Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 27 kwietnia 2010 r.
II UK 329/09
Okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach u pracodawcy
zagranicznego na podstawie skierowania upoważnionej polskiej instytucji kie-
rującej pracowników do pracy za granicą, za które nie było obowiązku opłaca-
nia składek na ubezpieczenie społeczne w Polsce, mogą być uznane za skład-
kowe okresy ubezpieczenia na podstawie art. 6 ust. 2 pkt 1c ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), natomiast począwszy
od tej daty, okresy zatrudnienia u pracodawców zagranicznych mogą być
uznane za składkowe okresy podlegania ubezpieczeniom emerytalnemu i ren-
towym w Polsce, jeżeli zostały opłacone składki (art. 6 ust. 2 pkt 1d tej ustawy).
Przewodniczący SSN Romualda Spyt, Sędziowie SN: Zbigniew Hajn,
Zbigniew Myszka (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 kwietnia
2010 r. sprawy z wniosku Romana P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w G. o emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach, na
skutek skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdań-
sku z dnia 9 lipca 2009 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wyrokiem
z dnia 9 lipca 2009 r. oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w
G. od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku
z siedzibą w Gdyni z dnia 18 listopada 2008 r., zmieniającego decyzję organu rento-
wego z dnia 29 sierpnia 2008 r. odmawiającą przyznania ubezpieczonemu Romano-
2
wi P. prawa do emerytury w wieku obniżonym, w ten sposób, że przyznał ubezpie-
czonemu prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 8 sierpnia 2008 r.
W sprawie tej ustalono, że ubezpieczony, urodzony 8 sierpnia 1948 r., w okre-
sach od 23 lipca 1985 r. do 10 września 1986 r. i od 20 listopada 1986 r. do 19 maja
1988 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na statkach mor-
skich w żegludze międzynarodowej, w charakterze stewarda, a następnie asystenta
kucharza, jako pracownik wpisany na listę członków załogi tych statków w ramach
umowy zawartej za pośrednictwem Morskiej Agencji G. Zgodnie z zaświadczeniem
Agencji z dnia 2 lutego 1999 r., Agencja ta jako jednostka kierująca do pracy u za-
granicznego armatora uiszczała od dnia 1 listopada 1985 r. za ubezpieczonego
składki na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy na zasadach i w wysokości
określonej obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Podstawą wymiaru składki
była średnia płaca krajowa. Ubezpieczony posiadał ponad 25-letni staż pracy (32
lata, 6 miesięcy i 14 dni okresów składkowych i nieskładkowych). Decyzją z dnia 29
sierpnia 2008 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej
emerytury, uznając, że udowodnił on jedynie 12 lat, 4 miesiące i 23 dni, zamiast wy-
maganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Za pracę w szczególnych warun-
kach organ rentowy nie uznał zatrudnienia ubezpieczonego u armatora zagraniczne-
go w okresach od 23 lipca 1985 r. do 10 września 1986 r. i od 20 listopada 1986 r. do
19 maja 1988 r.
Sąd Okręgowy uwzględnił odwołanie ubezpieczonego od tej decyzji i przyznał
mu prawo do wcześniejszej emerytury, przyjmując, że praca w spornym okresie była
pracą wymienioną w wykazie A Dział VIII poz. 4, stanowiącym załącznik do rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla
pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm., zwanego dalej rozporządzeniem z dnia 7
lutego 1983 r.) i dlatego okresy jej wykonywania powinny zostać uwzględnione do
stażu pracy w warunkach szczególnych. Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt d ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm., zwanej dalej ustawą o eme-
ryturach i rentach), okresy zatrudnienia obywateli polskich za granicą u pracodawców
zagranicznych, przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r., jeżeli były za nie
opłacane składki na ubezpieczenie społeczne w Polsce, stanowią równorzędne
okresy ubezpieczenia - okresy składkowe. Brak jest podstaw do ich pomijania przy
3
ustalaniu uprawnień do świadczenia emerytalnego. Niezależnie od tego, że składki
za ubezpieczonego były opłacane od dnia 1 listopada 1985 r., a pierwszy ze spor-
nych okresów zaczynał się już od 23 lipca 1985 r., to w ocenie Sądu Okręgowego
przeważającą okolicznością jest potrzeba uwzględnienia obu spornych okresów jako
okresów składkowych.
Sąd Apelacyjny oddalił apelację organu rentowego, podzielając co do zasady
stanowisko Sądu Okręgowego. Sąd drugiej instancji przyjął, że w odniesieniu do
okresu od 23 lipca 1985 r. do 31 października 1985 r. nie było obowiązku odprowa-
dzania składek na ubezpieczenie społeczne - stosownie do postanowień uchwały nr
123 Rady Ministrów z dnia 3 września 1984 r. w sprawie zasad podejmowania pracy
przez obywateli polskich za granicą u pracodawców zagranicznych (M.P. Nr 23, poz.
157 ze zm., zwanej dalej uchwałą nr 123 RM), w brzmieniu obowiązującym do dnia
28 listopada 1985 r. (tj. przed nowelizacją dokonaną uchwałą nr 170 Rady Ministrów
z dnia 28 października 1985 r. zmieniającą uchwałę w sprawie zasad podejmowania
pracy przez obywateli polskich za granicą u pracodawców zagranicznych, M.P. Nr
35, poz. 323). Skierowanie ubezpieczonego do pracy za granicą w okresie od 23
lipca 1985 r. do 31 października 1985 r. spełnia warunki określone w art. 6 ust. 2 pkt
1 lit. c ustawy o emeryturach i rentach. Natomiast obowiązek uiszczania składek na
ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia obywateli polskich kierowanych do
pracy za granicą u pracodawców zagranicznych powstał z dniem 28 listopada 1985
r., na mocy znowelizowanego § 6 ust. 2 uchwały nr 123 RM. Z zaświadczenia z dnia
2 lutego 1999 r. wynika, że Agencja opłacała składki za ubezpieczonego od dnia 1
listopada 1985 r. W konsekwencji okresy od 1 listopada 1985 r. do 10 września 1986
r. oraz od 20 listopada 1986 r. do 19 maja 1988 r. stanowią okresy składkowe w ro-
zumieniu art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. d ustawy o emeryturach i rentach. Sąd Apelacyjny
uznał, że praca ubezpieczonego w spornych okresach stanowiła pracę w szczegól-
nych warunkach w rozumieniu § 4 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. i została
wykazana w wymiarze wynikającym z § 4 ust 1 pkt 3 tego rozporządzenia. Nie było
zatem podstaw do odmowy przyznania ubezpieczonemu wcześniejszej emerytury z
art. 32 ustawy o emeryturach i rentach.
W skardze kasacyjnej pełnomocnik organu rentowego zarzucił naruszenie
przepisów prawa materialnego, w szczególności: 1) art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastoso-
wanie, polegające na przyjęciu, że okres wykonywania pracy na kontrakcie zagra-
4
nicznym, za który nie została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne podlega
zaliczeniu do okresu pracy w szczególnych warunkach, 2) § 3 i § 4 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. przez uznanie, że ubezpieczony legitymuje
się stażem 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W skardze zarzucono także na-
ruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 381 k.p.c. przez jego błędną wy-
kładnię i zastosowanie, „mające niewątpliwy wpływ na wynik postępowania”.
Okolicznością uzasadniającą przyjęcie skargi do rozpoznania jest potrzeba
wykładni wskazanych w podstawie skargi przepisów budzących wątpliwości, a także
oczywiste jej uzasadnienie, ponieważ przyznanie prawa do wcześniejszego świad-
czenia, w tym także z wyrównaniem za okres od złożenia wniosku, rodzi wymierne
skutki finansowe po stronie organu rentowego i w jego opinii pozostaje w sprzeczno-
ści z obowiązującym porządkiem prawnym.
Skarżący wskazał, że sam charakter pracy, który nie był przez niego kwestio-
nowany, nie może przesądzać o wliczeniu okresu jej świadczenia do stażu pracy w
warunkach szczególnych z punktu widzenia prawa do świadczenia emerytalnego.
Zgodnie z uchwałą siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2003 r., II UK
196/02 (OSNP 2004 nr 8, poz. 144) do okresu pracy w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze wliczyć należy te okresy pracy za granicą u zagranicz-
nych pracodawców, które zostały uznane za okresy składkowe w rozumieniu art. 6
ust. 1 pkt 1 lub art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. d ustawy o emeryturach i rentach. Z tego wynika,
że „priorytetem przyjętym dotychczas w omawianym czasie wydaje się być fakt od-
prowadzenia składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia za granicą”.
Tymczasem, zgodnie z zaświadczeniem z dnia 2 lutego 1999 r., pośrednicząca w
zatrudnieniu ubezpieczonego Morska Agencja G. nie opłacała za niego składek za
okres od 23 lipca 1985 r. do 31 października 1985 r. Rozstrzygnięcia wymaga zatem
zagadnienie, czy zaliczone do okresów składkowych na podstawie art. 6 ust 2 pkt 1
lit. c ustawy o emeryturach i rentach okresy pracy za granicą mogą być również zali-
czone do stażu pracy w warunkach szczególnych dlatego, że nie istniał obowiązek
odprowadzania składki na ubezpieczenie społeczne w danym okresie. Brak tego
obowiązku wynikał z uchwały nr 123 RM, wprowadziły go dopiero późniejsze
uchwały. Zdaniem skarżącego, w świetle obowiązujących przepisów w zakresie na-
bycia uprawnień do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warun-
kach, wykonywanych u pracodawców zagranicznych, przesłanką uznania takiego
5
okresu pracy do stażu pracy w szczególnych warunkach pozostaje nadal fakt opła-
cenia składki na ubezpieczenie społeczne.
W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i
przekazanie spawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu, ewentualnie
uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego do wyroku Sądu Okręgowego
w całości i orzeczenie co do istoty sprawy przez oddalenie odwołania i wskazanie, że
opłacanie przez ubezpieczonego dobrowolnej składki ubezpieczeniowej z tytułu za-
trudnienia u armatora zagranicznego nie może stanowić potwierdzenia istnienia sto-
sunku pracy, a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm
przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie miała usprawiedliwionych podstaw. Ostatecznie ograni-
czała się ona do zarzutu rzekomo bezpodstawnego zaliczenia ubezpieczonemu do
wymaganego stażu emerytalnego okresu zatrudniania u armatora zagranicznego od
26 lipca do 31 października 1985 r., za który jednostka kierująca nie uregulowała
składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w Polsce. Sąd Najwyższy uznał, że
w zakresie obowiązku składkowego i zaliczenia wymienionego okresu pracy za gra-
nicą Sąd drugiej instancji zasadnie i trafnie zakwalifikował sporny okres jako skład-
kowy okres ubezpieczeń emerytalnego i rentowych na podstawie art. 6 ust. 2 pkt 1c
ustawy o emeryturach i rentach. Zawarte w tym przepisie regulacje stanowią, że za
okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r.
okresy, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne z
tytułu zatrudnienia obywateli polskich za granicą - w organizacjach międzynarodo-
wych, zagranicznych instytucjach i w zakładach, do których zostali skierowani w ra-
mach współpracy międzynarodowej lub w których byli zatrudnieni za zgodą właści-
wych władz polskich. Wskazane w tym przepisie podmioty (pracodawcy międzynaro-
dowi lub zagraniczni), rodzaj współpracy międzynarodowej ani formy wyrażenia
zgody „właściwych” władz polskich na zatrudnienie za granicą nie zostały dostatecz-
nie sprecyzowane, co stwarza możliwość zaliczenia okresu zatrudnienia u międzyna-
rodowego lub zagranicznego pracodawcy, do którego obywatel polski został skiero-
wany w ramach współpracy międzynarodowej lub był zatrudniony za zgodą właści-
wych władz polskich, jeżeli z tytułu tego zagranicznego zatrudnienia nie został objęty
6
innym - niż polski - systemem ubezpieczenia lub zabezpieczenia społecznego. Oby-
watel polski, który był skierowany do pracy za granicą przez upoważnioną krajową
jednostkę pośrednictwa pracy (jednostkę kierującą) lub zatrudniony za zgodą właści-
wych władz polskich u pracodawców zagranicznych nie powinien być pozbawiony
(nie tracił) uprawnień do podlegania ubezpieczeniu społecznemu w Polsce, jeżeli w
okresach pracy za granicą nie został objęty systemem zabezpieczenia społecznego
w trybie i na zasadach obowiązujących w kraju zatrudnienia lub na zasadach okre-
ślonych w umowach międzynarodowych.
W spornym okresie zasady podejmowania pracy przez obywateli polskich za
granicą u pracodawców zagranicznych regulowała uchwała nr 123 RM. Był to akt o
tzw. „samoistnym” charakterze prawnym, wydany bez upoważnienia ustawowego i
już dlatego nie mógł ograniczać ochrony obywateli polskich kierowanych do pracy u
pracodawców zagranicznych gwarantowanej przez polskie prawo ubezpieczeń spo-
łecznych, jeżeli z tytułu zatrudnienia za granicą nie zostali oni objęci systemem za-
bezpieczenia społecznego w trybie i na zasadach obowiązujących w kraju zatrudnie-
nia lub na zasadach określonych w umowach międzynarodowych. Warto podkreślić,
że w spornym okresie do pracy za granicą obywateli polskich kierowały lub wyrażały
na zgodę podjęcie „zagranicznego” zatrudnienia jednostki organizacyjne upoważnio-
ne przez Ministra Handlu Zagranicznego, co ówcześnie wymagało ponadto tzw. ze-
zwolenia dewizowego Ministra Finansów „na dokonywanie związanych z tą działal-
nością czynności obrotu dewizowego” (§ 4 uchwały nr 123 RM). Zawierane, nieza-
leżnie od umów o pracę obywateli polskich z pracodawcami zagranicznymi, odrębne
umowy z jednostką kierującą regulowały między innymi „wysokość i tryb przekazy-
wania przez osobę kierowaną do pracy za granicą wpłat w walucie obcej na konto
jednostki kierującej na pokrycie ponoszonych przez nią kosztów świadczeń socjal-
nych oraz innych kosztów z tytułu tego zatrudnienia” (§ 5 ust. 6 tej uchwały). Doko-
nywane przez zatrudnionych za granicą obywateli polskich wpłaty dewizowe na rzecz
jednostek kierujących stanowiły rodzaj „daniny dewizowej” za skierowanie lub zgodę
na wykonywanie przez obywateli polskich zatrudnienia u pracodawców zagranicz-
nych. Obciążenia te były regulowane w znacznych wielkościach, bo w zależności od
kwot miesięcznych wynagrodzeń za pracę za granicą transferowanych do Polski były
wymagane w wielkościach od minimum 22% nawet do 90% tego „transferowego”
wynagrodzenia. Te wpłaty dewizowe były następnie obowiązkowo „odsprzedawane”
Narodowemu Bankowi Polskiemu w celu sfinansowania między innymi „świadczeń w
7
interesie i na rzecz obywateli polskich i ich rodzin, w tym na rzecz Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych z tytułu uprawnień do pomocy leczniczej w Polsce zasiłku poro-
dowego i pogrzebowego, rent i emerytur” (§ 4 rozporządzenia Ministra Finansów z
dnia 27 grudnia 1984 r. w sprawie zasad ustalenia wysokości i trybu przekazywania
przez osobę kierowaną do pracy za granicą wpłat w walucie obcej na rzecz jednostki
kierującej oraz sposobu wykorzystania tych wpłat, M.P. Nr 30, poz. 208 z zm.). Po-
mimo wskazania celu przeznaczenia tych środków, między innymi na renty i emery-
tury, dopiero od dnia 28 listopada 1985 r. wyraźnie uregulowano, że ze środków, o
których mowa w § 5 ust. 6 uchwały nr 123 RM, jednostka kierująca była zobowiązana
przekazywać na konto Zakładu Ubezpieczeń Społecznych „w celu refundacji kosztów
świadczeń z ubezpieczenia społecznego miesięcznie kwotę w złotych odpowiadającą
28% średniej płacy z roku poprzedniego w gospodarce uspołecznionej, bez
uwzględnienia płac w przemyśle wydobywczym” (§ 6 ust. 2 uchwały nr 123 RM). W
konsekwencji dopiero od listopada 1995 r. tzw. jednostki kierujące przekazywały tak
określone wpłaty na konto Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i potwierdzały „dla ce-
lów ubezpieczeń społecznych” okresy zatrudnienia za granicą, jako okresy pracy, za
które były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne w Polsce (§ 6 ust. 3 uchwały
nr 123 RM).
Oceniając historyczny i systemowy kontekst prawny przestawionych regulacji
Sąd Najwyższy uznał, że te okresy wykonywania pracy u pracodawców zagranicz-
nych na podstawie skierowania upoważnionej polskiej instytucji kierującej pracowni-
ków do pracy za granicą lub za zgodą właściwych władz polskich, za które wymie-
rzana i pobierana obowiązkowo była wysoka danina dewizowa z przeznaczeniem
między innymi na renty lub emerytury, z której nie odprowadzano składek na polskie
ubezpieczenie społeczne, bo przed dniem 1 listopada 1995 r. nie uregulowano wy-
raźnie obowiązku opłacenia składek na ubezpieczenie społeczne w Polsce, mogą
być uznane za składkowe okresy ubezpieczenia na podstawie art. 6 ust. 2 pkt 1c
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, jeżeli pracownik zatrudniony za granicą nie został objęty innym syste-
mem zabezpieczenia społecznego w trybie i na zasadach obowiązujących w kraju
zatrudnienia lub na zasadach określonych w umowach międzynarodowych. Warto
podkreślić, że polski porządek prawny zawsze przewidywał, że z zatrudnieniem na
podstawie umowy o pracę związany był i jest obowiązek ubezpieczenia społecznego
oraz obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, co wynika z art. 6
8
ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Obowiązek taki istniał rów-
nież przed wejściem w życie tej ustawy na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 25
listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (jednolity
tekst: Dz.U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137 ze zm.), a na podstawie art. 33 ust. 1 tej
ustawy składki na ubezpieczenie społeczne opłacał pracodawca lub jednostka kie-
rująca do pracy za granicą. Pracownik nie miał wpływu na wywiązywanie się tych
podmiotów z obowiązku zgłoszenia go do ubezpieczenia i opłacania składek na
ubezpieczenie społeczne. Dlatego skrajnym formalizmem byłoby dzielenie tych sa-
mych okresów zatrudnienia za granicą w zależności od tego, czy podmioty odpowie-
dzialne za opłacanie albo „refundowanie” składek na pracownicze ubezpieczenia
społeczne w Polsce, co w spornym okresie nie był jednoznacznie unormowane, pra-
widłowo regulowały obarczające ich powinności. W takich przypadkach Sąd Najwyż-
szy przyjmował, że dla uznania okresu zatrudnienia wykonywanego przed wejściem
w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych za okres składkowy w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust.
2 tej ustawy, nie było wymagane wykazanie przez osobę ubiegającą się o emeryturę
lub rentę opłacania przez takie podmioty składek na pracownicze ubezpieczenie
społeczne (por. wyrok z dnia 6 kwietnia 2007 r., II UK 185/06, OSNP 2008 nr 9-10,
poz. 143). W tej koncepcji uzależnienie uznania za okres składkowy okresu zatrud-
nienia wykonywanego w poprzednim stanie prawnym, adekwatnym dla spornego
okresu (od 26 lipca do 31 października 1985 r.) od opłacenia lub zrefundowania
należnych składek byłoby niezgodne z zasadą równego traktowania wszystkich
ubezpieczonych (art. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Wprowadza-
łoby także zróżnicowanie pracowników pozostających w zatrudnieniu przed wejściem
w życie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez nałożenie obowiązku wy-
kazania faktu opłacenia składek na pracownicze ubezpieczenie społeczne tylko na
niektórych, a nie wszystkich pracowników. Naruszałaby tę zasadę także odmowa
uwzględnienia okresów zatrudnienia za granicą, wykonywanego u pracodawców za-
granicznych na podstawie skierowania lub za zgodą właściwych władz polskich,
które pobierały od pracujących za granicą wysokie „daniny walutowe”, bez zagwa-
rantowania im podlegania ubezpieczeniom społecznym w Polsce, jeżeli w okresie
pracy za granicą nie korzystali oni z innego („obcego”) systemu zabezpieczenia
społecznego.
9
Począwszy od listopada 1985 r., gdy jednoznacznie został uregulowany obo-
wiązek i zasady pokrywania (refundowania) składek na ubezpieczenie społeczne w
Polsce za pracowników skierowanych do pracy za granicą, okresy zatrudnienia u
pracodawców zagranicznych mogą być uznane za składkowe okresy podlegania
ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym w Polsce, jeżeli zostały opłacone składki
na ubezpieczenie społeczne w Polsce (art. 6 ust. 2 pkt 1d ustawy o emeryturach i
rentach z FUS).
Zarzut naruszenia art. 32 ustawy o emeryturach i rentach przez przyjęcie, że
okres wykonywania pracy na kontrakcie zagranicznym nie jest okresem pracy w
szczególnych warunkach jest oczywiście chybiony w stosunku do zatrudnienia mary-
narza będącego oficerem zatrudnionym w międzynarodowej żegludze morskiej. Taki
charakter pracy w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niż-
szego wieku emerytalnego, potwierdza pozycja 4 wymieniona w wykazie A Działu
VIII rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., który obejmuje pracowników
wpisanych na listę członków załogi statków wykonujących prace na statkach mor-
skich w żegludze międzynarodowej. Przepisy tego rozporządzenia nie wymagają,
aby taka praca była świadczona na polskich statkach morskich w żegludze między-
narodowej już dlatego, że taki wymóg wymieniona pozycja odnosi do marynarzy za-
trudnionych w polskim ratownictwie okrętowym. Kasacyjny zarzut, jakoby „przepisy
obowiązujące w ówczesnym czasie nie dawały podstaw do korzystania przez osoby
wykonujące pracę za granicą ze świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego, gwaranto-
wanego w warunkach rodzimych” nie zasługiwał na uwzględnienie także dlatego, że
nie został uzasadniony. Ponadto na gruncie aktualnego stanu prawnego, który jest
adekwatny do osądzenia rozpoznanej sprawy, Sąd Najwyższy przyjmuje, że do
okresu pracy w szczególnych warunkach wlicza się okresy wykonywania za granicą
u zagranicznych pracodawców prac wymienionych w wykazach stanowiących za-
łączniki do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego, jeżeli
są one uznane za okresy składkowe (por. wyrok z dnia 5 marca 2003 r., II UK
196/02, OSNP 2004 nr 8, poz. 144).
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy oddalił niemającą usprawiedli-
wionych podstaw skargę kasacyjną w zgodzie z art. 39814
k.p.c., orzekając o kosz-
tach postępowania kasacyjnego na podstawie art. 98 k.p.c.
========================================