IV CZ 88/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:C II 2515/34
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 88/09
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący)
SSN Dariusz Zawistowski
SSA Barbara Trębska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa E.G. i J.G.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej "B."
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 grudnia 2009 r.,
zażalenia powodów
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 19 sierpnia 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2009 r. Sąd Okręgowy w B. odrzucił
skargę kasacyjną powodów od wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 15 maja
2009 r., jako z mocy art. 3982
§ 1 k.p.c. niedopuszczalną z uwagi na wartość
przedmiotu zaskarżenia (9.911 zł). W uzasadnieniu wskazał, iż w skardze błędnie
określono wartość przedmiotu zaskarżenia, gdyż nie może być ona wyższa niż ta
określona przez nich w apelacji na kwotę 9.911 zł.
W zażaleniu powodowie podnosząc naruszenie przepisów art. 3986
§ 2 i art.
26 k.p.c. wnieśli o uchylenie powyższego postanowienia i nadanie biegu
procesowego skardze kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Wyrażony w art. 3982
§ 1 k.p.c. ustawowy próg dopuszczalności skargi
kasacyjnej ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia, wyłącza
dopuszczalność tej skargi w sprawach majątkowych nie przekraczających
wskazanych w tym przepisie kwot. Kodeks postępowania cywilnego, obecnie w art.
368 § 2 k.p.c., wprost wyraża zasadę stałości wartości przedmiotu sporu oraz
zakazuje jej przekraczania przy przechodzeniu do instancji wyższej.
Gdy zatem - jak w rozpoznawanym wypadku - nie zachodzi dopuszczalny
przypadek rozszerzenia żądania pozwu w postępowaniu apelacyjnym (art. 383
k.p.c.) i sąd nie orzekał ponad żądanie, strona w skardze kasacyjnej, nie może
wskazać wartości przedmiotu zaskarżenia wyższej niż wartość przedmiotu sporu
w postępowaniu w pierwszej instancji (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia
15 lutego 1935 r., C II 2515/34, RPEiS 1936, nr 1. s. 161, i z dnia 14 września
2000 r., l PZ 55/00, OSNAP 2002, nr 7, poz. 164, z dnia 18 grudnia 1996 r., l CKN
21/96, OSNC 1997, nr 4, poz. 42).
W sprawie niniejszej, wskazując na wartość przedmiotu zaskarżenia
w skardze kasacyjnej znacznie wyższą (176.266 zł) niż w postępowaniu przed
sądem pierwszej i drugiej instancji, pomijają skarżący, iż Sąd Rejonowy na
3
podstawie art. 25 § 1 k.p.c., po zasięgnięciu opinii biegłego, ustalił wartość
przedmiotu sporu na kwotę 9.911 zł (k. 149), stanowiąca różnicę między wartością
lokalu mieszkalnego po ustanowieniu odrębnej własności o co powodowie wnosili
(176.266 zł), a jego wartością przed takim przekształceniem (166.355 zł). Wbrew
twierdzeniu autora zażalenia wartość przedmiotu sporu nie została ustalona na
kwotę 176.266 zł. W dalszym toku postępowania nie doszło do zmiany powództwa
ani do orzeczenia ponad żądanie, a zatem w myśl powołanego w zażaleniu art. 26
k.p.c. wartość przedmiotu sporu ustalona przez Sąd pierwszej instancji nie podlega
ponownemu badaniu w dalszym toku postępowania, którą to zasadę przestrzegali
powodowie w apelacji, oznaczając w niej wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę
9.911 zł. W związku z powyższym niedopuszczalnym było oznaczenie wartości
przedmiotu zaskarżenia w skardze kasacyjnej na kwotę wyższą. Tym samym Sąd
Okręgowy prawidłowo, bez naruszenia art. 3982
§ 1 k.p.c. uznał skargę kasacyjną
powodów za niedopuszczalną ze względu na zbyt niską wartość przedmiotu
zaskarżenia. Jej zatem odrzucenie na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. było
uzasadnione.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia
(art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący)
SSN Dariusz Zawistowski
SSA Barbara Trębska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa E.G. i J.G.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej "B."
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 grudnia 2009 r.,
zażalenia powodów
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 19 sierpnia 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2009 r. Sąd Okręgowy w B. odrzucił
skargę kasacyjną powodów od wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 15 maja
2009 r., jako z mocy art. 3982
§ 1 k.p.c. niedopuszczalną z uwagi na wartość
przedmiotu zaskarżenia (9.911 zł). W uzasadnieniu wskazał, iż w skardze błędnie
określono wartość przedmiotu zaskarżenia, gdyż nie może być ona wyższa niż ta
określona przez nich w apelacji na kwotę 9.911 zł.
W zażaleniu powodowie podnosząc naruszenie przepisów art. 3986
§ 2 i art.
26 k.p.c. wnieśli o uchylenie powyższego postanowienia i nadanie biegu
procesowego skardze kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Wyrażony w art. 3982
§ 1 k.p.c. ustawowy próg dopuszczalności skargi
kasacyjnej ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia, wyłącza
dopuszczalność tej skargi w sprawach majątkowych nie przekraczających
wskazanych w tym przepisie kwot. Kodeks postępowania cywilnego, obecnie w art.
368 § 2 k.p.c., wprost wyraża zasadę stałości wartości przedmiotu sporu oraz
zakazuje jej przekraczania przy przechodzeniu do instancji wyższej.
Gdy zatem - jak w rozpoznawanym wypadku - nie zachodzi dopuszczalny
przypadek rozszerzenia żądania pozwu w postępowaniu apelacyjnym (art. 383
k.p.c.) i sąd nie orzekał ponad żądanie, strona w skardze kasacyjnej, nie może
wskazać wartości przedmiotu zaskarżenia wyższej niż wartość przedmiotu sporu
w postępowaniu w pierwszej instancji (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia
15 lutego 1935 r., C II 2515/34, RPEiS 1936, nr 1. s. 161, i z dnia 14 września
2000 r., l PZ 55/00, OSNAP 2002, nr 7, poz. 164, z dnia 18 grudnia 1996 r., l CKN
21/96, OSNC 1997, nr 4, poz. 42).
W sprawie niniejszej, wskazując na wartość przedmiotu zaskarżenia
w skardze kasacyjnej znacznie wyższą (176.266 zł) niż w postępowaniu przed
sądem pierwszej i drugiej instancji, pomijają skarżący, iż Sąd Rejonowy na
3
podstawie art. 25 § 1 k.p.c., po zasięgnięciu opinii biegłego, ustalił wartość
przedmiotu sporu na kwotę 9.911 zł (k. 149), stanowiąca różnicę między wartością
lokalu mieszkalnego po ustanowieniu odrębnej własności o co powodowie wnosili
(176.266 zł), a jego wartością przed takim przekształceniem (166.355 zł). Wbrew
twierdzeniu autora zażalenia wartość przedmiotu sporu nie została ustalona na
kwotę 176.266 zł. W dalszym toku postępowania nie doszło do zmiany powództwa
ani do orzeczenia ponad żądanie, a zatem w myśl powołanego w zażaleniu art. 26
k.p.c. wartość przedmiotu sporu ustalona przez Sąd pierwszej instancji nie podlega
ponownemu badaniu w dalszym toku postępowania, którą to zasadę przestrzegali
powodowie w apelacji, oznaczając w niej wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę
9.911 zł. W związku z powyższym niedopuszczalnym było oznaczenie wartości
przedmiotu zaskarżenia w skardze kasacyjnej na kwotę wyższą. Tym samym Sąd
Okręgowy prawidłowo, bez naruszenia art. 3982
§ 1 k.p.c. uznał skargę kasacyjną
powodów za niedopuszczalną ze względu na zbyt niską wartość przedmiotu
zaskarżenia. Jej zatem odrzucenie na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. było
uzasadnione.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia
(art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).