Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 399/09
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon
w sprawie z wniosku M.U.
przy uczestnictwie W.U.
o ubezwłasnowolnienie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 27 listopada 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni
od postanowienia Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną, nie obciąża skarżącej kosztami
postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny po rozpoznaniu sprawy z wniosku M.U. przy udziale W.U.
oraz Prokuratora Apelacyjnego o ubezwłasnowolnienie postanowieniem z dnia 11
lutego 2009 r. oddalił apelację wnioskodawczyni od postanowienia Sądu
Okręgowego w P. z dnia 14 października 2008 r.
Od powyższego postanowienia wnioskodawczyni wniosła skargę kasacyjną,
w której domagała się uchylenia w całości zaskarżonego postanowienia
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c., w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zastępstwo
to dotyczy także czynności procesowych związanych z postępowaniem przed
Sądem Najwyższym, podejmowanych przed sądem niższej instancji. Wyjątki od tej
zasady określa art. 871
§ 2 i 3 k.p.c.
Do skargi kasacyjnej wniesionej przez wnioskodawczynię w dniu 22 maja
2005 r. dołączone zostało pełnomocnictwo procesowe, które swym zakresem nie
obejmowało postępowania przed Sądem Najwyższym. Na skutek wezwania do
uzupełnienia braków formalnych skargi strona złożyła pełnomocnictwo
umocowujące pełnomocnika do sporządzenia skargi kasacyjnej i reprezentowania
jej interesów przed Sądem Najwyższym. Pełnomocnictwo to jednak opatrzono datą
29 maja 2009 r., gdy tymczasem termin do wniesienia skargi upłynął 25 maja
2009 r.
Z uwagi na powyższe oraz fakt, iż nie zachodziły okoliczności, o których
mowa w art. 871
§ 2 i 3 k.p.c. uznać należało, że wnioskodawczyni nie była
prawidłowo reprezentowana w chwili wnoszenia skargi kasacyjnej.
Z tego względu, na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł jak
w sentencji.