Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PZ 15/09
POSTANOWIENIE
Dnia 8 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Herbert Szurgacz (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa Państwowej Inspekcji Pracy działającej na rzecz N. S. i N.
S.
przeciwko K. W.
o ustalenie istnienia stosunku pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 października 2009 r.,
zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych […]
z dnia 10 czerwca 2009 r.,
oddala zażalenie.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z
powództwa Państwowej Inspekcji Pracy działającej na rzecz N. S. i N. S. przeciwko
K. W. o ustalenie istnienia stosunku pracy na skutek skargi kasacyjnej pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24
lutego 2009 r., postanowieniem z 10 czerwca 2009 r. odrzucił skargę kasacyjną.
Sąd Okręgowy podniósł, że stosownie do treści art. 3982
§ 1 k.p.c. skarga
kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach z zakresu prawa pracy o prawa
2
majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż dziesięć
tysięcy złotych.
W sprawach o roszczenia pracowników dotyczących nawiązania, istnienia
lub rozwiązania stosunku pracy wartość przedmiotu sporu stanowi, przy umowach
na czas określonych - suma wynagrodzenia za pracę za okres sporny, lecz nie
więcej niż za rok, a przy umowach na czas nieokreślonych - za okres jednego roku
(art. 23 k.p.c.).
W przedmiotowej sprawie strona powodowa w pozwie określiła wartość
przedmiotu sporu na 2.230 zł. brutto i taka kwota została przyjęta także w
postępowaniu apelacyjnym. Wartość przedmiotu zaskarżenia, objętego skargą
kasacyjną dotyczy tylko tych roszczeń i ich wartości, które były przedmiotem
rozpoznania przez Sąd drugiej instancji.
W skardze kasacyjnej natomiast strona pozwana wskazała: „wartość
przedmiotu zaskarżenia skargi kasacji to kwota 15.312 zł."
Sąd Okręgowy stwierdził, iż kwota zaskarżenia wskazana przez pozwanego
jest nieprawidłowa. Strona nie może bowiem w skardze kasacyjnej podać większej
wartości zaskarżenia, niż kwota przedmiotu sporu przyjęta w postępowaniu w
pierwszej instancji. Wartość zaskarżenia wskazana przez pełnomocnika strony
pozwanej nie ma żadnego odniesienia do treści art. 231
k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie Sądu Okręgowego pełnomocnik pozwanego
zarzucił naruszenie art. 3982
§ 1 k.p.c. oraz art. 3986
§ 2 k.p.c. „przez stwierdzenie,
że wartość przedmiotu zaskarżenia w skardze kasacyjnej jest większa, aniżeli
wartość przedmiotu sporu określona przez powoda na kwotę 2.230 zł podczas, gdy
rzeczywista wartość przedmiotu sporu nie była przedmiotem badania przez Sądy
obu instancji, a została przyjęta bezkrytycznie na podstawie określenia wartości
przedmiotu sporu w pozwie w sytuacji, gdy z zeznań N. S. wynikało, że okres
świadczenia pracy u pozwanego miał trwać przez rok, a w tym stanie rzeczy
faktyczna wartość zarówno przedmiotu zaskarżenia, jak i sporu winna być
określona na kwotę 15.312 zł i w związku z powyższym odrzucenie skargi
kasacyjnej jako niedopuszczalnej”.
W opinii pozwanego, z uwagi na kwestionowanie w całej rozciągłości
roszczeń zgłoszonych w pozwie, negowanie jego podstaw i uzasadnienia, tym
3
samym kwestionował on również dochodzoną pozwem wartość przedmiotu
zaskarżenia, bez zgłaszania odrębnego zarzutu w tym zakresie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty przedstawione w zażaleniu są bezpodstawne.
Słusznie Sąd Okręgowy odrzucił skargę kasacyjną pozwanego ze względu
na jej niedopuszczalność z powodu zbyt niskiej wartości przedmiotu zaskarżenia.
W opinii Sądu Najwyższego wartość przedmiotu zaskarżenia, określona
zgodnie z art. 231
k.p.c. jako suma wynagrodzenia za okres sporny, to jest od 22
października 2007 r., czyli rozpoczęcia przez N. S. świadczenia pracy na rzecz
strony pozwanej, do 31 grudnia 2007 r., czyli do dnia zaprzestanie wykonywania
działalności gospodarczej przez pozwanego, określona została prawidłowo.
Argumenty wnoszącego zażalenie, że umowa miała trwać przez rok są
zupełnie niezrozumiałe. Wcześniejszy zamiar stron nie ma żadnego znaczenia w
kontekście tego, że oczywiste jest, że wykonywanie pracy na rzecz pozwanego
faktycznie ustało z dniem wypadku, to jest z dniem 22 grudnia 2007 r., natomiast z
dniem 31 grudnia 2007 r. pozwany przestał prowadzić działalność gospodarczą.
Należy również podnieść, że strona pozwana w trakcie całego postępowania
nie kwestionowała tak ustalonej wartości przedmiotu sporu, bowiem wbrew temu co
twierdzi w zażaleniu, nie można jako zarzutu co do wartości przedmiotu sporu
traktować kwestionowania roszczeń zawartych w pozwie. Określenie wartości
przedmiotu zaskarżenia wyłącznie na potrzebny skargi kasacyjnej na sumę 15.312
zł, wielokrotnie przewyższającą wartość przedmiotu sporu, jest, jak słusznie
stwierdził Sąd Okręgowy, niedopuszczalne.
Na marginesie można również dodać, że powoływanie w zażaleniu na
postanowienie odrzucające skargę kasacyjną zagadnienia prawnego
warunkującego przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania jest bezprzedmiotowe,
bowiem w postępowaniu zażaleniowym kwestie te nie podlegają ocenie przez Sąd
Najwyższy.
Z tych względów zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art. 39814
w
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
4