Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III PK 31/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 sierpnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa J.G.
przeciwko Wojewódzkiemu Urzędowi Pracy w L.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 11 sierpnia 2009 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w L.
z dnia 16 grudnia 2008 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w pkt I i III i w tym zakresie
przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L.,
pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach
postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Powód J. G. domagał się w pozwie zasądzenia od pozwanego Marszałka
Województwa […] 18.798 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 9 stycznia 2008 r.
tytułem odszkodowania za odwołanie ze stanowiska dyrektora Wojewódzkiego
Urzędu Pracy w L. dokonane z naruszeniem przepisów prawa dotyczących
rozwiązywania stosunków pracy oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu zgodnie
z obowiązującymi przepisami. W odpowiedzi na pozew pozwany Marszałek
Województwa wniósł o jego odrzucenie, ze względu na to, że nie może być uznany
za pracodawcę w rozumieniu art. 3 k.p., a w konsekwencji nie ma zdolności
sądowej i procesowej w sprawach z zakresu prawa pracy co uzasadnia odrzucenie
pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c. Powód przyznał, że nieprecyzyjnie
wskazał stronę pozwaną i wniósł o wezwanie udziału w sprawie jako pozwanego
Wojewódzki Urząd Pracy w L., a Sąd postanowieniem z 22 kwietnia 2008 r. Sąd
wezwał do udziału w sprawie charakterze pozwanego Wojewódzki Urząd Pracy w
L.. Pozwany Wojewódzki Urząd Pracy w L. nie uznał powództwa i wniósł o jego
oddalenie oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm prawem
przepisanych. Postanowieniem z 17 lipca 2008 r. Sąd Rejonowy w L. odrzucił
pozew przeciwko Marszałkowi Województwa […]. Wyrokiem z 17 lipca 2008 r. Sąd
Rejonowy w L. oddalił powództwo J. G. przeciwko Wojewódzkiemu Urzędowi Pracy
w L. o odszkodowanie za odwołanie równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o
pracę dokonane z naruszeniem przepisów o rozwiązaniu stosunków pracy w tym
trybie.
Sąd Rejonowy ustalił, że powód został powołany 12 kwietnia 2000 r. na
stanowisko dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w L. przez Marszałka
Województwa 9 stycznia 2008 r. powód otrzymał oświadczenie o odwołaniu z
zajmowanego stanowiska z dniem 9 stycznia 2008 r., zgodnie z którym jego
stosunek pracy rozwiązuje się z zachowaniem 3 miesięcznego okresu
wypowiedzenia, który upływa 30 kwietnia 2008 r. Pismo nie zawierało pouczenia o
prawie wniesienia odwołania do sądu pracy. Odwołanie powoda zostało
poprzedzone zasięgnięciem opinii Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia w L., która 8
stycznia 2008 r. w podjęła uchwałę nr […], opiniując pozytywnie wniosek o
3
odwołanie J. G. z funkcji Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w L. Odwołanie
powoda i wydanie przez Wojewódzką Radę Zatrudnienia powyższej uchwały było
poprzedzone zmianami personalnymi w składzie tej Rady. W sumie w sierpniu i
wrześniu 2007 r. skład Rady został poszerzony, w trakcie jej kadencji, przez
Marszałka Województwa z dotychczasowych 15 do 26 członków.
W ocenie Sądu w powyższym stanie faktycznym powództwo nie zasługiwało na
uwzględnienie. Spór sprowadza się do ustalenia czy pozwany dokonując odwołania
powoda ze stanowiska (równoznacznego z wypowiedzeniem umowy o pracę)
naruszył przepisy prawa dotyczące rozwiązywania umów w tym trybie. Powód był
zatrudniony na podstawie powołania o jakim mowa w art. 68 § 1 k.p., według
którego stosunek pracy nawiązuje się na podstawie powołania w przypadkach
określonych w odrębnych przepisach. Takim przepisem jest art. 8 ust 6 ustawy z
dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (jednolity
tekst: Dz.U. z 2008 r. nr 69 poz. 415, powoływanej dalej, jako „ustawa o promocji
zatrudnienia”), który stwierdza, że marszałek województwa powołuje dyrektora
wojewódzkiego urzędu pracy. Ponadto przepis ten upoważnia marszałka do
odwołania dyrektora po uzyskaniu opinii wojewódzkiej rady zatrudnienia. Zgodnie z
art. 69 k.p., pracownik odwołany w sposób równoznaczny z wypowiedzeniem
umowy o pracę może domagać się wyłącznie odszkodowania w związku z
naruszeniem przepisów prawa o rozwiązywaniu stosunków pracy w tym trybie. Z
kolei według art. 70 § 1 k.p. pracownik zatrudniony na podstawie powołania może
być w każdym czasie - niezwłocznie lub w określonym terminie - odwołany ze
stanowiska przez organ, który go powołało dotyczy to również pracownika, który na
podstawie przepisów szczególnych został powołany na stanowisko na czas
określony. Sąd nie bada zasadności odwołania. Wobec tego ocenie sądu nie
podlegają okoliczności związane z zasadnością odwołania powoda z zajmowanego
stanowiska, w tym z oceną jego pracy. Niekwestionowane w niniejszej sprawie jest
też zachowanie trybu odwołania przewidzianego w kodeksie pracy. Co do
podnoszonego przez powoda zarzutu naruszenia trybu uzyskania opinii
wojewódzkiej rady zatrudnienia Sąd Rejonowy wskazał, że art. 8 ust. 6 ustawy o
promocji zatrudnienia w stanie prawnym do 26 października 2007 r. wymagał
uzyskania zgody tego organu na odwołanie dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy.
4
Obecnie opinia ta ma charakter niewiążący co oznacza, że marszałek musi zwrócić
się do rady o jej uzyskanie, lecz nie jest jej treścią związany. Rozważając kwestię,
czy pracownik z którym rozwiązano umowę o pracę po zasięgnięciu opinii o
charakterze niewiążącym może kwestionować skład organu który wydał tę opinię, w
tym tryb powołania jego członków, Sąd Rejonowy odwołał się do wyroku z 20
kwietnia 2001 r., I PKN 386/00, OSNP z 2003 r. nr 5 poz. 118, w którym Sąd
Najwyższy przyjął, że „sąd pracy może zbadać (art. 227 KPC), czy przed upływem
pięciodniowego terminu z art. 38 § 2 k.p., oświadczenie o braku zastrzeżeń co do
wypowiedzenia złożył zarząd organizacji związkowej, czy jej przewodniczący". Tak
więc zakres kontroli sądu pracy ogranicza się do zbadania czy opinia, stanowisko,
konsultacja, zostały przedstawione pracodawcy przez uprawniony organ. Wymóg
uzyskania opinii od określonego organu wynika z przepisów regulujących
rozwiązanie stosunku pracy, natomiast poza polem zainteresowania pracodawcy, a
co za tym idzie sądu pracy, jest zachowanie przez organ opiniujący wewnętrznych
procedur związanych z podjęciem decyzji. Pracodawca nie ma bowiem wpływu ani
na legalność ani na poprawność wyborów (powołania) określonych osób do składu
organów czy też zachowania trybu podejmowania uchwał. Z tego względu zakres
kontroli sądowej także w niniejszej sprawie ogranicza się, do stwierdzenia, czy
pracodawca uzyskał opinię o odwołaniu dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy od
kompetentnego organu, zaś to, czy członkowie rady zostali powołani przez
marszałka województwa w zgodzie z zapisami ustawy nie mieści się w pojęciu
trybu rozwiązania stosunku pracy. W ocenie Sądu fakt, że członków Wojewódzkiej i
Rady Zatrudnienia w L., zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia
wyznaczył marszałek Województwa […], tj. ten sam organ, który wystąpił następnie
z wnioskiem o opinię w sprawie odwołania sytuacja nie uzasadnia przyjęcia
nadużycia prawa lub sprzeczności działania marszałka z zasadami współżycia
społecznego. Niezależnie bowiem od tego czy Wojewódzka Rada Zatrudnienia
uchwałę w ogóle by podjęła i niezależnie od jej stanowiska, marszałek mógł
odwołać powoda z zajmowanego stanowiska pracy. A zatem nawet w przypadku
gdyby Rada działała w składzie nieposzerzonym i negatywnie zaopiniowała
odwołanie powoda, marszałek mógł podjąć (w nowym stanie prawnym) skuteczną
decyzję o odwołaniu J. G. ze stanowiska dyrektora WUP w L.. Nawet gdyby uznać,
5
że powód mógł podnosić zarzut niewłaściwego składu Wojewódzkiej Rady
Zatrudnienia, to marszałek miał pełne prawo poszerzyć skład rady w trakcie trwania
jej kadencji. Żaden przepis ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy nie zabrania mu takiego uzupełnienia rady, a zakazu tego nie można
wywodzić wyłącznie z kadencyjności tego organu. Rada ta bowiem, co wynika z art.
22 ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia, jest wyłącznie organem opiniodawczo-
doradczym marszałka i może on tak kształtować jej skład aby w pełni efektywnie
realizował te funkcje. Z tych względów, zdaniem Sądu pierwszej instancji,
powództwo należało oddalić.
Apelację od powyższego wyroku złożył powód, zarzucając naruszenie prawa
materialnego - art. 23 ust. 2, 4 i 6 ustawy o promocji zatrudnienia, art. 2 ust. 1
ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. z 1998 r. nr
91, poz. 575 ze zm.) oraz art. 2 i 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez
przyjęcie, że marszałek województwa uprawniony jest do rozszerzenia składu
wojewódzkiej rady zatrudnienia w trakcie trwania jej kadencji oraz art. 69 pkt. 1 i art.
38, art. 8, art. 69 pkt 2 i art. 45 § 1 k.p., a także naruszenie prawa procesowego -
art. 227, 230, 233 § 1 k.p.c. oraz błąd w ustaleniach faktycznych, przez przyjęcie,
że rozszerzenia składu Wojewódzkiej Rady zatrudniania w trakcie trwania kadencji
nie miało wpływu na wydanie opinii odnośnie odwołania powoda.
Wyrokiem zaskarżonym rozpoznawaną skargą kasacyjną Sąd Okręgowy w L.:
(I) zmienił wyrok SR w punkcie I i II w ten sposób, że zasądził od Wojewódzkiego
Urzędu Pracy w L. na rzecz J. G. 18.855 zł z ustawowymi odsetkami od 7 maja
2008 r. oraz 1.800 zł tytułem kosztów procesu za I instancję; (II) w pozostałej części
apelację oddalił; (III) zasądził od Wojewódzkiego Urzędu Pracy w L. na rzecz
powoda 930 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.
Sąd Okręgowy nie podzielił przyjętej przez Sąd pierwszej instancji oceny
prawidłowości dokonanego odwołania. Sąd przypomniał, że art. 8 ust. 6 ustawy o
promocji zatrudnienia stwierdza stanowczo, że odwołanie następuje „po uzyskaniu
opinii", a więc samo zwrócenie się o zaopiniowanie bez jej uzyskania nie jest
wystarczające. Nie jest dopuszczalne stosowanie analogii między zasadami
opiniowania przez związki zawodowe zamiaru wypowiedzenia czy też rozwiązania
umowy o pracę bez wypowiedzenia, a opiniowaniem przez ustawowy organ
6
powołany przez osobę równocześnie upoważnioną do dokonywania czynności
prawnej odwołania, jak to uczynił Sąd pierwszej instancji. Przede wszystkim
opiniowanie przewidziane w art. 38 i art. 52 § 3 k.p. uregulowane jest odmiennie.
Przepisy te ustanawiają fakultatywność złożenia zastrzeżeń bądź sprzeciwu i
ograniczają ją terminem. Tak więc powoływane przez Sąd Rejonowy orzecznictwo
Sądu Najwyższego odnoszące się do zasad przeprowadzania konsultacji ze
związkiem zawodowym nie może być stosowane przez analogię do opiniowania
odwołania przez taki organ jak wojewódzka rada zatrudnienia. Związki zawodowe
są organizacjami tworzonymi przez pracowników i pracodawca nie ma wpływu na
ich działanie. Wojewódzka rada zatrudnienia jest natomiast organem opiniodawczo-
doradczym marszałka województwa w sprawach polityki rynku pracy (art. 22 ust. 2
ustawy o promocji zatrudnienia). W jej skład wchodzą osoby powołane przez
marszałka województwa spośród kandydatów zgłoszonych przez organy i
organizacje dialogu społecznego i partnerstwa na rynku pracy (art. 23 ust. 2
ustawy). Cytowana ustawa nie przewiduje możliwości rozszerzenia składu rady w
trakcie trwania kadencji przez powołanie nowych członków, a zdaniem Sądu jest to
w trakcie trwania kadencji niedopuszczalne. Sposób powołania rady decyduje o
tym, czy jest to w istocie organ o którym mowa w art. 22 ust. 2 ustawy promocji
zatrudnienia. W tej sytuacji, uzupełnienie składu Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia w
trakcie trwania kadencji o 11 nowych członków było dokonane z naruszeniem
prawa, a więc rada od sierpnia 2007 r. nie miała cech organu ustawowego, bowiem
jego skład nie odpowiadał ustawie. Skoro więc wymagana opinia wyrażona została
przez organ nieodpowiadający ustawie, to należało uznać, że nie był to organ
uprawniony do wyrażenia takiej opinii. W rezultacie odwołanie powoda ze
stanowiska, równoznacznie z wypowiedzeniem umowy o pracę, dokonane zostało z
naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umów o pracę w tym trybie. Z tych względów
Sąd drugiej instancji uznał za zasadne żądanie powoda zasądzenia odszkodowania
na podstawie art. 45 § 1 k.p. w związku z art. 471
k.p.
W skardze kasacyjnej pozwany zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w części
dotyczącej pkt I i pkt III. Skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego przez: (-)
błędną wykładnię art. 23 ust. 2,4,5 i 6 ustawy o promocji zatrudnienia, przez
przyjęcie, że ustawa nie przewiduje możliwości rozszerzenia składu wojewódzkiej
7
rady zatrudnienia w trakcie trwania kadencji przez powołanie nowych członków, a w
konsekwencji przyjęcie, że wojewódzka rada zatrudnienia od sierpnia 2007 r. nie
jest organem w rozumieniu art. 22 ust.2 ustawy o promocji zatrudnienia i
instytucjach rynku pracy; (-) błędną wykładnię art. 23 ust. 6 ustawy o promocji
zatrudnienia oraz § 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 6
października 2004 r., przez przyjęcie, że kadencyjność wojewódzkiej rady
zatrudnienia oraz pozbawienie nowopowołanych członków rady, wskutek
uzupełnienia składu rady w trakcie kadencji, czynnego i biernego prawa udziału w
wyborze przewodniczącego i wiceprzewodniczącego rady, decydują o
niedopuszczalności poszerzenia składu wojewódzkiej rady zatrudnienia w trakcie
trwania kadencji; (-) błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 69 k.p. w
związku z art. 45 § 1 k.p. oraz art. 8 ust. 6 w związku z art. 22 ust. 5 pkt 7 ustawy o
promocji zatrudnienia, przez przyjęcie, że odwołanie powoda ze stanowiska
dokonane zostało z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym
trybie, gdyż opinia w sprawie odwołania powoda wyrażona została przez organ,
który w świetle ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nie miał
cech organu ustawowego, bowiem jego skład nie odpowiadał ustawie, co
skutkowało zasądzeniem na rzecz powoda na podstawie art. 45 § 1 k.p. w związku
z art. 471
k.p. odszkodowania.
Skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w zaskarżonej części i
jego zmianę w tym zakresie przez oddalenie w tej części apelacji powoda, a
ewentualnie o uchylenie tego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie w tym
zakresie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd drugiej instancji, a także
rozstrzygnięcie w każdym przypadku o kosztach procesu, w tym zastępstwa
procesowego według norm przepisanych, za wszystkie instancje.
W odpowiedzi na skargę powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od
pozwanego kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie kasacyjne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozwiązanie sporu, w związku z którym została wniesiona rozpoznawana
skarga kasacyjna, wymaga rozpatrzenia kwestii znaczenia nieprawidłowości
8
funkcjonowania organów uprawnionych do opiniowania odwołania pracownika ze
stanowiska na zgodność z przepisami rozwiązania przez pracodawcę stosunku
pracy w wyniku odwołania. W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy powyższe
zagadnienie wyniknęło na gruncie art. 8 ust. 6 zdanie drugie ustawy o promocji
zatrudnienia, według którego marszałek województwa odwołuje dyrektora
wojewódzkiego urzędu pracy po uzyskaniu opinii wojewódzkiej rady zatrudnienia.
Przepis ten, w zakresie jego regulacji, uzupełnia treść art. 69 k.p., określającego
zasady rozwiązania stosunku pracy z powołania, który stanowi, że jeżeli przepisy
oddziału 4 rozdziału I działu drugiego kodeksu pracy nie stanowią inaczej, do
stosunku pracy na podstawie powołania stosuje się przepisy dotyczące umowy o
pracę na czas nieokreślony, z wyłączeniem przepisów regulujących: 1) tryb
postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę, 2) rozpatrywanie sporów ze
stosunku pracy w części dotyczącej orzekania: a) o bezskuteczności wypowiedzeń,
c) o przywracaniu do pracy. Z przepisów tych wynika, że do rozwiązania stosunku
pracy z dyrektorem wojewódzkiego urzędu pracy nie stosuje się ogólnego trybu
postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę (w szczególności art. 38 k.p.),
jednakże pracodawca zobowiązany jest do uzyskania opinii wojewódzkiej rady
zatrudnienia. Poza tym, odwołany ze stanowiska dyrektor wojewódzkiego urzędu
pracy, może dochodzić odszkodowania na podstawie przepisów dotyczących
rozwiązania umowy o pracę na czas nieokreślony, nie może natomiast domagać
się orzeczenia o bezskuteczności wypowiedzenia i o przywróceniu do pracy
(Podobnie uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2008 r., II PK
147/07; zob. też inne stanowisko Sądu Najwyższego w wyroku z 21 marca 1997 r.,
I PKN 65/97, uzasadnione jednak argumentami odnoszącymi się do art. 69 k.p., w
brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2004 r.). Z kolei prawo pracownika
odwołanego ze stanowiska do odszkodowania, w przypadku, gdy jak w niniejszej
sprawie odwołanie jest równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę (art. 70 §
2 k.p.), należy oceniać według art. 45 § 1 k.p., który uzależnia jego uzyskanie od
ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest
nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę. Art. 45 § 1
k.p. jest jednym z przepisów oddziału 4 rozdziału I działu drugiego kodeksu pracy,
zatytułowanego „Uprawnienia pracownika w razie nieuzasadnionego lub
9
niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę”. Ta
część kodeksu pracy reguluje więc, jak wynika z jej tytułu i zwłaszcza z treści art.
45 § 1, odpowiedzialność pracodawcy za skutki naruszenia przez niego przepisów
o wypowiadaniu umów (i dokonanie nieuzasadnionego wypowiedzenia). Regulacja
ta, jak już wskazano, w zakresie określonym w art. 69 w związku z art. 70 § 2 k.p.,
ma zastosowanie do odpowiedzialności pracodawcy za skutki odwołania
pracownika równoznacznego z wypowiedzeniem z naruszeniem przepisów o
odwołaniu. Pracodawca odpowiada więc za naruszenie przepisów o wypowiadaniu
umów o pracę (odwołaniu pracownika), jeśli naruszył je swoim zachowaniem.
Odnosząc powyższe uwagi do sytuacji, w której rozwiązanie stosunku pracy
(odwołanie ze stanowiska) jest uzależnione od zasięgnięcia przez pracodawcę
opinii wskazanego w przepisach organu lub podmiotu, należy uznać, że
pracodawca może odpowiadać jedynie za własne naruszenia przepisów
określających tryb zasięgnięcia opinii. W rezultacie nie ponosi on odpowiedzialności
za nieprawidłowości funkcjonowania takiego organu lub podmiotu. Taki pogląd jest
ugruntowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego w odniesieniu do trybu konsultacji
zamiaru pracodawcy wypowiedzenia umowy o pracę z zakładową organizacją
związkową. Za utrwalony należy uznać pogląd, w myśl którego sąd nie jest upraw-
niony do badania prawidłowości funkcjonowania i przebiegu wewnętrznych
czynności organu związku zawodowego ani przyczyn, którymi kierował się zajmując
stanowisko w konkretnej sprawie pracowniczej. Natomiast sąd może badać, czy
stanowisko związku zostało wyrażone przez jego właściwy organ (wyrok Sądu
Najwyższego z 27 listopada 1975 r., I PRN 37/75, OSNCP 1976, z. 5, poz. 118;
teza VII wytycznych Sadu Najwyższego z 19 maja 1978 r., V PZP 6/77, OSNCP
1978, z. 8, poz. 127, wyrok Sądu Najwyższego z 20 listopada 1996 r., I PKN 20/96,
OSNP 1997 nr 12, poz. 220; wyrok Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2001 r., I PKN
386/00). W takim bowiem przypadku uznanie przez pracodawcę za wystarczające
wyrażenia stanowiska przez nieuprawniony organ związku i dokonanie na tej
podstawie wypowiedzenia umowy o pracę, powoduje, że jego czynność należy
ocenić jako niezgodną z art. 38 § 2 i 5 k.p., a tym samym naruszającą art. 45 § 1
k.p. (uzasadnienie wyroku z 20 kwietnia 2001 r., I PKN 386/00).
Powyższe stanowisko znajduje, w ocenie Sądu Najwyższego w obecnym
10
składzie, zastosowanie także do sytuacji, w której, jak w rozpoznawanej sprawie,
podmiot działający w imieniu pracodawcy, jest zobowiązany do uzyskania przed
odwołaniem pracownika ze stanowiska opinii organu innego niż organ związku
zawodowego. Nie może on ponosić odpowiedzialności za nieprawidłowości
funkcjonowania tego organu, w tym np. za jego niezgodny z przepisami skład. Z
tego względu kwestia ta nie ma znaczenia w procesie, którego przedmiotem jest
ustalenie, czy pracodawca wypełnił obowiązki związane z rozwiązaniem stosunku
pracy. Zdaniem Sądu Najwyższego zasada ta dotyczy także szczególnej sytuacji,
jaka występuje w niniejszej sprawie, w której skład organu opiniującego odwołanie
zamiar odwołania pracownika ze stanowiska jest ustalany przez podmiot działający
w imieniu pracodawcy rozwiązującego stosunek pracy. O naruszeniu obowiązków
wynikających z przepisów o rozwiązaniu stosunku pracy (w niniejszej sprawie z art.
8 ust. 6 zdanie drugie ustawy o promocji zatrudnienia w związku z art. 45 § 1 i w
związku z art. 69 i art. 70 § 2 k.p.) można by mówić jedynie wówczas, gdyby
ustalono, że zmiany składu organu opiniującego zostały dokonane w celu
uzyskania opinii o określonej treści. W takiej sytuacji nie można by bowiem, z
oczywistych względów, mówić o wypełnieniu obowiązku zasięgnięcia opinii. W
podstawie faktycznej zaskarżonego orzeczenia takiego ustalenia jednak nie
przyjęto. Wobec tego uwzględnienie apelacji w zakresie określonym w
zaskarżonym wyroku było bezzasadne.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39815
§ 1 k.p.c., a o kosztach postępowania kasacyjnego - na podstawie art.
108 § 2 k.p.c. w związku z 39821
k.p.c.
/tp/