III CNP 34/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-10-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 34/10
POSTANOWIENIE
Dnia 13 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa Gminy B.
przeciwko J. G.
o ochronę własności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 października 2010 r.,
na skutek skargi pozwanego
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 8 kwietnia 2010 r., sygn. akt I Ca
(…),
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Pozwany J. G. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia od wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 8 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, powinna zawierać – obok przytoczenia podstaw oraz ich
uzasadnienia, uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazania że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe oraz wniosku o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem i oznaczenia orzeczenia, od którego
2
została wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części –
także wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Wymagania przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. powinny być spełnione w sposób
kumulatywny, mają bowiem charakter konstrukcyjny. Skarga niespełniająca
któregokolwiek z nich dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie
właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine. Tymczasem
skarżący we wniesionej skardze nie wskazał przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie – w jego ocenie – jest niezgodne. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że każde
wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter samoistny, powinno być
zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych. W szczególności, skoro przepis
ten wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, to nie może budzić wątpliwości, że skarga musi
zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie. (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl.).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c. w zw.
z art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 13 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa Gminy B.
przeciwko J. G.
o ochronę własności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 października 2010 r.,
na skutek skargi pozwanego
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 8 kwietnia 2010 r., sygn. akt I Ca
(…),
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Pozwany J. G. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia od wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 8 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, powinna zawierać – obok przytoczenia podstaw oraz ich
uzasadnienia, uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazania że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe oraz wniosku o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem i oznaczenia orzeczenia, od którego
2
została wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części –
także wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Wymagania przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. powinny być spełnione w sposób
kumulatywny, mają bowiem charakter konstrukcyjny. Skarga niespełniająca
któregokolwiek z nich dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie
właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine. Tymczasem
skarżący we wniesionej skardze nie wskazał przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie – w jego ocenie – jest niezgodne. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że każde
wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter samoistny, powinno być
zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych. W szczególności, skoro przepis
ten wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, to nie może budzić wątpliwości, że skarga musi
zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie. (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl.).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c. w zw.
z art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.).