II CSK 334/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 334/10
POSTANOWIENIE
Dnia 9 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z powództwa Miasta P.
przeciwko Robertowi Ż.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 9 listopada 2010 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 marca 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 1800
(jeden tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą
mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Pełnomocnik pozwanego Roberta Ż. w skardze kasacyjnej wniesionej od
wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 3 marca 2010 r. wniosek o jej przyjęcie do
rozpoznania oparł na przesłankach wskazanych w art. 3989
§ 1 pkt 1, 2 i 4 k.p.c. W
ocenie Sądu Najwyższego powołane przesłanki nie zostały wykazane.
Zgodnie z ugruntowanym w nauce prawa i orzecznictwie Sądu Najwyższego
poglądem, zagadnienie prawne uzasadnia przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania, tylko wtedy, gdy jest zagadnieniem nowym, jeszcze nierozpoznanym,
a jego rozstrzygnięcie przyczyniłoby się jednocześnie do rozstrzygnięcia sprawy
oraz rozwoju praktyki sądowej. Przedstawiony przez skarżącego problem nie jest
nowy. Zagadnieniem obowiązku zapłaty kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej
waloryzacji na tle przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (dalej: „u.g.n.”) znowelizowanej ustawą z dnia 24 sierpnia 2007 r.
o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz zmianie niektórych innych
ustaw (Dz.U. z 2007 r. Nr 173, poz. 1218) Sąd Najwyższy zajmował się w uchwale
z dnia 24 lutego 2010 r., III CZP 131/09 (OSNC 2010, nr 9, poz. 118). W jej
uzasadnieniu wyjaśnił, że wynikający z art. 68 ust. 2 u.g.n., a w odniesieniu do osób
bliskich z art. 68 ust. 2 w zw. z ust. 2b u.g.n., obowiązek zapłaty zwaloryzowanej
równowartości bonifikaty stanowi treść zobowiązania wynikającego z ustawy,
odrębnego od stosunku prawnego nawiązanego umową sprzedaży nieruchomości.
3
Innymi słowy, po spełnieniu się przesłanek określonych w art. 68 ust. 2 w zw. z ust.
2b u.g.n. powstaje z mocy prawa po stronie osoby bliskiej obowiązek zwrotu kwoty
równej zwaloryzowanej bonifikacie. Obowiązek ten nie przechodzi z pierwotnego
nabywcy na osobę bliską, lecz na podstawie ustawy powstaje z chwilą dalszego
rozporządzenia nieruchomością. Pogląd ten został zaakceptowany w wyroku Sądu
Najwyższego z dnia 14 lipca 2010 r., V CSK 15/10 (niepubl.).
Skarżący nie wykazał także, że zachodzi potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, a także oczywistej zasadności skargi. Odwołanie się do
przesłanki określonej w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. wymaga wskazania, że określony
przepis prawa, mimo że budzi poważne wątpliwości, nie doczekał się wykładni,
bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów,
które należy przytoczyć (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
15 października 2002 r., II CZ 102/02, niepubl.). Zaś powołanie się na przesłankę
opisaną w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. wymaga wskazania na niewątpliwą, widoczną
na pierwszy rzut oka, bez konieczności głębszej analizy, sprzeczność wyroku
z przepisami prawa niepodlegającymi różnej wykładni i niepozostawiającymi
sądowi swobody oceny albo z podstawowymi zasadami orzekania obowiązującymi
w demokratycznym państwie prawa (por. m. in. postanowienia SN z dnia 8 marca
2002 r., I PKN 341/01, OSNP 2004, nr 6, poz. 100). W skardze brak w tym zakresie
wywodów.
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
Na wniosek powoda zawarty w odpowiedzi na skargę kasacyjną
Sąd Najwyższy orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego na podstawie art. 98
§ 1 i 3, art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
db
POSTANOWIENIE
Dnia 9 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z powództwa Miasta P.
przeciwko Robertowi Ż.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 9 listopada 2010 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 marca 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 1800
(jeden tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą
mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Pełnomocnik pozwanego Roberta Ż. w skardze kasacyjnej wniesionej od
wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 3 marca 2010 r. wniosek o jej przyjęcie do
rozpoznania oparł na przesłankach wskazanych w art. 3989
§ 1 pkt 1, 2 i 4 k.p.c. W
ocenie Sądu Najwyższego powołane przesłanki nie zostały wykazane.
Zgodnie z ugruntowanym w nauce prawa i orzecznictwie Sądu Najwyższego
poglądem, zagadnienie prawne uzasadnia przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania, tylko wtedy, gdy jest zagadnieniem nowym, jeszcze nierozpoznanym,
a jego rozstrzygnięcie przyczyniłoby się jednocześnie do rozstrzygnięcia sprawy
oraz rozwoju praktyki sądowej. Przedstawiony przez skarżącego problem nie jest
nowy. Zagadnieniem obowiązku zapłaty kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej
waloryzacji na tle przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (dalej: „u.g.n.”) znowelizowanej ustawą z dnia 24 sierpnia 2007 r.
o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz zmianie niektórych innych
ustaw (Dz.U. z 2007 r. Nr 173, poz. 1218) Sąd Najwyższy zajmował się w uchwale
z dnia 24 lutego 2010 r., III CZP 131/09 (OSNC 2010, nr 9, poz. 118). W jej
uzasadnieniu wyjaśnił, że wynikający z art. 68 ust. 2 u.g.n., a w odniesieniu do osób
bliskich z art. 68 ust. 2 w zw. z ust. 2b u.g.n., obowiązek zapłaty zwaloryzowanej
równowartości bonifikaty stanowi treść zobowiązania wynikającego z ustawy,
odrębnego od stosunku prawnego nawiązanego umową sprzedaży nieruchomości.
3
Innymi słowy, po spełnieniu się przesłanek określonych w art. 68 ust. 2 w zw. z ust.
2b u.g.n. powstaje z mocy prawa po stronie osoby bliskiej obowiązek zwrotu kwoty
równej zwaloryzowanej bonifikacie. Obowiązek ten nie przechodzi z pierwotnego
nabywcy na osobę bliską, lecz na podstawie ustawy powstaje z chwilą dalszego
rozporządzenia nieruchomością. Pogląd ten został zaakceptowany w wyroku Sądu
Najwyższego z dnia 14 lipca 2010 r., V CSK 15/10 (niepubl.).
Skarżący nie wykazał także, że zachodzi potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, a także oczywistej zasadności skargi. Odwołanie się do
przesłanki określonej w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. wymaga wskazania, że określony
przepis prawa, mimo że budzi poważne wątpliwości, nie doczekał się wykładni,
bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów,
które należy przytoczyć (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
15 października 2002 r., II CZ 102/02, niepubl.). Zaś powołanie się na przesłankę
opisaną w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. wymaga wskazania na niewątpliwą, widoczną
na pierwszy rzut oka, bez konieczności głębszej analizy, sprzeczność wyroku
z przepisami prawa niepodlegającymi różnej wykładni i niepozostawiającymi
sądowi swobody oceny albo z podstawowymi zasadami orzekania obowiązującymi
w demokratycznym państwie prawa (por. m. in. postanowienia SN z dnia 8 marca
2002 r., I PKN 341/01, OSNP 2004, nr 6, poz. 100). W skardze brak w tym zakresie
wywodów.
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
Na wniosek powoda zawarty w odpowiedzi na skargę kasacyjną
Sąd Najwyższy orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego na podstawie art. 98
§ 1 i 3, art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
db