III KRS 11/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KRS 11/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 lipca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gersdorf (sprawozdawca)
SSN Andrzej Wróbel
Protokolant Edyta Jastrzębska
w sprawie z odwołania T. S.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa nr […] z dnia 11 grudnia 2008 r., w
sprawie nieprzedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu sędziego,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 15 lipca 2009 r.,
oddala odwołanie
Uzasadnienie
Skarżący T. S. zgłosił kandydaturę na wolne stanowisko sędziowskie w
Sądzie Okręgowym […], obwieszczone w Monitorze Polskim /.../. Oprócz
skarżącego zgłosił się jeszcze jeden kandydat.
2
W trakcie głosowania na posiedzeniu Kolegium Sądu Okręgowego […], które
odbyło się w dniu 25 września 2008 r. skarżący uzyskał 2 głosy „za”, 3 głosy
„przeciw” przy jednym głosie wstrzymującym. Na Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów
SO w głosowaniu oddano za kandydaturą skarżącego 19 głosów – 10 „za”, 6
„przeciw” i 2 wstrzymujące (przy 1 głosie nieważnym).
Analizując wniosek uchwałą nr 529/08 z dnia 11 grudnia 2008 r. Krajowa
Rada Sądownictwa odmówiła przedstawienia kandydatury skarżącego do nominacji
na stanowisko sędziego sądu okręgowego. Rada wskazała, że kontrkandydat
skarżącego w głosowaniu na Zgromadzeniu Sędziów SO uzyskał większą liczbę
głosów pozytywnych. Ponadto wzięła pod uwagę opinię sędziego wizytatora, w
świetle której wiedza i doświadczenie kandydata oraz jego przymioty osobiste w
sposób niedostateczny uzasadniają powołanie go na stanowisko sędziego sądu
okręgowego. W porównaniu z kontrkandydatem skarżący zdaniem KRS, a wynika
to z oceny wizytatora, legitymuje się niezadowalającymi wynikami stabilności
orzecznictwa. W związku z tym odmówiła wystąpienia do KRS z wnioskiem o
powołanie do pełnienia urzędu sędziego sądu okręgowego.
Od uchwały skarżący wniósł skargę kasacyjną, zarzucając naruszenia art. 2
ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U.
nr 100 poz. 1082 ze zm.) przez jego niewłaściwe zastosowanie i nieprzedstawienie
kandydatury skarżącego oraz naruszenie § 19 i § 20 Rozporządzenia Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego
trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz postępowania przed Radą (Dz. U.
Nr 219 poz. 1623) przez przyjęcie mylnej oceny stanowiska wizytatora.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odwołanie nie znajduje uzasadnienia.
Na wstępie należy zauważyć, że zakres kognicji Sądu Najwyższego w
zakresie oceny uchwał Krajowej Rady Sądownictwa obejmuje – zgodnie z art. 13
ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. nr 100
poz. 1082 ze zm.) – wyłącznie badanie, czy uchwała nie pozostaje w sprzeczności
z prawem. Nie ma natomiast Sąd Najwyższy kompetencji do merytorycznej oceny
3
sprawy rozstrzygniętej w uchwale. Badaniu podlega zatem co do zasady procedura
podejmowania rozstrzygnięcia a nie przesłanki, które zdecydowały o jego treści. Za
takim pojmowaniem roli Sądu Najwyższego w niniejszej sprawie przemawia
stanowisko, wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia
27 maja 2008 r. w sprawie SK 57/06. W punkcie 5 uzasadnienia Trybunał
wskazuje, że prawo do kontroli postępowania w przedmiocie obsadzenia
stanowiska sędziowskiego polega na ocenie zgodności z prawem zastosowanej
procedury oceny kandydata.
Sąd Najwyższy nie dopatruje się wadliwości w procedurze oceny skarżącego
dokonanej przez Krajową Radę Sądownictwa i podjęcia przez nią decyzji o
odmowie przedstawienia kandydatury skarżącego na stanowisko sędziego sądu
okręgowego. Krajowa Rada Sądownictwa wskazała, jakimi kryteriami kierowała się
w swym wyborze. Ponieważ oprócz skarżącego kandydował na stanowisko tylko
jeden inny sędzia, Rada dokonała porównania obu osób z uwzględnieniem
miarodajnych kryteriów. Jednym z kluczowych elementów okazało się poparcie,
jakim obaj kandydaci cieszyli się na Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów SO. Istotny
okazał się także wskaźnik stabilności orzecznictwa.
Okoliczności, jakie spowodowały, że kryteria te przybrały postać
niekorzystną dla skarżącego nie poddają się ocenie Sądu Najwyższego. Podobnie
nie należy do oceny Sądu Najwyższego, dlaczego właśnie te kryteria miały udział w
negatywnej decyzji Rady. Z punktu widzenia zgodności z prawem procedury
decyzyjnej istotne jest to, że miały charakter wymierny i przemawiały na niekorzyść
skarżącego.
Jedynie posiłkowo Rada posłużyła się elementami oceny dokonanej przez
sędziego wizytatora. Nie jest przy tym uzasadniony przedstawiony przez
skarżącego zarzut, że ocena ta zawierała inne treści niż to przywołano w
uzasadnieniu uchwały Rady. Rada nie przyjmowała, że ocena sędziego wizytatora
była negatywna dla skarżącego, natomiast uznała, że w świetle tej oceny przymioty
osobiste skarżącego w sposób dostateczny nie uzasadniają powołania go do
pełnienia funkcji sędziego sądu okręgowego. Kryterium to miało charakter
pomocniczy, a niezależnie od tego także przemawiało przeciwko kandydaturze
skarżącego.
4
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 lipca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gersdorf (sprawozdawca)
SSN Andrzej Wróbel
Protokolant Edyta Jastrzębska
w sprawie z odwołania T. S.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa nr […] z dnia 11 grudnia 2008 r., w
sprawie nieprzedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu sędziego,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 15 lipca 2009 r.,
oddala odwołanie
Uzasadnienie
Skarżący T. S. zgłosił kandydaturę na wolne stanowisko sędziowskie w
Sądzie Okręgowym […], obwieszczone w Monitorze Polskim /.../. Oprócz
skarżącego zgłosił się jeszcze jeden kandydat.
2
W trakcie głosowania na posiedzeniu Kolegium Sądu Okręgowego […], które
odbyło się w dniu 25 września 2008 r. skarżący uzyskał 2 głosy „za”, 3 głosy
„przeciw” przy jednym głosie wstrzymującym. Na Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów
SO w głosowaniu oddano za kandydaturą skarżącego 19 głosów – 10 „za”, 6
„przeciw” i 2 wstrzymujące (przy 1 głosie nieważnym).
Analizując wniosek uchwałą nr 529/08 z dnia 11 grudnia 2008 r. Krajowa
Rada Sądownictwa odmówiła przedstawienia kandydatury skarżącego do nominacji
na stanowisko sędziego sądu okręgowego. Rada wskazała, że kontrkandydat
skarżącego w głosowaniu na Zgromadzeniu Sędziów SO uzyskał większą liczbę
głosów pozytywnych. Ponadto wzięła pod uwagę opinię sędziego wizytatora, w
świetle której wiedza i doświadczenie kandydata oraz jego przymioty osobiste w
sposób niedostateczny uzasadniają powołanie go na stanowisko sędziego sądu
okręgowego. W porównaniu z kontrkandydatem skarżący zdaniem KRS, a wynika
to z oceny wizytatora, legitymuje się niezadowalającymi wynikami stabilności
orzecznictwa. W związku z tym odmówiła wystąpienia do KRS z wnioskiem o
powołanie do pełnienia urzędu sędziego sądu okręgowego.
Od uchwały skarżący wniósł skargę kasacyjną, zarzucając naruszenia art. 2
ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U.
nr 100 poz. 1082 ze zm.) przez jego niewłaściwe zastosowanie i nieprzedstawienie
kandydatury skarżącego oraz naruszenie § 19 i § 20 Rozporządzenia Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego
trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz postępowania przed Radą (Dz. U.
Nr 219 poz. 1623) przez przyjęcie mylnej oceny stanowiska wizytatora.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odwołanie nie znajduje uzasadnienia.
Na wstępie należy zauważyć, że zakres kognicji Sądu Najwyższego w
zakresie oceny uchwał Krajowej Rady Sądownictwa obejmuje – zgodnie z art. 13
ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. nr 100
poz. 1082 ze zm.) – wyłącznie badanie, czy uchwała nie pozostaje w sprzeczności
z prawem. Nie ma natomiast Sąd Najwyższy kompetencji do merytorycznej oceny
3
sprawy rozstrzygniętej w uchwale. Badaniu podlega zatem co do zasady procedura
podejmowania rozstrzygnięcia a nie przesłanki, które zdecydowały o jego treści. Za
takim pojmowaniem roli Sądu Najwyższego w niniejszej sprawie przemawia
stanowisko, wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia
27 maja 2008 r. w sprawie SK 57/06. W punkcie 5 uzasadnienia Trybunał
wskazuje, że prawo do kontroli postępowania w przedmiocie obsadzenia
stanowiska sędziowskiego polega na ocenie zgodności z prawem zastosowanej
procedury oceny kandydata.
Sąd Najwyższy nie dopatruje się wadliwości w procedurze oceny skarżącego
dokonanej przez Krajową Radę Sądownictwa i podjęcia przez nią decyzji o
odmowie przedstawienia kandydatury skarżącego na stanowisko sędziego sądu
okręgowego. Krajowa Rada Sądownictwa wskazała, jakimi kryteriami kierowała się
w swym wyborze. Ponieważ oprócz skarżącego kandydował na stanowisko tylko
jeden inny sędzia, Rada dokonała porównania obu osób z uwzględnieniem
miarodajnych kryteriów. Jednym z kluczowych elementów okazało się poparcie,
jakim obaj kandydaci cieszyli się na Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów SO. Istotny
okazał się także wskaźnik stabilności orzecznictwa.
Okoliczności, jakie spowodowały, że kryteria te przybrały postać
niekorzystną dla skarżącego nie poddają się ocenie Sądu Najwyższego. Podobnie
nie należy do oceny Sądu Najwyższego, dlaczego właśnie te kryteria miały udział w
negatywnej decyzji Rady. Z punktu widzenia zgodności z prawem procedury
decyzyjnej istotne jest to, że miały charakter wymierny i przemawiały na niekorzyść
skarżącego.
Jedynie posiłkowo Rada posłużyła się elementami oceny dokonanej przez
sędziego wizytatora. Nie jest przy tym uzasadniony przedstawiony przez
skarżącego zarzut, że ocena ta zawierała inne treści niż to przywołano w
uzasadnieniu uchwały Rady. Rada nie przyjmowała, że ocena sędziego wizytatora
była negatywna dla skarżącego, natomiast uznała, że w świetle tej oceny przymioty
osobiste skarżącego w sposób dostateczny nie uzasadniają powołania go do
pełnienia funkcji sędziego sądu okręgowego. Kryterium to miało charakter
pomocniczy, a niezależnie od tego także przemawiało przeciwko kandydaturze
skarżącego.
4
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.