I CNP 108/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-08-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 108/08
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie ze skargi B.P. o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w W.
z dnia 15 listopada 2004r., wydanego w sprawie
z powództwa SM "G."
przeciwko B.P.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 stycznia 2009 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Pozwany B.P. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w W. w dniu 15
listopada 2004 r. Wskazane orzeczenie Sądu pierwszej instancji uprawomocniło się
wobec odrzucenia sprzeciwy od nakazu zapłaty i wobec oddalenia zażalenia na
postanowienie w przedmiocie odrzuceniu sprzeciwu.
Sąd Najwyższy, uznając skargę pozwanego za niedopuszczalną, zważył co
następuje. Zgodnie z art. art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje stronom od orzeczenia sądu
drugiej instancji. Jedynie w wypadkach, jak stanowi § 2 tego przepisu, wyjątkowych,
gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga
może być wniesiona także od orzeczenia sądu pierwszej instancji, jeżeli strony nie
skorzystały z przysługujących im środków prawnych i nie jest możliwa zmiana lub
uchylenie tego orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków
prawnych. Strona, wnosząc skargę na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c., obowiązana
jest zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. wykazać, że przesłanki te w danej sprawie
zachodzą. Pozwany, mimo podjętej w tym zakresie próby, wymaganiu temu nie
sprostał. Wskazał wprawdzie zasadę, która - jego zdaniem - doznała naruszenia na
skutek wydania zaskarżonego orzeczenia, ale jednocześnie nie wykazał, że
nieskorzystanie (wadliwe skorzystanie) z przysługującego mu środka prawnego od
skarżonego nakazu nastąpiło na skutek wyjątkowych okoliczności, które
uzasadniałyby wniesienie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem tego
wyroku. Jak wynika bowiem z akt sprawy pozwany został prawidłowo wezwany do
uzupełnienia braków formalnych sprzeciwu od nakazu zapłaty. Braków tych
pozwany prawidłowo nie uzupełnił, co skutkowało prawomocnym odrzuceniem
sprzeciwu od nakazu zapłaty.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
w części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia
warunki przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi
3
„wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Takie ujęcie tego
warunku skargi oznacza, że skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy
prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie –
w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych
przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku. Skarżąca powinien zatem
wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia. Zawarta w niniejszej skardze argumentacja nie może
być uznane za prawidłowe (wystarczające) wypełnienie obowiązku nałożonego
w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Skarga dotknięta wskazanymi brakami podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie ze skargi B.P. o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w W.
z dnia 15 listopada 2004r., wydanego w sprawie
z powództwa SM "G."
przeciwko B.P.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 stycznia 2009 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Pozwany B.P. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w W. w dniu 15
listopada 2004 r. Wskazane orzeczenie Sądu pierwszej instancji uprawomocniło się
wobec odrzucenia sprzeciwy od nakazu zapłaty i wobec oddalenia zażalenia na
postanowienie w przedmiocie odrzuceniu sprzeciwu.
Sąd Najwyższy, uznając skargę pozwanego za niedopuszczalną, zważył co
następuje. Zgodnie z art. art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje stronom od orzeczenia sądu
drugiej instancji. Jedynie w wypadkach, jak stanowi § 2 tego przepisu, wyjątkowych,
gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga
może być wniesiona także od orzeczenia sądu pierwszej instancji, jeżeli strony nie
skorzystały z przysługujących im środków prawnych i nie jest możliwa zmiana lub
uchylenie tego orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków
prawnych. Strona, wnosząc skargę na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c., obowiązana
jest zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. wykazać, że przesłanki te w danej sprawie
zachodzą. Pozwany, mimo podjętej w tym zakresie próby, wymaganiu temu nie
sprostał. Wskazał wprawdzie zasadę, która - jego zdaniem - doznała naruszenia na
skutek wydania zaskarżonego orzeczenia, ale jednocześnie nie wykazał, że
nieskorzystanie (wadliwe skorzystanie) z przysługującego mu środka prawnego od
skarżonego nakazu nastąpiło na skutek wyjątkowych okoliczności, które
uzasadniałyby wniesienie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem tego
wyroku. Jak wynika bowiem z akt sprawy pozwany został prawidłowo wezwany do
uzupełnienia braków formalnych sprzeciwu od nakazu zapłaty. Braków tych
pozwany prawidłowo nie uzupełnił, co skutkowało prawomocnym odrzuceniem
sprzeciwu od nakazu zapłaty.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
w części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia
warunki przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi
3
„wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Takie ujęcie tego
warunku skargi oznacza, że skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy
prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie –
w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych
przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku. Skarżąca powinien zatem
wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia. Zawarta w niniejszej skardze argumentacja nie może
być uznane za prawidłowe (wystarczające) wypełnienie obowiązku nałożonego
w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Skarga dotknięta wskazanymi brakami podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1
k.p.c.).