Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 23/10
POSTANOWIENIE
Dnia 13 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Beata Gudowska (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku T. C.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 13 października 2010 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 8 kwietnia 2010 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2010 r. Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych odrzucił apelację T. C. od wyroku Sądu Okręgowego -
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 czerwca 2009 r., którym oddalono
odwołanie T. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 19 lutego 2009 r.,
mocą której odmówiono jej przeliczenia renty rodzinnej.
W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał, że pełnomocnik odwołującej się
nie dopełnił obowiązku uiszczenia od wniesionej apelacji opłaty podstawowej,
będącej opłatą w wysokości stałej w rozumieniu art. 1302
§ 3 k.p.c. Sąd stwierdził,
że przepis art. 1302
§ 3 k.p.c. został co prawda uchylony z dniem 1 lipca 2009 r.
ustawą z 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego
2
oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 234, poz. 1571), zgodnie jednak z treścią
art. 8 ustawy zmieniającej przepisy ustawy stosuje się do postępowań wszczętych
po dniu jej wejścia w życie. Ponieważ w sprawach z zakresu ubezpieczeń
społecznych wszczęcie postępowania inicjuje wniesienie odwołania od decyzji
organu rentowego, a „odwołanie T. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych z 19 lutego 2009 r. wpłynęło do Sądu Okręgowego w dniu 26 marca
2009 r.”, to wszczęcie postępowania nastąpiło przed wejściem w życie ustawy z 5
grudnia 2008 r., w związku z czym w sprawie ma zastosowanie przepis art. 1302
§
3 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2009 r.
Na postanowienie to pełnomocnik odwołującej się wniósł zażalenie,
zarzucając mu „rażące naruszenie art. 1302
§ 3 k.p.c. i art. 370 k.p.c. polegające na
błędnym i niezgodnym z rzeczywistością przyjęciem, iż strona powodowa
(apelująca) nie uiściła kwoty 30 zł tytułem opłaty apelacyjnej” oraz o „dopuszczenie
na powyższą okoliczność dowodu uiszczenia przez stronę apelującą opłaty w
wysokości 30 zł na konto Sądu Okręgowego z dnia 14 sierpnia 2009 r.”.
W uzasadnieniu wskazano, iż wbrew twierdzeniu Sądu opłata została
uiszczona. Ponadto pełnomocnik podniósł, że nie jest przekonany „czy zaskarżone
postanowienie dotyczy apelującej albowiem na str. 5 uzasadnienia do otrzymanego
postanowienia, błędnie stwierdzono, iż odwołanie od decyzji dotyczyły decyzji ZUS
z 19 lutego 2009 r. a wpłynęło do Sądu Okręgowego w dniu 26 marca 2009 r.
Podane daty nie mogą dotyczyć T. C.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione, bowiem Sąd drugiej instancji błędnie przyjął, że
pełnomocnik powódki (radca prawny) nie uiścił opłaty od apelacji. Jak wynika z akt
sprawy, odpis wyroku Sądu pierwszej instancji doręczony został pełnomocnikowi
ubezpieczonej w dniu 31 lipca 2009 r. W dniu 14 sierpnia 2009 r. (w przepisanym
terminie) wpłynęła do Sądu Okręgowego apelacja ubezpieczonej. W tym samym
dniu została ona opłacona opłatą podstawową w wysokości 30 zł, co potwierdza
kserokopia przelewu bankowego tej kwoty dokonanego za pośrednictwem urzędu
pocztowego, a także „polecenie przelewu” wskazujące dzień 14 sierpnia 2009 r. -
3
jako datę wpływu powyższej kwoty na rachunek bieżący dochodów Sądu
Okręgowego. Stąd też spełniony został obowiązek profesjonalnego pełnomocnika
polegający na uiszczeniu - bez wezwania sądu – stosownej opłaty, który wynikał z
treści art. 1302
§ 3 k.p.c., sprzed nowelizacji tego przepisu dokonanej ustawą z 5
grudnia 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych
innych ustaw. Nie było zatem podstaw do odrzucenia apelacji przez Sąd drugiej
instancji w oparciu o przepis art. 373 k.p.c. w związku z art. 370 k.p.c.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39816
k.p.c. w związku z
art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji.