Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2013 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

Przewodniczący – SSO Jacek Wilga

Sędziowie: SSO Krzysztof Główczyński

SSO Andrzej Marek (spr.)

Protokolant: Ewa Sawiak

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2013 roku w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko (...)Spółkce z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

o odszkodowanie, ustalenie i nakazanie wydania świadectwa pracy

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Lubinie

z dnia 30 października 2012 roku sygn. akt IV P 97/12

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowanie apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Lubinie wyrokiem z dnia 30 października 2012r. zasądził od strony pozwanej (...) sp. z o.o. we W. na rzecz powódki A. S. kwotę 7.500zł brutto z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania, oddalił powództwo w pozostałym zakresie, umorzył postępowanie w zakresie cofniętego powództwa, zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 60zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 375zł tytułem zwrotu opłaty sądowej, od uiszczenia której powódka była zwolniona.

Sąd uznał, że powództwo o zasądzenie odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę zasługiwało na uwzględnienie. Odnośnie przyczyny wypowiedzenia wskazanej w piśmie wypowiadającym umowę o pracę Sąd Rejonowy uznał, że została ona wskazana nazbyt ogólnie. Zbyt ogólnie wskazana przyczyna nie może być uznana za wypełnienie wymogu wskazanego w art. 30 § 4 kp. Zatem już z tego względu Sad Rejonowy uznał, że w tym zakresie naruszono przepisy kp. Sąd jednak przeprowadził postępowanie dowodowe, które nie wykazało, aby powódce można było zarzucić nieprawidłowości wskazane w piśmie wypowiadającym umowę o pracę.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana wskazując, że zaskarża go w całości, zarzucając mu:

1) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 30 § 4 kp wskutek uznania, iż - w okolicznościach niniejszej sprawy - przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę została sformułowana w sposób nazbyt ogólnikowy;

2) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, wskutek naruszenia przepisów postępowania, a to art. 233 § l kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego — polegający na uznaniu, że pozwana nie udowodniła powódce przyczyn wypowiedzenia, - podczas gdy zeznania świadków K. H., U. B., I. W., I. S., A. O., a także tzw. badania Tajemniczego Klienta wskazują, iż powódka nie spełniała oczekiwań pracodawcy w zakresie świadczonej pracy tj. nie realizowała poleceń służbowych, nie miała podstawowej wiedzy farmaceutycznej oraz nie miała odpowiedniego podejścia do pacjenta;

3) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, wskutek naruszenia przepisów postępowania, a to art. 233 § l kpc poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego odnośnie zeznań J. B., D. D., H. T. i J. Z.;

4) niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie art. 328 § 2 kpc poprzez brak wskazania w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których Sąd odmówił wiarygodności zeznań U. B., a jednocześnie dał w tej części wiarę zeznaniom powódki.

Wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania przed Sądem I i II Instancji oraz kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację powódka wnosiła o jej oddalenie i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przypisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny sprawy uwzględniając całokształt materiału dowodowego oraz dokonując jego oceny w ramach przysługującej mu swobody w ocenie dowodów, granic tej swobody nie przekraczając. Sąd Rejonowy zgodnie z treścią przepisu art. 233 kpc, ocenił wszystkie przeprowadzone dowody w sposób logiczny, zgodny z zasadami doświadczenia życiowego oraz uwzględnił wszelkie towarzyszące im okoliczności, które miały znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Dopóki Sądowi nie można postawić uzasadnionego zarzutu naruszenia zasad logicznego rozumowania, dopóty poczynione przez niego ustalenia nie mogą być kwestionowane i to nawet w sytuacji, gdy możliwa jest odmienna od dokonanej przez Sąd ocena zgromadzonych w sprawie dowodów. Sąd Rejonowy stan faktyczny ustalił na podstawie zeznań świadków zawnioskowanych przez strony, przesłuchania stron, odniósł się do dowodów w postaci wydruków z poczty elektronicznej i badania testowego z opisem. Wskazał, które z tych dowodów uznał za wiarygodne, a którym częściowo nie dał wiary, jasno i szczegółowo wskazując powody swych decyzji. Odnosząc się do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 328 § 2 kpc poprzez brak wskazania w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których Sąd odmówił wiarygodności zeznań U. B., a jednocześnie dał w tej części wiarę zeznaniom powódki, to wskazać należy, że jest on bezzasadny, gdyż Sąd Rejonowy szczegółowo odniósł się do zeznań tego świadka wskazując na sprzeczności jej twierdzeń w kontekście zeznań obecnej bezpośredniej przełożonej powódki oraz na konflikt pomiędzy tym świadkiem a powódką.

Podkreślić trzeba, że przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę musi być prawdziwa (niepozorna) i na tyle istotna, aby uzasadniała dokonanie wypowiedzenia. W konsekwencji wypowiedzenie umowy o pracę jest nieuzasadnione nie tylko wtedy, gdy wskazana w nim przyczyna faktycznie zaistniała, lecz była zbyt małej wagi, aby stanowić podstawę rozwiązania łączącego strony stosunku pracy, ale także wówczas, gdy przyczyna ta okazała się pozorna (fikcyjna, nierzeczywista, nieprawdziwa, nieistniejąca) i z tego właśnie względu nieuzasadniająca wypowiedzenia, a więc powodująca uznanie tego wypowiedzenia za nieuzasadnione.

Niezasadny jest zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego - art. 30 § 4 kp. Strona pozwana jako przyczynę wypowiedzenia wskazała: brak realizacji poleceń służbowych oraz niespełnienie oczekiwań pracodawcy w zakresie świadczonej pracy. Dalej wskazała, że wykonywane przez powódkę czynności wskazują na brak podstawowych znajomości wiedzy farmaceutycznej oraz brak odpowiedniego podejścia do pacjenta. Powoływała się na badanie tajemniczego klienta. Sąd Rejonowy słusznie uznał, że całokształt zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wskazuje, że podana w oświadczeniu o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę przyczyna została wskazana nazbyt ogólnie, przez co nie mogła stanowić uzasadnienia dla wypowiedzenia powódce umowy o pracę. Podkreślenia wymaga, że powódka pracowała u strony pozwanej od 2005r., początkowo w ramach umowy na okres próbny, a ostatecznie – od lutego 2008r. - na podstawie umowy zawartej na czas nieokreślony, co świadczy o pozytywnej ocenie jej pracy i przydatności na zajmowanym stanowisku. Taką ocenę wykonywanej przez nią pracy potwierdza fakt regularnego otrzymywania premii o charakterze uznaniowym, ostatnią otrzymała w styczniu 2012r., przez cały okres zatrudnienia nie otrzymała żadnej kary nagany czy też upomnienia. Jak wskazał Sąd Rejonowy, aktualny kierownik apteki A. O.nie przekazywała pracodawcy zastrzeżeń do pracy powódki. Również przed objęciem kierownictwa apteki przez U. B. (do czerwca 2010r) nie było żadnych zastrzeżeń do pracy powódki.

Strona pozwana nie wykazała w sposób wyczerpujący istnienia wskazanych w wypowiedzeniu przyczyn uzasadniających rozwiązanie umowy o pracę z powódką. Natomiast powódka poprzez dowody przeprowadzone w toku postępowania sądowego wykazała okoliczności przeciwne do wskazanych w wypowiedzeniu. Powołani przez nią świadkowie będący klientami apteki podkreślali jej fachowość, rzetelność, sprawność w obsłudze klienta. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy strona pozwana w odpowiedzi na pozew wskazywała dodatkowe okoliczności uzasadniające wypowiedzenie umowy o pracę powódce, lecz nie mogły one mieć wpływu na ocenę zasadności dokonanego wypowiedzenia. Kwestia dostatecznie konkretnego i zrozumiałego dla pracownika wskazania przyczyny rozwiązania stosunku pracy jest okolicznością faktyczną, wymagającą poczynienia stosownych ustaleń. Pracodawca nie może powoływać się na inne - niż wskazane w pisemnym oświadczeniu woli - przyczyny wypowiedzenia. Wskazanie tych przyczyn przesądza o tym, iż spór przed sądem pracy może się toczyć tylko w ich granicach. Okoliczności podane pracownikowi na uzasadnienie decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy, a następnie ujawnione w postępowaniu sądowym, muszą być takie same, zaś pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się przed organem rozstrzygającym spór na inne przyczyny mogące przemawiać za słusznością wypowiedzenia umowy (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 08 marca 2012r. ( sygn. akt III PK 59/11 )).

W świetle okoliczności niniejszej sprawy nie sposób uznać, że strona pozwana wykazała istnienie wskazanych w wypowiedzeniu przyczyn: braku realizacji poleceń służbowych – na tą okoliczność nie przedstawiła żadnych dowodów, w szczególności nie wykazała, by pozostawienie insuliny poza lodówką wynikało z zaniedbania właśnie powódki, a nie innego pracownika apteki, by to właśnie powódce w tym zakresie wydane zostało polecenie służbowe. Świadek A. O. (kierownik apteki od 01.01.2012r.) wskazała, że za przyjęcia leków odpowiedzialna była pani J. – pomoc apteczna, a jeżeli jej nie było, to każdy inny pracownik. W sposób konkretny nie został także u powódki wykazany brak podstawowej znajomości wiedzy farmaceutycznej – zeznania świadków na tą okoliczność są małoprecyzyjne, niekonkretne. Poza tym takiemu zarzutowi przeczy fakt długoletniego stażu pracowniczego powódki u strony pozwanej, zatrudnienia na czas nieokreślony, otrzymywania regularnych premii uznaniowych. Świadek A. O., która była bezpośrednią przełożoną powódki w ostatnim okresie jej pracy wskazywała wprawdzie na braki w wiedzy medycznej, ale z drugiej strony będąc słuchaną po upływie 6 miesięcy od wypowiedzenia powódce umowy o pracę nie była w stanie przypomnieć sobie swoich uwag do powódki. Przyznała przy tym, że nie informowała nikogo o swoich zastrzeżeniach do powódki, co może świadczyć, że nie były one na tyle istotne, by zgłaszać je przełożonym. Strona pozwana nie wykazała również, w szczególności poprzez opis badania testowego „tajemniczego klienta”, braku odpowiedniego podejścia powódki do pacjenta. Sąd Rejonowy słusznie zwrócił uwagę na nieścisłości w opisie badania testowego. Przykładowo z badania wynika, że w momencie wejścia „tajemniczego klienta” do apteki nie było nikogo w kolejce, a gdy wychodził była jedna osoba. Jednocześnie obecnych w aptece pracowników ( a więc również powódkę ) ocenił jako sprawiających wrażenie pomocnych, życzliwych, uprzejmych i pracowitych. Wskazał, że powódka odpowiedziała w sposób uprzejmy i cierpliwy na wszystkie pytania, komentując „choć pytań było niewiele”. W ocenie Sądu ilość pytań zadawanych przez klienta nie może w sposób negatywny obciążać powódki, a w każdym razie nie jest to z pewnością okoliczność od niej zależna. Poza tym nie sposób faktu, że informacje o leku powódka odczytywała z ulotki poczytywać na jej niekorzyść, wprost przeciwnie – może to jedynie oznaczać, że chciała upewnić się co do przekazywanych klientowi informacji, może to wskazywać na jej rzetelność, zaś w żadnym razie nie świadczy o braku wiedzy farmaceutycznej. Podkreślenia wymaga, że ogólnie jakość obsługi „tajemniczy klient” ocenił jako „dobrą, ale nic wyjątkowego”, obsługę za „bardzo miłą i uśmiechniętą”, a prezentację towaru na 6 punktów na 7 możliwych.

W świetle powyższego Sąd Rejonowy słusznie uznał, że wskazane powódce przyczyny wypowiedzenia nie spełniały przesłanek określonych w przepisie art. 30 § 4 kp i uwzględnił jej powództwo w oparciu o przepis art. 45 § 1 kp.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym Sąd wydał na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z § 12 ust. 1 pkt w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu mając na względzie linię orzeczniczą wynikającą z orzeczeń Sądu Najwyższego, tj. uchwały z dnia 07 sierpnia 2002r. ( II PZP 15/02 ) oraz postanowienia SN w sprawie o sygn. II PZ 20/10.