Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 90/09
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący)
SSN Dariusz Zawistowski
SSA Barbara Trębska (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku T.D.
przy uczestnictwie E.D.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 grudnia 2009 r.,
zażalenia wnioskodawczyni
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 26 marca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 26 marca 2009 r. Sąd Okręgowy w G. odrzucił
skargę kasacyjną wnioskodawczyni T.D. jako niedopuszczalną z uwagi na zbyt
niską wartość przedmiotu zaskarżenia. W uzasadnieniu postanowienia Sąd
wskazał, że zarówno w apelacji jak i w skardze kasacyjnej wartość przedmiotu
zaskarżenia określono na kwotę 111.872,99 zł. Tymczasem, zgodnie z art. 5191
§ 2
k.p.c. minimalna wartość przedmiotu zaskarżenia warunkująca dopuszczalność
wniesienia skargi kasacyjnej w sprawach o podział majątku wspólnego po ustaniu
wspólności majątkowej między małżonkami, wynosi co najmniej sto pięćdziesiąt
tysięcy złotych.
W zażaleniu wnioskodawczyni, podnosząc naruszenie przepisów Konstytucji
RP, tj. art. 64 ust. 2 oraz art. 77 ust. 2, wniosła o uchylenie zaskarżonego
postanowienia, jako wydanego na podstawie sprzecznego z Konstytucją art. 5191
§ 2 k.p.c. oraz o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Ponadto wniosła
o spowodowanie skierowania do Trybunału Konstytucyjnego pytania prawnego:
„Czy art. 5191
§ 2 k.p.c. nie narusza norm Konstytucji RP, a w szczególności art. 64
ust. 2 i art. 77 ust. 2."
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest niezasadne.
Sąd Okręgowy prawidłowo zastosował art. 5191
§ 2 k.p.c. uznając, że
niniejsza sprawa nie ma charakteru kasacyjnego, czego skarżąca nie kwestionuje.
Poddaje ona natomiast w wątpliwość zgodność tego przepisu z Konstytucją RP.
Zgodnie z art. 188 pkt 1 Konstytucji o zgodności przepisu ustawy
z Konstytucją orzeka Trybunał Konstytucyjny, a nie Sąd Najwyższy, którego
kompetencje określone w art. 183 Konstytucji i nie obejmują orzekania o zgodności
ustaw z Konstytucją. Nie może być zatem skuteczny zarzut zażalenia powołujący
się na niezgodność art. 5191
§ 2 k.p.c. z art. 64 ust. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji,
skoro skarżąca nie przedstawiła orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
stwierdzającego tę niezgodność, a Sąd Najwyższy nie znajduje podstaw do
wystąpienia na podstawie art. 193 Konstytucji ze wskazanym przez skarżącą
3
pytaniem prawnym do Trybunału. O potrzebie skorzystania z możliwości z art. 193
Konstytucji decydują bowiem rzeczywiste wątpliwości sądu, co do zgodności aktu
normatywnego z Konstytucją, a nie wątpliwości podnoszone przez strony czy
praktyczna doniosłość rozważanego problemu (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 29 lutego 2008 r., II CSK 463/07, niepubl.). W ocenie zaś Sądu
Najwyższego ograniczenie nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest skarga
kasacyjna, do spraw skomplikowanych, o znacznej wartości przedmiotu
zaskarżenia nie budzi wątpliwości odnośnie do zgodności tego uregulowania z
prawami obywatelskimi o jakich stanowią powołane w zażaleniu art. 64 ust. 2 i 77
ust. 2 Konstytucji RP.
Wobec powyższego na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
orzeczono jak w sentencji postanowienia.

IV CZ 90/09

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia