Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 636/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 maja 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosław Bączyk (przewodniczący)
SSN Stanisław Dąbrowski (sprawozdawca)
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie z powództwa Skarbu Państwa - Ministra Skarbu Państwa
przeciwko Polskiej Żegludze Morskiej Przedsiębiorstwu Państwowemu
w S. i P. B. G. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
w G.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej Pawła B.
o stwierdzenie nieważności umowy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 6 maja 2010 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 czerwca 2009 r.,
oddala skargę kasacyjną; zasądza od strony powodowej na
rzecz pozwanych i interwenienta ubocznego kwoty po 3.600 (trzy
tysiące sześćset) zł dla każdego z nich tytułem kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Skarb Państwa - Minister Skarbu Państwa wystąpił z powództwem
przeciwko Polskiej Żegludze Morskiej Przedsiębiorstwu Państwowemu w S. i P. B.
G. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G. o ustalenie nieważności umowy
sprzedaży akcji Żeglugi Polskiej S.A. w S.
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 21 grudnia 2005 r. oddalił powództwo. Sąd
ten poczynił następujące ustalenia faktyczne. Pismem z dnia 11 stycznia 1999 r.
Przedsiębiorstwo Państwowe Polska Żegluga Morska w S. po uzyskaniu zgody
Rady Pracowniczej tego przedsiębiorstwa zwróciło się do Ministra Skarbu Państwa
jako organu założycielskiego o wyrażenie zgodny na zbycie jednej akcji Żeglugi
Polskiej S.A. na rzecz wchodzącego w skład tzw. Grupy PŻM Spółki z o.o. „P. B.”
w S. Pismo to doręczono Ministrowi Skarbu Państwa w dniu 18 stycznia 1999 r.
Minister nie wyraził zgody na dokonanie tej czynności prawnej pismem z dnia 17
lutego 1999 r. doręczonym Pozwanemu Przedsiębiorstwu w dniu 22 lutego 1999 r.
W piśmie z dnia 1 marca 1999 r. pozwane Przedsiębiorstwo „Polska Żegluga
Morska” wniosło od tej decyzji sprzeciw, który nie został rozpoznany. W dniu 28
maja 1999 r. Przedsiębiortwo Polska Żegluga Morska zawarło z „P. B.” Spółką
z ograniczoną odpowiedzialnością w S. umowę sprzedaży jednej akcji Spółki
Żegluga Polska S.A w S. nr 000001 na okaziciela. Spółka z o.o. „P. B.” w S.
została postawiona w stan likwidacji. Prawomocnym postanowieniem Sądu
Rejonowego w S. z dnia 10 września 2004 r. Spółka ta została wykreślona z
rejestru sądowego. Pozwana „P. B. G.” Spółka z o ograniczoną
odpowiedzialnością w G. została powołana aktem założycielskim sporządzonym w
formie aktu notarialnego w dniu 22 czerwca 1990 r., a wpisana do rejestru
handlowego postanowieniem Sądu Rejonowego w G. z dnia 29 czerwca 1999 r.
Postanowieniem z dnia 25 lipca 2005 r. Prokuratura Apelacyjna umorzyła
śledztwo na skutek zawiadomienia powoda w sprawie nadużycia uprawnień przez
byłego tymczasowego kierownika pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego
Polska Żegluga Morska, które miało polegać między innymi na zbyciu, bez zgody
powoda akcji Żeglugi Morskiej S.A. i dokonaniu obrotu tą akcją, z uwagi na to, że
3
czynu takiego nie popełniono. Postanowieniem z dnia 7 września 2005 r.
Prokuratura Okręgowa w S. umorzyła śledztwo w sprawie przekroczenia
uprawnień oraz niedopełnienia obowiązków w latach 1999-2004 w W. przez
funkcjonariuszy publicznych Ministerstwa Skarbu Państwa odpowiedzialnych za
nadzór założycielski nad Przedsiębiorstwem Państwowym Polska Żegluga Morska
w S., polegającego na zaniechaniu obowiązków w zakresie sprawowania
właściwego nadzoru co doprowadziło do wyłączenia Żeglugi Morskiej S.A. z reżimu
ustawy o kompetencji Ministra Skarbu Państwa i tym samym znacząco ograniczyło
kompetencje Ministra Skarbu Państwa w stosunku do Przedsiębiorstwa
Państwowego „Polska Żegluga Morska” i jego grupy kapitałowej, tj. działań na
szkodę interesu publicznego, wobec stwierdzenia, iż czyn nie zawiera znamion
czynu zabronionego.
Sąd Okręgowy uznał, że pozwana „P. B. G.” Spółka z o.o. w G. nie ma
legitymacji biernej w procesie, gdyż nie była stroną zaskarżonej umowy, nie
istniała w chwili jej zawarcia i nie jest następcą prawnym „P. B.” Spółki z o.o. w S.
Oddalając powództwo wobec pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego „Polska
Żegluga Morska” w S. stwierdził, że uprawienia państwowych osób prawnych mogą
ograniczać jedynie przepisy rangi ustawowej. W stosunku do przedsiębiorstw
państwowych uprawnienia te reguluje ustawa o przedsiębiorstwach państwowych
zgodnie z którą organ założycielski może zgłosić sprzeciw wobec zamiaru
rozporządzenia przez przedsiębiorstwo niektórymi prawami majątkowymi, w tym co
do sprzedaży jego akcji. Przepis art. 46a ust. 1 ustawy o przedsiębiorstwach
państwowych nakłada na przedsiębiorstwo państwowe obowiązek dokonania
zgłoszenia organowi założycielskiemu zamiaru sprzedaży akcji, z wyjątkiem akcji
spółek dopuszczonych do publicznego obrotu. Organ założycielski może nie
wyrazić zgody na dokonanie takiej czynności prawnej w mającym charakter terminu
zawitego terminie miesiąca od dnia otrzymania zgłoszenia. Zasady obliczania
miesięcznego terminu określa art. 112 k.c. (podobnie art. 57 § 3 k.p.a.), zgodnie z
którym termin oznaczony w miesiącach kończy się z upływem dnia, który datą
odpowiada początkowemu dniowi terminu. W przedmiotowej sprawie miesięczny
termin, w którym Minister Skarbu Państwa mógł złożyć oświadczenie, że nie
wyraża zgody na sprzedaż akcji upływał w dniu 18 lutego 1999 r. Dokonując oceny,
4
czy Minister złożył oświadczenie o braku zgody w zakreślonym w art. 46a ust. 1
ustawy o przedsiębiorstwach państwowych terminie, Sąd Okręgowy uznał, że
organ założycielski jest względem przedsiębiorstwa państwowego podmiotem
zewnętrznym, sprawującym nadzór nad nim z mocy ustawy, czyli stosunek między
nim a przedsiębiorstwem państwowym należy traktować jako
administracyjnoprawny i stosować do niego przepisy postępowania
administracyjnego. W konsekwencji jego uprawnienie określone w art. 46a ust. 1
ustawy o przedsiębiorstwach państwowych nie ma charakteru czynności
cywilnoprawnej, co wyłącza możliwość uznania go za osobę trzecią w rozumieniu
art. 63 § 1 k.c. Minister wyraża sprzeciw w formie decyzji, od której
przedsiębiorstwo może się odwołać w trybie art. 63 ustawy o przedsiębiorstwach
państwowych. Wskazał następnie, że w polskim systemie prawa obowiązuje tzw.
teoria doręczenia, wyrażona w art. 61 k.c., zgodnie z którą oświadczenie woli, które
ma być złożone osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób,
że mogła zapoznać się z jego treścią. Podobnie art. 110 k.p.a. stanowi, że organ
administracji publicznej, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej
doręczenia lub ogłoszenia o ile kodeks nie stanowi inaczej. Uwzględniając
powyższe Sąd Okręgowy uznał, że oświadczenie Ministra Skarbu Państwa o braku
zgody na sprzedaż akcji złożone zostało 4 dni po upływie zakreślonego ustawą
miesięcznego terminu. Z chwilą upływu miesięcznego terminu pozwane
przedsiębiorstwo mogło dokonać skutecznie zamierzoną czynność prawną.
Późniejsze oświadczenia organu założycielskiego o braku zgody na jej dokonanie
nie wywołały skutku, w szczególności nie spowodowały jej nieważności.
Apelację powoda od wyroku Sądu Okręgowego Sąd Apelacyjny oddalił
wyrokiem z dnia 22 listopada 2006 r.
Na skutek skargi kasacyjnej Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 27 marca
2008 r. uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego i sprawę przekazał temuż Sądowi do
ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu swego wyroku Sąd Najwyższy wskazał,
że w okresie, gdy art. 46 b ustawy o przedsiębiorstwach państwowych nie
regulował następstw prawnych zawarcia umowy sprzedaży akcji lub udziałów
pomimo niewyrażenia zgody na dokonanie tej czynności przez organ założycielski,
zbycie przez przedsiębiorstwo państwowe udziałów w spółce bez zawiadomienia
5
o zamiarze dokonania tej transakcji stwarzało stan bezskuteczności zawieszonej
czynności prawnej w rozumieniu art. 63 § 1 k.c. Stanowisko organu
założycielskiego w przedmiocie zgody jest wyrażane w drodze oświadczenia woli
w rozumieniu art. 60 k.c., jego uprawnienie określone art. 46a ust. 1 ustawy
o przedsiębiorstwach państwowych nie ma charakteru decyzji administracyjnej,
dlatego do oceny braku zgody znajdują zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego,
gdyż przepisy ustawy o przedsiębiorstwach państwowych nie zawierają odmiennej
regulacji w tym zakresie. W ocenie Sądu Najwyższego, ponieważ zgodnie z art. 61
k.c. oświadczenie woli może zostać złożone w każdy sposób umożliwiający jego
dotarcie do adresata, brak kategorycznych ustaleń odnośnie tego, czy w dniu
18 lutego 1999 r. w trakcie spotkania ministra B. L. – Z. z tymczasowym
kierownikiem pozwanego przedsiębiorstwa został on poinformowany o
niewyrażeniu zgody na zamierzoną sprzedaż akcji, nie pozwala na zaakceptowanie
oceny ważności zaskarżonej umowy w świetle art. 46a ust. 1 ustawy o
przedsiębiorstwach państwowych.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia
18 czerwca 2009 r. ponownie oddalił apelację powoda. Sąd Apelacyjny odnosząc
się do zarzutu powoda, że strona pozwana nie zaprzeczyła twierdzeniu powoda,
że w dniu 18 lutego 1999 r. tymczasowy kierownik przedsiębiorstwa państwowego
„Polska Żegluga Morska” został poinformowany o treści podjętej dzień wcześniej
decyzji Ministra Skarbu Państwa odmawiającej zgody na dokonanie czynności
prawnej polegającej na zbyciu jednej akcji Żeglugi Polskiej S.A. stwierdził, że Sąd
może wprawdzie w oparciu o art. 230 k.p.c uznać za przyznane twierdzenia strony
przeciwnej o faktach, lecz tylko w wypadku, gdy takie domniemanie przyznane
uzasadnia wszechstronne rozważenie wszystkich okoliczności sprawy. Pozwany
natomiast konsekwentnie podnosił, że sprzeciw powoda został złożony po terminie,
a mianowicie dopiero poprzez doręczenie pisma z dnia 17 lutego 1999 r.,
co nastąpiło w dniu 22 lutego 1999 r., a to oznacza, że kwestionował on, aby
w innej formie i w innym czasie oświadczenie o niewyrażeniu zgody na dokonanie
przedmiotowej czynności zostało przekazane.
Mając na względzie to, że ocena ważności zaskarżonej umowy wymaga
rozstrzygnięcia wszystkich wątpliwości odnośnie tego, czy oraz w jaki sposób i w
6
jakiej dacie został złożony sprzeciw powoda wobec zamiaru sprzedaży akcji Sąd
Apelacyjny uznał, że ograniczenie wynikające z art. 381 k.p.c. winno ustąpić na
rzecz postulatu dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej i dopuścił zgłoszone przez
strony w postępowaniu apelacyjnym dowody z zeznań świadków Pawła B.,
Andrzeja C. i Danuty S.
Jednakże w ocenie Sądu Apelacyjnego uzupełniające postępowanie
dowodowe nie dostarczyło wystarczających podstaw do tego, aby możliwym było
podważenie ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy w zakresie niewyrażenia
przez powoda zgody na dokonanie kwestionowanej czynności. Paweł B. stanowczo
zeznał, że na żadnym spotkaniu z przedstawicielami ministerstwa, jakie miały
miejsce w zakresie biegu terminu do zgłoszenia sprzeciwu, nie był informowany o
tym, że organ założycielski nie wyraża zgody na zbycie akcji, ani też nikt nie dał mu
do zrozumienia, że taka zgoda nie zostanie udzielona. Jego zeznań nie podważają
zeznania pozostałych świadków Andrzeja C. i Danuty S. Pierwszy z nich
wprawdzie wskazał, że na spotkaniu w dniu 18 lutego 1999 r. zakomunikowano, że
żadne zgody na zbycie składników majątkowych nie będą wyrażane do czasu
przedstawienia realnego programu naprawczego Przedsiębiorstwa Państwowego
Polska Żegluga Morska, jednakże nie potrafił podać, czy informacja ta dotyczyła
również wniosku Polskiej Żeglugi Morskiej o zbycie akcji Żeglugi Morskiej S.A. W
podobny sposób wypowiedziała się świadek Danuta S., która zeznała, że nie
można wykluczyć, aby negatywna decyzja co do zbycia akcji Żeglugi Morskiej
została przekazana na tym spotkaniu, jednakże świadek nie pamiętała przebiegu
tego spotkania ani żadnych szczegółów dotyczących propozycji zbycia składników
majątkowych przedsiębiorstwa. Treść tych zeznań, w ocenie Sądu Apelacyjnego,
wyklucza dokonanie na ich podstawie pozytywnych ustaleń zarówno co do tego,
że reprezentant pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego został ustnie
poinformowany o wcześniejszym podjęciu przez organ założycielski decyzji o
niewyrażeniu zgodny na dokonanie przedmiotowej czynności, jak i odnośnie tego,
że podczas omawianego spotkania przedstawiciel Ministra Skarbu Państwa złożył
oświadczenie, że nie wyraża zgody na tę transakcję, zwłaszcza, iż żadne z tych
świadków nie był w stanie określić, czy którakolwiek z osób uczestniczących
w naradzie ma do tego kompetencje. Świadkowie ci jedynie w sposób hipotetyczny
7
wskazali, że z uwagi na temat spotkania, informacja ta mogła być wówczas
przekazana. Hipotezy tej jednak nie potwierdza notatka z narady sporządzona
przez Andrzeja C. po kilku dniach od jej odbycia. Z jej treści wynika, że na
spotkaniu omawiano propozycję działań mających na celu polepszenie sytuacji
Przedsiębiorstwa Państwowego „Polska Żegluga Morska”, wśród których były
plany sprzedaży składników majątkowych Przedsiębiorstwa, takich jak np. akcje i
udziały, jednakże notatka nie odzwierciedla stanowiska Ministra odnośnie do tego
rodzaju działań. Wyrażono jedynie wątpliwości, czy takie działania są poprzedzone
przeprowadzeniem dostatecznych analiz oraz zastrzeżenie, czy nie stanowią
czynności o charakterze wyłącznie doraźnym. Zapisane w notatce uwagi co do
trafności planowanych działań nie mogą zostać uznane za równoznaczne z
wyrażeniem sprzeciwu do zawarcia objętej sporem umowy. Należy bowiem mieć na
względzie, że organ założycielski otrzymał informację o zamiarze dokonania
skonkretyzowanej czynności, a miesięczny termin na wyrażenie ewentualnego
sprzeciwu określał czas, w którym organ założycielski miał możliwość zajęcia
jednoznacznego stanowiska w tej kwestii. Zgłoszenie wyłącznie wątpliwości nie jest
jednoznaczne z wyrażeniem dezaprobaty dla przedstawionej propozycji. Zdaniem
Sądu Apelacyjnego z omawianej notatki nie sposób wywieść, że dyskusja na
spotkaniu obejmowała również zgłoszenie sprzedaży akcji Żeglugi Morskiej S.A.
Ponadto notatka ta nie potwierdza zeznań świadka Andrzeja C. co do tego, iż na
spotkaniu wskazano, że do czasu przedstawienia realnego programu naprawczego
Przedsiębiorstwa Państwowego „Polska Żegluga Morska” żadne zgody na
planowane czynności nie będą wyrażane. W notatce nie ma zapisu, że na
spotkaniu osoby działające z ramienia ministerstwa w sposób kategoryczny
wyraziły swoje stanowisko. Biorąc pod uwagę czas sporządzenia tej notatki,
dokumentowi temu w powiązaniu z zeznaniami świadka Pawła B. można było
przypisać odpowiednią moc dowodową do ustalenia, że wiernie odzwierciedla ona
przebieg narady, a uwzględniając okoliczności, jakie towarzyszyły temu spotkaniu i
temat dyskusji, w ocenie Sądu Apelacyjnego, zasady doświadczenia życiowego
przemawiające za uznaniem, że skoro w notatce nie podano tak istotnej informacji
odnośnie niewyrażenia zgony na zbycie akacji, to do takiego zdarzenia podczas
tego spotkania nie doszło.
8
Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie budzą wątpliwości, że oświadczenie
Ministra Skarbu Państwa o niewyrażeniu zgody na sprzedaż akcji zostało z złożone
dopiero w dniu 22 lutego 1999 r., gdyż w tej dacie dotarło do adresata.
Sąd Apelacyjny powołał się na wyrok z dnia 21 listopada 2007 r., II CSK
311/07, LEX nr 492171., w którym Sąd Najwyższy wyjaśnił, że zgoda organu
założycielskiego, o której mowa w art. 46a ustawy o przedsiębiorstwach
państwowych ma szczególny charakter wobec art. 63 k.c. Ten drugi przepis
zakłada, że zgoda wyrażona jest w obejmującym ją oświadczeniu, podczas gdy
zgoda z art. 46a polegać może także na milczeniu, a więc niezłożeniu żadnego
oświadczenia przez organ założycielski w terminie miesiąca od dnia otrzymania
zgłoszenia o zamiarze dokonania czynności. Termin określony w art. 46a ustawy
o przedsiębiorstwach państwowych jest niezależny od tego czy zgłoszenie
o zamiarze sprzedaży organ założycielski otrzymał przed czy po transakcji.
Termin ten trwa jeden miesiąc. W tym tylko okresie organ założycielski może
wykonując swoje funkcje nadzorcza, nie wyrazić zgody na dokonaną czynność
prawną. Jeżeli w tym okresie nie złoży, jest to równoznaczne ze zgodą.
Skoro zatem Minister Skarbu Państwa nie złożył w przewidzianym ustawą
terminie oświadczenia o niewyrażeniu zgody na zbycie akcji Żeglugi Morskiej S.A.
Sąd Apelacyjny przyjął, że pozwane Przedsiębiorstwo Państwowe dysponowało
zgodą organu założycielskiego na dokonanie tej czynności, w konsekwencji czego
zachodzi brak podstaw do uznania, że umowa zbycia akcji jest nieważna.
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego wniosek w imieniu
pozwanego Skarbu Państwa przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa
zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik
sprawy tj.:
a) art. 382 w zw. z art. 244 § 1 i art. 391 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie treści
dokumentu urzędowego - postanowienia Prokuratora Apelacyjnego z dnia 25
lipca 2005 r. umarzającego śledztwo w sprawie nadużycia uprawnień przez
byłego tymczasowego kierownika Polskiej Żeglugi Morskiej,
b) art. 382 w zw. z art. 230 i art. 391 § 1 k.p.c poprzez jego niezastosowanie do
niezaprzeczonego przez stronę przeciwną twierdzenia strony powodowej,
9
że w dniu 18 lutego 1999 r. tymczasowy kierownik Przedsiębiorstwa
Państwowego Polska Żegluga Morska został poinformowany o treści
podjętej dzień wcześniej decyzji Ministra Skarbu Państwa odmawiającej
zgody na dokonanie czynności prawnej polegającej na zbyciu akcji Żeglugi
Polskiej S.A.
c) art. 82 w zw. z art. 233 § 1 i art. 391 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny
zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób oczywiście
sprzeczny z dyrektywami wynikającymi z art. 233 § 1 k.p.c.
W skardze kasacyjnej zarzucono także naruszenie przez powoda prawa
materialnego, tj. art. 46a ust. 1a ustawy z dnia 25 września 1981 r. o ustawy
o przedsiębiorstwach państwowych (tekst jedn. Dz.U. Nr 112 z 2002 r., poz. 981
ze zm.) w zw. z art. 61 § 1 k.c., polegające na uznaniu, że Minister Skarbu Państwa
nie wykonał skutecznie kompetencji do niewyrażenia zgody na zbycie przez
Przedsiębiorstwo Państwowe Polska Żegluga Morska jednej akcji Żeglugi
Polskiej S.A.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 244 § 1 k.p.c. dokumenty urzędowe, sporządzone
w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie
działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone.
Postanowienie Prokuratora Apelacyjnego z dnia 25 lipca 2005 r. niewątpliwie jest
dokumentem urzędowym, więc jego treść stanowi dowód tego, co zostało w nim
urzędowo poświadczone. Postanowienie to jest dowodem umorzenia śledztwa w
sprawie nadużycia uprawnień przez byłego tymczasowego kierownika Polskiej
Żeglugi Morskiej i dowodem przyczyn wydania takiego rozstrzygnięcia, w tym
poczynionych przez Prokuratora ustaleń faktycznych. Jednakże nie oznacza to, że
poczynione przez Prokuratora ustalenia faktyczne są wiążące dla sądu cywilnego.
Sąd Apelacyjny trafnie zauważył, że na mocy art. 11 k.p.c. tylko ustalenia
wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do
popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Sąd Apelacyjny
władny więc był samodzielnie przeprowadzić dowody i dojść do odmiennych
wniosków niż Prokurator Apelacyjny w uzasadnieniu postanowienia z dnia 25 lipca
10
2005 r. Nie nastąpiło tu naruszenie art. 244 § 1 k.p.c. Należy zresztą zauważyć, że
Prokurator nie rozważał sprawy w aspekcie złożenia przez powoda w dniu 18
lutego 1999 r. oświadczenia woli w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego.
Chybiony okazał się także zarzut naruszenia art. 230 k.p.c. Stosownie do
tego przepisu, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej
o faktach, sąd mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za
przyznane. W całym procesie zasadniczym motywem obrony strony pozwanej był
zarzut, że oswiadczenie o niewyrażeniu zgody na sprzedaż akcji zostało złożone
przez Ministra Skarbu dopiero 22 lutego 1999 r., a więc po upływie miesięcznego
terminu, przewidzianego do złożenia takiego oświadczenia. Nie można więc mówić
o przyznaniu przez stronę pozwana faktu złożenia takiego oświadczenia już w dniu
18 lutego 1999 r. Uznanie przez Sąd Apelacyjny tego faktu za przyznany
stanowiłoby naruszenie art. 230 k.p.c.
Nie jest także trafny zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Z obszernie wyżej
przytoczonych wywodów uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd
Apelacyjny wszechstronnie rozważył zebrany materiał dowodowy. Zgodnie z art.
3983
§ 3 k.p.c podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące
ustalenia faktów lub oceny dowodów. Wynika z tego, że ocena dowodów może być
przedmiotem kontroli kasacyjnej tylko wtedy, gdy w świetle dyrektyw wynikających
z art. 233 § 1 k.p.c okazałaby się ona rażąco wadliwa albo oczywiście błędna.
Taka sytuacja nie zachodzi w niniejszej sprawie.
Zarzut błędnej wykładni art. 46a ust. 1a ustawy o przedsiębiorstwach
państwowych w zw. z art. 61 § 1 k.c. nie został w skardze kasacyjnej uzasadniony.
Stwierdzenie, że naruszenie prawa materialnego polegać ma na uznaniu,
że Minister Skarbu Państwa nie wykonał skutecznie kompetencji do niewyrażenia
zgody na zbycie przez pozwane Przedsiębiorstwo Państwowe jednej akcji Żeglugi
Polskiej S.A. wskazuje, że skarżący zwalcza nie zastosowaną przez Sąd
Apelacyjny wykładnię przytoczonych przepisów, ale prawidłowość ustalenia
faktycznego, że w terminie określonym w art. 46a ust. 1a ustawy
o przedsiębiorstwach państwowych Minister Skarbu Państwa nie złożył pozwanemu
Przedsiębiorstwu oświadczenia o niewyrażeniu zgody na sprzedaż akcji. Jak wyżej
11
wskazano z art. 3983
§ 3 k.p.c wynika, że zarzut dotyczący ustalenia faktów nie
może być podstawą skargi kasacyjnej.
Z powyższych względów na mocy art. 39814
k.p.c. Sąd Najwyższy orzekł jak
w sentencji wyroku.