V CZ 53/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-10-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 53/10
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lipca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie ze skargi „E.(...)” Spółki Akcyjnej w K.
o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 15 lutego 2008 r.,
sygn. akt I ACa (…)
w sprawie z powództwa Wspólnoty L.(...) w S.
przeciwko „E.(...)” Spółce Akcyjnej w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 lipca 2010 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 30 marca 2010
r., sygn. akt I ACa (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
W skardze o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 15 lutego 2008 r. [sygn. akt I ACa (…)] pozwany powołał się
na przesłankę restytucyjną polegającą na wykryciu nowego dowodu (aktu notarialnego z
dnia 1 lipca 1975 r.), który wskazywałby na bezzasadność uwzględnionego powództwa
o zapłatę wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości.
2
Postanowieniem z dnia 2 lutego Sąd Apelacyjny odrzucił skargę, ale te
orzeczenie zostało uchylone postanowieniem z dnia 16 lutego 2010 r. wobec skutecznie
podniesionego zarzutu nieważności postępowania (art. 379 pkt 4 k.p.c. w związku z art.
48 § 3 k.p.c.).
Po ponownym rozpoznaniu skargi Sąd Apelacyjny odrzucił ją postanowieniem z
dnia 30 marca 2010 r. (art. 410 § 1 k.p.c.).
Sąd wskazał, że pozwany powołał się wprawdzie na podstawę restytucyjną w
postaci wykrycia nowego dowodu, ale dowód ten mógł być powołany w prawomocnie
zakończonej sprawie, w której zasądzono od pozwanego na rzecz powodowej
Wspólnoty L.(...) w S. wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości.
W zażaleniu pozwany wniósł o uchylenie tego postanowienia, podnosząc zarzut
naruszenia art. 395 § 2 k.p.c., a także art. 233 § 1, 227, 316 § 1, 328 § 2, 378 § 1, 397 §
2, 406 i 410 § 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podstawowym zarzutem skarżącego jest zarzut naruszenia art. 395 § 2 k.p.c.,
który to przepis jest rozumiany przez pozwanego w sposób oczywiście błędny. Pozwany
wyraża – jak się wydaje – pogląd, iż uchylenie przez Sąd Apelacyjny swego
postanowienia z dnia 2 lutego 2010 r. było „merytorycznym” podzieleniem stanowiska
skarżącego uniemożliwiającym ponowne odrzucenie skargi. Takie rozumowanie jest
wadliwe, ponieważ uchylenie postanowienia z dnia 2 lutego 2010 r. z powodu oczywistej
nieważności (art. 395 §.2 k.p.c. w związku z art. 379 pkt 4 k.p.c. i art. 48 § 3 k.p.c.)
oznaczało tylko uchylenie tego orzeczenia z przyczyn „formalnych” i nie miało żadnego
wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie wniosku o wznowienie postępowania na
podstawie art. 403 § 2 k.p.c.
Skarżący wykazuje nieznajomość instytucji wznowienia postępowania, gdy
odwołuje się do „ważności” nowego dowodu. Można się nawet zgodzić, że powołany akt
notarialny byłby istotnym dowodem w sporze o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne
korzystanie z nieruchomości, ale kluczowe dla decyzji Sądu w przedmiocie odrzucenia
skargi (art. 410 § 1 k.p.c.) było to, że dowód ten mógł być powołany w sprawie I ACa
(…) [I C (…)]. W takiej sytuacji nie istniała ustawowa podstawa skargi o wznowienie
postępowania w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. Przekonywujące jest bowiem stanowisko
Sądu Apelacyjnego, że nie było racjonalnych przeszkód w przedstawieniu przez
pozwanego w sprawie toczącej się w latach 2006-2007 dokumentu notarialnego
pochodzącego z dnia 1 lipca 1975 r., właściwie ewidencjonowanego i
3
przechowywanego, dotyczącego nieruchomości korzystanej przez skarżącego przez
wieloletni okres.
Należało w konsekwencji oddalić zażalenie (art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lipca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie ze skargi „E.(...)” Spółki Akcyjnej w K.
o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 15 lutego 2008 r.,
sygn. akt I ACa (…)
w sprawie z powództwa Wspólnoty L.(...) w S.
przeciwko „E.(...)” Spółce Akcyjnej w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 lipca 2010 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 30 marca 2010
r., sygn. akt I ACa (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
W skardze o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 15 lutego 2008 r. [sygn. akt I ACa (…)] pozwany powołał się
na przesłankę restytucyjną polegającą na wykryciu nowego dowodu (aktu notarialnego z
dnia 1 lipca 1975 r.), który wskazywałby na bezzasadność uwzględnionego powództwa
o zapłatę wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości.
2
Postanowieniem z dnia 2 lutego Sąd Apelacyjny odrzucił skargę, ale te
orzeczenie zostało uchylone postanowieniem z dnia 16 lutego 2010 r. wobec skutecznie
podniesionego zarzutu nieważności postępowania (art. 379 pkt 4 k.p.c. w związku z art.
48 § 3 k.p.c.).
Po ponownym rozpoznaniu skargi Sąd Apelacyjny odrzucił ją postanowieniem z
dnia 30 marca 2010 r. (art. 410 § 1 k.p.c.).
Sąd wskazał, że pozwany powołał się wprawdzie na podstawę restytucyjną w
postaci wykrycia nowego dowodu, ale dowód ten mógł być powołany w prawomocnie
zakończonej sprawie, w której zasądzono od pozwanego na rzecz powodowej
Wspólnoty L.(...) w S. wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości.
W zażaleniu pozwany wniósł o uchylenie tego postanowienia, podnosząc zarzut
naruszenia art. 395 § 2 k.p.c., a także art. 233 § 1, 227, 316 § 1, 328 § 2, 378 § 1, 397 §
2, 406 i 410 § 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podstawowym zarzutem skarżącego jest zarzut naruszenia art. 395 § 2 k.p.c.,
który to przepis jest rozumiany przez pozwanego w sposób oczywiście błędny. Pozwany
wyraża – jak się wydaje – pogląd, iż uchylenie przez Sąd Apelacyjny swego
postanowienia z dnia 2 lutego 2010 r. było „merytorycznym” podzieleniem stanowiska
skarżącego uniemożliwiającym ponowne odrzucenie skargi. Takie rozumowanie jest
wadliwe, ponieważ uchylenie postanowienia z dnia 2 lutego 2010 r. z powodu oczywistej
nieważności (art. 395 §.2 k.p.c. w związku z art. 379 pkt 4 k.p.c. i art. 48 § 3 k.p.c.)
oznaczało tylko uchylenie tego orzeczenia z przyczyn „formalnych” i nie miało żadnego
wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie wniosku o wznowienie postępowania na
podstawie art. 403 § 2 k.p.c.
Skarżący wykazuje nieznajomość instytucji wznowienia postępowania, gdy
odwołuje się do „ważności” nowego dowodu. Można się nawet zgodzić, że powołany akt
notarialny byłby istotnym dowodem w sporze o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne
korzystanie z nieruchomości, ale kluczowe dla decyzji Sądu w przedmiocie odrzucenia
skargi (art. 410 § 1 k.p.c.) było to, że dowód ten mógł być powołany w sprawie I ACa
(…) [I C (…)]. W takiej sytuacji nie istniała ustawowa podstawa skargi o wznowienie
postępowania w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. Przekonywujące jest bowiem stanowisko
Sądu Apelacyjnego, że nie było racjonalnych przeszkód w przedstawieniu przez
pozwanego w sprawie toczącej się w latach 2006-2007 dokumentu notarialnego
pochodzącego z dnia 1 lipca 1975 r., właściwie ewidencjonowanego i
3
przechowywanego, dotyczącego nieruchomości korzystanej przez skarżącego przez
wieloletni okres.
Należało w konsekwencji oddalić zażalenie (art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).