IV CNP 36/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 36/09
POSTANOWIENIE
Dnia 5 czerwca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie ze skargi powódki
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w E.
z dnia 15 grudnia 2006 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa M.B.
przeciwko H. SA (poprzednio HD. SA)
o zapłatę i rentę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 czerwca 2009 r.,
odrzuca skargę
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2006 r. Sąd Okręgowy w E. oddalił powództwo
M.B.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia strona powódka zarzuciła naruszenie art. 38 ustawy z dnia 22 maja
2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu
Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, naruszenie
art. 822 § 1 k.c. i wnosiła o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia
sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego
wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego
orzeczenia w drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Wyjątek od wskazanej zasady przewidziano w art. 4241
§ 2 k.p.c.
W sytuacji, gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych,
dopuszczalność skargi uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia dwóch
przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania niezgodności
z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia podstawowych
zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka
i obywatela.
W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek nie występuje. Strona
skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżyła wyrok
Sądu Okręgowego apelacją, która z powodu nie opłacenia opłatą podstawową
została odrzucona, a zażalenie na postanowienie o odrzuceniu apelacji zostało
oddalone. Nie zaskarżenie wyroku nastąpiło więc nie na skutek wyjątkowych
okoliczności, lecz w wyniku błędnego działania pełnomocnika powódki.
W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06 (nie
publ.) stwierdzono, że nie jest rzeczą Sądu Najwyższego, przedstawianie bliżej
konkretnych okoliczności, które mogłyby przemawiać za potraktowaniem sytuacji
3
jako wyjątkowej w rozumieniu powyższego przepisu, niemniej jednak można
przykładowo wskazać, że istnienie takiego wyjątkowego wypadku może wchodzić
w rachubę w sytuacji, gdy strona nie skorzystała z przysługującego jej środka
zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby, katastrofy, klęski żywiołowej lub
uzyskania błędnej informacji od pracownika sądu. Strona skarżąca jakiejkolwiek
tego typu okoliczności nie wskazała.
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego niewykazanie przez
skarżącego, że zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego, niezaskarżonego
orzeczenia sądu pierwszej instancji, powoduje odrzucenie skargi przez Sąd
Najwyższy (postanowienia z dnia 9 lutego 2006 r., IV CNP 41/05, z dnia 6 grudnia
2006 r., V CNP 142/06, z dnia 18 grudnia 2006 r., IV CNP 115/06 oraz z dnia
13 lutego 2007 r., I CNP 85/06, nie publ.).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 424-8
§ 2
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 5 czerwca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie ze skargi powódki
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w E.
z dnia 15 grudnia 2006 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa M.B.
przeciwko H. SA (poprzednio HD. SA)
o zapłatę i rentę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 czerwca 2009 r.,
odrzuca skargę
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2006 r. Sąd Okręgowy w E. oddalił powództwo
M.B.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia strona powódka zarzuciła naruszenie art. 38 ustawy z dnia 22 maja
2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu
Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, naruszenie
art. 822 § 1 k.c. i wnosiła o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia
sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego
wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego
orzeczenia w drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Wyjątek od wskazanej zasady przewidziano w art. 4241
§ 2 k.p.c.
W sytuacji, gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych,
dopuszczalność skargi uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia dwóch
przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania niezgodności
z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia podstawowych
zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka
i obywatela.
W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek nie występuje. Strona
skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżyła wyrok
Sądu Okręgowego apelacją, która z powodu nie opłacenia opłatą podstawową
została odrzucona, a zażalenie na postanowienie o odrzuceniu apelacji zostało
oddalone. Nie zaskarżenie wyroku nastąpiło więc nie na skutek wyjątkowych
okoliczności, lecz w wyniku błędnego działania pełnomocnika powódki.
W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06 (nie
publ.) stwierdzono, że nie jest rzeczą Sądu Najwyższego, przedstawianie bliżej
konkretnych okoliczności, które mogłyby przemawiać za potraktowaniem sytuacji
3
jako wyjątkowej w rozumieniu powyższego przepisu, niemniej jednak można
przykładowo wskazać, że istnienie takiego wyjątkowego wypadku może wchodzić
w rachubę w sytuacji, gdy strona nie skorzystała z przysługującego jej środka
zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby, katastrofy, klęski żywiołowej lub
uzyskania błędnej informacji od pracownika sądu. Strona skarżąca jakiejkolwiek
tego typu okoliczności nie wskazała.
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego niewykazanie przez
skarżącego, że zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego, niezaskarżonego
orzeczenia sądu pierwszej instancji, powoduje odrzucenie skargi przez Sąd
Najwyższy (postanowienia z dnia 9 lutego 2006 r., IV CNP 41/05, z dnia 6 grudnia
2006 r., V CNP 142/06, z dnia 18 grudnia 2006 r., IV CNP 115/06 oraz z dnia
13 lutego 2007 r., I CNP 85/06, nie publ.).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 424-8
§ 2
k.p.c.).