V CNP 24/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CKN 341/98
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 24/09
POSTANOWIENIE
Dnia 8 czerwca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi I.P.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 19 października 2006 r., sygn. akt [...]
w sprawie z powództwa I.P.
przeciwko W.S.
o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 czerwca 2009 r.,
1.) odrzuca skargę;
2.) oddala wniosek adw. J.M. o przyznanie wynagrodzenia za
pomoc prawną wykonywaną z urzędu.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 19 października 2006 r. Sąd Rejonowy w B. oddalił
powództwo o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego - wyroku Sądu
Rejonowego w Z. z dnia 13 sierpnia 1999 r.
Wyrok Sądu Rejonowego z dnia 19 października 2006 r. powódka I.P.
zakwestionowała skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniesiona skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia jest niedopuszczalna z wielu przyczyn. W szczególności nie spełnia
wymagania określonego w art. 4246
§ 1 k.p.c., a także w art. 4248
§ 2 k.p.c.
Przepis art. 4246
§ 1 k.p.c. stanowi, że skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone
orzeczenie, w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się. Zaskarżony
wyrok stał się prawomocny z dniem 12 grudnia 2006 r. Powódka I.P. wniosła
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia dnia 26
lutego 2009 r., a więc po upływie terminu określonego w art. 4246
§ 1 k.p.c.
Zgodnie z brzmieniem art. 4241
§ 2 k.p.c. skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje od orzeczeń sądu
pierwszej instancji jedynie w wypadkach wyjątkowych, gdy niezgodność z prawem
wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela.
W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek nie występuje. Skarżąca
nie sprecyzowała w sposób wystarczający, które podstawowe zasady porządku
prawnego lub konstytucyjne wolności albo prawa człowieka i obywatela zostały jej
zdaniem naruszone, gdyż powołała się ogólnie na naruszenie „fundamentalnych
zasad ustroju społeczno-politycznego, a więc zasad konstytucyjnych, ale również
naczelnych zasad rządzących poszczególnymi dziedzinami prawa”. Okoliczności te
winny być wykazane w skardze (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.), co stanowi jeden z jej
3
elementów konstrukcyjnych. W wypadku powołania się na naruszenie
podstawowych zasad porządku prawnego konieczne jest wykazanie, że dana
zasada istnieje i ma podstawowe znaczenie dla porządku prawnego oraz dokładne
określenie, w jaki sposób doszło do naruszenia tej zasady w wyniku wydania
orzeczenia.
Wniesiona skarga jest niedopuszczalna także z tej przyczyny, iż - jak sama
skarżąca wskazuje – była możliwość zaskarżenia wyroku Sądu Rejonowego
apelacją. W istocie skarżąca zastępuje skargą o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia środki odwoławcze przysługujące od wyroku
na zasadach ogólnych, w sytuacji gdy w sposób zawiniony środki te sama utraciła
(apelacja wniesiona przez powódkę została odrzucona).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 4248
§ 2
k.p.c.).
Oddalając wniosek pełnomocnika powódki o przyznanie kosztów nie
opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu wywołanym
wniesieniem tej skargi, Sąd Najwyższy miał na uwadze utrwalone stanowisko
orzecznictwa w tym przedmiocie, zgodnie z którym wynagrodzenie takie
przysługuje jedynie w sytuacji świadczenia pomocy prawnej na poziomie
wymaganym przez jej profesjonalny charakter. Nie spełnia tego wymagania
sporządzenie przez zawodowego pełnomocnika skargi niedopuszczalnej (por. m.in.
postanowienie z dnia 12 lutego 1999 r., II CKN 341/98, OSNC 1999, nr 6,
poz. 123).
POSTANOWIENIE
Dnia 8 czerwca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi I.P.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 19 października 2006 r., sygn. akt [...]
w sprawie z powództwa I.P.
przeciwko W.S.
o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 czerwca 2009 r.,
1.) odrzuca skargę;
2.) oddala wniosek adw. J.M. o przyznanie wynagrodzenia za
pomoc prawną wykonywaną z urzędu.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 19 października 2006 r. Sąd Rejonowy w B. oddalił
powództwo o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego - wyroku Sądu
Rejonowego w Z. z dnia 13 sierpnia 1999 r.
Wyrok Sądu Rejonowego z dnia 19 października 2006 r. powódka I.P.
zakwestionowała skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniesiona skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia jest niedopuszczalna z wielu przyczyn. W szczególności nie spełnia
wymagania określonego w art. 4246
§ 1 k.p.c., a także w art. 4248
§ 2 k.p.c.
Przepis art. 4246
§ 1 k.p.c. stanowi, że skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone
orzeczenie, w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się. Zaskarżony
wyrok stał się prawomocny z dniem 12 grudnia 2006 r. Powódka I.P. wniosła
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia dnia 26
lutego 2009 r., a więc po upływie terminu określonego w art. 4246
§ 1 k.p.c.
Zgodnie z brzmieniem art. 4241
§ 2 k.p.c. skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje od orzeczeń sądu
pierwszej instancji jedynie w wypadkach wyjątkowych, gdy niezgodność z prawem
wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela.
W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek nie występuje. Skarżąca
nie sprecyzowała w sposób wystarczający, które podstawowe zasady porządku
prawnego lub konstytucyjne wolności albo prawa człowieka i obywatela zostały jej
zdaniem naruszone, gdyż powołała się ogólnie na naruszenie „fundamentalnych
zasad ustroju społeczno-politycznego, a więc zasad konstytucyjnych, ale również
naczelnych zasad rządzących poszczególnymi dziedzinami prawa”. Okoliczności te
winny być wykazane w skardze (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.), co stanowi jeden z jej
3
elementów konstrukcyjnych. W wypadku powołania się na naruszenie
podstawowych zasad porządku prawnego konieczne jest wykazanie, że dana
zasada istnieje i ma podstawowe znaczenie dla porządku prawnego oraz dokładne
określenie, w jaki sposób doszło do naruszenia tej zasady w wyniku wydania
orzeczenia.
Wniesiona skarga jest niedopuszczalna także z tej przyczyny, iż - jak sama
skarżąca wskazuje – była możliwość zaskarżenia wyroku Sądu Rejonowego
apelacją. W istocie skarżąca zastępuje skargą o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia środki odwoławcze przysługujące od wyroku
na zasadach ogólnych, w sytuacji gdy w sposób zawiniony środki te sama utraciła
(apelacja wniesiona przez powódkę została odrzucona).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 4248
§ 2
k.p.c.).
Oddalając wniosek pełnomocnika powódki o przyznanie kosztów nie
opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu wywołanym
wniesieniem tej skargi, Sąd Najwyższy miał na uwadze utrwalone stanowisko
orzecznictwa w tym przedmiocie, zgodnie z którym wynagrodzenie takie
przysługuje jedynie w sytuacji świadczenia pomocy prawnej na poziomie
wymaganym przez jej profesjonalny charakter. Nie spełnia tego wymagania
sporządzenie przez zawodowego pełnomocnika skargi niedopuszczalnej (por. m.in.
postanowienie z dnia 12 lutego 1999 r., II CKN 341/98, OSNC 1999, nr 6,
poz. 123).