Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 19 maja 2009 r.
II UK 362/08
Wypłata emerytury nie może być wstrzymana z tej tylko przyczyny, że
przyznał ją i wypłaca inny Oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niż wła-
ściwy w myśl art. 115 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353 ze zm.).
Przewodniczący SSN Zbigniew Korzeniowski, Sędziowie SN: Romualda Spyt,
Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 maja
2009 r. sprawy z wniosku Krystyny P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w T. o wypłatę świadczenia, na skutek skargi kasacyjnej wniosko-
dawczyni od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 27 marca 2008 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu-Są-
dowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu wyrokiem z
dnia 14 marca 2007 r. oddalił odwołanie Krystyny P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych-Oddziału w T. z dnia 23 marca 2006 r. wstrzymującej wypłatę emery-
tury od dnia 1 lipca 2006 r.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że Krystyna P. (urodzona 25 lipca 1948 r.), po-
siadająca obywatelstwo polskie, mieszka od 19 sierpnia 1990 r. w G. na terenie Nie-
miec, pracując jednocześnie w Polsce do 31 sierpnia 2002 r. W dniu 24 czerwca
2002 r. złożyła wniosek o wcześniejszą emeryturę, którą na podstawie ustawy z dnia
26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela przyznano jej od 1 września 2002 r. (decyzją
z dnia 24 lipca 2002 r.). Wysokość emerytury ustalono z uwzględnieniem 365 mie-
sięcy składkowych i 62 miesięcy nieskładkowych na kwotę 1.303,59 zł. Pismem z
2
dnia 5 czerwca 2006 r. ZUS Oddział w O. Wydział Realizacji Umów Międzynarodo-
wych wskazał na konieczność wstrzymania wypłaty świadczenia, albowiem w spra-
wie znajduje zastosowanie polsko - niemiecka umowa z 9 października 1975 r., wo-
bec czego polskie okresy ubezpieczenia przebyte przez wnioskodawczynię do 31
grudnia 1990 r. podlegają uwzględnieniu przez niemiecką instytucję ubezpieczenio-
wą. Wypłata polskiego świadczenia, jedynie za okresy przebyte po 1 stycznia 1991
r., należy zaś do ZUS Oddział w O. Zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją wstrzy-
mano wypłatę emerytury od 1 lipca 2006 r., informując ubezpieczoną pismem z dnia
26 czerwca 2006 r., iż należne jej świadczenie będzie wypłacał ZUS Oddziału w O.
Decyzją z dnia 17 sierpnia 2006 r. ZUS Oddział w O. przyznał wnioskodawczyni od 1
lipca 2006 r. emeryturę w wysokości zaliczkowej, ustalając ją na kwotę najniższą, tj.
597,46 zł i podejmując wypłatę według proporcji okresów składkowych i nieskładko-
wych przebytych po 31 grudnia 1990 r. do łącznej ilości okresów składkowych i nie-
składkowych, tj. w kwocie 225,06 zł.
Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy przyjął, że
stanowisko organu rentowego było prawidłowe, ponieważ wnioskodawczyni w dacie
ustalania uprawnień do emerytury zamieszkiwała na terenie Niemiec, a zatem jej
wniosek winien być rozpatrzony z uwzględnieniem postanowień umowy między
Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o zabezpieczeniu społecz-
nym z 8 grudnia 1990 r. oraz umowy między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Repu-
bliką Federalną Niemiec o zaopatrzeniu emerytalnym i wypadkowym z 9 paździer-
nika 1975 r. Ta ostatnio przywołana umowa przewidywała w art. 4 ust. 1 i ust. 2, że
renty z zaopatrzenia emerytalnego przyznaje, według obowiązujących ją przepisów,
instytucja ubezpieczeniowa Państwa, na którego terytorium osoba uprawniona
mieszka. Instytucja ta uwzględnia według obowiązujących ją przepisów okresy ubez-
pieczenia, okresy zatrudnienia oraz okresy z nimi zrównane w drugim Państwie w
taki sposób, jak gdyby zaistniały na terytorium pierwszego Państwa. Z kolei w art. 5
umowy z 8 grudnia 1990 r. postanowiono, że świadczenia pieniężne z tytułu inwa-
lidztwa, starości oraz na rzecz pozostałych przy życiu krewnych, jak również renty i
jednorazowe świadczenia pieniężne z tytułu wypadku przy pracy (choroby zawodo-
wej) zapewnia się także, gdy uprawniony zwykle przebywa na terytorium drugiej
Umawiającej się Strony i jest obywatelem jednej z Umawiających się Stron. W art. 18
tej umowy wskazano natomiast sposoby ustalania wysokości świadczenia, stano-
wiąc, że jeżeli spełnione są warunki do nabycia prawa do świadczenia, właściwa in-
3
stytucja zapewnia rentę, której wysokość co do zasady odpowiada proporcji okresu
ubezpieczenia na terytorium tej umawiającej się strony w stosunku do całego
uwzględnionego okresu ubezpieczenia. Umowę tę, zgodnie z art. 27, stosuje się w
zakresie zaopatrzenia emerytalnego i wypadkowego do wszystkich uprawnień z
tytułu okresów ubezpieczenia i wypadków przy pracy (chorób zawodowych), które
zostały przebyte lub powstały po 31 grudnia 1990 r. na terytorium jednej ze stron.
W ocenie Sądu pierwszej instancji, ZUS Oddział w T., przyznając wniosko-
dawczyni prawo do emerytury, pominął postanowienia wskazanych umów międzyna-
rodowych, wobec czego zaskarżoną decyzją zasadnie wstrzymał wypłatę tego
świadczenia celem ustalenia jego prawidłowej wysokości przez ZUS Oddział w O. Z
art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych wynika bowiem, że prawo do świadczeń lub ich wysokość
ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli
po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe
dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji, które mają
wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wyrokiem
z dnia 27 marca 2008 r. oddalił apelację Krystyny P. od wyroku Sądu Okręgowego,
wskazując, że w myśl art. 115 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, osobom zamieszkałym w
państwie, z którym łączy Polskę umowa międzynarodowa w dziedzinie ubezpieczeń
społecznych, decyzje w sprawie świadczeń wydają i świadczenia te wypłacają jed-
nostki organizacyjne ZUS wyznaczone przez Prezesa ZUS. W odniesieniu do osób
posiadających wyłącznie polskie okresy ubezpieczenia, zamieszkałych w Niem-
czech, a także łączone okresy ubezpieczenia polskie i zagraniczne, w tym ostatnio
przebyte w Niemczech, wyznaczony został Oddział ZUS w O., a zatem prawidłowo
uznano, iż instytucją właściwą do wypłacania wnioskodawczyni świadczenia emery-
talnego jest ta właśnie jednostka organizacyjna ZUS. Z tej przyczyny zasadne i pra-
widłowe było wstrzymanie wypłaty emerytury przez ZUS Oddział w T. i podjęcie tej
wypłaty przez ZUS Oddział w O. Według Sądu odwoławczego, wysokość świadcze-
nia, które wypłaca ubezpieczonej ZUS Oddział w O., pozostaje poza zakresem ni-
niejszej sprawy, wobec czego jedynie „na marginesie” przytoczył niektóre z postano-
wień umów międzynarodowych łączących Polskę z Niemcami.
4
Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego złożyła wnioskodawczyni,
która skarżąc wyrok w całości zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.
art. 2, art. 39 oraz art. 136 i 137 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i
art. 6 Traktatu z dnia 7 lutego 1992 r. o Unii Europejskiej, art. 18 ust. 1 umowy z dnia
8 grudnia 1990 r. o zabezpieczeniu społecznym zawartej między Rzeczpospolitą
Polską a Republiką Federalną Niemiec, art. 67 ust. 1 w związku z art. 2 oraz art. 32
ust. 1 Konstytucji RP, art. 86 i art. 88 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. -
Karta Nauczyciela, art. 2a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a także przepisów
prawa procesowego w postaci art. 233 § 1 k.p.c. i art. 385 k.p.c.
Opierając skargę na takich podstawach, ubezpieczona wniosła o uchylenie w
całości zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Decyzja organu rentowego, od której odwołanie rozpoznawano w niniejszej
sprawie, jak słusznie zauważył Sąd drugiej instancji, wydana została w przedmiocie
wstrzymania wypłaty emerytury przyznanej wnioskodawczyni decyzją Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych-Oddziału w T. z 24 lipca 2002 r. Zasady wypłaty świadczeń z
ubezpieczeń emerytalnego i rentowych określa ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z
2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm., powoływana dalej jako „ustawa emerytalna”, art. 1
ust. 1 pkt 3 ustawy). W art. 134 ust. 1 ustawy emerytalnej wymienione są wszystkie
okoliczności, których zaistnienie prowadzi do wstrzymania wypłaty emerytury. Z
przepisów tych nie wynika możliwość wstrzymania wypłaty świadczenia emerytalne-
go z tej przyczyny, że przyznał je i wypłaca inny Oddział Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych niż właściwy po myśli art. 115 ustawy emerytalnej. Wbrew stanowisku Sądu
odwoławczego z tej tylko przyczyny nie można uznać zaskarżonej decyzji za prawi-
dłową.
Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy podstawowe znaczenie ma zatem
stwierdzenie, czy istotnie ujawniona w postępowaniu przed organem rentowym oko-
liczność zamieszkiwania skarżącej na terenie Niemiec od 19 sierpnia 1990 r. ma
5
wpływ na wysokość emerytury, którą wypłaca jej Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Zgodnie bowiem z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń lub ich
wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z
urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedło-
żone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji,
które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.
Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że wnioskodawczyni wszystkie
okresy ubezpieczenia przebyła w Polsce. Umowa między Rzeczpospolitą Polską a
Republiką Federalną Niemiec o zabezpieczeniu społecznym sporządzona w War-
szawie dnia 8 grudnia 1990 r. (Dz.U. Nr 108, poz. 468 ze zm.) nie zawiera żadnego
postanowienia, na podstawie którego można byłoby stwierdzić, że w takiej sytuacji
obowiązek wypłaty świadczenia emerytalnego nabytego według przepisów polskiego
prawa obciąża w jakiejkolwiek części niemieckie instytucje ubezpieczeniowe tylko z
tego powodu, iż uprawniony zamieszkuje na terenie Niemiec. Z art. 17 ust. 1 i art. 18
ust. 1 tej umowy wynika, iż dotyczy ona wyłącznie tych ubezpieczonych, którzy
prawo do świadczeń emerytalnych nabywają przy uwzględnieniu okresów ubezpie-
czenia przebytych tak w Polsce, jak i w Niemczech (art. 17 ust. 1) i tylko wtedy wła-
ściwe instytucje ubezpieczeniowe każdego z państw zapewniają świadczenie, które-
go wysokość odpowiada proporcji okresu ubezpieczenia na terytorium każdego z
nich w stosunku do całego uwzględnionego okresu ubezpieczenia (art. 18 ust. 1).
Do żadnego innego wniosku nie może doprowadzić powołanie się na przepisy
przejściowe, a w szczególności art. 27 ust. 1 zdanie pierwsze umowy, zgodnie z któ-
rym stosuje się ją w zakresie zaopatrzenia emerytalnego i wypadkowego do wszyst-
kich uprawnień z tytułu okresów ubezpieczenia i wypadków przy pracy, które zostały
przebyte lub powstały po 31 grudnia 1990 r. na terytorium jednej z Umawiających się
Stron. Z przepisu tego nie wynika bowiem, że okresy ubezpieczenia przebyte w Pol-
sce do 31 grudnia 1990 r. przez osobę, która w tym czasie mieszkała w Niemczech,
mają być traktowane jak okresy ubezpieczenia w tym kraju przy ustalaniu uprawnień
do świadczenia emerytalnego w roku 2002. Znaczenie tej normy zawartej w przepi-
sach przejściowych nie może być bowiem odkodowane bez uwzględnienia charak-
teru poprzednio wiążącej oba państwa umowy z dnia 9 października 1975 r. o za-
opatrzeniu emerytalnym i wypadkowym (Dz.U. z 1976 r. Nr 16, poz. 101 ze zm.),
która była oparta na zasadzie terytorialności nieprzewidującej wzajemnego transferu
świadczeń. Jej regulacje uwzględniały zatem zmianę miejsca zamieszkania ubezpie-
6
czonego do drugiego kraju, w którym mógł nie mieć w ogóle żadnego okresu ubez-
pieczenia, przewidując, iż renty z zaopatrzenia emerytalnego lub wypadkowego przy-
znaje tylko instytucja ubezpieczeniowa państwa, na którego terytorium osoba upraw-
niona mieszka, przy ustalaniu świadczenia uwzględniając według obowiązujących ją
przepisów okresy ubezpieczenia, okresy zatrudnienia oraz okresy z nimi zrównane w
drugim państwie w taki sposób, jak gdyby zaistniały na terytorium pierwszego pań-
stwa (art. 4 ust. 2 umowy). Nie budzi zatem wątpliwości, że okresy ubezpieczenia
przebyte przez skarżącą w Polsce do 31 grudnia 1990 r. mogłyby być potraktowane
jak przebyte w Niemczech tylko wówczas, gdyby warunki uprawniające ją do emery-
tury spełniła przed dniem 1 stycznia 1991 r. Do zdarzeń powstałych później umowa z
9 października 1975 r. nie może mieć zastosowania, co zresztą wyraźnie wynika z
art. 27 ust. 2 umowy z 8 grudnia 1990 r., według którego nie narusza ona roszczeń i
uprawnień nabytych do dnia 1 stycznia 1991 r. w jednej z Umawiających się Stron na
podstawie umowy z 9 października 1975 r. między Polską Rzeczpospolitą Ludową a
Republiką Federalną Niemiec o zaopatrzeniu emerytalnym i wypadkowym, tak długo,
jak te osoby, także po dniu 31 grudnia 1990 r. będą mieszkać na terytorium tej Uma-
wiającej się Strony. Wnioskodawczyni nabyła uprawnienia emerytalne dopiero 1
września 2002 r., wobec czego nie ma żadnych podstaw, ażeby stosować w tym
przypadku postanowienia umowy z dnia 9 października 1975 r. Jak wskazano wyżej,
umowa z 8 grudnia 1990 r. nie obejmuje zaś swym zakresem kwestii dotyczących
wypłacania osobie zamieszkałej na terenie Niemiec emerytury nabytej z uwzględnie-
niem wyłącznie polskich okresów ubezpieczenia, wobec czego świadczenie należne
wnioskodawczyni powinno być wypłacane na podstawie przepisów prawa polskiego,
które nie przewidują możliwości wypłacania przez ZUS nabytej w roku 2002 emery-
tury tylko w części, tj. w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia w kraju po
31 grudnia 1990 r. z tej przyczyny, że przed tą datą uprawniony zamieszkał na tere-
nie Niemiec.
Warto zwrócić też uwagę, że takie stanowisko w pełni odpowiada normom
prawa wspólnotowego. Kwestię stosowania systemów zabezpieczenia społecznego
do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i
do członków ich rodzin przemieszczających się po Wspólnocie reguluje rozporzą-
dzenie Rady z dnia 14 czerwca 1971 r. (Dz.U. UE.L 1971 Nr 149, poz. 2), zgodnie z
którym pracownik najemny zatrudniony na terytorium jednego Państwa Członkow-
skiego podlega ustawodawstwu tego państwa, nawet jeżeli zamieszkuje na teryto-
7
rium innego Państwa Członkowskiego (art. 13 (9) ust. 2 lit. a), a świadczenia pienięż-
ne z tytułu starości uzyskane na podstawie ustawodawstwa jednego Państwa człon-
kowskiego nie ulegają zmniejszeniu, zmianie, zawieszeniu, zniesieniu, ani przepad-
kowi z tego tylko powodu, że uprawniony zamieszkuje terytorium innego Państwa
Członkowskiego niż to, w którym znajduje się instytucja zobowiązana do wypłaty
świadczeń (art. 10 ust.1).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy uznał skargę kasacyjną za uzasad-
nioną, wobec czego z mocy art. 39815
§ 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.
========================================