Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 8 września 2010 r.
III KRS 11/10
1. Uchwała Krajowej Rady Sądownictwa w sprawie przedstawienia wnio-
sku kandydata o powołanie do pełnienia urzędu sędziego nie może być zaskar-
żona przez osobę, która z negatywnym skutkiem kandydowała na to samo sta-
nowisko (art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa, jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 11, poz. 67 ze zm.).
2. Przepis art. 57 § 2a ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju są-
dów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) nie dotyczy warunków do
objęcia stanowiska sędziego sądu powszechnego, o których mowa w art. 65
ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i
Prokuratury (Dz.U. Nr 26, poz. 157 ze zm.).
3. Warunek zatrudnienia na stanowisku asystenta sędziego co najmniej
przez okres 2 lat w pełnym wymiarze czasu pracy przed zgłoszeniem wniosku o
powołanie do pełnienia urzędu sędziego lub przed upływem terminu do zgło-
szenia takiego wniosku nie wynika z art. 65 ust. 3 pkt 2 ustawy o Krajowej
Szkole Sądownictwa i Prokuratury.
Przewodniczący SSN Romualda Spyt (sprawozdawca), Sędziowie SN: Józef
Iwulski, Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2010 r.
sprawy z odwołania Izabeli P. od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa [...] z dnia 9
lutego 2010 r., w sprawie nieprzedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia
urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego G.-P. w G., oraz od uchwał [...] z
dnia 9 lutego 2010 r.,
1. o d r z u c i ł odwołanie w części dotyczącej uchwał Krajowej Rady Są-
downictwa z dnia 9 lutego 2010 r.: [...] w sprawie przedstawienia wniosku Moniki G. o
powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego G.-P. w
G. oraz [...] w sprawie przedstawienia wniosku Marka J. o powołanie do pełnienia
urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego G.-P. w G.;
2
2. o d d a l i ł odwołanie w pozostałym zakresie.
U z a s a d n i e n i e
Uchwałą [...] z dnia 9 lutego 2010 r. Krajowa Rada Sądownictwa postanowiła,
że referendarz Izabela P. nie zostanie przedstawiona Prezydentowi Rzeczypospolitej
Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu
Rejonowego G.-P. w G. W uzasadnieniu uchwały Rada wskazała, że Izabela P. zgło-
siła swoją kandydaturę na wolne stanowisko sędziowskie w Sądzie Rejonowym G.-P.
w G., obwieszczone w Monitorze Polskim z 2009 r. Nr 36, poz. 551. Na dwa wolne
stanowiska sędziowskie zgłosiło się 11 kandydatów.
Kandydatka urodziła się w dniu 13 lutego 1966 r. w G. W 1996 r. ukończyła
wyższe studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu G., uzy-
skując tytuł magistra prawa z oceną dobrą. Po odbyciu aplikacji sądowej złożyła eg-
zamin sędziowski, uzyskując ocenę dostateczną. Z dniem 1 października 2000 r. zo-
stała mianowana referendarzem sądowym w Sądzie Rejonowym w G. Decyzją z dnia
28 czerwca 2005 r. przeniesiona została na stanowisko referendarza sądowego do
Sądu Rejonowego G.-P. w G., gdzie orzekała w Wydziale Gospodarczym Krajowego
Rejestru Sądowego, a od dnia 18 maja 2009 r. orzeka w Wydziale Gospodarczym
Rejestru Zastawów. Oceny kwalifikacji kandydatki dokonała sędzia wizytator do
spraw gospodarczych, która wyraziła pogląd, że kandydatka jest dobrze przygotowa-
na merytorycznie i organizacyjnie do orzekania, w związku z tym zasługuje na po-
wołanie na stanowisko sędziego. Kolegium Sądu Okręgowego w G. na posiedzeniu
w dniu 25 września 2009 r. zaopiniowało kandydaturę w następujący sposób: 7 gło-
sami „za", 0 głosami „przeciw" i 1 głosem „wstrzymującym się". Na posiedzeniu
Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów Okręgu Sądu Okręgowego w G. w dniu 28
września 2009 r., przy 90 osobach obecnych i głosujących, kandydatka uzyskała na-
stępującą liczbę głosów: 31 „za", 58 „przeciw", 1 „wstrzymujący się". Minister Spra-
wiedliwości w stanowisku z dnia 10 grudnia 2009 r. pozytywnie ocenił powyższą kan-
dydaturę.
Krajowa Rada Sądownictwa postanowiła nie przedstawiać powyższej kandy-
datury Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia
urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego G.-P. w G. Uzasadniając swoją
3
uchwałę, Krajowa Rada Sądownictwa stwierdziła, że kandydatka uzyskała negatyw-
ną opinię Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów Okręgu Sądu Okręgowego w G.
Kontrkandydaci na to samo wolne stanowisko sędziowskie, ocenieni najwyżej przez
Radę, uzyskali najwyższe poparcie Zgromadzenia Ogólnego (uzyskali następującą
liczbę głosów: pierwszy - 63 „za", 25 „przeciw", 2 „wstrzymujące się" oraz drugi - 67
„za", 21 „przeciw", 2 „wstrzymujące się"). Te okoliczności spowodowały, że w trakcie
posiedzenia Krajowej Rady Sądownictwa w dniu 9 lutego 2010 r. na kandydatkę do
pełnienia urzędu sędziego nie oddano głosów „za", oddano 13 głosów „przeciw" i 1
głos „wstrzymujący się". Tym samym przedmiotowa kandydatura nie uzyskała wy-
maganej bezwzględnej większości głosów.
W odwołaniu, sporządzonym przez radcę prawnego, Izabela P. zaskarżyła
następujące uchwały Krajowej Rady Sądownictwa podjęte w dniu 9 lutego 2010 r.:
[...] w sprawie nieprzedstawienia wniosku o powołanie Izabeli P. do pełnienia urzędu
na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego G.-P. w G., [...] w sprawie przedstawienia
wniosku Moniki G. o powołanie do pełnienia urzędu sędziego Sądu Rejonowego G.-
P. w G. i [...] w sprawie przedstawienia wniosku Marka J. o powołanie do pełnienia
urzędu sędziego Sądu Rejonowego G.-P. w G. - jako sprzeczne z art. 65 ust. 3 pkt 2
ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury
(Dz.U. Nr 26, poz. 157 ze zm.) w związku z art. 57 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
- Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.).
W uzasadnieniu odwołania skarżąca wskazała na przepisy regulujące wyma-
gania dotyczące osób ubiegających się o powołanie na stanowisko sędziego oraz
tryb składania kandydatur i stwierdziła, że wśród zgłoszonych kandydatów na wolne
stanowiska sędziowskie obwieszczone w Monitorze Polskim z dnia 15 czerwca 2009
r. Nr 36, poz. 551 znalazły się osoby, które nie spełniały ustawowych wymagań, w
tym między innymi Monika G. i Marek J., którzy swój egzamin sędziowski składali we
wrześniu 2007 r., a zatem przed upływem dwóch lat od ostatecznego terminu zgło-
szeń. Dalej skarżąca podniosła, że pomimo braku spełnienia warunków przez te
osoby, ich kandydatury zostały przedstawione Kolegium Sądu Okręgowego w G.
Zgromadzenie Ogólne Sędziów oceniało kandydatów nieświadome błędów rekruta-
cyjnych. Nie zostało bowiem podniesione, że na listach do głosowania zamieszczono
osoby, które kandydatami być nie mogły. Zdaniem skarżącej, miało to wpływ na gło-
sowanie, skoro właśnie te osoby otrzymały najwyższą liczbę głosów. Na brak speł-
4
nienia ustawowych wymagań przez zgłoszonych kandydatów zwrócił natomiast
uwagę Minister Sprawiedliwości, wydając negatywne opinie w tej kwestii. Oznacza
to, że Krajowa Rada Sądownictwa, podejmując uchwały [...] w sprawie przedstawie-
nia wniosku Moniki G. o powołanie do pełnienia urzędu sędziego i [...] w sprawie
przedstawienia wniosku Marka J. o powołanie do pełnienia urzędu sędziego, naru-
szyła art. 65 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądow-
nictwa i Prokuratury w związku z art. 57 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o
ustroju sądów powszechnych.
Odnosząc się do uchwały [...] w sprawie nieprzedstawienia wniosku o powoła-
nie Izabeli P. do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego G.-P. w
G., skarżąca wskazała, że Krajowa Rada Sądownictwa oparła swą decyzję na
uchwale Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu Okręgowego w G., mając świado-
mość, że Zgromadzenie głosowało w błędnym przeświadczeniu, iż wszyscy kandy-
daci spełniają ustawowe warunki co do kandydowania. Tymczasem należało pomi-
nąć osoby, które wbrew art. 65 ust. 3 pkt 2 ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i
Prokuratury, jak i art. 57 § 3 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych, zostały
przedstawione jako kandydaci i przedstawić Prezydentowi wnioski o powołanie do
pełnienia urzędu sędziowskiego osób, które, po pierwsze, spełniały ustawowe wy-
magania, po drugie, w dalszej kolejności uzyskały najwyższą liczbę głosów. Jednym
z takich kandydatów jest skarżąca.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności podkreślić należy, że uchwała Krajowej Rady Sądow-
nictwa w sprawie wniosku danego kandydata o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego, zgłoszonego w wyniku obwieszczenia o wolnym stanowisku
sędziowskim, nie podlega zaskarżeniu w trybie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 11, poz.
67 ze zm.) przez osobę, która z negatywnym skutkiem kandydowała na to samo sta-
nowisko. W myśl tego przepisu, „sędzia albo osoba, której praw lub obowiązków
dotyczy uchwała, wydana w indywidualnej sprawie, może odwołać się od takiej
uchwały do Sądu Najwyższego, z powodu sprzeczności uchwały z prawem, o ile
5
przepisy odrębne nie stanowią inaczej. Odwołanie nie przysługuje w sprawach okre-
ślonych w art. 2 ust. 1 pkt 6”.
Pamiętać przede wszystkim należy, że aktualna treść art. 13 ust. 2 ustawy o
Krajowej Radzie Sądownictwa jest wynikiem uznania przez Trybunał Konstytucyjny,
że przepis ten w uprzednim brzmieniu (jego zdanie drugie) w zakresie, w jakim doty-
czył art. 2 ust. 1 pkt 3 w związku z pkt 2 tej ustawy, był niezgodny z art. 45 ust. 1 i z
art. 77 ust. 2 w związku z art. 60 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (wyrok z dnia
27 maja 2008 r., SK 57/06, OTK-A 2008 nr 4, poz. 63). Analiza uzasadnienia powyż-
szego wyroku prowadzi do wniosku, że ocena o niezgodności tej normy prawnej z 45
ust. 1 Konstytucji RP („każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia
sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i nieza-
wisły sąd”) wynikała, między innymi, z przyjęcia przez Trybunał Konstytucyjny, że
uchwała Krajowej Rady Sądownictwa wydana na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy
o Krajowej Radzie Sądownictwa rozstrzyga indywidualne sprawy w sposób kształtu-
jący sytuację prawną adresata. Postępowanie w sprawie oceny kandydata do pełnie-
nia urzędu sędziowskiego na określonym stanowisku sędziowskim wpływa bezpo-
średnio na określenie sytuacji prawnej tej osoby. Rozstrzygnięcia te poprzedzone są,
zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 powyższej ustawy, rozpatrzeniem i oceną kandydatur do
pełnienia urzędu sędziowskiego.
Stąd, mimo że procedura naboru na to samo wolne stanowisko sędziowskie,
na które zgłosił się więcej niż jeden kandydat, na etapie postępowania przed Radą
nosi pewne cechy konkursu, to uchwały podjęte w tym postępowaniu dotyczą odręb-
nie każdego z nich. W uchwale o przedstawieniu lub nieprzedstawieniu określonej
kandydatury z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego
Krajowa Rada Sądownictwa rozstrzyga wyłącznie o prawach danego kandydata albo
kreując jego nową sytuację prawną (nowe uprawnienia i obowiązki), albo odmawiając
kreowania takiej nowej sytuacji. Uchwała stanowi zatem indywidualną normę prawną
kształtującą wyłącznie prawa i obowiązki osoby, do której jest skierowana. Nie wy-
powiada się natomiast ani pozytywnie, ani negatywnie o prawach innych kandydatów
(kontrkandydatów) na to samo stanowisko, stąd też ta uchwała nie dotyczy ich praw i
obowiązków w rozumieniu art. 13 ust. 2 ustawy. Innymi słowy, w uchwale dotyczącej
określonego kandydata nie rozstrzyga się sprawy innego kandydata na to samo sta-
nowisko sędziowskie. Identyczny pogląd w tej kwestii przedstawiony został w wyroku
6
Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2009 r., III KRS 10/10 (niepublikowanym). W
konsekwencji, skoro sformułowanie: „sędzia albo osoba, której praw lub obowiązków
dotyczy uchwała, wydana w indywidualnej sprawie, może odwołać się od takiej
uchwały do Sądu Najwyższego” użyte w przywołanym przepisie odnosi się wyłącznie
do sytuacji prawnej adresata tej uchwały, to jedynie on jest uprawniony do jej zaskar-
żenia. Z tych względów odwołanie w części dotyczącej uchwał: [...] w sprawie przed-
stawienia wniosku Moniki G. o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędzie-
go i [...] w sprawie przedstawienia wniosku Marka J. o powołanie do pełnienia urzędu
na stanowisku sędziego podlega odrzuceniu
Odnosząc się natomiast do odwołania od uchwały [...] w sprawie nieprzedsta-
wienia wniosku o powołanie Izabeli P. do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego
Sądu Rejonowego G.-P. w G., to odwołanie od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa
może być oparte na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego,
przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszeniu przepisów
postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (por.
np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 9 czerwca 2009 r., III KRS 8/08, LEX nr
551035, z dnia 10 czerwca 2009 r., III KRS 9/09, LEX nr 550985). W odwołaniu po-
wołano się na naruszenie przepisów postępowania - art. 65 ust. 3 pkt 2 ustawy o
Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury w związku z art. 57 § 1 ustawy - Prawo o
ustroju sądów powszechnych przy podejmowaniu uchwał [...] dotyczącej Moniki G. i
[...] dotyczącej Marka J., które to uchybienie miało pośredni wpływ na podjęcie
uchwały dotyczącej Izabeli P. Z przedstawionego wnioskowania zdaje się wynikać,
że wyeliminowanie z głosowania kandydatur niespełniających ustawowych warunków
powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, a najwyżej ocenionych przez
Zgromadzenie Przedstawicieli Sędziów Okręgu Sądu Okręgowego w G., doprowa-
dziłoby do uzyskania przez odwołującą się największej liczby głosów poparcia przed
Krajową Radą Sądownictwa (z uwagi na bardzo dobrą ocenę jej długoletniej pracy na
stanowisku referendarza, pozytywne stanowisko Ministra Sprawiedliwości, dobry stan
zdrowia). Wprawdzie treść argumentacji dotyczącej decyzji o przedstawieniu Prezy-
dentowi wniosków wskazanych wyżej osób nie jest jednoznaczna, jednakże można
uznać, że chodzi o to, że osoby te pracowały na stanowisku asystenta sędziego kró-
cej niż 2 lata - przed upływem terminu do zgłoszenia kandydatury na wolne stanowi-
sko sędziowskie, o którym mowa w art. 57 § 1 ustawy - Prawo o ustroju sądów po-
7
wszechnych, a zatem nie spełniały ustawowych warunków do objęcia stanowiska
sędziego sądu powszechnego. Zdaniem skarżącej, wymaganie wskazane z art. 65
ust. 3 pkt 2 ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury należy spełnić naj-
później przed upływem powyższego terminu
Zgodnie z art. 57 § 1 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych, „każdy,
kto spełnia warunki do objęcia stanowiska sędziego sądu powszechnego, o którym
mowa w art. 55 § 2, może zgłosić swoją kandydaturę na jedno wolne stanowisko sę-
dziowskie, w ciągu miesiąca od obwieszczenia, o którym mowa w art. 56. Zgłaszają-
cy swoją kandydaturę wypełnia w dwóch egzemplarzach kartę zgłoszenia kandydata
na wolne stanowisko sędziowskie oraz dołącza do niej informację z Krajowego Reje-
stru Karnego dotyczącą jego osoby i zaświadczenie stwierdzające, że jest zdolny, ze
względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków sędziego, z zastrzeżeniem art. 58
§ 4a. Zgłaszający urodzony przed dniem 1 sierpnia 1972 r. dołącza również oświad-
czenie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujaw-
nianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990
oraz treści tych dokumentów (Dz.U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425, Nr 83, poz. 561, Nr 85,
poz. 571 i Nr 115, poz. 789), albo informację, o której mowa w art. 7 ust. 3a tej
ustawy”. Podkreślić przy tym należy, że „wymogi formalne” w rozumieniu tego prze-
pisu określone zostały w jego zdaniu drugim i trzecim, nie dotyczą one natomiast
ustawowych warunków do objęcia stanowiska sędziego sądu powszechnego obję-
tych art. 61 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych i art. 65 ustawy o Krajo-
wej Szkole Sądownictwa i Prokuratury.
W zakresie procedury naboru na wolne stanowiska sędziowskie zasadą jest
poddawanie zgłoszonych kandydatur ocenie przez uprawnione gremia samorządu
sędziowskiego, natomiast przepis art. 57 § 2a ustawy - Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych (wprowadzony do ustawy przez art. 1 pkt 14 lit. b ustawy z dnia 28 listo-
pada 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawy o
prokuraturze, ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych oraz niektórych innych
ustaw, Dz.U. Nr 228, poz. 2256, z dniem 14 stycznia 2004 r.) określa wyjątki od tej
zasady nakazujące odstąpienie od obowiązku procedury opiniowania. Ustawodawca
przyjął, że jedynie w przypadku wniosku kandydata niespełniającego warunków do
objęcia stanowiska sędziego sądu powszechnego, o których mowa w art. 61 § 1 pkt
1, 3, 4 oraz 6 i 7 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych, prezes sądu zawia-
8
damia zgłaszającego o pozostawieniu zgłoszenia bez rozpatrzenia. Oznacza to, że
wyłącznie w tych wskazanych przypadkach zgłoszone wnioski nie zostają poddane
procedurze oceny przez kolegium sądu i przez zgromadzenie ogólne sędziów, a na-
stępnie przekazane Krajowej Radzie Sądownictwa, za pośrednictwem Ministra
Sprawiedliwości. Nie jest zatem uprawnione poszerzanie katalogu wymienionego w
art. 57 § 2a ustawy o inne warunki, w tym np. objęte przepisem art. 65 ust. 3 pkt 2
ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury. Należy mieć także na uwadze
to, że ustawodawca, nowelizując z dniem 5 maja 2009 r. art. 61 ustawy - Prawo o
ustroju sądów powszechnych oraz wprowadzając przepis art. 65 ustawy o Krajowej
Szkole Sądownictwa i Prokuratury, nie zmienił jednocześnie treści art. 57 § 2a (nie
rozszerzył wymienionego w nim katalogu), co również przemawia za ścisłą wykładnią
tego ostatniego przepisu.
Z wzajemnych relacji art. 57 § 1 i art. 57 § 2a ustawy - Prawo o ustroju sądów
powszechnych wynika też wniosek, że - wbrew dosłownej treści tego pierwszego
przepisu (każdy, kto spełnia warunki do objęcia stanowiska sędziego sądu po-
wszechnego,[...] może zgłosić swoją kandydaturę na jedno wolne stanowisko sę-
dziowskie) - nie wszystkie ustawowe warunki do objęcia stanowiska sędziego muszą
być spełnione w dacie zgłoszenia kandydatury. Ustawodawca, nakazując nadanie
biegu wnioskom osób, których nie dotyczy zastrzeżenie z art. 57 § 2a, dał wyraz
swojej woli, że kandydat na stanowisko sędziego może niektóre z tych warunków
spełnić już po zgłoszeniu, ale nie później oczywiście niż do dnia podejmowania
uchwały przez Krajową Radę Sądownictwa. W dniu zgłoszenia wniosku (upływu ter-
minu do jego zgłoszenia) obowiązuje zatem bezwzględnie warunek posiadania oby-
watelstwa polskiego i korzystania z pełni praw cywilnych i obywatelskich, ukończenia
wyższych studiów prawniczych w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskania tytułu zawo-
dowego magistra lub zagranicznych studiów prawniczych uznanych w Rzeczypospo-
litej Polskiej, zdolność, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków sę-
dziego. Natomiast już warunek ukończenia 29 lat (art. 61 § 1 pkt 5) może zostać
spełniony później. Podobnie rzecz się ma z warunkami „stażowymi” wynikającymi z
art. 65 ust. 1, 2, 3 i 4 ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury oraz z art.
61 § 2 pkt 4 i 5, art. 61 § 3 i 4 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych. Jedy-
nym wyjątkiem jest „warunek stażowy” wynikający z art. 61 § 1 pkt 7 ustawy - Prawo
o ustroju sądów powszechnych, tj. praca w charakterze asesora prokuratorskiego co
9
najmniej przez trzy lata przed wystąpieniem o powołanie na stanowisko sędziego. W
tym przypadku z samego językowego brzmienia tego przepisu wynika, że wskazy-
wany okres ma przypadać „przed wystąpieniem o powołanie na stanowisko sędzie-
go”, a więc przed zgłoszeniem kandydatury. W innych zaś „warunkach stażowych”
takiego zastrzeżenia brak, co wyjaśnia przyczynę, dla której nie zostały one wymie-
nione w treści art. 57 § 2a, tak jak to ma miejsce w przypadku art. 61 § 1 pkt 7. Nie
można bowiem uznać za takie zastrzeżenie art. 61 § 5 ustawy - Prawo o ustroju są-
dów powszechnych („na stanowisko sędziego sądu rejonowego może być powołany
ten, kto zajmował stanowisko asesora prokuratorskiego przez okres co najmniej
trzech lat lub jedno ze stanowisk określonych w § 2 pkt 2-4 w okresie pięciu lat przed
zgłoszeniem na wolne stanowisko sędziowskie”) ani też art. 65 ust. 7 ustawy o Kra-
jowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury („warunkiem powołania na stanowisko sę-
dziego sądu rejonowego jest zajmowanie stanowiska określonego w ust. 3-4 w okre-
sie 3 lat przed dniem zgłoszenia na wolne stanowisko sędziowskie”). Te normy od-
noszą się bowiem do „zajmowania określonego stanowiska” a nie do „okresu pracy
na tych stanowiskach”, a więc wskazują na związek czasowy między zgłoszeniem a
zajmowaniem stanowiska. Ustawodawca ze zrozumiałych względów uznał, że jedy-
nie osoby, które w nieodległym czasie od zgłoszenia swojej kandydatury zajmowały
określone stanowiska (w ogólnie pojętym „zawodzie prawniczym”), mają dostateczne
kwalifikacje merytoryczne do pełnienia urzędu sędziego. Oznacza to, że oba te
ostatnio przywołane przepisy dotyczą wyłącznie tych kandydatów, którzy byli, lecz
nie są w momencie składania wniosku o powołanie na stanowisko sędziego: aseso-
rami prokuratorskimi, prokuratorami, pracownikami naukowymi, referendarzami, asy-
stentami sędziego, adwokatami, radcami prawnymi, notariuszami. Osoby te muszą
zajmować wymienione wyżej stanowiska we wskazanych okresach przed zgłosze-
niem na wolne stanowisko sędziowskie. Dla zobrazowania, np. kandydat, który w
momencie zgłoszenia swojej kandydatury nie zajmuje stanowiska asystenta sędzie-
go, musi spełniać warunek dwóch lat pracy na tym stanowisku w okresie trzech lat
przed dniem zgłoszenia. Natomiast kandydat zajmujący to stanowisko w momencie
zgłoszenia musi na nim przepracować dwa lata przed podjęciem uchwały przez Kra-
jowa Radę Sądownictwa. Nie potwierdził się zatem zarzut naruszenia przepisów
wskazywanych w odwołaniu.
Biorąc powyższe pod rozwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
10
========================================