Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PZ 30/10
POSTANOWIENIE
Dnia 8 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Gonera
SSN Romualda Spyt
w sprawie z powództwa W. P.
przeciwko Ministerstwu Sportu i Turystyki w Warszawie
o wynagrodzenie za pracę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 października 2010 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 marca 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Powód W. P. dnia 11 grudnia 2009 r. wniósł skargę o wznowienie
postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 5
grudnia 2007 r.
W uzasadnieniu skargi podniósł, że wyrokiem z 30 kwietnia 2007 r. w pkt III
Sąd Okręgowy zasądził na jego rzecz od Ministerstwa Sportu w Warszawie kwotę
20.230,81 zł tytułem wyrównania świadczenia budżetowego. Sąd Apelacyjny na
skutek apelacji strony pozwanej zmienił wyrok w tej części i powództwo oddalił. W
związku z treścią wyroku Sądu Apelacyjnego powód złożył skargę kasacyjną.
Została ona jednak przez Sąd Apelacyjny odrzucona w oparciu o przepis art. 1302
§
3 k.p.c. Tymczasem, zdaniem powoda, przepis ten w brzmieniu obowiązującym
przed 1 lipca 2009 r. jest „niezgodny z obowiązującą Konstytucją, na co wskazała
2
również w swoim zdaniu odrębnym do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 14
września 2009 r. (SK 47/07) sędzia tego Trybunału Teresa Liszcz”. Tym samym
zdaniem powoda postanowienie Sądu Apelacyjnego z 26 marca 2008 r. o
odrzuceniu skargi kasacyjnej bez wezwania do uzupełnienia wymaganej od niej
opłaty było dotknięte istotną wadą prawną wskutek niezgodności z Konstytucją. To
uzasadnia odwołanie się powoda do art. 403 § 2 k.p.c.
Sąd Apelacyjny postanowieniem z 11 marca 2010 r. odrzucił skargę powoda
o wznowienie postępowania. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Apelacyjny
podniósł, że skarga podlegała odrzuceniu z mocy art. 410 § 1 k.p.c. Powód jako
podstawę skargi wskazał art. 403 § 2 k.p.c. Przepis ten stanowi, że żądanie
wznowienia postępowania może być oparte na późniejszym wykryciu takich
okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na
wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim
postępowaniu. Domagając się wznowienia postępowania na tej podstawie powód
równocześnie nie wskazał tego rodzaju okoliczności lub środków dowodowych. W
rezultacie skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu także wtedy, gdy
wskazana w niej podstawa faktycznie nie występuje. Powód formułując skargę
odniósł się, jak to wskazano wyżej, do art. 403 § 2 k.p.c. Natomiast argumentując ją
przedstawił swoje zastrzeżenia do postanowienia Sądu Apelacyjnego z 26 marca
2008 r. (k. 797-798) odrzucającego skargę kasacyjną, przemilczając nota bene fakt,
że Sąd Najwyższy postanowieniem z 22 lipca 2008 r. oddalił jego zażalenie na to
postanowienie. Tak więc brak jest korelacji między wskazaną podstawą skargi, a
podanymi okolicznościami, które miałyby ją uzasadnić, co czyni zasadnym jej
odrzucenie.
Powód złożył zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego z 11 marca
2010 r., zaskarżając je w całości. W uzasadnieniu zażalenia stwierdził, że
stanowisko Sądu Apelacyjnego nie jest słuszne, gdyż od początku istniała
niezgodność art. 1302
§ 3 k.p.c. i 3701
k.p.c. z obowiązującą Konstytucją, a
ponadto, że nie mógł powołać się na nią wobec panujących błędnych i niezgodnych
z Konstytucją zapatrywań co do mocy prawnej rygorów zawartych w przepisach
wyżej powołanych. Podstawa wznowienia – art. 403 § 2 k.p.c. została zatem jego
zdaniem nie tylko należycie wskazana, ale i uzasadniona.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione i podlega oddaleniu.
Przede wszystkim należy stwierdzić, że zgodnie z art. 399 k.p.c. zaskarżeniu
skargą o wznowienie postępowania podlegają sprawy zakończone prawomocnym
wyrokiem. Wyjątek przewidziany jest w art. 399 § 2 w związku z art. 4011
§ 2 k.p.c.,
gdzie stanowi się, że postępowanie może być wznowione również w razie
zakończenia go postanowieniem, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o
niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową
międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie.
Skarga powoda o wznowienie postępowania została skierowana przeciwko
prawomocnemu wyrokowi Sądu Apelacyjnego z 5 grudnia 2007 r., uzasadnienie
skargi odnosi się natomiast do postanowienia Sądu Apelacyjnego z 26 marca 2008
r. odrzucającego skargę kasacyjną. Tym samym słusznie Sąd uznał, że skarga nie
została oparta na ustawowej podstawie wznowienia, gdyż z samego jej
uzasadnienia wynikało, że podnoszona podstawa faktycznie nie występuje.
Ponadto należy stwierdzić, że art. 1302
§ 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964
r. - Kodeks postępowania cywilnego w zakresie, w jakim przewidywał, że sąd
odrzuca nieopłacone zarzuty od nakazu zapłaty, wniesione przez adwokata, radcę
prawnego lub rzecznika patentowego, bez uprzedniego wezwania do uiszczenia
należnej opłaty, został przez Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z 14 września 2007
r. SK 47/07 uznany, wbrew sugestiom powoda, za zgodny z art. 45 ust. 1 w
związku z art. 32 ust. 1 oraz w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej. Został on co prawda uchylony przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o
zmianie ustawy - kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw
(Dz.U. Nr 234, poz. 1571), jednak zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy jest nadal
stosowany - po jego uchyleniu - do spraw wszczętych przed dniem 1 lipca 2009 r.
Tym samym, na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
orzeczono jak w sentencji.