I CNP 93/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 93/09
POSTANOWIENIE
Dnia 4 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie ze skargi dłużnika M.T.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w W.
z dnia 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt [...],
w sprawie z wniosku wierzyciela Bank P. S.A.
przeciwko dłużnikowi M.T.
przy udziale Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w P.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 4 grudnia 2009 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 czerwca 2009 r. Sąd Okręgowy w W.
zmienił zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego w P. z dnia 16 stycznia 2009
r. w ten sposób że skargę na postanowienie Komornika sądowego przy Sądzie
Rejonowym w P. z dnia 16 stycznia 2009 r. oddalił. Sąd pierwszej instancji
postanowieniem tym zmienił pkt 2 postanowienia Komornika Sądowego w sprawie
[...], że ustalił wysokość opłaty stosunkowej na kwotę 227,53 zł w miejsce ustalonej
przez organ egzekucyjny kwoty kosztów postępowania egzekucyjnego w kwocie
48 186.87 zł.
Dłużnik w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w W. „z dnia 29 kwietnia 2009 r." zarzucił
naruszenie art. 45 ust 2 i art. 49 zdanie pierwsze ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o komornikach i egzekucji w brzmieniu obowiązującym w dniu 9 sierpnia 2003 r.
(jedn. tekst: Dz. U. z 2006 r. Nr 167. poz. 1191 ze zm.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu w zasadzie drugiej instancji, gdy
przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a jego zmiana lub
uchylenie w drodze innych środków prawnych, nie było i nie jest możliwe (art. 4241
§ 1 k.p.c.). Skarga jest nie tylko środkiem nowym, ale – jak podkreślono
w literaturze – wyjątkowym w skali europejskiej. Zasadą bowiem jest, że
prawomocność, tworzy nowy stan prawny pomiędzy stronami albo erga omnes, jak
też sanuje wszelkie ewentualne naruszenia prawa, którymi orzeczenie ewentualnie
jest dotknięte.
Jak trafnie podniesiono w literaturze i wyjaśniono w judykaturze
(np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05.
niepubl.) skarga przysługuje tylko wtedy, gdy przez wydanie orzeczenia stronie
została wyrządzona szkoda. Właśnie z tego względu wśród jej konstrukcyjnych
wymagań przewidziany został obowiązek uprawdopodobnienia jej wyrządzenia
3
(art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Polega ono na złożeniu przez skarżącego wyraźnego
oświadczenia, że szkoda wystąpiła – ze wskazaniem jej rodzaju i rozmiaru – oraz
uwiarygodnienie tego oświadczenia. Skarżący w tym celu może przedstawić
zarówno dowody, jak również i inne środki stanowiące ich surogaty, np. pisemne
oświadczenia (por. art. 243 k.p.c.). Uprawdopodobnienie nastąpi wtedy, gdy strona
tak uzasadni swoje twierdzenie, że będzie można uznać, iż jest ono prawdziwe.
W skardze skarżący nie uprawdopodobnił szkody w sposób
zasygnalizowany, gdyż nawet nie twierdził, jakoby ustalone koszty egzekucyjne
zostały ściągnięte przez komornika lub dobrowolnie uiszczone w wyznaczonym
przez komornika terminie 30 dni (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
3 kwietnia 2008 r., II BP 58/07, LEX 465863, z dnia 14 kwietnia 2008, II BP 1/08,
LEX 470957 i z dnia 31 stycznia 2006 r., CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8,
poz. 141). Nie może to być tzw. szkoda przyszła, tj. musi istnieć w chwili wnoszenia
skargi; nie wystarczy zagrożenie jej wystąpieniem, a nawet pewność co do tego, że
zostanie wyrządzona (por np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia
2006 r., II CNP 13/05, OSNC 2006, nr 6, poz. 110). Zaniechanie spełnienia tego
wymagania prowadzi do odrzucenia skargi a limine.
Na marginesie trzeba zauważyć, że zaskarżono postanowienie z dnia
29 kwietnia 2009 r., gdy tymczasem przedmiotowe orzeczenie zostało wydane
w dniu 28 kwietnia 2009 r.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 4 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie ze skargi dłużnika M.T.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w W.
z dnia 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt [...],
w sprawie z wniosku wierzyciela Bank P. S.A.
przeciwko dłużnikowi M.T.
przy udziale Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w P.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 4 grudnia 2009 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 czerwca 2009 r. Sąd Okręgowy w W.
zmienił zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego w P. z dnia 16 stycznia 2009
r. w ten sposób że skargę na postanowienie Komornika sądowego przy Sądzie
Rejonowym w P. z dnia 16 stycznia 2009 r. oddalił. Sąd pierwszej instancji
postanowieniem tym zmienił pkt 2 postanowienia Komornika Sądowego w sprawie
[...], że ustalił wysokość opłaty stosunkowej na kwotę 227,53 zł w miejsce ustalonej
przez organ egzekucyjny kwoty kosztów postępowania egzekucyjnego w kwocie
48 186.87 zł.
Dłużnik w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w W. „z dnia 29 kwietnia 2009 r." zarzucił
naruszenie art. 45 ust 2 i art. 49 zdanie pierwsze ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o komornikach i egzekucji w brzmieniu obowiązującym w dniu 9 sierpnia 2003 r.
(jedn. tekst: Dz. U. z 2006 r. Nr 167. poz. 1191 ze zm.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu w zasadzie drugiej instancji, gdy
przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a jego zmiana lub
uchylenie w drodze innych środków prawnych, nie było i nie jest możliwe (art. 4241
§ 1 k.p.c.). Skarga jest nie tylko środkiem nowym, ale – jak podkreślono
w literaturze – wyjątkowym w skali europejskiej. Zasadą bowiem jest, że
prawomocność, tworzy nowy stan prawny pomiędzy stronami albo erga omnes, jak
też sanuje wszelkie ewentualne naruszenia prawa, którymi orzeczenie ewentualnie
jest dotknięte.
Jak trafnie podniesiono w literaturze i wyjaśniono w judykaturze
(np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05.
niepubl.) skarga przysługuje tylko wtedy, gdy przez wydanie orzeczenia stronie
została wyrządzona szkoda. Właśnie z tego względu wśród jej konstrukcyjnych
wymagań przewidziany został obowiązek uprawdopodobnienia jej wyrządzenia
3
(art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Polega ono na złożeniu przez skarżącego wyraźnego
oświadczenia, że szkoda wystąpiła – ze wskazaniem jej rodzaju i rozmiaru – oraz
uwiarygodnienie tego oświadczenia. Skarżący w tym celu może przedstawić
zarówno dowody, jak również i inne środki stanowiące ich surogaty, np. pisemne
oświadczenia (por. art. 243 k.p.c.). Uprawdopodobnienie nastąpi wtedy, gdy strona
tak uzasadni swoje twierdzenie, że będzie można uznać, iż jest ono prawdziwe.
W skardze skarżący nie uprawdopodobnił szkody w sposób
zasygnalizowany, gdyż nawet nie twierdził, jakoby ustalone koszty egzekucyjne
zostały ściągnięte przez komornika lub dobrowolnie uiszczone w wyznaczonym
przez komornika terminie 30 dni (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
3 kwietnia 2008 r., II BP 58/07, LEX 465863, z dnia 14 kwietnia 2008, II BP 1/08,
LEX 470957 i z dnia 31 stycznia 2006 r., CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8,
poz. 141). Nie może to być tzw. szkoda przyszła, tj. musi istnieć w chwili wnoszenia
skargi; nie wystarczy zagrożenie jej wystąpieniem, a nawet pewność co do tego, że
zostanie wyrządzona (por np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia
2006 r., II CNP 13/05, OSNC 2006, nr 6, poz. 110). Zaniechanie spełnienia tego
wymagania prowadzi do odrzucenia skargi a limine.
Na marginesie trzeba zauważyć, że zaskarżono postanowienie z dnia
29 kwietnia 2009 r., gdy tymczasem przedmiotowe orzeczenie zostało wydane
w dniu 28 kwietnia 2009 r.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.