I CNP 6/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 6/09
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi T.K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. akt [...],
wydanego w sprawie z wniosku T.K.
przy uczestnictwie A.K. i R. K.
o stwierdzenie nabycia spadku,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 lutego 2009 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 20 czerwca 2007 r. Sąd Rejonowy w W., na skutek
wniosku T.K. stwierdził, że spadek po zmarłym dnia 22 października 2004 r. w W.
G.K. nabyli na podstawie ustawy wprost: żona T.K., córka A.K. i syn R.K. częściach
równych, tj. po 1/3 części spadku każde z nich.
We wniesionej na podstawie art. 4241
k.p.c. skardze o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wnioskodawczyni zażądała
stwierdzenia niezgodności z prawem wskazanego postanowienia, zarzucając m.in.
naruszenie art. 941 i 949 k.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 4241
§ 2 k.p.c., w sytuacji, gdy strona nie skorzystała
z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi od orzeczenia
sądu pierwszej lub drugiej instancji uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia
dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania
niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego
2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 113).
Skarżąca nie wykazała, ani nawet nie powołała się na zaistnienie
którejkolwiek z przesłanek, przewidzianych przez ten przepis.
W myśl art. 4248
§ 2 in fine k.p.c. skarga podlega odrzuceniu, jeżeli nie
zachodzi wyjątek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Wypełniając dyspozycję
tego przepisu, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi T.K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. akt [...],
wydanego w sprawie z wniosku T.K.
przy uczestnictwie A.K. i R. K.
o stwierdzenie nabycia spadku,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 lutego 2009 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 20 czerwca 2007 r. Sąd Rejonowy w W., na skutek
wniosku T.K. stwierdził, że spadek po zmarłym dnia 22 października 2004 r. w W.
G.K. nabyli na podstawie ustawy wprost: żona T.K., córka A.K. i syn R.K. częściach
równych, tj. po 1/3 części spadku każde z nich.
We wniesionej na podstawie art. 4241
k.p.c. skardze o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wnioskodawczyni zażądała
stwierdzenia niezgodności z prawem wskazanego postanowienia, zarzucając m.in.
naruszenie art. 941 i 949 k.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 4241
§ 2 k.p.c., w sytuacji, gdy strona nie skorzystała
z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi od orzeczenia
sądu pierwszej lub drugiej instancji uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia
dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania
niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego
2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 113).
Skarżąca nie wykazała, ani nawet nie powołała się na zaistnienie
którejkolwiek z przesłanek, przewidzianych przez ten przepis.
W myśl art. 4248
§ 2 in fine k.p.c. skarga podlega odrzuceniu, jeżeli nie
zachodzi wyjątek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Wypełniając dyspozycję
tego przepisu, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.