Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 17 lipca 2009 r.
I PK 39/09
Decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przyznająca świadczenie re-
habilitacyjne na wskazany okres nie wiąże sądu pracy co do tego, że niezdol-
ność do pracy trwa przez cały okres, na który przyznano to świadczenie. Z de-
cyzji tej wynika domniemanie takiej niezdolności, które może być obalone. Je-
żeli więc przed upływem okresu, na który przyznano świadczenie rehabilita-
cyjne, pracownik odzyska zdolność do pracy i stawi się do niej, to obowiązuje
zakaz rozwiązania umowy o pracę z art. 53 § 3 k.p.
Przewodniczący SSN Katarzyna Gonera, Sędziowie SN: Bogusław Cudowski,
Józef Iwulski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 lipca
2009 r. sprawy z powództwa Antoniego S. przeciwko Urzędowi Skarbowemu w Z. o
przywrócenie do pracy, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu
Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie z dnia 15
października 2008 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 13 maja 2008 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Zawierciu,
po ponownym rozpoznaniu sprawy z powództwa Antoniego S. przeciwko Urzędowi
Skarbowemu w Z., przywrócił powoda do pracy w pozwanym Urzędzie na dotychcza-
sowych warunkach pracy i płacy oraz zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej
kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Rejonowy ustalił, że powód - zatrudniony w pozwanym Urzędzie od stycz-
nia 1997 r. - przebywał na zasiłku chorobowym od 30 września 2004 r. do 26
czerwca 2005 r. Decyzją z dnia 6 czerwca 2005 r. organ rentowy przyznał powodowi
prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres sześciu miesięcy (do dnia 23 grud-
2
nia 2005 r.). W dniu 20 czerwca 2005 r. powód wniósł sprzeciw od tej decyzji, doma-
gając się przyznania świadczenia rehabilitacyjnego na okres trzech miesięcy. Sprze-
ciw ten został oddalony. W dniu 5 września 2005 r. lekarz prowadzący wydał powo-
dowi zaświadczenie stwierdzające, że jego stan zdrowia pozwala mu na powrót do
pracy. W związku z tym powód ustnie poinformował pozwanego, że z dniem 27 wrze-
śnia 2005 r. - po upływie trzech miesięcy pobierania świadczenia rehabilitacyjnego -
chce podjąć pracę na dotychczas zajmowanym stanowisku. W tym celu powód po-
prosił o wydanie mu skierowania na badania kontrolne. Pozwany nie skierował po-
woda na te badania i pismem z dnia 10 listopada 2005 r. oświadczył, że z dniem 30
listopada 2005 r. rozwiązuje z nim umowę o pracę bez zachowania okresu wypowie-
dzenia z powodu niezdolności do pracy wskutek choroby trwającej dłużej niż łączny
okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku. Celem wyjaśnienia zdolności
powoda do pracy w dniu zgłoszenia pracodawcy gotowości do jej podjęcia, Sąd Re-
jonowy przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu medycyny pracy,
chorób wewnętrznych, kardiologii i neurologii. Wszyscy biegli zgodnie uznali, że po-
wód był zdolny do podjęcia pracy w pozwanym Urzędzie na dotychczas zajmowanym
stanowisku pracy w okresie od dnia zgłoszenia gotowości pracy do dnia otrzymania
oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny
Sąd Rejonowy uznał, że rozwiązanie z powodem umowy o pracę było wadliwe, gdyż
naruszało art. 53 § 3 k.p. i dlatego uwzględnił powództwo.
Wyrokiem z dnia 15 października 2008 r. [...] Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie oddalił apelację strony pozwanej od wy-
roku Sądu Rejonowego oraz zasądził na rzecz powoda kwotę 60 zł tytułem zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Sąd drugiej in-
stancji podzielił ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, przyjmując je za wła-
sne, z wyjątkiem ustalenia, że zaświadczenie wystawione przez lekarza leczącego
powoda stwierdzające odzyskanie zdolności do pracy było datowane na dzień 5
września 2005 r. Sąd Okręgowy przyjął, że zaświadczenie to zostało wystawione w
dniu 21 września 2005 r. Ponadto Sąd odwoławczy ustalił, że po otrzymaniu tego
zaświadczenia powód stawił się u pracodawcy i zwrócił się z ustną prośbą o skiero-
wanie na badania lekarskie. Pismem z dnia 22 września 2005 r. powód ponowił tę
prośbę, zaznaczając równocześnie, że od dnia 26 września 2005 r. chce podjąć
pracę. Pismem z dnia 23 września 2005 r. pracodawca nie uwzględnił prośby powo-
da, powołując się na to, że - wedle jego wiedzy i posiadanej dokumentacji - powód
3
jest niezdolny do pracy do dnia 23 grudnia 2005 r. Następnie pismem z dnia 10 listo-
pada 2005 r. pracodawca poinformował powoda, że z dniem 30 listopada 2005 r. roz-
wiązuje z nim umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Zdaniem
Sądu Okręgowego, w deklarowanej przez powoda dacie powrotu do pracy (26 wrze-
śnia 2005 r.) był on zdolny do wykonywania pracy i dlatego - z uwagi na zakaz wyra-
żony w art. 53 § 3 k.p. - pozwany nie powinien rozwiązywać umowy o pracę bez wy-
powiedzenia. W ocenie Sądu Okręgowego, obowiązkiem pracodawcy było wydanie
powodowi skierowania na profilaktyczne badania lekarskie, gdyż nie mógł on sam
udać się na takie badania, aby następnie zgłosić do pracodawcy, dysponując już od-
powiednim orzeczeniem lekarskim dopuszczającym go do pracy. Zdaniem Sądu od-
woławczego, „fakt niezdolności do pracy z powodu choroby nie może być tworzony”
na podstawie decyzji ZUS ustalającej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Wręcz
przeciwnie, to decyzja ZUS jest pochodną stanu zdrowia pracownika, gdyż dotyczy
prawa do świadczeń, których przesłanką jest niezdolność do pracy. Pomimo istnienia
ostatecznej decyzji przyznającej pracownikowi świadczenie rehabilitacyjne na okre-
ślony czas, w przypadku zmiany stanu faktycznego (odzyskania zdolności do pracy),
pracownik może zgłosić się do pracodawcy, który powinien skierować pracownika na
badania profilaktyczne celem ustalenia, czy rzeczywiście zdolny jest on podjąć pracę
na dotychczas zajmowanym stanowisku. Samo przyznanie powodowi przez organ
rentowy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego nie wykluczało - według Sądu odwo-
ławczego - obowiązku pracodawcy dopuszczenia do pracy pracownika zgłaszają-
cego gotowość jej podjęcia i wykazującego zdolność do jej świadczenia, skoro prze-
pisy ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31,
poz. 267 ze zm.), nie wprowadzają bezwzględnego zakazu świadczenia pracy przez
osobę, której przyznano prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, a jedynie ustana-
wiają negatywne konsekwencje wykonywania pracy w postaci utraty prawa do tego
świadczenia.
W skardze kasacyjnej od całości wyroku Sądu Okręgowego strona pozwana
zarzuciła obrazę: 1) art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p., przez niewłaściwe przyjęcie, że w
sprawie zachodziły przesłanki, które uniemożliwiały rozwiązanie z powodem umowy
o pracę bez wypowiedzenia; 2) art. 56 k.p., „przez przywrócenie powoda do pracy w
sytuacji, gdy nie zostały przez pozwanego naruszone przepisy o rozwiązywaniu
umowy o pracę bez wypowiedzenia, gdyż była w obiegu prawnym prawomocna de-
4
cyzja ZUS przyznająca powodowi zasiłek rehabilitacyjny po wyczerpaniu okresu po-
bierania zasiłku chorobowego, wydana na podstawie decyzji komisji lekarskiej ZUS,
stwierdzającej dalszą niezdolność powoda do pracy”; 3) art. 227 oraz 244 k.p.c.,
wskutek niedopuszczenia przez Sądy obu instancji dowodu z „prawomocnych decyzji
komisji lekarskiej ZUS uznającego powoda za niezdolnego do pracy” oraz odrzuce-
nie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka lekarza orzecznika
ZUS na okoliczność stanu zdrowia powoda.
W uzasadnieniu skargi pozwany wywiódł w szczególności, że wykładnia gra-
matyczna, systemowa i funkcjonalna art. 53 § 3 k.p. w związku z art. 53 § 1 pkt 1 lit.
b k.p. prowadzi do wniosku, że powód przekroczył okresy pobierania wynagrodzenia
„chorobowego”, zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego i dlatego
pracodawca miał prawo rozwiązać z nim stosunek pracy bez wypowiedzenia. Przy-
znanie pracownikowi świadczenia rehabilitacyjnego bezpośrednio po wyczerpaniu
zasiłku chorobowego - zdaniem pozwanego - dowodzi, że powód nie odzyskał zdol-
ności do pracy. Chociaż powód stawił się do pracy, to ta okoliczność miała miejsce w
okresie pobierania przez niego świadczenia rehabilitacyjnego. Stawienie się pracow-
nika w zakładzie pracy i zgłoszenie gotowości do pracy w okresie niezdolności do
pracy z powodu choroby orzeczonej przez lekarza orzecznika oraz komisję lekarską
ZUS nie wywołuje skutku prawnego przewidzianego w art. 53 § 3 k.p. Zakaz rozwią-
zania umowy o pracę bez wypowiedzenia objęty tym przepisem dotyczy bowiem
sytuacji, gdy pracownik stawił się do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobec-
ności, którą była jego niezdolność do pracy spowodowana chorobą. Zakaz ten nie
dotyczy natomiast pracownika, który stawił się do pracy w trakcie pobierania świad-
czenia rehabilitacyjnego z powodu niezdolności do pracy wskutek choroby. Orzecze-
nie o braku czasowej niezdolności do pracy wydane przez komisję lekarską ZUS po-
winno być wiążące dla sądu rozstrzygającego sprawę o przywrócenie do pracy. W
konsekwencji skarżący uważa, że stawienie się pracownika do pracy w okresie gdy -
zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej - jest nadal niezdolny do pracy, nie pozba-
wia pracodawcy uprawnienia do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, o
ile upłynął już okres zasiłkowy. Dlatego - chociaż powód zgłosił się do pracy, żądając
wydania mu skierowania na badania kontrolne - nadal można było z nim rozwiązać
umowę o pracę na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p.
Skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w całości i oddalenie
powództwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie
5
sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania lub o uchylenie w całości
wyroku Sądu Okręgowego i poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego i przeka-
zanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.
Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw. Bezzasadne są zarzuty do-
tyczące naruszenia przepisów postępowania - art. 227 oraz 244 k.p.c., w ramach
których skarżący zarzuca Sądom obu instancji „niedopuszczenie dowodu z prawo-
mocnych decyzji komisji lekarskiej ZUS uznających powoda za niezdolnego do
pracy” oraz „odrzucenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze
świadka lekarza orzecznika ZUS na okoliczność stanu zdrowia powoda”. Powołane
przez skarżącego przepisy stanowią, że przedmiotem dowodu są fakty mające dla
rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) oraz że dokumenty urzę-
dowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy pu-
blicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania (a także sporządzone
przez organizacje zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje spo-
łeczne w zakresie zleconych im przez ustawę spraw z dziedziny administracji pu-
blicznej) stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244
k.p.c.). Przepis art. 227 k.p.c. jedynie reguluje istotę postępowania dowodowego,
określając co ma być przedmiotem dowodzenia w procesie cywilnym. Z kolei, art.
244 k.p.c. określa jedynie formalną moc dowodową dokumentów urzędowych i naka-
zuje traktować - jako udowodnione - fakty wynikające z treści dokumentu. Nie roz-
strzyga natomiast o znaczeniu faktów wynikających z dokumentu dla wyniku pro-
cesu, gdyż ten aspekt jest przedmiotem oceny sądu według przepisów prawa mate-
rialnego. Jest więc oczywiste, że powołanie w podstawach kasacyjnych przez stronę
pozwaną tych przepisów dla uzasadnienia zarzutu oddalenia wniosków dowodowych
strony nie wystarcza dla uznania, że Sąd drugiej instancji dopuścił się obrazy przepi-
sów procesowych, która mogła mieć wpływ na wynik rozstrzygnięcia. Ponadto należy
stwierdzić, że Sąd drugiej instancji uwzględnił dokumenty, z których wynikało przy-
znanie powodowi świadczenia rehabilitacyjnego (orzeczenia lekarza orzecznika i ko-
misji lekarskiej, a także pośrednio decyzję organu rentowego), przy czym było nie-
sporne, że świadczenie to przyznano powodowi na okres 6 miesięcy (do 23 grudnia
2005 r.). Ustalenie zdolności do pracy powoda w dniu zgłoszenia przez niego goto-
6
wości jej podjęcia nastąpiło w oparciu o opinie biegłych i wywody pozwanego w ra-
mach podstawy kasacyjnej określonej w art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c. w gruncie rzeczy
sprowadzają się do zakwestionowania oceny materiału dowodowego zgromadzo-
nego w sprawie i stanowiącego podstawę faktyczną wyrokowania Sądu Okręgowego,
co jest niedopuszczalne w postępowaniu kasacyjnym (art. 3983
§ 3 k.p.c.).
Dla porządku jednak należy stwierdzić, że Sądy obu instancji popełniły liczne
pomyłki co do przebiegu postępowania przed organem rentowym w przedmiocie
przyznania powodowi świadczenia rehabilitacyjnego. W rzeczywistości orzeczenie
lekarza orzecznika zostało wydane w dniu 8 czerwca 2005 r. (a nie 6 czerwca 2005
r., tym bardziej w tym dniu nie została wydana decyzja ZUS) i ustalało ono uprawnie-
nie do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy. W dniu 20 czerwca powód
wniósł od tego orzeczenia sprzeciw i w dniu 8 lipca 2005 r. komisja lekarska podtrzy-
mała orzeczenie lekarza orzecznika. Decyzja organu rentowego została wydana w
dniu 19 lipca 2005 r. i przyznawała powodowi świadczenie rehabilitacyjne na okres
od 27 czerwca 2005 r. do 23 grudnia 2005 r. Nie zmienia to jednak podstawowego
ustalenia, że w dniu 26 września 2005 r. (data przyjęta jako stawienie się do pracy)
powód otrzymywał przyznane mu świadczenie rehabilitacyjne i w tym dniu upływały 3
miesiące jego pobierania.
Z pozostałych ustaleń faktycznych zaskarżonego wyroku (którymi Sąd Najwyż-
szy jest związany w myśl art. 39813
§ 2 k.p.c.) wynika, że powód stawił się do pracy
(zgłosił gotowość jej podjęcia) w dniu 26 września 2006 r. To ustalenie i jego prawna
ocena nie są w skardze kwestionowane. Z wiążących ustaleń wynika też, że powód
w tym dniu był już zdolny do świadczenia pracy, choć jeszcze nie został wyczerpany
okres, na który przyznano mu świadczenie rehabilitacyjne. Pozwany pracodawca
rozwiązał więc z powodem bez wypowiedzenia umowę o pracę w trybie art. 53 § 1
pkt 1 lit. b k.p. już po stawieniu się przez pracownika do pracy w związku z ustaniem
niezdolności do pracy wywołanej chorobą. Zgodnie z tym przepisem, pracodawca
może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika
do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wyna-
grodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3
miesiące, ale rozwiązanie umowy o pracę w tym trybie nie może nastąpić po stawie-
niu się pracownika do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności (art. 53 §
3 k.p.).
7
Okres pobierania wynagrodzenia i zasiłku z tytułu niezdolności pracownika do
pracy wywołanej chorobą (okres zasiłkowy) trwa - co do zasady - nie dłużej niż przez
182 dni (art. 8 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w
razie choroby i macierzyństwa). Zgodnie z art. 18 ust. 1 tej ustawy, świadczenie reha-
bilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego
jest nadal niezdolny do pracy, ale dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie
jego zdolności do pracy. Świadczenie to przysługuje przez okres niezbędny do przy-
wrócenia zdolności do pracy, nie dłużej niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2). Orzeka
o tym lekarz orzecznik ZUS, a od jego orzeczenia ubezpieczonemu przysługuje
sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS (art. 18 ust. 3 i 4). Orzeczenie lekarza orzecznika,
od którego nie wniesiono sprzeciwu albo orzeczenie komisji lekarskiej ZUS stanowią
podstawę do wydania przez organ rentowy decyzji w sprawie świadczenia rehabilita-
cyjnego (art. 18 ust. 6). W zakresie przyznania świadczenia rehabilitacyjnego istotne
znaczenie mają więc orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej, ale ostatecz-
nie przyznanie tego świadczenia następuje na podstawie decyzji organu rentowego i
jeżeli rozważać związanie sądu pracy w aspekcie trwania niezdolności do pracy, to
można je wywodzić jedynie z decyzji organu rentowego, a nie z orzeczeń lekarskich.
Mylne jest jednak zapatrywanie skarżącego, że nie naruszył przepisów o roz-
wiązywaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, gdyż „była w obiegu prawnym pra-
womocna decyzja ZUS” przyznająca powodowi świadczenie rehabilitacyjne po wy-
czerpaniu okresu zasiłkowego wydana na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej
ZUS, stwierdzającego dalszą niezdolność powoda do pracy. Nietrafnie skarżący in-
terpretuje stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 września
1997 r., II UKN 219/97 (OSNAPiUS 1998 nr 13, poz. 402), w którym przyjęto, iż przy-
znanie pracownikowi świadczenia rehabilitacyjnego bezpośrednio po wyczerpaniu
zasiłku chorobowego dowodzi, że pracownik ten nie odzyskał zdolności do pracy, co
uzasadnia rozwiązanie z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia. Rzeczywiście
przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego „dowodzi”, że pracownik jest niezdolny do
pracy, ale tylko wówczas, gdy dowód ten nie zostanie obalony. Inaczej rzecz ujmując,
można przyjąć domniemanie, że pracownik w okresie, na który przyznano mu świad-
czenie rehabilitacyjne jest niezdolny do pracy. Domniemanie to może jednak zostać
obalone (co miało miejsce w rozpoznawanej sprawie), gdyż moc wiążąca ostatecznej
decyzji organu rentowego przyznającej to świadczenie nie obejmuje stwierdzenia, że
8
przez cały okres, na który je przyznano, pracownik jest niezdolny do pracy, a w
szczególności, że po wydaniu takiej decyzji tej zdolności do pracy nie odzyskał.
W postępowaniu o przywrócenie do pracy pracownika zwolnionego w trybie
art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. sąd pracy jest związany decyzją organu rentowego w
przedmiocie ustalenia prawa pracownika do zasiłku chorobowego przez okres wska-
zany w decyzji (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 1975 r., I PZP 31/75,
OSNCP 1976 nr 4, poz. 83; OSPiKA 1976 nr 7-8, poz. 137, z glosą J. Brola). Jest też
związany decyzją przyznającą świadczenie rehabilitacyjne. Jednak z uwagi na prze-
słanki materialnoprawne (charakter) takiej decyzji, inny jest zakres związania nią
sądu pracy. Obejmuje on jedynie to, że w chwili wydania decyzji o przyznaniu świad-
czenia rehabilitacyjnego (po wyczerpaniu okresu zasiłkowego) ubezpieczony pracow-
nik nie odzyskał zdolności do podjęcia pracy zarobkowej oraz rokuje jej odzyskanie w
okresie, na który świadczenie jest przyznawane. Sąd pracy nie jest natomiast zwią-
zany długością okresu, na jaki świadczenie rehabilitacyjne przyznano, w tym znacze-
niu, że musi przyjąć trwanie w nim niezdolności do pracy (lub odwrotnie, że zdolność
do pracy nie została odzyskana). Z istoty decyzji o przyznaniu świadczenia rehabilita-
cyjnego (art. 18 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej) wynika, że przysługuje ono za okres
„niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy”. W dacie wydania decyzji przyznają-
cej świadczenie rehabilitacyjne organ rentowy dysponuje orzeczeniem lekarza
orzecznika (komisji lekarskiej) określającym prawdopodobny okres niezbędny do
przeprowadzenia rekonwalescencji. Siłą rzeczy niemożliwe jest określenie z góry
przez lekarza orzecznika ZUS w sposób pewny czasu, po upływie którego ubezpie-
czony odzyska zdolność do pracy. Z orzeczenia lekarza orzecznika nie wynika więc
czas trwania niezdolności do pracy, a jedynie (prawdopodobny) czas niezbędny do
przywrócenia zdolności do pracy. Dlatego decyzja organu rentowego przyznająca
świadczenie rehabilitacyjne, wydana na podstawie orzeczenia przez lekarza orzecz-
nika (komisję lekarską), wiąże sąd pracy oceniający wystąpienie negatywnej prze-
słanki rozwiązania umowy o pracę wskazanej w art. 53 § 3 k.p., jedynie co do tego,
że w dacie jej wydania ubezpieczony był niezdolny do pracy i zdolność ta powinna
być odzyskana we wskazanym okresie. Z decyzji tej nie wynika natomiast (w tym
zakresie nie wiąże), że niezdolność do pracy trwa przez cały okres, na który przy-
znano świadczenie rehabilitacyjne, a w szczególności, że ubezpieczony (pracownik)
nie może zdolności do pracy odzyskać przed wyczerpaniem świadczenia. Jeżeli więc
przed upływem okresu, na który przyznano świadczenie rehabilitacyjne, pracownik
9
odzyska zdolność do pracy i stawi się do niej, to ma zastosowanie zakaz rozwiązania
umowy o pracę z art. 53 § 3 k.p. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada
2004 r., I PK 649/03, OSNP 2005 nr 12, poz. 173). Skoro przesłanką rozwiązania
umowy o pracę jest niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby, a nie pobie-
ranie z tego tytułu zasiłku chorobowego (świadczenia rehabilitacyjnego), to praco-
dawca traci prawo do rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę w trybie art. 53 § 1
pkt 1 lit. b k.p. wówczas, gdy ustanie ta niezdolność, a nie wtedy, gdy ubezpieczony
zaprzestanie pobierania świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listo-
pada 1999 r., I PKN 350/99, OSNAPiUS 2001 nr 6, poz. 198). Pobieranie przez po-
woda świadczenia rehabilitacyjnego nie wykluczało więc ustalenia, że powód w okre-
sie wymienionym w treści decyzji przyznającej mu to świadczenie, odzyskał zdolność
do pracy, a skoro stawił się do pracy, to rozwiązanie z nim umowy o pracę naruszało
art. 53 § 3 k.p.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną na pod-
stawie art. 39814
k.p.c.
========================================