiszczenia należności, o których mowa w art. 6” nie
oznacza, że są oni przedsiębiorcami w rozumieniu ustawy restrukturyzacyjnej. Nie
można bowiem poprzestać na wykładni językowej przepisu art. 2 pkt 1 tej ustawy.
Istotne znaczenie ma cel ustawy restrukturyzacyjnej określony w jej art. 1 ust. 2, po-
5
legający na doprowadzeniu do poprawy sytuacji finansowej podmiotu i przywrócenia
mu warunków do konkurowania na rynku. Cel ten dostrzegł Naczelny Sąd Admini-
stracyjny w przywołanym wyroku w sprawie II FSK 527/05, stwierdzając, że spółka
cywilna jako ”inny zobowiązany” może się ubiegać o restrukturyzację, o ile nie zo-
stała wykreślona z ewidencji działalności gospodarczej. Również Sąd Najwyższy w
wyroku z dnia 18 sierpnia 2004 r., III UK 67/04 (OSNP 2005 nr 5, poz. 69), wywiódł,
że niedopuszczalne jest umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenie
społeczne przedsiębiorcy, który w dniu złożenia wniosku definitywnie zaprzestał wy-
konywania działalności gospodarczej, w związku z którą powstały te należności.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną odwołujący się Paweł C. wniósł o wydanie
postanowienia o odmowie przyjęcia jej do rozpoznania, ewentualnie o jej oddalenie i
- w obu tych przypadkach zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania kasa-
cyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy restrukturyzacyjnej restrukturyzacją są objęci
przedsiębiorcy, o których mowa w przepisach o warunkach dopuszczalności i nadzo-
rowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców, w szczególności którzy tracą zdol-
ność do konkurowania na rynku, wyrażającą się zwłaszcza w znacznym stopniu:
zmniejszeniem obrotów, nadmierną zdolnością produkcyjną, wzrostem zapasów,
spadkiem zyskowności lub ponoszeniem strat, jak również wzrostem zadłużenia i
brakiem możliwości uzyskania bankowych kredytów, poręczeń lub gwarancji. Przepis
ten wskazuje, że przepisy ustawy restrukturyzacyjnej obejmują tych przedsiębiorców,
którzy spełniają warunki do udzielenia im pomocy publicznej. W spornym okresie
obowiązywała ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzo-
rowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz.U. Nr 141, poz. 1177 ze zm.,
powoływana dalej jako ustawa o pomocy). W myśl art. 2 ust. 2 pkt 6 tej ustawy jej
przepisy stosuje się do pomocy udzielanej w dowolnej formie, między innymi w for-
mie umorzenia bądź zaniechania ustalania lub poboru należnych od przedsiębiorcy
świadczeń pieniężnych, stanowiących środki publiczne w rozumieniu przepisów o
finansach publicznych, innych niż podatki, albo odraczania lub rozkładania na raty
płatności takich świadczeń. Jedną z form pomocy publicznej udzielanej przedsiębior-
com w rozumieniu powyższej ustawy jest umorzenie (restrukturyzacja) zaległości
6
wobec Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Funduszu Pracy i Funduszu Gwaran-
towanych Świadczeń Pracowniczych na podstawie przepisów ustawy restrukturyza-
cyjnej, dokonywane w oparciu o przepis art. 4 w związku z art. 6 tej ustawy. Jedno-
cześnie w myśl art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy pomoc publiczna dla przedsiębiorców
stanowi przysporzenie korzyści finansowych określonemu przedsiębiorcy w zakresie
prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, co oznacza, że pomoc publicz-
na, a więc także i ta, która udzielana jest na zasadach ustawy restrukturyzacyjnej,
przysługuje jedynie przedsiębiorcy, który w momencie składania wniosku o pomoc
publiczną (restrukturyzację należności publicznoprawnych) prowadzi działalność
gospodarczą. Celem udzielanej pomocy publicznej w formie umorzenia należności
na zasadach wynikających z ustawy restrukturyzacyjnej nie jest zatem oddłużenie
podmiotów gospodarczych, jest nim natomiast poprawa sytuacji przedsiębiorstw, w
tym przywrócenie płynności finansowej, zdolności kredytowej, stworzenie warunków
dla stabilizacji i rozwoju przedsiębiorstw, przywrócenie długookresowej zdolności
konkurowania na rynku, a tym samym do wzrostu zatrudnienia, a oddłużenie jest
środkiem prowadzącym do tego celu. Taki cel wynika jednoznacznie z uzasadnienia
projektu ustawy restrukturyzacyjnej (http//www.sejm.gov.pl.), które powołuje się także
na to, że ustawa jest adresowana tylko do tych przedsiębiorców, którzy mimo trudnej
sytuacji ekonomicznej mają perspektywy rozwoju i są w stanie określić działania, ja-
kie powinny być zrealizowane w celu ustabilizowania kondycji finansowej oraz dal-
szego rozwoju, a także stwarzają warunki do wzrostu zatrudnienia. Powyższe cele
wskazują także na to, iż pomoc publiczna na warunkach wynikających z ustawy
restrukturyzacyjnej kierowana jest do określonego podmiotu gospodarczego, a więc
należności objęte restrukturyzacją stanowić muszą należności obciążające ten, a nie
jakikolwiek (inny) podmiot gospodarczy. W konkluzji zatem, restrukturyzacją mogą
być objęte należności wymienione w art. 6 ustawy restrukturyzacyjnej wyłącznie
podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Przyjęcie przeciwnej możliwości -
restrukturyzowania należności przedsiębiorcy, który zakończył swoje funkcjonowanie
na rynku - zaprzeczałoby przedstawianym wyżej celom. Za takim rozumieniem celu
restrukturyzacji przemawia także art. 3 ust. 1 ustawy, który stanowi, że nie stosuje
się jej do przedsiębiorców znajdujących się w stanie likwidacji lub upadłości.
Znaczenie przepisu art. 2 pkt 1 ustawy restrukturyzacyjnej, zgodnie z którym
ilekroć w ustawie mowa jest o przedsiębiorcy - rozumie się przez to przedsiębiorcę
określonego w art. 2 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności
7
gospodarczej mającego miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej będącego podatnikiem, płatnikiem, następcą prawnym lub osobą
trzecią odpowiadającą za zaległości podatkowe albo innego zobowiązanego do uisz-
czenia należności, o których mowa w art. 6, odczytywana musi być w zgodzie z zało-
żeniami ustawodawcy w zakresie pomocy publicznej i wynikającym z tych założeń
celem ustawy restrukturyzacyjnej. Tak więc osobą uprawnioną do złożenia wniosku o
restrukturyzację zaległości związanych ze ściśle określoną działalnością gospodar-
czą jest prowadzący ją przedsiębiorca - w rozumieniu ustawy Prawo o działalności
gospodarczej - będący jednocześnie podatnikiem, płatnikiem w stosunku do tych
zaległości, następca prawny w stosunku do należności (pasywów), które przejął i
który jednocześnie przejmuje dotychczasową działalność w całości lub części (przy-
kładowo pracodawca przejmujący zakład pracy lub jego część w trybie art. 231
k.p.,
spadkobierca kontynuujący działalność gospodarczą spadkodawcy). Jest nim
(przedsiębiorcą) także osoba trzecia, na którą przeniesiono odpowiedzialność za
należności publicznoprawne, która z mocy art. 107 § 1 ustawy z dnia z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze
zm.) odpowiada za nie całym swoim majątkiem solidarnie z - co należy podkreślić -
dalej funkcjonującym na rynku podatnikiem. W przypadku tych dwóch ostatnich osób
(następcy prawnego i osoby trzeciej) przepis ten zrównuje ich sytuację z sytuacją
przedsiębiorcy płatnika i podatnika, wyposażając je w uprawnienie do złożenia wnio-
sku o restrukturyzację należności, ale nadal są to należności związane z określoną,
funkcjonującą w obrocie gospodarczym działalnością gospodarczą, podlegającą re-
strukturyzacji, a nie z jakąś inną działalnością, którą aktualnie prowadzi składający
wniosek.
Tak samo przepis ten traktuje „inne osoby zobowiązane do uiszczenia należ-
ności, o których mowa w art. 6”, a więc podmioty, które nie są przedsiębiorcami w
myśl przepisów o działalności gospodarczej, a jednocześnie są podatnikami i płatni-
kami należności publicznoprawnych. Należy zgodzić się z poglądem wyrażonym w
wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 marca 2005 r., II FSK 527/05,
że „innym zobowiązanym” jest spółka cywilna. Od chwili wejścia w życie ustawy z
dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej, w sposób jednoznaczny
w art. 4 ust. 2 tego aktu prawnego ustawodawca przesądził, że za przedsiębiorcę
należy uważać wspólników spółki cywilnej, a nie samą spółkę. Rozwiązanie to
utrzymano w kolejnym akcie prawnym regulującym podstawy prowadzenia działalno-
8
ści gospodarczej, a mianowicie w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działal-
ności gospodarczej ustawy (jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze
zm.), a konkretnie w art. 4 ust. 2 tej ustawy. Natomiast „innym zobowiązanym” nie
jest osoba trzecia, na którą przeniesiono odpowiedzialność za należności publiczno-
prawne, jak przyjął to Sąd Apelacyjny, bo taka osoba jest zdefiniowana w pierwszej
części omawianego przepisu art. 2 pkt 1 ustawy restrukturyzacyjnej, jeżeli chociaż w
części przejęła działalność, której restrukturyzacja dotyczy. Nie jest nią tym bardziej
osoba trzecia, która działalności takiej nie przejęła, ponieważ nie jest ona w ogóle
uprawniona do wystąpienia wnioskiem o restrukturyzację.
Podsumowując powyższe, definitywne zakończenie działalności przez pod-
miot gospodarczy powoduje że, po pierwsze, nie ma osoby uprawnionej do wystą-
pienia z wnioskiem o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego (podatnik, płat-
nik czy „inna osoba” - spółka cywilna - zakończyła swój byt w obrocie gospodarczym,
a następca prawny i osoba trzecia, którzy nie przejęli działalności gospodarczej za-
dłużonego przedsiębiorcy, nie mogą zostać uznani za uprawnionego przedsiębiorcę).
Po drugie, zaległe należności publicznoprawne nie mogą zostać objęte restruktury-
zacją, bo nie spełni ona celu założonego przez ustawodawcę. Stanowisko to jest
zgodne z poglądem wyrażonym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia
2004 r., III UK 67/04, zgodnie z którym na podstawie ustawy restrukturyzacyjnej nie-
dopuszczalne jest umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenie społecz-
ne przedsiębiorcy, który w dniu złożenia wniosku definitywnie zaprzestał wykonywa-
nia działalności gospodarczej, w związku z którą powstały te należności. Zatem
wspólnik spółki cywilnej jest osobą upoważnioną do wystąpienia z wnioskiem o
wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego w stosunku do długów publiczno-
prawnych spółki jako przedsiębiorca (osoba trzecia, na którą przeniesiono odpowie-
dzialność za należności publicznoprawne) w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy restruktu-
ryzacyjnej tylko wtedy, jeżeli spółka cywilna nadal prowadzi swoją działalność.
Warunkiem restrukturyzacji wynikającym z art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3, mającym
również zastosowanie do należności wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. a-c, w tym
zaległości wobec: Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Funduszu Pracy, Funduszu
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (art. 10a), od którego uzależnia się
umorzenie należności, jest przede wszystkim to, aby były one objęte restrukturyza-
cją. Ustawowy zwrot „objęte restrukturyzacją” oznacza należności spełniające wa-
runki do objęcia ich restrukturyzacją, a jednym z nich jest to, aby były to należności
9
obciążające funkcjonujący podmiot gospodarczy. Niespełnienie tego wymagania
uzasadnia umorzenie postępowania restrukturyzacyjnego przez organ restrukturyza-
cyjny (organ rentowy) na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy restrukturyzacyjnej.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 39815
§ 1 k.p.c.
orzekł jak w sentencji.
========================================