Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 503/08
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 maja 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek
SSN Stanisław Dąbrowski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych
przeciwko G.R.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 maja 2009 r.,
skargi kasacyjnej pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 stycznia 2008 r., sygn. akt [...],
oddala skargę kasacyjną; nie obciąża pozwanej kosztami
postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 26 stycznia 2007 r. zasądził na rzecz
powódki Agencji Nieruchomości Rolnych od pozwanej G.R. kwotę 462.349,50 zł
wraz z ustawowymi odsetkami oraz od pozwanych K.R., K.R. i A.R. kwoty po
92,469,90 zł wraz z ustawowymi odsetkami.
Sąd Okręgowy poczynił następujące ustalenia: Agencja Własności Rolnej
(obecnie Agencja Nieruchomości Rolnych) ogłosiła publiczny nieograniczony
przetarg ustny na sprzedaż nieruchomości rolnych wchodzących w skład Zasobu
Własności Rolnej Skarbu Państwa po zlikwidowanym przedsiębiorstwie rolnym w
N., składających się z gruntów o ogólnej powierzchni 544,5909 ha i usytuowanych
na nich budynków i budowli. W ogłoszeniu wskazano, że wykupowi podlega
również majątek obrotowy i ruchome środki trwałe o szacunkowej wartości
1.400.000 zł, zaś ostateczna wartość tych składników majątku zostanie ustalona
przez rzeczoznawcę w drodze wyceny sporządzonej na dzień wydania przedmiotu
sprzedaży. Przetarg odbył się w dniu 21 lipca 1 998 r. Na jego wstępie
Przewodniczący Komisji poinformował, że przedmiotem przetargu są grunty rolne
wraz ze znajdującymi się na nich budynkami i budowlami, których cena
wywoławcza wynosi 6.138.887 zł oraz, że wykupowi łącznie z tym podlega majątek
obrotowy i ruchome środki trwałe o szacunkowej wartości 1.400.000 zł, a także, że
istnieje możliwość rozłożenia ceny na raty.
W wyniku przetargu nieruchomości zostały nabyte przez T.R. za kwotę
6.200.277 zł, czego konsekwencją było nabycie również majątku ruchomego. W
przetargu w imieniu nabywcy uczestniczył W.S. T. i G. małżonkowie R. złożyli
wniosek o rozłożenie na pięć rat rocznych płatnych do 31 marca każdego roku,
począwszy od 1999 r. ceny wykupu nieruchomości oraz ceny nabywanego majątku
ruchomego. Agencja pismem z dnia 24 lipca 1998 r. wyraziła zgodę na rozłożenie
na raty należności, wskazując, że pierwsza rata z tytułu wykupu majątku
ruchomego to 20 % wartości i jej zapłata zostanie z realizowana do dnia zawarcia
umowy kupna-sprzedaży, a pozostała kwota zostanie rozłożona na cztery równe
3
raty roczne płatne do 31 października każdego roku, począwszy od 1999 r., wraz z
należnymi odsetkami.
W dniu 1 sierpnia 1998 r. Agencja i małżonkowie R., w imieniu których
występował W.S. sporządzili protokół zdawczo-odbiorczy, określając, że
przekazaniu podlegają grunty, ruchome środki trwałe i środki obrotowe oraz
pracownicy. Grunty, produkcja w toku i środki trwałe zostały przejęte zgodnie ze
sporządzoną inwentaryzacją, a W.S. złożył pisemne oświadczenie, że nie ma
żadnych zastrzeżeń do sposobu dokonania spisu z natury. Agencja przesłała
umowę sprzedaży tych środków do podpisania T.R., czego on nigdy nie uczynił.
Nie została sporządzona pisemna umowa sprzedaży środków trwałych
przejmowanego przedsiębiorstwa rolnego N. Małżonkowie R. dysponowali przejętą
produkcją roślinną, inwentarzem i innymi składnikami majątku obrotowego
przejmowanego przedsiębiorstwa.
W październiku 1998 r. rzeczoznawca majątkowy Z.B. wycenił majątek
obrotowy i ruchome środki trwałe przejęte w gospodarstwie N. oceniając ich
wartość na datę wydania, tj. na dzień 1 sierpnia 1998 r. na kwotę 1.232.932 zł.
W dniu 11 grudnia 1998 r. pomiędzy Agencją a T. i G. małżonkami R. został
podpisany akt notarialny – umowa sprzedaży części gospodarstwa rolnego N.,
obejmująca grunty orne, budynki i budowle za cenę 6.102.488 zł. Nabycie nastąpiło
do majątku dorobkowego małżonków R. Kupujący uiścili kwotę 2.440.998 zł, zaś
pozostałą część ceny w wysokości 3.661.490 zł została rozłożona na pięć równych
rat rocznych. Akt ten nie obejmował majątku obrotowego, ani ruchomych środków
trwałych.
Małżonkowie R. nie dokonali żadnej wpłaty na poczet zapłaty za przejęty
przez nich majątek obrotowy i ruchome środki trwałe gospodarstwa N. Agencja
informowała T.R. o jego zadłużeniu.
W toku procesu, który Agencja wytoczyła T. i G. małżonkom R. o zapłatę z
tytułu ceny majątku obrotowego i ruchomych środków trwałych, zmarł pozwany T.R.
W jego miejsce wstąpiły spadkobierczynie: żona G.R. oraz córki K.R., Ka.R. i A.R.
W ocenie Sądu Okręgowego przetarg zorganizowany przez Agencję nie
obejmował gospodarstwa rolnego w rozumieniu art. 55 k.c., ale mienie Skarbu
4
Państwa w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz.U. Nr 57, poz.
299 ze zm.). Z przepisu tego wynika, że nieruchomości i składniki mienia pozostałe
po likwidacji państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej to dwa odrębne
elementy. Małżonkowie R. przystępując do przetargu i wygrywając go stali się
nabywcami zabudowanych nieruchomości i gruntów rolnych, a także nabywcami
mienia ruchomego.
Za przyjęciem, że małżonkowie R. zdawali sobie sprawę, że odrębnie mają
zapłacić za grunty wraz z budynkami oraz odrębnie za majątek obrotowy i ruchome
środki trwałe przemawia – zdaniem Sądu Okręgowego – wniosek nabywców o
rozłożenie należności na raty, w którym oddzielnie wnioskowali o rozłożenie na raty
wylicytowanej należności i oddzielnie należności za majątek ruchomy.
Agencja wyraziła zgodę na rozłożenie na raty, z tym że przedstawiła inną
datę wymagalności każdej z rat. Zdaniem Sądu Okręgowego, stanowisko Agencji
w tym zakresie jest wiążące, gdyż wierzyciel decyduje w jaki sposób dłużnik ma
zapłacić należność. Zgodnie z art. 456 k.c., jeżeli strony zastrzegły w umowie, że
spełnienie świadczenia będzie następować częściami w ciągu określonego czasu,
ale nie ustaliły wielkości poszczególnych świadczeń częściowych, albo terminów,
w których ma nastąpić spełnienie każdego z tych świadczeń, wierzyciel może przez
oświadczenie, złożone dłużnikowi w czasie właściwym, ustalić zarówno wielkość
poszczególnych świadczeń częściowych, jak i termin spełnienia każdego z nich,
jednakże powinien uwzględnić możliwości dłużnika oraz sposób spełnienia
świadczenia. W ogłoszeniu o przetargu Agencja informowała o możliwości
rozłożenia należności na raty, małżonkowie R. chcieli skorzystać z tej możliwości o
czym pisemnie poinformowali Agencję, która złożyła im swoje oświadczenie w tym
zakresie. Przed objęciem w posiadanie w dniu 1 sierpnia 1998 r. małżonkowie R.
powinni znać stanowisko Agencji, co do sposobu zapłaty ceny, gdyż pismo
dotyczące rozłożenia na raty datowane jest na dzień 24 lipca 1998 r. W chwili
przejmowania majątku nie było co do niego żadnych zastrzeżeń, ani co do sposobu
zapłaty za niego. Majątek został protokolarnie wydany i nie wrócił do Agencji, gdyż
nabywcy zebrali produkcję i sprzedawali przejęte mienie, w tym produkcję
zwierzęcą.
5
Zdaniem Sądu Okręgowego, pomiędzy stronami w dniu 1 sierpnia 1998 r.
doszło do zawarcia umowy nabycia majątku obrotowego i ruchomych środków
trwałych przejmowanego przedsiębiorstwa rolnego N. z rozłożeniem na raty zapłaty
ceny. Spis z natury określał przedmiot umowy, a cenę przyjęto nas 1.232.932 zł.
Art. 75 § 1 k.c. wówczas obowiązujący, określał wymóg formy pisemnej jedynie dla
celów dowodowych, zatem niezachowanie tej formy nie skutkowało nieważnością
umowy.
Sąd Okręgowy podzielił stanowisko pozwanych, że w sprawie należy
stosować art. 554 k.c., zgodnie z którym roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej
w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy, roszczenia rzemieślników
z takiego tytułu oraz roszczenia prowadzących gospodarstwa rolne z tytułu
sprzedaży płodów rolnych i leśnych przedawniają się z upływem dwóch lat.
Powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 1997 r. (I CKN 38/96,
OSNC 1997/5/58), Sąd Okręgowy uznał, że Agencja Nieruchomości Rolnych
podejmuje działania w zakresie obrotu nieruchomościami i innymi składnikami
majątku Skarbu Państwa i inne czynności w stosunku do byłych państwowych
gospodarstw rolnych i czyni to w zakresie działalności swojego „przedsiębiorstwa”,
dlatego do zapłaty ceny za zbywane przez nią mienie należy stosować dwuletni
termin przedawnienia. Z tej przyczyny Sąd uznał za zasadny zarzut przedawnienia
co do żądania zapłaty dwóch rat.
Odpowiedzialność G.R. wynika z nabywania majątku do majątku wspólnego
z T.R. odraz podobnie jak pozostałych pozwanych ze spadkobrania po T.R.
Zgodnie z art. 1035 k.c., jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom do wspólności
majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach
ułamkowych, więc pozwane odpowiadają stosownie do udziału w spadku. G.R.
odpowiada w 5/8 częściach (1/2 własny udział + 1/8 ze spadku po mężu), pozostałe
pozwane po 1/8 części.
Powyższy wyrok zaskarżyły apelacją pozwane G.R., K.R. i K.R. Sąd
Apelacyjny wyrokiem z dnia 25 stycznia 2008 r. oddalił apelację.
Sąd Apelacyjny uznał, ze pogląd skarżących jakoby nie doszło pomiędzy
Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa a małżonkami R. do zawarcia umowy
6
nabycia przez nich majątku ruchomego i obrotowego przejmowanego
przedsiębiorstwa N. w wyniku przetargu, który odbył się w dniu 21 lipca 1998 r. –
nie jest prawidłowy. Fakt nie podpisania umowy nie niweczy skutku, jaki nastąpił w
związku z wyborem oferty T.R. w toku przetargu ustnego. Zgodnie z art. 701
§ 1 k.c.
w brzmieniu obowiązującym w dacie dokonywania czynności, umowa mogła być
zawarta w drodze przetargu ustnego lub pisemnego. W myśl § 2 tego artykułu
ogłoszenie przetargu powinno obejmować co najmniej czas, miejsce, przedmiot
oraz warunki przetargu. Natomiast zgodnie z art. 702
§ 2 k.c. zawarcie umowy w
drodze przetargu ustnego następowało z chwilą wybrania oferty. Ponieważ w
ogłoszeniu o przetargu wskazano, ze poza nieruchomością oferowaną w drodze
licytacji wykupowi podlega majątek obrotowy i ruchome środki trwałe o
szacunkowej wartości 1.400.000 zł, to nabywca nieruchomości dokonywał tego
wykupu, o czym zresztą poinformował Przewodniczący Komisji przed
przystąpieniem do przetargu. Skoro więc w warunkach przetargu podano
szacunkową wartość tego majątku zastrzegając, że ostateczna jego wartość
zostanie ustalona w drodze wyceny na dzień wydania przedmiotu sprzedaży, to
należy uznać, że z chwilą wybrania oferty T.R., jako nabywcy nieruchomości,
doszło do zawarcia u mowy nabycia majątku obrotowego i ruchomych środków
trwałych – wobec ustalenia wszystkich elementów przedmiotowo istotnych.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, prawidłowo Sąd pierwszej instancji uznał, że
nabycie tego majątku nastąpiło do majątku wspólnego małżonków R.
Przemawia za tym treść art. 32 § 1 k.r.o., a także fakt, że oboje małżonkowie byli
stronami umowy w formie aktu notarialnego nabycia własności nieruchomości rolnej
oraz oboje wystąpili do Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa z wnioskiem o
rozłożenie na raty należności z tytułu nabycia zarówno nieruchomości, jak i majątku
ruchomego. Tak więc oboje małżonkowie byli solidarnie zobowiązani do zapłaty
ceny nabycia tego majątku.
Sąd Apelacyjny podzielił pogląd Sądu pierwszej instancji, że nabywców
wiązał harmonogram spłat przedstawiony przez Agencję w piśmie z dnia 24 lipca
1998 r. w odpowiedzi na wniosek nabywców o rozłożenie należności na raty,
jednakże nie na podstawie art. 456 k.c., ale ogólnych przepisów o ofercie (art. 66
7
i nast. k.c.). Wniosek nabywców o rozłożenie na raty stanowił bowiem ofertę
dokonania zmiany postanowienia umownego co do terminu zapłaty ceny i oferta ta
została przyjęta co do zasady, zaś ustalenie terminu zapłaty poszczególnych rat
było korzystniejsze, niż to wynikało z ich propozycji. Dlatego – w ocenie Sądu
drugiej instancji – prawidłowo oznaczono terminy wymagalności poszczególnych rat
spłaty ceny.
Nawet gdyby przyjąć, ze rozłożenie na raty nie było wiążące dla nabywców,
to nie można byłoby uznać, że część roszczenia przedawniła się na postawie art.
554 k.c. Sąd Apelacyjny nie podzielił bowiem stanowiska Sądu pierwszej instancji,
że przepis ten może mieć zastosowanie w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy miał
na względzie treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 1997 r. W wyroku
tym wskazano, że do roszczeń Agencji Rynku Rolnego z tytułu sprzedaży
dokonanej w zakresie jej działalności ustawowej ma zastosowanie dwuletni termin
przedawnienia przewidziany w art. 554 k.c. Z uzasadnienia tego wyroku wynika, że
formułując taką tezę Sąd Najwyższy brał pod uwagę charakter działalności Agencji
Rynku Rolnego jako szczególnego rodzaju przedsiębiorcy.
Zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie można uznać, aby zachodziło
podobieństwo w celu działania obu Agencji, uzasadniające zastosowanie
dwuletniego terminu przedawnienia wynikającego z art. 554 k.c. do roszczeń
Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa (obecnie Agencji Nieruchomości
Rolnych) z tytułu sprzedaży mienia Skarbu Państwa pozostającego w jej zasobach.
Dwuletni termin przedawnienia przewidziany w art. 554 k.c. ma na celu
zdyscyplinowanie uczestników obrotu handlowego w zakresie terminowości
dochodzenia roszczeń z tytułu sprzedaży produktów w zakresie działalności ich
przedsiębiorstwa – w celu zapewnienia płynności tego obrotu. O ile więc można
przyjąć, że Agencja Rynku Rolnego dokonując obrotu produktami rolniczymi i ich
przetworami w celu stabilizacji rynku czyni to w zakresie działalności swojego
przedsiębiorstwa i spełnia przesłanki określonego w art. 554 k.c., o tyle działalność
8
Agencji Nieruchomości Rolnych dotyczy sprzedaży mienia – nieruchomości rolnych
oraz mienia pozostałego po zlikwidowanych państwowych przedsiębiorstwa
gospodarki rolnej – nie w celu wpływania na rynek obrotu płodami rolnymi, ale
w celu zapewnienia prowadzenia dalszej produkcji rolnej, przez nabywców. Mając
na uwadze także sposób ustalania ceny zbywanego przez Agencję Nieruchomości
Rolnych mienia (art. 30 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa), a także okoliczność, że ruchomy majątek trwały nie stanowi
produktu przedsiębiorcy, o jakim mowa jest w art. 554 k.c., nie można – w ocenie
Sądu Apelacyjnego – przyjąć, aby zachodziło podobieństwo pomiędzy działaniem
obu Agencji. Brak podstaw do uznania aby w przedmiotowej sprawie chodziło
o roszczenia objęte dyspozycją art. 554 k.c. ze skutki8em przyjęcia dla nich
dwuletniego terminu przedawnienia. Dziesięcioletni termin przedawnienia
roszczenia, wynikający z art. 118 k.c., nie upłynął.
Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego wniosły pozwane: G.R., K.
R. i Ka.R. W skardze kasacyjnej zarzucono jedynie naruszenie prawa materialnego:
1. art. 375 § 1 k.c. poprzez nieuwzględnienie zarzutów osobistych G.R. wobec
powódki, a dotyczących przedawnienia dochodzonego roszczenia w całości
wobec tej pozwanej;
2. art. 372 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, skutkującą przyjęciem, że
wytoczenie powództwa przeciw jednemu z zobowiązanych solidarnie
dłużników przerywa bieg przedawnienia przeciwko drugiemu, co skutkowało
zasądzeniem od pozwanej G.R. przedawnionej należności w postaci piątej
raty płatności;
3. art. 65 § 2 k.c. poprzez przyjęcie, że zgodnym zamiarem stron było
rozłożenie na raty zapłaty ceny za nabywany majątek ruchomy, co
skutkowało nieuznaniem przedawnienia roszczeń, o które powódka
rozszerzyła powództwo;
4. art. 117 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 118 k.c., w zw. z art. 554 k.c. poprzez
przyjęcie, że wierzytelność powódki wobec G.R. nie uległa przedawnieniu w
całości;
9
5. art. 117 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 118 k.c., w zw. z art. 554 k.c. poprzez
przyjęcie, że wierzytelność powódki wobec pozwanych K.R., G.R. i Ka.R. nie
uległa przedawnieniu w zakresie piątej raty należności;
6. art. 1034 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i ustalenie zakresu
odpowiedzialności pozwanych, występujących w niniejszej sprawie
w charakterze spadkobierczyń pierwotnie pozwanego T.R., w sposób
sprzeczny z ustalonymi brzmieniem powołanego przepisu zasadami
odpowiedzialności za długi spadkowe, poprzez zasądzenie kwot w proporcji,
wynikającej z prawomocnego postanowienia o nabyciu spadku, z tym, że
odpowiedzialność pozwanej G.R. ustalono w części wynoszącej 5/8
zasądzonej kwoty przy założeniu, że ½ wartości dochodzonego roszczenia
stanowi jej udział własnym;
7. art. 1035 poprzez jego zastosowanie, pomimo, iż dochodzona pozwem
należność stałą się w toku procesu długiem spadkowym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Pięć pierwszych zarzutów skargi kasacyjnej opiera się na założeniu, że
roszczenie powódki w stosunku do pozwanych podlegało dwuletniemu
przedawnieniu określonemu w art. 554 k.c. Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku bardzo obszernie uzasadnił dlaczego jego zdaniem do
roszczenia powódki za stosowanie ma dziesięcioletni termin, a nie dwuletni. W tym
zakresie w skardze kasacyjnej nie podważono żadnego z argumentów Sądu
Apelacyjnego ograniczając się do stwierdzenia, że w sprawie zachodzi konieczność
dokonania wykładni art. 554 k.c., gdyż Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 stycznia
1997 r. wyraził pogląd, że do roszczeń Agencji Rynku Rolnego ze sprzedaży
dokonanej w zakresie ustawowej jej działalności ma zastosowanie dwuletni termin
przedawnienia z art. 554 k.c. Jednakże Sąd Apelacyjny przekonująco wskazał na
istotne różnice między Agencją Rynku Rolnego i Agencją Nieruchomości Rolnych.
Agencja Rynku Rolnego działa na rynku, prowadząc interwencyjny skup i sprzedaż
produktów rolnych i ich przetworów. Przyjmując szerokie pojecie przedsiębiorstwa
sprzedawcy w rozumieniu art. 554 k.c. i uznając, że przez przedsiębiorstwo
w rozumieniu tego przepisu należy rozumieć prowadzenie działalności
10
gospodarczej wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 1997 r. zasługuje na
akceptację.
Agencja Nieruchomości Rolnych sprzedając nieruchomości oraz mienie pozostałe
po zlikwidowanych państwowych przedsiębiorstwach gospodarki rolnej realizuje
zadania wynikające z polityki państwa (art. 6 ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, tekst jedn. Dz.U.
z 1995 r., Nr 57, poz. 299 ze zm.). W tym zakresie Agencja Nieruchomości Rolnych
nie działa jako podmiot gospodarczy, zatem trafny jest pogląd Sądu Apelacyjnego,
ze jej roszczenia nie podlegają skróconemu dwuletniemu okresowi przedawnienia.
Wyeliminowanie możliwości stosowania dwuletniego przedawnienia określonego
w art. 554 k.c. czyni bezzasadnym bądź bezprzedmiotowym pierwszych pięć
zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.
Niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 1034 § 1 k.c. przez jego nie
zastosowanie i art. 1035 k.c. przez jego zastosowanie. Art. 1035 k.c.
ma zastosowanie do wewnętrznych stosunków między spadkobiercami, zaś art. 10
34 § 1 k.c. stanowi, że do chwili działu spadku spadkobiercy ponoszą solidarną
odpowiedzialność za długi spadkowe. Jednakże solidarna odpowiedzialność polega
między innymi na tym, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od
wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna (art. 366 § 1
k.c.). Wynika z tego, że odpowiedzialność solidarna spadkobierców za długi
spadkowe jest szersza od odpowiedzialności wynikającej z udziałów w spadku.
Innymi słowy, zasądzenie od pozwanych kwot odpowiadających ich udziałom
w spadku obciąża każdego z nich względem powódki (wierzyciela) w mniejszym
stopniu niż solidarne zasądzenie, przy którym powódka od każdej z pozwanych
mogłaby egzekwować całość świadczenia. Na obecnym etapie procesu, przy braku
skargi kasacyjnej powódki, nie byłaby dopuszczalna zmiana wyroku bądź jego
uchylenie w kierunku solidarnego zasądzenia od pozwanych kwoty żądanej przez
powódkę, gdyż byłoby to wbrew zakazowi reformationis in peius. Wprawdzie można
byłoby powiedzieć, że skarżące najlepiej wiedzą co jest dla nich korzystne, ale
skarżące wytykając błąd Sądu, który miał przeoczyć ich solidarną odpowiedzialność
za dług spadku wcale nie domagają się zastąpienia wynikającej z wyroków Sądów
11
obu instancji ich proporcjonalnej odpowiedzialności odpowiedzialnością solidarną,
lecz dążą do zmiany wyroku Sądu pierwszej instancji przez oddalenie powództwa.
Wskazywana w skardze kasacyjnej potrzeba wykładni art. 194 k.p.c. nie
zachodzi, gdyż skarga oparta została jedynie na zarzutach naruszenia prawa
materialnego i nie zawiera zarzutów naruszenia przepisów postępowania.
Z powyższych względów na mocy art. 39814
k.p.c. Sąd Najwyższy orzekł jak
w sentencji wyroku.