III CZ 24/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-09-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 24/10
POSTANOWIENIE
Dnia 29 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku T. P.
przy uczestnictwie Z. K. i W. J.
o wpis,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 czerwca 2010 r.,
zażalenia K. Ś. na postanowienie Sądu Okręgowego w T.
z dnia 26 kwietnia 2010 r., sygn. akt I Cr (…),
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w T. w sprawie z wniosku T. P. przy udziale Z. K. i W. J. o wpis,
postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2010 r. odrzucił rewizję K. Ś. od wpisów
Państwowego Biura Notarialnego w B. z dnia 1 czerwca 1968 r., sygn. akt (…),
wskazując w uzasadnieniu, że rewizja została wniesiona przez osobę nie będącą stroną
postępowania wieczystoksięgowego, zatem przez osobę nieuprawnioną do wniesienia
środka zaskarżenia, który z tej przyczyny jest niedopuszczalny i podlega odrzuceniu.
W zażaleniu od powyższego orzeczenia skarżąca sformułowała szereg zarzutów
pod adresem Sądu Okręgowego w T. dotyczących zarówno obrazy przepisów prawa
materialnego jak i prawa procesowego oraz wniosła o uchylenie zaskarżonego
2
postanowienia w całości oraz „spowodowanie rozpatrzenia rewizji zgodnie z Konstytucją
w toku instancji”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na mocy ustawy z dnia 16 listopada 1964 r. o przekazaniu państwowym biurom
notarialnym prowadzenia ksiąg wieczystych (Dz. U. Nr 41, poz. 278), jak sam tytuł
wskazuje, prowadzenie ksiąg wieczystych zostało powierzone państwowym biurom
notarialnym. Artykuł 3 ust. 1 powołanej ustawy stanowił, że państwowe biura notarialne
wykonują czynności z zakresu prowadzenia ksiąg wieczystych stosując odpowiednio
przepisy dotychczas regulujące te czynności, przy zachowaniu przepisów niniejszej
ustawy. Na podstawie tego przepisu odpowiednie zastosowanie znajdowały przepisy
dekretu z dnia 11 października 1946 r. Prawo o księgach wieczystych (Dz. U. Nr 57,
poz. 320 ze zm.) oraz, przez odesłanie drugiego stopnia, przepisy kodeksu
postępowania cywilnego - art. 56 dekretu - Prawo o księgach wieczystych w zw. z art. X
§ 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania
cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 297 ze zm.).
Uczestnikom postępowania wieczystoksięgowego przeciwko dokonanym wpisom
przysługiwała rewizja, którą rozpoznawał sąd wojewódzki (art. 51 dekretu z dnia 11
października 1946 r. - Prawo o księgach wieczystych w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia
16 listopada 1964 r. o przekazaniu państwowym biurom notarialnym prowadzenia ksiąg
wieczystych).
Z dniem 1 lipca 1996 r., tj. z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 1 marca 1996 r.
o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczpospolitej
– Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania
administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 43, poz. 189 ze zm.) rewizja została zastąpiona apelacją, przy
czym art. 11 ust. 2 ustawy zmieniającej, na zasadzie odstępstwa od reguły
natychmiastowego działania ustawy nowej, przewidywał, że do złożenia i rozpoznania
rewizji od orzeczenia sądu pierwszej instancji, wydanego przed dniem wejścia w życie
niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe, z tym tylko zastrzeżeniem, że od
orzeczenia sądu drugiej instancji oddalającego po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy
rewizje lub orzekającego co do istoty sprawy przysługuje kasacja, z wyłączeniem spraw,
w których według tej ustawy kasacja nie przysługuje (art. 11 ust. 3 ustawy zmieniającej).
Takiego wyjątku ustawodawca nie wprowadził w wypadku orzeczenia sądu drugiej
3
instancji odrzucającego rewizję, przesądzając tym samym, że orzeczenie to podlega
zaskarżeniu na zasadach obowiązujących przed wejściem w życie ustawy zmieniającej.
Z kolei analiza przepisów kodeksu postępowania cywilnego obowiązujących
według stanu prawnego z przed 1 lipca 1996 r. prowadzi do wniosku, że przepisy
ustawy procesowej nie przewidywały możliwości wniesienia zażalenia do Sądu
Najwyższego.
Mając powyższe na uwadze należy przyjąć, że zażalenie wniesione do Sądu
Najwyższego na postanowienia Sądu Okręgowego w T. z dnia 26 kwietnia 2010 r. jest
niedopuszczalne z mocy ustawy i podlega odrzuceniu na podstawie art. 375 w zw. art.
397 § 2 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 1996 r.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku T. P.
przy uczestnictwie Z. K. i W. J.
o wpis,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 czerwca 2010 r.,
zażalenia K. Ś. na postanowienie Sądu Okręgowego w T.
z dnia 26 kwietnia 2010 r., sygn. akt I Cr (…),
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w T. w sprawie z wniosku T. P. przy udziale Z. K. i W. J. o wpis,
postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2010 r. odrzucił rewizję K. Ś. od wpisów
Państwowego Biura Notarialnego w B. z dnia 1 czerwca 1968 r., sygn. akt (…),
wskazując w uzasadnieniu, że rewizja została wniesiona przez osobę nie będącą stroną
postępowania wieczystoksięgowego, zatem przez osobę nieuprawnioną do wniesienia
środka zaskarżenia, który z tej przyczyny jest niedopuszczalny i podlega odrzuceniu.
W zażaleniu od powyższego orzeczenia skarżąca sformułowała szereg zarzutów
pod adresem Sądu Okręgowego w T. dotyczących zarówno obrazy przepisów prawa
materialnego jak i prawa procesowego oraz wniosła o uchylenie zaskarżonego
2
postanowienia w całości oraz „spowodowanie rozpatrzenia rewizji zgodnie z Konstytucją
w toku instancji”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na mocy ustawy z dnia 16 listopada 1964 r. o przekazaniu państwowym biurom
notarialnym prowadzenia ksiąg wieczystych (Dz. U. Nr 41, poz. 278), jak sam tytuł
wskazuje, prowadzenie ksiąg wieczystych zostało powierzone państwowym biurom
notarialnym. Artykuł 3 ust. 1 powołanej ustawy stanowił, że państwowe biura notarialne
wykonują czynności z zakresu prowadzenia ksiąg wieczystych stosując odpowiednio
przepisy dotychczas regulujące te czynności, przy zachowaniu przepisów niniejszej
ustawy. Na podstawie tego przepisu odpowiednie zastosowanie znajdowały przepisy
dekretu z dnia 11 października 1946 r. Prawo o księgach wieczystych (Dz. U. Nr 57,
poz. 320 ze zm.) oraz, przez odesłanie drugiego stopnia, przepisy kodeksu
postępowania cywilnego - art. 56 dekretu - Prawo o księgach wieczystych w zw. z art. X
§ 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania
cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 297 ze zm.).
Uczestnikom postępowania wieczystoksięgowego przeciwko dokonanym wpisom
przysługiwała rewizja, którą rozpoznawał sąd wojewódzki (art. 51 dekretu z dnia 11
października 1946 r. - Prawo o księgach wieczystych w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia
16 listopada 1964 r. o przekazaniu państwowym biurom notarialnym prowadzenia ksiąg
wieczystych).
Z dniem 1 lipca 1996 r., tj. z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 1 marca 1996 r.
o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczpospolitej
– Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania
administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 43, poz. 189 ze zm.) rewizja została zastąpiona apelacją, przy
czym art. 11 ust. 2 ustawy zmieniającej, na zasadzie odstępstwa od reguły
natychmiastowego działania ustawy nowej, przewidywał, że do złożenia i rozpoznania
rewizji od orzeczenia sądu pierwszej instancji, wydanego przed dniem wejścia w życie
niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe, z tym tylko zastrzeżeniem, że od
orzeczenia sądu drugiej instancji oddalającego po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy
rewizje lub orzekającego co do istoty sprawy przysługuje kasacja, z wyłączeniem spraw,
w których według tej ustawy kasacja nie przysługuje (art. 11 ust. 3 ustawy zmieniającej).
Takiego wyjątku ustawodawca nie wprowadził w wypadku orzeczenia sądu drugiej
3
instancji odrzucającego rewizję, przesądzając tym samym, że orzeczenie to podlega
zaskarżeniu na zasadach obowiązujących przed wejściem w życie ustawy zmieniającej.
Z kolei analiza przepisów kodeksu postępowania cywilnego obowiązujących
według stanu prawnego z przed 1 lipca 1996 r. prowadzi do wniosku, że przepisy
ustawy procesowej nie przewidywały możliwości wniesienia zażalenia do Sądu
Najwyższego.
Mając powyższe na uwadze należy przyjąć, że zażalenie wniesione do Sądu
Najwyższego na postanowienia Sądu Okręgowego w T. z dnia 26 kwietnia 2010 r. jest
niedopuszczalne z mocy ustawy i podlega odrzuceniu na podstawie art. 375 w zw. art.
397 § 2 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 1996 r.