Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 562/08
POSTANOWIENIE
Dnia 23 kwietnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
ze skargi wnioskodawczyni
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Okręgowego w Z.
z dnia 27 lutego 2003 r., w sprawie z wniosku Janiny F.
przy uczestnictwie Anny P., Piotra S., Leona F. i Genowefy S.
o rozgraniczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 kwietnia 2009 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawczyni
od postanowienia Sądu Okręgowego
z dnia 21 lutego 2008 r.,
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 30 października 2002 r., Sąd Rejonowy dokonał
rozgraniczenia w sposób opisany w pkt I sentencji. Apelację wnioskodawczyni
oddalił Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 27 lutego 2003 r.
Wnioskodawczyni wniosła skargę o wznowienie postępowania opartą na
ujawnieniu nowych okoliczności i środków dowodowych, mogących mieć wpływ
na wynik sprawy. Skargę tę oddalił Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia
14 listopada 2007 r. Wniesioną od tego ostatniego postanowienia apelację
wnioskodawczyni uwzględnił Sąd Okręgowy w ten sposób, że postanowieniem z
dnia 17 stycznia 2008 r. uchylił zaskarżone postanowienie i zniósł postępowanie
przed Sądem pierwszej instancji oraz przejął sprawę według właściwości do
własnego rozpoznania. Uznał, że właściwym do orzekania w przedmiocie
wznowienia był Sąd Okręgowy, który ostatnio orzekał co do istoty spawy oddalając
apelację.
Po rozpoznaniu skargi o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym postanowieniem w sprawie o rozgraniczenie, Sąd Okręgowy
postanowieniem z dnia 21 lutego 2008 r. oddalił skargę uznając, że wskazywany
przez skarżącą nowy środek dowodowy nie miał wpływu na wynik sprawy,
ponieważ rozgraniczenia dokonano zgodnie z danymi z ewidencji gruntów, a
istnienie bądź nieistnienie studzienki nie miało wpływu na ustalenie granicy w
poprzednim postępowaniu.
Postanowienie z dnia 21 lutego 2008 r. oddalające skargę zostało
zaskarżone apelacją wnioskodawczyni. Postanowieniem z dnia 20 marca 2008 r.
Sąd Okręgowy odrzucił tę apelację, a zażalenie wnioskodawczyni na to
postanowienie, zostało odrzucone postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 10
kwietnia 2008 r. W tej sytuacji wnioskodawczyni wniosła skargę kasacyjną na
postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 21 lutego 2008 r. oddalające jej skargę
o wznowienie postępowania.
Opierając skargę kasacyjną na zarzutach mieszczących się w ramach
drugiej podstawy kasacyjnej wnioskodawczyni zarzuciła obrazę:
3
- art. 413 k.p.c. w zw. z art. 48 § 3 k.p.c. uzasadnioną tożsamością osoby
sędziego referenta w tej sprawie oraz w poprzedniej sprawie o wznowienie
postępowania;
- art. 412 § 2 w zw. z art. 403 § 2 k.p.c. przez oddalenie skargi, pomimo,
że niewykazanie by nowo wykryty dowód mógł mieć wpływ na wynik
sprawy powinno skutkować odrzuceniem skargi;
- art. 412 § 2 przez oddalenie skargi, pomimo, że mapa melioracyjna mogła
mieć wpływ na wynik poprzedniego postępowania bo pozwalałaby na
uzupełnienie braku danych geodezyjnych;
- art. 412 § 1 i 2 i art. 406 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., art. 235 k.p.c. przez
nieprzeprowadzenie dowodów wnioskowanych na rozprawie w dniu 21
lutego 2008 r.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wnioskodawczyni wywodzi,
że dopuszczenie dowodów w postaci mapy melioracyjnej oraz opinii biegłego
geodety mogło mieć wpływ na wynik rozpoznawanej przez Sąd Rejonowy sprawy
oznaczonej sygnaturą I Ns /…/.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie wobec braku w niej
uzasadnionych podstaw.
Nietrafny okazał się najdalej idący zarzut naruszenia art. 413 k.p.c. w zw.
z art. 48 § 3 k.p.c., który, gdyby okazał się prawdziwy, to skutkowałby
nieważnością postępowania na podstawie art. 379 pkt 4 k.p.c. Przepis art. 48 § 3
k.p.c. wyłącza możliwość orzekania co do skargi o wznowienie postępowania przez
takiego sędziego, który brał udział w wydaniu orzeczenia objętego skargą
o wznowienie. Również z mocy art. 413 k.p.c. wyłączony od orzekania
w postępowaniu ze skargi o wznowienie jest taki sędzia, którego udziału lub
zachowania się w procesie poprzednim dotyczy skarga. Wbrew twierdzeniom
wnioskodawczyni, sytuacja opisana w hipotezach norm prawnych obu ostatnio
wymienionych artykułów nie wystąpiła w stanie faktycznym niniejszej sprawy.
Skarga o wznowienie postępowania wniesiona została od prawomocnego
postanowienie Sądu Rejonowego w J. z dnia 30 października 2002 r., którym
dokonano rozgraniczenia nieruchomości oznaczonych w jego sentencji. Sąd I
4
instancji orzekał w składzie jednoosobowym w osobie sędziego SR Teresy W.
Natomiast apelację od tego postanowienia oddalił Sąd II instancji postanowieniem z
dnia 27 lutego 2003 r., orzekający w składzie trzyosobowym z udziałem sędziów
Sądu Okręgowego w osobach: J. Ż., B. K. i I. L. Żaden z wymienionych dotychczas
sędziów orzekających w obu instancjach w sprawie o rozgraniczenie nie orzekał
później w sprawie ze skargi o wznowienie postępowania w prawomocnie
zakończonej sprawie o rozgraniczenie. Świadczą o tym nazwiska sędziów
zasiadających w składach orzekających i ferujących orzeczenia w sprawie ze skargi
o wznowienie postępowania a wskazane w postanowieniu z dnia 14 listopada
2007 r., w postanowieniu z dnia 17 stycznia 2008 r., w postanowieniu z dnia 21
lutego 2008 zaskarżonym obecnie skargą kasacyjną, oraz w postanowieniu z dnia
20 marca 2008 r. W wydaniu trzech ostatnio wymienionych postanowień brał udział
ten sam sędzia, a mianowicie SSO M. L., jednakże każde z orzeczeń ferowane
przez skład Sądu z jego udziałem zapadło w postępowaniu ze skargi o wznowienie
postępowania, a nie w postępowaniu o rozgraniczenie, w którym wydane
prawomocne postanowienie zostało zaskarżone skargą o wznowienie
postępowania.
Badanie przesłanek określonych w przepisach art. 48 § 3 k.p.c. i art. 413
k.p.c. w okolicznościach stanu faktycznego tej sprawy nie potwierdziło więc
naruszenia którejkolwiek z obu norm prawnych, co wyłącza wystąpienie
nieważności postępowania z przyczyny wskazanej w art. 379 pkt 4 k.p.c.
Również pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej okazały się chybione.
Nietrafny okazał się zarzut naruszenia art. 412 § 2 k.p.c. w zw. z art. 403 § 2
k.p.c. uzasadniony wadliwością zaskarżonego orzeczenia oddalającego skargę,
zamiast jej odrzucenia. Wbrew stanowisku skarżącej, skarga w brzmieniu
w sformułowanym przez skarżącą została oparta na ustawowej podstawie
wznowienia określonej w art. 403 § 2 k.p.c., co wyłączało możliwość jej odrzucenia
z mocy art. 410 § 1 k.p.c. Dopiero po przejęciu sprawy do własnego rozpoznania
postanowieniem z dnia 17 stycznia 2008 r., i po ponownym rozpoznaniu sprawy na
nowo w granicach zakreślonych podstawą wznowienia (art. 412 § 1 k.p.c.), a więc i
po dokonaniu merytorycznej oceny wskazanej podstawy wznowienia, Sąd drugiej
instancji doszedł do wniosku, że skarżąca nie wykazała, aby wystąpiła wskazana
5
przez nią ustawowa podstawa wznowienia, ponieważ w jego ocenie nowy dowód
nie mógł mieć wpływu na wynik prawomocnie zakończonej sprawy o
rozgraniczenie. Oddalenie skargi o wznowienie postępowania nastąpiło więc po
ponownym rozpoznaniu sprawy i ze stosownym uwzględnieniem wskazanych przez
Sąd okoliczności, co przesądza o prawidłowości wydanego orzeczenia bez
naruszenia art. 412 § 2 k.p.c. w zw. z art. 403 § 2 k.p.c.
Kolejny zarzut naruszenia art. 412 § 2 k.p.c. uzasadniony twierdzeniem,
że mapa melioracyjna mogła mieć wpływ na wynik poprzedniego postępowania,
sprowadza się w istocie do bezskutecznej w postępowaniu kasacyjnym próby
zakwestionowania oceny dowodu z opinii biegłego dokonanej przez Sąd drugiej
instancji. Zarzut ten nie mógł odnieść zamierzonego przez skarżącą skutku, a to z
mocy art. 3983
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., ponieważ podstawą skargi
kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące m.in. oceny dowodów.
Wreszcie, ostatni z zarzutów a mianowicie naruszenia art. 412 § 1 i 2 i art.
406 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 235 k.p.c. okazał się bezzasadny, ponieważ
nieprzeprowadzenie dowodów w następstwie oddalenia wniosków dowodowych
wnioskodawczyni stanowi suwerenną decyzję jurysdykcyjną orzekającego Sądu,
który w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wskazał na argumenty
uzasadniające oddalenie tych wniosków dowodowych.
Wymienione przepisy objęte zarzutem naruszenia nie są zresztą adekwatne
do twierdzeń wskazujących na rzekomą ich obrazę, a nadto skarżąca nawet nie
podjęła próby wykazania, aby ich naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik
sprawy, co wyklucza wystąpienie drugiej podstawy kasacyjnej.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia na
podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.