Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UK 31/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 sierpnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z odwołania Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w P.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanego J. Ł.
o ustalenie obowiązku ubezpieczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 11 sierpnia 2009 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 12 lutego 2009 r.,
oddala skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Decyzją z 15 września 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych objął
zainteresowanego J. Ł. obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi: emerytalno-
rentowym i wypadkowym w okresie: od 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2004 r. z
2
tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia u wnioskodawcy
Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w P.
W uzasadnieniu stwierdzono, że pomimo że J. Ł. pobierał w spornym okresie
świadczenie rentowe i prowadził działalność gospodarczą, nie zwalniało go to z
obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu świadczenia
usług weterynaryjnych na podstawie umowy zlecenia. Organ rentowy przyjął, że
zlecenie usług weterynaryjnych było następstwem decyzji administracyjnej, co w
zestawieniu z zasadami wynikającymi z ustawy z 21 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych, Dz. U. z 2001 r. nr 14 poz. 176 ze. zm.,
powoduje, że wynagrodzenie jakie otrzymuje lekarz weterynarii podlega
opodatkowaniu jako działalność wykonywana osobiście, a nie jako przychód
otrzymywany w ramach działalności gospodarczej.
W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca domagał się jej zmiany i
ustalenia, że J. Ł. nie podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z
tytułu wykonywania pracy na podstawie umów zlecenia u płatnika - Powiatowego
Inspektoratu Weterynarii w okresie od 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2004 r.
Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.
Wyrokiem z 8 grudnia 2008 r. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję,
ustalając, że zainteresowany J. Ł. nie podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom
emerytalno-rentowemu i wypadkowemu w okresie od 1 stycznia 2003 r. do 31
grudnia 2004 r. z tytułu umów zlecenia zawartych z Powiatowym Inspektoratem
Weterynarii oraz zasądził od organu rentowego na rzecz wnioskodawcy 60 zł
tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Zaskarżonym rozpoznawaną skargą kasacyjną wyrokiem Sąd Apelacyjny
oddalił apelację organu rentowego - Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od
powyższego wyroku Sądu Okręgowego i zasądził od niego na rzecz Powiatowego
Inspektoratu Weterynarii 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w
postępowaniu odwoławczym.
Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i uznał, że
wydał on trafne i zgodne z prawem rozstrzygnięcie. Zgodnie z przyjętymi w sprawie
ustaleniami zainteresowany J. Ł., poczynając od 15 lutego 1997 r. był uprawniony
do renty z tytułu niezdolności do pracy. Równocześnie prowadził pozarolniczą
3
działalność gospodarczą w zakresie usług weterynaryjnych, podlegając z tego
tytułu ubezpieczeniu zdrowotnemu. Powiatowy Lekarz Weterynarii w P. wyznaczył
zainteresowanego do wykonania czynności z zakresu działania inspekcji
weterynaryjnej. Określenie zakresu i miejsca ich wykonania, jak również ustalenie
wysokości wynagrodzenia nastąpiło w formie umów zlecenia zawieranych kolejno z
zainteresowanym od 1 stycznia 2003 r., z których ostatnią zawarto 30 kwietnia (do
31 grudnia 2004 r.). W umowach tych odwołano się do ustawy z dnia 24 kwietnia
1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych mięsa
oraz o Inspekcji Weterynaryjnej, jednolity tekst: Dz. U. z 1999 r. Nr 66, poz. 52 ze
zm. (powoływanej dalej, jako „ustawa z 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych”)
oraz do rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 17
września 1998 r. w sprawie szczegółowych kryteriów obowiązujących przy
wyznaczaniu i uchylaniu wyznaczania lekarza weterynarii lub innej osoby
posiadającej odpowiednie kwalifikacje do wykonywania niektórych czynności, Dz.
U. nr 129 poz. 1438 z 2001 r.).
Według Sądu Apelacyjnego, spór w sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia,
czy z tytułu zawartych umów zlecenia J. Ł. podlegał obowiązkowym
ubezpieczeniom tj. emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu i w związku z tym
Powiatowy Inspektorat Weterynaryjny był zobowiązany do opłacenia z tego tytułu
składki, jak twierdzi pozwany organ rentowy, czy też przedmiot tych umów pokrywa
się z zakresem działalności gospodarczej zainteresowanego, czyli inaczej praca
wykonywana była w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a przychód
uzyskiwany umowy zlecenia jest traktowany przez przepisy podatkowe jako
przychód z działalności gospodarczej - co nie rodziłoby po stronie Powiatowej
Inspekcji Weterynaryjnej obowiązku opłacania składek z tytułu zawartych z
zainteresowanym umów. Rozważając te kwestię Sąd Apelacyjny przypomniał, że
zgodnie z art. 44 ustawy z 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych, obowiązującej
do 1 maja 2004 r. oraz art. 16 ustawy z 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji
Weterynaryjnej, jednolity tekst, Dz. U. z 2007 r. Nr 121, poz. 842 ze zm., powiatowy
lekarz weterynarii może wyznaczyć lekarza weterynarii, niebędącego pracownikiem
Inspekcji, do wykonywania czynności z zakresu inspekcji weterynaryjnej.
Wyznaczenie do wykonywania czynności następuje w drodze decyzji
4
administracyjnej powiatowego lekarza weterynarii, określającej rodzaj i zakres
przekazanych do wykonania czynności. Wykonywanie tych czynności następuje po
zawarciu przez powiatowego lekarza umowy z wybranymi osobami - tu lekarzami
weterynarii. W ocenie Sądu Apelacyjnego, decyzja wyznaczająca J. Ł. do
dokonywania czynności w imieniu Powiatowego Lekarza Weterynarii w P. dawała
mu umocowanie do wykonywania czynności z zakresu inspekcji weterynaryjnej,
Natomiast zawarte w jej następstwie umowy, będące umowami zlecenia, określały
dodatkowo sposób, miejsce i zakres tych czynności oraz wysokość wynagrodzenia
i termin jego płatności. Sąd podkreślił, że w treści tych umów zleceniobiorcę
określono jako wykonującego „zawód lekarza weterynarii w ramach działalności
gospodarczej", a wynagrodzenie za usługi wykonawca rozliczał w Urzędzie
Skarbowym jako przychód z prowadzonej działalności gospodarczej. Następnie
Sąd zwrócił uwagę na to, że zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt. 5 w związku z art. 9 ust. 5
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych,
jednolity tekst: Dz. U. z 2007 r. nr 11, poz. 74 ze zm., osoby prowadzące
działalność gospodarczą, które mają ustalone prawo do emerytury lub renty,
dobrowolnie podlegają ubezpieczeniu emerytalno - rentowemu z tego tytułu,
jednakże zawarcie przez nie umowy zlecenia prowadzi do objęcia ich
obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalno - rentowym. Jednakże, jak wynika z
art. 9 ust. 2 i 2a tej ustawy, sytuacja jest odmienna, gdy przedmiot umowy zlecenia
pokrywa się z zakresem prowadzonej działalności, czyli gdy praca jest wykonywana
w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, pod warunkiem, że przychód
uzyskiwany z umowy zlecenia i działalności gospodarczej jest traktowany przez
przepisy podatkowe jako przychód z działalności gospodarczej. W takim przypadku
dana osoba podlega ubezpieczeniom społecznym na zasadzie dobrowolności. W
związku z tym Sąd Apelacyjny przypomniał, że przepisy art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymieniają jako źródła
przychodu działalność wykonywaną osobiście oraz pozarolniczą działalność
gospodarczą. Z kolei zgodnie z art. 13 ust. 8 tej ustawy, można traktować jako
przychód z działalności innej niż wykonywana osobiście, przychód uzyskany na
podstawie umów zawieranych przez podatnika w ramach prowadzonej działalności
gospodarczej, a taka sytuacja występuje, zdaniem Sądu, w rozpoznawanej
5
sprawie. Dlatego, w ustalonym w sprawie stanie faktycznym, należy podzielić
pogląd NSA we Wrocławiu (zawarty w uzasadnieniu wyroku z 31 stycznia 2003 r. w
sprawie I SA/Wr 1786/00 -Lex nr 90079) i stwierdzić, że: „gdy podatnik został
zarejestrowany jako podmiot gospodarczy (obecnie przedsiębiorca), realizujący
faktycznie działalność, w celach zarobkowych, zawodowo we własnym imieniu i na
własny rachunek oraz w sposób zorganizowany i ciągły (powtarzalny i stały),
będący tym samym określonym administracyjno - prawnie podmiotem
uczestniczącym w obrocie gospodarczym - przychody z tego rodzaju działalności
powinny być uznawane za przychody ze źródła przychodów, jakim jest działalność
gospodarcza, a nie działalność wykonywana osobiście, która nie musi spełniać
powyższych kryteriów, a zwłaszcza ciągłości (powtarzalności i stałości) i
zorganizowania w ramach określonego administracyjno - prawnie podmiotu
uczestniczącego w obrocie gospodarczym (...). Istotną cechą charakteryzująca tę
działalność wymagającą równego opodatkowania świadczących ją podmiotów, jest
charakter tej działalności, wskazujący, że zarówno dla odbiorców będących
podmiotami gospodarczymi, jak i dla osób nie prowadzących działalności
gospodarczej, świadczone usługi wykonywane są w celu zarobkowania w sposób
zorganizowany, ciągły i zawodowy (stały), a więc w sposób znamionujący
działalność gospodarczą". Wobec powyższego dochody, jakie uzyskiwał J. Ł. z
tytułu świadczenia usług weterynaryjnych na podstawie zawartych z Powiatowym
Inspektorem w P. umów zlecenia, należy traktować jako wynikające z prowadzonej
przez niego działalności gospodarczej.
W skardze kasacyjnej Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaskarżył w całości
wyrok Sądu Apelacyjnego. Skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego przez
niewłaściwe zastosowanie art. 6 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 9 ust. 5 i art. 9 ust 2 i
2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 i art. 13 ust.
8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz błędną interpretację art.
44 ustawy z 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych, art. 5 ust. 2 pkt. 1 i ust. 3 i 4,
art. 16 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 i 3 i art. 22 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej i art. 6 ust.
1 pkt 4, art. 9 ust. 4a-b, art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 pkt 2 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych, jak również art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych oraz art. 4 ustawy z 19 listopada 1999 r. Prawo działalności
6
gospodarczej, jednolity tekst: Dz. U. z 1999 r. Nr 101, poz. 1178 ze zm.) i art. 4
ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (jednolity tekst:
Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.). Ponadto skarżący zarzucił naruszenie
przepisów prawa procesowego, dotyczące art. 378 § 1 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. w
związku z art. 391 § 1 k.p.c., art.316 § 1 w związku z art. 233 § 1 i w związku z art.
391 § 1 k.p.c. i art. 382, 385 oraz art. 386 § 1 i § 4 k.p.c., które miało istotny wpływ
na wynik sprawy. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, przez oddalenie
odwołania w całości, a ewentualnie o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy
Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania lub o uchylenie zaskarżonego
wyroku Sądu drugiej instancji w całości, a także wyroku Sądu pierwszej instancji i
przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Ponadto wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów
procesu i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych
W uzasadnieniu skargi podniesiono między innymi, że w ocenie skarżącego,
wykonywanie przez lekarzy weterynarii usług weterynaryjnych z decyzji i umów
wyznaczenia przy uwzględnieniu przepisów podatkowych, a konkretnie art. 13 pkt.
6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy traktować jako
działalność wykonywaną osobiście, która w przypadku emeryta i rencisty, zgodnie z
art. 6 ust. 1 pkt. 4 w związku z art. 9 ust. 4a i w związku z art. 13 pkt. 2 ustawy
systemowej rodzi obowiązek ubezpieczenia społecznego. Dlatego zainteresowany
podlegał obowiązkowi ubezpieczenia społecznego i płatnik - Powiatowy Inspektorat
Weterynarii w P. winien odprowadzić składki z tego tytułu. Błędna interpretacja i w
konsekwencji nieprzyjęcie przez Sądy obu instancji art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 9 ust. 4a,
art. 12 ust. 1 i 3 i art. 13 pkt 2 ustawy systemowej w związku z art. 13 pkt 6 ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 16 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i 3 oraz art.
5 ust. 2 pkt 1, ust. 3 i 4 i art. 22 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej, jako podstawy
rozstrzygnięcia spowodowały, że zarówno Sąd Okręgowy jak i Apelacyjny uznały,
że zawierane z zainteresowanym umowy o świadczenie usług weterynaryjnych
przez Powiatowego Inspektora Weterynarii wchodziły w zakres prowadzonej przez
niego działalności gospodarczej i w związku z tym nie rodziły po stronie płatnika
obowiązku opłacania składek. Poza tym Sąd Apelacyjny nie dostrzegł, że
stosownie do art. 5 ust. 3 i art. 22 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej sporne umowy
7
nie mogły być zawierane w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez
zainteresowanego, bowiem jak wynika z tych przepisów, lekarze weterynarii
wyznaczeni do świadczenia usług weterynaryjnych wykonują je pod nadzorem i w
imieniu organów Inspekcji i przy wykonywaniu tych czynności podlegają ochronie
prawnej przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych. Sąd nie wziął też pod
uwagę art. 4 ustawy z 1999 r. Prawo działalności gospodarczej art. 4 ust. 1 ustawy
z 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, z których wynika, że
przedsiębiorca (osoba prowadząca działalność gospodarczą), wykonuje ją we
własnym imieniu, na własny rachunek, ponosząc w całości związane z nią ryzyko
gospodarcze i przy jej wykonywaniu nie korzysta z ochrony przewidzianej dla
funkcjonariuszy publicznych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega oddaleniu, ponieważ jej podstawy okazały się nieuzasadnione.
Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące podstawy naruszenia prawa materialnego
dzielą się wyraźnie na dwie grupy. Pierwsza odnosi się do twierdzenia o wadliwym
zastosowaniu przez Sąd Apelacyjny art. 6 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 9 ust. 2-2a i
ust. 5 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 13 pkt 8 ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych, przez przyjęcie, że dochody jakie
uzyskiwał zainteresowany J. Ł. w okresie od 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2004
r. z tytułu świadczenia usług weterynaryjnych na podstawie umów z wyznaczenia
zawartych z Powiatowym Inspektoratem Weterynarii, należy traktować jako
wynikające z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, oraz wadliwej
wykładni gramatycznej art. 6 ust 1 pkt 4, art. 9 ust. 4a, art. 12 ust. 1 i 3 i art. 13 pkt
2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 13 pkt 6 ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych. Skarżący nie wyjaśnił na czym jego
zdaniem polega niewłaściwe zastosowanie i wadliwa wykładnia poszczególnych
wymienionych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,
ograniczając się do przytoczenia numerów tych przepisów i podniesienia łącznego
dla nich wszystkich twierdzenia, że zostały one naruszone ponieważ z art. 13 pkt 6
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że
8
przychody z działalności wykonywanej przez osobę wyznaczoną na podstawie art.
44 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych oraz art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o
Inspekcji Weterynaryjnej w drodze decyzji administracyjnej należy traktować jako
działalność wykonywaną osobiście, która w przypadku emeryta i rencisty zgodnie z
art. 6 ust. 1 pkt. 4 w związku z art. 9 ust. 4a i w związku z art. 13 pkt. 2 ustawy
systemowej rodzi obowiązek ubezpieczenia społecznego. Taki sposób
uzasadnienia podstawy skargi kasacyjnej uniemożliwia kontrolę kasacyjną. Nie
wiadomo bowiem na czym polega niewłaściwe zastosowanie lub błędna wykładnia
poszczególnych przepisów wskazanych w podstawie skargi. Ponadto, błędność
oparcia skargi na zarzutach opierających się głównie na art. 13 pkt 6 ustawy o
podatku dochodowym wykazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 23
czerwca 2009 r. (III UK 24/09), wydanego w analogicznej do niniejszej sprawie,
wskazując, że poszukiwanie uzasadnienia twierdzenia skarżącego o tym, że
rozważane czynności zainteresowanego nie mogły być wykonywane w ramach
działalności gospodarczej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych
jest bezpodstawne, ponieważ ustawa podatkowa nie określa podstaw podlegania
obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, gdyż samodzielnie reguluje to ustawa
o systemie ubezpieczeń społecznych. Podobne stanowisko Sąd Najwyższy wyraził
także w wyroku z 9 grudnia 2008 r. (I UK 138/08). Sąd Najwyższy w obecnym
składzie podziela to stanowisko i wspierającą je argumentację, uznając, że ze
względu na daleko idące podobieństwo faktycznych i prawnych okoliczności
niniejszej sprawy oraz tożsamość stron, wystarczające jest odesłanie do obszernej
argumentacji zawartej w uzasadnieniu powołanego wyroku z 23 czerwca 2009 r.
Druga grupa zarzutów opiera się na twierdzeniu, że skoro do istotnych cech
działalności gospodarczej należy prowadzenie jej przez przedsiębiorcę we własnym
imieniu i na własny rachunek (art. 4 ustawy z 1999 r. - prawo działalności
gospodarczej i art. 4 ust. 1 ustawy z 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej), to usługi świadczone przez zainteresowanego na podstawie decyzji
o wyznaczeniu i zawartych umów, jako czynności wykonywane pod nadzorem i w
imieniu organów Inspekcji Weterynaryjnej, w zakresie wykonywania których
podlegał on ochronie przysługującej funkcjonariuszowi publicznemu (art. 5 ust. 3 i
art. 22 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej), nie mogły być wykonywane w ramach
9
działalności gospodarczej. Formułując te zarzuty skarżący nie wziął pod uwagę, że
stosownie do art. 39813
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę kasacyjną w
granicach zaskarżenia i w granicach podstaw, a z urzędu bierze pod rozwagę
jedynie nieważność postępowania. Tymczasem przepisy powołane dla
uzasadnienia powyższej tezy skarżącego nie mogą być podstawą do jej
sformułowania. Przede wszystkim, art. 5 ust. 3 i art. 22 ustawy o Inspekcji
Weterynaryjnej nie mają zastosowania w niniejszej sprawie z tego względu, że
wszystkie umowy zainteresowanego z Powiatowym Lekarzem Weterynarii zostały
zawarte przed dniem jej wejścia w życie (1 maja 2004 r.), z czego wynika, że także
decyzje o wyznaczeniu do wykonywania czynności, będące podstawą ich zawarcia,
pochodzą sprzed tej daty. Natomiast skarżący nie powołał w podstawie skargi
kasacyjnej przepisów wcześniejszej ustawy, tj. ustawy o zwalczaniu chorób
zakaźnych, wskazujących na to, że także pod jej rządami rozpatrywane czynności
(usługi) zainteresowanego były wykonywane pod nadzorem i w imieniu organów tej
Inspekcji i, że korzystał on w tym czasie z ochrony należnej funkcjonariuszowi
publicznemu. W podstawie skargi skarżący powołał jedynie art. 44 tej ustawy, który
sam w sobie nie daje podstawy do wniosku, że lekarz weterynarii wykonujący
czynności powierzone mu w decyzji stanowiącej podstawę do zawarcie umowy o
ich wykonywanie działał pod nadzorem i w imieniu organów Inspekcji
Weterynaryjnej. Co więcej art. 44 składa się z pięciu ustępów dotyczących różnych
kwestii, tylko częściowo związanych z przedmiotem zarzutów, a w skardze nie
wskazano, które z nich zostały naruszone. Bez związku z rozważanymi zarzutami
jest także powołany (najwyraźniej omyłkowo) w rozważanej podstawie skargi art. 4
ustawy z 1999 r. - prawo działalności gospodarczej, który nie określa cech
przedsiębiorcy, ani cech działalności gospodarczej. Natomiast z art. 4 ustawy z
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, istotnie wynika, że cechą
przedsiębiorcy jest działanie w imieniu własnym, jednakże kwestia ta nie ma
znaczenia dla oceny zasadności skargi, skoro nie wykazano w niej, że
zainteresowany nie działał w imieniu własnym, lecz pod nadzorem i w imieniu
Inspekcji. Poza tym przepis ten, ze względu na datę wejścia w życie ustawy, mógł
mieć zastosowanie tylko do krótkiego wycinka okresu objętego sporem (od 21
sierpnia do 31 grudnia 2004 r.). Z tych względów należy uznać, że teza, że
10
czynności wykonywane pod nadzorem i w imieniu organu administracji nie mogą
być objęte zakresem działalności gospodarczej, której trafności nie można a priori
wykluczyć, nie została poparta wskazaniem naruszenia przepisów prawa
uzasadniającym takie twierdzenie.
Nieuzasadniona okazała się także podstawa naruszenia przepisów
postępowania. Naruszenie większości przepisów powołanych w związku z nią nie
zostało w ogóle poparte argumentacją w uzasadnieniu skargi. Jedyne argumenty
dotyczą twierdzenia o nierozpoznaniu przez Sąd Apelacyjny sprawy w granicach
apelacji i łączą się, czego można się tylko domyślać, bo pełnomocniczka
skarżącego tego wyraźnie nie wskazuje, z zarzutem naruszenia art. 378 § 1 k.p.c.
W tym zakresie wskazano, że Sąd Apelacyjny nie rozpoznał zarzutów pozwanego
zawartych w piśmie uzupełniającym apelację, w którym pozwany, wskazując na
treść art. 6 ust. 1 pkt 4 oraz art. 9 ust 4a, art. 12 ust. 1, 3, art. 13 pkt 2 ustawy
systemowej oraz na art. 16 ust 1 pkt 1 i ust. 3 i 4 w związku z art. 5 ust. 2 pkt 1, ust.
3 i 4 i art. 22 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej i powołując się na pismo Głównego
Lekarza Weterynarii z 27 lipca 2004 r., adresowane do wszystkich Wojewódzkich
Lekarzy Weterynarii i na stanowisko Ministra Finansów zawarte w piśmie z 16
czerwca 2004 r. i w piśmie z 4 września 2002 r., podnosił, że umowy wyznaczenia
powinny być zawierane z lekarzami weterynarii, jako osobami fizycznymi,
niezależnie od prowadzenia przez nich ewentualnej działalności gospodarczej,
jako, że lekarze weterynarze wyznaczeni do wykonywania określonych czynności
wykonują je pod nadzorem i w imieniu organów Inspekcji i w zakresie wykonywania
tych czynności podlegają ochronie prawnej przewidzianej dla funkcjonariuszy
publicznych. W ocenie Sądu Najwyższego nieustosunkowanie się przez Sąd
Apelacyjny w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do wymienionych pism nie mogło
mieć istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, skoro miały one potwierdzić
zarzut naruszenia przepisów ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej, która, jak
wcześniej wykazano, nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy, na podstawie 39814
k.p.c., orzekł jak w
sentencji.