III PZ 5/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CSK 313/07 II CSK 418/07 II PZP 5/07 IV CZ 41/06 V CSK 206/06 I CKN 154/97 I CR 158/67 I PKN 43/96 VII P 236/07 VII P 245/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III PZ 5/09
POSTANOWIENIE
Dnia 2 lipca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa W. B.
przeciwko Przedsiębiorstwu Robót Drogowych Spółce Akcyjnej
o odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu mobbingu, odszkodowanie z tytułu
rozwiązania umowy o pracę, odszkodowanie za wydanie nieprawidłowego
świadectwa pracy, sprostowanie świadectwa pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 lipca 2009 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych […]
z dnia 6 kwietnia 2009 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie w pkt I w części odnoszącej
się do apelacji powoda.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 16 grudnia 2008 r. Sąd Rejonowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w pkt l sprostował świadectwo pracy powoda, zasądził od pozwanego
na rzecz powoda 6.196,74 zł tytułem zadośćuczynienia za mobbing (pkt II wyroku)
oraz 3.098,37 zł tytułem odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa
pracy (pkt III), a w pozostałej części powództwo oddalił.
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił apelacje powoda i strony
pozwanej od powyższego wyroku, a koszty procesu za drugą instancję pomiędzy
stronami wzajemnie zniósł.
W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że powód W. B. złożył 30 marca 2007
r. pozew przeciwko Przedsiębiorstwu Robót Drogowych Spółce Akcyjnej o
sprostowanie świadectwa pracy. W tym samym dniu złożył pozew przeciwko temu
samemu pozwanemu o zasądzenie odszkodowania w wysokości 50.000 zł w
związku z rozwiązaniem umowy o pracę. 31 lipca 2007 r. pełnomocnik powoda
złożył pismo procesowe w którym sprecyzował powództwo wskazując, że na
dochodzoną kwotę 50.000 zł składa się: 6.196,74 jako odszkodowanie z art. 55 § 3
k.p., - 13.803,26 jako odszkodowanie z art. 943
§ 4 k.p.; - 30.000 zł jako
zadośćuczynienie z art. 943
§ 3 k.p. Nadto pełnomocnik powoda wniósł o
połączenie tych spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Po połączeniu
spraw do wspólnego rozpoznania, wniósł ponad sprecyzowane jak wyżej
roszczenie o zasądzenie 3.571,43 zł tytułem odszkodowania za nieprawidłowe
wydanie świadectwa pracy zgodnie z art. 99 § 2 k.p.
Wobec tego wartość przedmiotu sporu wynosiła 53.571,43 zł i tak sformułowane
roszczenie podtrzymywane było w toku całego procesu. W apelacji powoda,
wniesionej przez profesjonalnego pełnomocnika, wartość przedmiotu zaskarżenia
określona została na 43.803,26 zł, a od tej apelacji została uiszczona opłata w
wysokości 30 zł. Następnie Sąd wskazał, że zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz.
1398 ze zm.) w sprawie z zakresu prawa pracy z powództwa pracownika, w której
wartość przedmiotu sporu przekracza 50.000 zł, od apelacji, w przypadku gdy
wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa od tej kwoty, pobiera się opłatę
stosunkową obliczoną od wartości przedmiotu zaskarżenia (por. uchwała Sądu
Najwyższego z 11 września 2007 r. II PZP 5/07 OSNP 2008/1-2/2). Skoro w
niniejszej sprawie wartość przedmiotu sporu wynosiła 53.571,43 zł, to ograniczenie
wartości przedmiotu zaskarżenia w apelacji powoda nie powodowało zmiany
rodzaju opłaty. Zatem należna opłata stosunkowa, obliczona jako 5% od wartości
przedmiotu zaskarżenia, powinna wynieść 5% od 43.803,26 zł, tj. 2.191 zł. Z tych
3
względów, na podstawie art. 373 i 1302
§ 3 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w
postanowieniu.
W zażaleniu powód zaskarżył powyższe postanowienie w zakresie
obejmującym rozstrzygnięcie o odrzuceniu jego apelacji i w zakresie niezasądzenia
na jego rzecz kosztów postępowania związanego z apelacją. Skarżący zarzucił
Sądowi Okręgowemu naruszenie:
- art. 35 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, przez
nieprawidłowe jego zastosowanie i uznanie, że należało od wniesionej apelacji
uiścić opłatę stosunkową, wobec ustalania, że wartość przedmiotu sporu wynosi
53.571,43 zł, w sytuacji, gdy wartość ta w zakresie roszczeń objętych wyrokiem
Sądu I Instancji oddalającym roszczenia ze sprawy prowadzonej do czasu
połączenia spraw pod sygn. akt VII P 245/07 nie przekraczała 50.000 zł, stąd od
apelacji należało uiścić 30 zł, jako opłatę podstawową, co powód uczynił;
- art. 19 k.p.c., przez nieprawidłowe jego zastosowanie i ustalenie, że wartości
przedmiotu sporu, należy ustalić na 53.571,43 zł, czyli łącznie dla obu spraw
prowadzonych po połączeniu spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia
pod sygn. akt VII P 236/07, podczas gdy wartość przedmiotu sporu w sprawie
zawisłej pod sygn. akt VII P 245/07 określona została na 50.000 zł, a w sprawie
zawisłej pod sygn. akt VII P 236/07 określona została na 3.571,43 zł i pominięcie,
że obliczenie wartości przedmiotu sporu powinno nastąpić oddzielnie dla każdej z
połączonych spraw;
- art. 1302
§ 3 k.p.c. w związku z art. 373 k.p.c., przez jego nieprawidłowe
zastosowanie i odrzucenie apelacji powoda z powodu nieprawidłowego jej
opłacenia;
- art. 219 k.p.c., przez jego niezastosowanie i pominięcie, że wartość
przedmiotu sporu w przedmiotowej sprawie powinna zostać ustalona odrębnie do
każdej z połączonych spraw, a opłata od wnoszonej przez powoda apelacji, jako,
że zaskarżeniu podlegał wyrok wdany z roszczeń zawisłych przed Sądem
Rejonowym tylko do sprawy VII P 245/07, powinna zostać ustalona stosownie do
wartości przedmiotu sporu.
Skarżący wniósł o: (-) uchylenie zaskarżonego postanowienia w części
odrzucającej apelację powoda i nieorzekającej o obowiązku zwrotu na jego rzecz
4
kosztów procesu, i przekazanie Sądowi Okręgowemu - Sądowi Pracy do
ponownego rozpoznania; (-) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym; (-) zwolnienie go z
obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w tym opłaty od zażalenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 219 k.p.c., sąd może zarządzić połączenie kilku oddzielnych
spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także
rozstrzygnięcia, jeżeli są one ze sobą w związku lub mogły być objęte jednym
pozwem. Zgodnie z ustalonym stanowiskiem orzecznictwa Sądu Najwyższego,
połączenie spraw do jednoczesnego rozpoznania w trybie art. 219 k.p.c. ma jedynie
techniczny charakter, nie oznacza powstania jednej nowej sprawy, a każda z
połączonych spraw zachowuje samodzielność, wymagającą odrębnego
rozstrzygnięcia. Wprawdzie sąd wydaje jeden wyrok, ale zawierający
rozstrzygnięcia co do każdej z połączonych spraw z osobna, a zamieszczenie
rozstrzygnięć w jednym wyroku (wyrok łączny) nie niweczy samodzielności
połączonych spraw. Stąd też obliczenie wartości przedmiotu sporu (a następnie
zaskarżenia apelacją lub skargą kasacyjną) musi nastąpić oddzielnie dla każdej z
tak połączonych spraw (zob. między innymi orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia
22 września 1967 r. I CR 158/67, OSNC 1968/6/105 i postanowienia Sądu
Najwyższego z: 15 kwietnia 1997 r. I CKN 154/97 LEX nr 153214; 13 grudnia 1996
r. I PKN 43/96; 31 maja 2006 r. IV CZ 41/06; 6 października 2006 r. V CSK 206/06;
15 listopada 2007 r., II CSK 418/07 i I CSK 313/07- nie publ.). Jak wynika z
przebiegu postępowania, postanowieniem z 23 lipca 2007 r. Sąd Rejonowy VII
Wydział Pracy połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawę VII P
236/07 ze sprawą VII P 245/07 i prowadził je dalej pod sygn. akt: VII P 236/07.
Pismem z 31 lipca 2007 r. pełnomocnik powoda sprecyzował powództwo
wskazując, że powód wnosi o zasądzenie 50.000,00 zł, wraz z odsetkami, na którą
składają się: (-) 6.196,74 zł tytułem odszkodowania z art. 55 § 3 k.p.; (-) 13.803 zł
tytułem odszkodowania z art. 943
§ 4 k.p. i (-) 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia
zgodnie z art. 943
§ 3 k.p. Następnie wniósł o połączenie do wspólnego
5
rozpoznania i rozstrzygnięcia z „przedmiotową sprawą powództwa
zarejestrowanego pod sygnaturą VII P 236/07”, a ponadto wniósł, poza
sprecyzowanymi wyżej roszczeniami, o sprostowanie świadectwa pracy, w sposób
wskazany w treści tego pisma i o zasądzenia 3.571,43 zł wraz z odsetkami tytułem
odszkodowania za nieprawidłowe wydanie świadectwa pracy.
Jak z powyższego wynika, dokonując przedmiotowej zmiany powództwa, powód
nie rozszerzył żądań objętych pozwem w sprawie VII P 245/07. Poza tym, tylko od
części wyroku z 16 grudnia 2008 r. Sądu Rejonowego dotyczącego tej sprawy,
wniósł on apelację. Wobec tego żądane 3.571,43 zł tytułem odszkodowania za
nieprawidłowe wydanie świadectwa pracy nie mogło spowodować zwiększenia
wartości przedmiotu sporu w tej sprawie powyżej 50.000 zł.
Z tych względów, na podstawie art. 39815
§ 1 w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 2 lipca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa W. B.
przeciwko Przedsiębiorstwu Robót Drogowych Spółce Akcyjnej
o odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu mobbingu, odszkodowanie z tytułu
rozwiązania umowy o pracę, odszkodowanie za wydanie nieprawidłowego
świadectwa pracy, sprostowanie świadectwa pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 lipca 2009 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych […]
z dnia 6 kwietnia 2009 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie w pkt I w części odnoszącej
się do apelacji powoda.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 16 grudnia 2008 r. Sąd Rejonowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w pkt l sprostował świadectwo pracy powoda, zasądził od pozwanego
na rzecz powoda 6.196,74 zł tytułem zadośćuczynienia za mobbing (pkt II wyroku)
oraz 3.098,37 zł tytułem odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa
pracy (pkt III), a w pozostałej części powództwo oddalił.
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił apelacje powoda i strony
pozwanej od powyższego wyroku, a koszty procesu za drugą instancję pomiędzy
stronami wzajemnie zniósł.
W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że powód W. B. złożył 30 marca 2007
r. pozew przeciwko Przedsiębiorstwu Robót Drogowych Spółce Akcyjnej o
sprostowanie świadectwa pracy. W tym samym dniu złożył pozew przeciwko temu
samemu pozwanemu o zasądzenie odszkodowania w wysokości 50.000 zł w
związku z rozwiązaniem umowy o pracę. 31 lipca 2007 r. pełnomocnik powoda
złożył pismo procesowe w którym sprecyzował powództwo wskazując, że na
dochodzoną kwotę 50.000 zł składa się: 6.196,74 jako odszkodowanie z art. 55 § 3
k.p., - 13.803,26 jako odszkodowanie z art. 943
§ 4 k.p.; - 30.000 zł jako
zadośćuczynienie z art. 943
§ 3 k.p. Nadto pełnomocnik powoda wniósł o
połączenie tych spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Po połączeniu
spraw do wspólnego rozpoznania, wniósł ponad sprecyzowane jak wyżej
roszczenie o zasądzenie 3.571,43 zł tytułem odszkodowania za nieprawidłowe
wydanie świadectwa pracy zgodnie z art. 99 § 2 k.p.
Wobec tego wartość przedmiotu sporu wynosiła 53.571,43 zł i tak sformułowane
roszczenie podtrzymywane było w toku całego procesu. W apelacji powoda,
wniesionej przez profesjonalnego pełnomocnika, wartość przedmiotu zaskarżenia
określona została na 43.803,26 zł, a od tej apelacji została uiszczona opłata w
wysokości 30 zł. Następnie Sąd wskazał, że zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz.
1398 ze zm.) w sprawie z zakresu prawa pracy z powództwa pracownika, w której
wartość przedmiotu sporu przekracza 50.000 zł, od apelacji, w przypadku gdy
wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa od tej kwoty, pobiera się opłatę
stosunkową obliczoną od wartości przedmiotu zaskarżenia (por. uchwała Sądu
Najwyższego z 11 września 2007 r. II PZP 5/07 OSNP 2008/1-2/2). Skoro w
niniejszej sprawie wartość przedmiotu sporu wynosiła 53.571,43 zł, to ograniczenie
wartości przedmiotu zaskarżenia w apelacji powoda nie powodowało zmiany
rodzaju opłaty. Zatem należna opłata stosunkowa, obliczona jako 5% od wartości
przedmiotu zaskarżenia, powinna wynieść 5% od 43.803,26 zł, tj. 2.191 zł. Z tych
3
względów, na podstawie art. 373 i 1302
§ 3 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w
postanowieniu.
W zażaleniu powód zaskarżył powyższe postanowienie w zakresie
obejmującym rozstrzygnięcie o odrzuceniu jego apelacji i w zakresie niezasądzenia
na jego rzecz kosztów postępowania związanego z apelacją. Skarżący zarzucił
Sądowi Okręgowemu naruszenie:
- art. 35 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, przez
nieprawidłowe jego zastosowanie i uznanie, że należało od wniesionej apelacji
uiścić opłatę stosunkową, wobec ustalania, że wartość przedmiotu sporu wynosi
53.571,43 zł, w sytuacji, gdy wartość ta w zakresie roszczeń objętych wyrokiem
Sądu I Instancji oddalającym roszczenia ze sprawy prowadzonej do czasu
połączenia spraw pod sygn. akt VII P 245/07 nie przekraczała 50.000 zł, stąd od
apelacji należało uiścić 30 zł, jako opłatę podstawową, co powód uczynił;
- art. 19 k.p.c., przez nieprawidłowe jego zastosowanie i ustalenie, że wartości
przedmiotu sporu, należy ustalić na 53.571,43 zł, czyli łącznie dla obu spraw
prowadzonych po połączeniu spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia
pod sygn. akt VII P 236/07, podczas gdy wartość przedmiotu sporu w sprawie
zawisłej pod sygn. akt VII P 245/07 określona została na 50.000 zł, a w sprawie
zawisłej pod sygn. akt VII P 236/07 określona została na 3.571,43 zł i pominięcie,
że obliczenie wartości przedmiotu sporu powinno nastąpić oddzielnie dla każdej z
połączonych spraw;
- art. 1302
§ 3 k.p.c. w związku z art. 373 k.p.c., przez jego nieprawidłowe
zastosowanie i odrzucenie apelacji powoda z powodu nieprawidłowego jej
opłacenia;
- art. 219 k.p.c., przez jego niezastosowanie i pominięcie, że wartość
przedmiotu sporu w przedmiotowej sprawie powinna zostać ustalona odrębnie do
każdej z połączonych spraw, a opłata od wnoszonej przez powoda apelacji, jako,
że zaskarżeniu podlegał wyrok wdany z roszczeń zawisłych przed Sądem
Rejonowym tylko do sprawy VII P 245/07, powinna zostać ustalona stosownie do
wartości przedmiotu sporu.
Skarżący wniósł o: (-) uchylenie zaskarżonego postanowienia w części
odrzucającej apelację powoda i nieorzekającej o obowiązku zwrotu na jego rzecz
4
kosztów procesu, i przekazanie Sądowi Okręgowemu - Sądowi Pracy do
ponownego rozpoznania; (-) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym; (-) zwolnienie go z
obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w tym opłaty od zażalenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 219 k.p.c., sąd może zarządzić połączenie kilku oddzielnych
spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także
rozstrzygnięcia, jeżeli są one ze sobą w związku lub mogły być objęte jednym
pozwem. Zgodnie z ustalonym stanowiskiem orzecznictwa Sądu Najwyższego,
połączenie spraw do jednoczesnego rozpoznania w trybie art. 219 k.p.c. ma jedynie
techniczny charakter, nie oznacza powstania jednej nowej sprawy, a każda z
połączonych spraw zachowuje samodzielność, wymagającą odrębnego
rozstrzygnięcia. Wprawdzie sąd wydaje jeden wyrok, ale zawierający
rozstrzygnięcia co do każdej z połączonych spraw z osobna, a zamieszczenie
rozstrzygnięć w jednym wyroku (wyrok łączny) nie niweczy samodzielności
połączonych spraw. Stąd też obliczenie wartości przedmiotu sporu (a następnie
zaskarżenia apelacją lub skargą kasacyjną) musi nastąpić oddzielnie dla każdej z
tak połączonych spraw (zob. między innymi orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia
22 września 1967 r. I CR 158/67, OSNC 1968/6/105 i postanowienia Sądu
Najwyższego z: 15 kwietnia 1997 r. I CKN 154/97 LEX nr 153214; 13 grudnia 1996
r. I PKN 43/96; 31 maja 2006 r. IV CZ 41/06; 6 października 2006 r. V CSK 206/06;
15 listopada 2007 r., II CSK 418/07 i I CSK 313/07- nie publ.). Jak wynika z
przebiegu postępowania, postanowieniem z 23 lipca 2007 r. Sąd Rejonowy VII
Wydział Pracy połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawę VII P
236/07 ze sprawą VII P 245/07 i prowadził je dalej pod sygn. akt: VII P 236/07.
Pismem z 31 lipca 2007 r. pełnomocnik powoda sprecyzował powództwo
wskazując, że powód wnosi o zasądzenie 50.000,00 zł, wraz z odsetkami, na którą
składają się: (-) 6.196,74 zł tytułem odszkodowania z art. 55 § 3 k.p.; (-) 13.803 zł
tytułem odszkodowania z art. 943
§ 4 k.p. i (-) 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia
zgodnie z art. 943
§ 3 k.p. Następnie wniósł o połączenie do wspólnego
5
rozpoznania i rozstrzygnięcia z „przedmiotową sprawą powództwa
zarejestrowanego pod sygnaturą VII P 236/07”, a ponadto wniósł, poza
sprecyzowanymi wyżej roszczeniami, o sprostowanie świadectwa pracy, w sposób
wskazany w treści tego pisma i o zasądzenia 3.571,43 zł wraz z odsetkami tytułem
odszkodowania za nieprawidłowe wydanie świadectwa pracy.
Jak z powyższego wynika, dokonując przedmiotowej zmiany powództwa, powód
nie rozszerzył żądań objętych pozwem w sprawie VII P 245/07. Poza tym, tylko od
części wyroku z 16 grudnia 2008 r. Sądu Rejonowego dotyczącego tej sprawy,
wniósł on apelację. Wobec tego żądane 3.571,43 zł tytułem odszkodowania za
nieprawidłowe wydanie świadectwa pracy nie mogło spowodować zwiększenia
wartości przedmiotu sporu w tej sprawie powyżej 50.000 zł.
Z tych względów, na podstawie art. 39815
§ 1 w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
orzeczono jak w sentencji.