Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 67/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa Jakuba D.
przeciwko Instytutowi Reumatologii
w W. i Samodzielnemu Zespołowi Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej w D. z
siedzibą w D.
z udziałem interwenienta ubocznego Skarbu Państwa – Wojewody X.
o zadośćuczynienie i rentę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 17 listopada 2010 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 21 maja 2009 r.,
1) oddala skargę kasacyjną;
2) nie obciąża powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 9 maja 2008 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo Jakuba D.
przeciwko Instytutowi Reumatologii w W. i Samodzielnemu Zespołowi Publicznych
Zakładów Opieki Zdrowotnej w D. o zasądzenie kwoty 400.000 zł tytułem
zadośćuczynienia i renty w wysokości 1.500 zł miesięcznie, w związku z
zakażeniem powoda wirusowym zapaleniem wątroby typu C. W sprawie brał udział
jako interwenient uboczny po stronie pozwanej Skarb Państwa – Wojewoda X.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód zaczął chorować w wieku 6 lat, od
września 1997 r. W okresie od 27 listopada 1997 r. do 9 grudnia 1997 r. przebywał
w szpitalu dziecięcym w D. w związku z infekcją górnych dróg oddechowych i
nasilonymi bólami stawów, stanami podgorączkowymi. Podczas tej hospitalizacji
powód miał pobieraną krew oraz dożylnie podawano mu antybiotyk. W okresie od
29 grudnia 1997 r. do 13 stycznia 1998 r. powód ponownie był hospitalizowany w
tym samym szpitalu, tym razem z powodu przewlekłego młodzieńczego zapalenia
stawów i próchnicy zębów. Podczas tego pobytu wykonano u pacjenta badania na
obecność przeciwciał anty-HCV, których wynik był negatywny. Badania te zostały
powtórzone w Wojewódzkim Szpitalu Zakaźnym przy ul. S. w W., w którym powód
przebywał od dnia 28 stycznia 1998 r. do 17 lutego 1998 r. Uzyskano wówczas
także wynik negatywny. W okresie od 6 kwietnia 1998 r. do 5 maja 1998 r. powód
był hospitalizowany w Instytucie Reumatologii w W. przy ulicy S. W trakcie tego
pobytu przeprowadzono badanie morfologii krwi. Od tego czasu powód pozostaje
pod opieką lekarską tej placówki medycznej. W trakcie kolejnego pobytu powoda w
Instytucie Reumatologii, który miał miejsce w okresie od 16 grudnia 1999 r. do 3
stycznia 2000 r., rozpoznano u niego zakażenie HCV, na podstawie wyniku
badania z dnia 22 listopada 1999 r.
Do zakażenia powoda wirusowym zapaleniem wątroby typu C mogło dojść
w okresie od listopada 1997 r. do początku listopada 1999 roku. W tym czasie był
on dwukrotnie hospitalizowany w szpitalu dziecięcym w D., następnie w Szpitalu
Zakaźnym w W. oraz dwukrotnie hospitalizowany w Instytucie Reumatologii. W
powyższym przedziale czasowym powód odbywał także wielokrotne kontrole w
Poradni Polikliniki Instytutu Reumatologii, podczas których była pobierana od niego
3
do badań krew. W ocenie Sądu Okręgowego nie było możliwe jednoznaczne
ustalenie, gdzie doszło do zakażenia powoda wirusem zapalenia wątroby typu C.
Przyjmowane przez powoda w związku z młodzieńczym przewlekłym zapaleniem
stawów leki (sterydy) mogły mieć wpływ na brak możliwości wykrycia w jego
organizmie przeciw ciał anty-HCV, których tworzenie w takiej sytuacji było
utrudnione lub niemożliwe. Zażywanie tych leków mogło powodować także
podwyższenie aminotrasferaz, jak również zaburzać wydolność funkcji wątroby.
Ustalenia faktyczne zostały dokonane przez Sąd Okręgowy na podstawie
opinii biegłych Małgorzaty A. i Barbary K.-M. oraz zeznań świadka Teresy C.-M.,
która jest lekarzem prowadzącym powoda. Sąd Okręgowy nie dał wiary
sporządzonej w sprawie opinii biegłej sądowej Aleksandry P.-S., według której do
zakażenia powoda wirusowym zapaleniem wątroby doszło podczas jego
pierwszego pobytu w szpitalu dziecięcym w D. Sąd Okręgowy oddalił powództwo
skoro nie można było ustalić kiedy i gdzie nastąpiło zakażenie powoda wirusem
zapalenia wątroby.
Apelacja powoda wniesiona od wyroku Sądu Okręgowego została oddalona
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 21 maja 2009 r., który uznał za prawidłowe:
ocenę dowodów, ustalenia faktyczne i ocenę prawną Sądu pierwszej instancji. W
sprawie nie zostało wykazane z dostatecznym stopniem prawdopodobieństwa,
istnienie związku przyczynowego pomiędzy hospitalizacją powoda w szpitalach
prowadzonych przez pozwanych a jego zachorowaniem na wirusowe zapalenie
wątroby. W sytuacji, gdy z opinii sporządzonych w sprawie wynikał równy stopień
prawdopodobieństwa zarażenia powoda wirusem żółtaczki w różnych placówkach
medycznych obowiązkiem powoda było wskazanie innych dowodów, które
pozwoliłyby ustalić wyższy stopień prawdopodobieństwa jego zakażenia w
którejkolwiek z tych placówek. Dowodami takimi mogły być w szczególności
zeznania świadków na okoliczność warunków sanitarnych panujących w
poszczególnych szpitalach, rodzaju stosowanego w nich sprzętu medycznego,
dowody z dokumentacji ze stacji sanitarno-epidemiologicznej dotyczące warunków
sanitarnych w poszczególnych placówkach medycznych czy też wykazanie innych
przypadków zakażenia wirusem HCV w tych jednostkach. Takich dowodów powód
nie zaoferował.
4
Ponadto, w czasie, w którym rzekomo miało dojść do zakażenia powoda
wirusowym zapaleniem wątroby, podczas pierwszego pobytu powoda w szpitalu
w okresie od 27 listopada 1997 r. do 9 grudnia 1997 r., szpital w D. był jednostką
organizacyjną Skarbu Państwa nie mającą własnej osobowości prawnej, za której
zobowiązania odpowiadał i nadal odpowiada Skarb Państwa. Samodzielny
Publiczny ZOZ – Wojewódzki Szpital Dziecięcy w D. uzyskał osobowość prawną
z dniem 29 grudnia 1997 r., tj. zgodnie z art. 35b ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408) z dniem wpisania go
do rejestru publicznych zakładów opieki zdrowotnej prowadzonego przez sąd
rejestrowy i nie ponosi w związku z tym odpowiedzialności za zdarzenia prawne
mające miejsce przed tą datą.
Od wyroku Sądu Apelacyjnego skargę kasacyjną wniósł powód, który
zaskarżył go w całości. Jako podstawę skargi kasacyjnej wskazał naruszenie
przepisów prawa materialnego poprzez nie występowanie w charakterze
pozwanych wszystkich współuczestników koniecznych, tj. Skarbu Państwa.
W związku z tak określoną podstawą skargi kasacyjnej zarzucono naruszenie
art. 194 § 3 k.p.c. i art. 195 k.p.c. w zw. z art. 202 k.p.c. i art. 72 § 2 k.p.c. Jako
podstawę skargi kasacyjnej wskazano również naruszenie przepisów
postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:
art. 227 k.p.c. i art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. oraz art. 278 k.p.c. Powód wniósł
o uchylenie zaskarżonego wyroku, ewentualnie także wyroku Sądu pierwszej
instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W skardze kasacyjnej bezzasadnie podniesiono zarzut naruszenia art. 202
k.p.c., który wymienia zarzuty procesowe, które sąd bierze pod uwagę na zarzut
pozwanego oraz te, które sąd bierze pod uwagę z urzędu w każdym stanie sprawy.
Przepis ten nie obejmuje problematyki zmian podmiotowych w procesie,
uregulowanych w art. 194 § 3 k.p.c. i art. 195 k.p.c., które określają samodzielnie
obowiązki sądu pierwszej instancji w sytuacjach objętych ich hipotezami. Zgodnie
5
z art. 391 § 1 k.p.c. przepisy art. 194 i 195 k.p.c. nie mają zastosowania
w postępowaniu apelacyjnym, w którym obowiązuje zasada niezmienności stron
postępowania w stosunku do stanu, który istniał w chwili zamknięcia rozprawy
przed sądem pierwszej instancji. Sąd drugiej instancji z uwagi na zakres swojej
kognicji, określony art. 378 § 1 k.p.c., może jedynie ocenić prawidłowość wykładni
i zastosowania przez Sąd pierwszej instancji art. 194 § 3 k.p.c., gdy zarzut
naruszenia tego przepisu zostanie podniesiony w apelacji. Natomiast naruszenie
art. 195 k.p.c., dotyczącego współuczestnictwa koniecznego, Sąd odwoławczy
bierze pod uwagę także z urzędu w ramach badania naruszenia przez Sąd
pierwszej instancji przepisów prawa materialnego, bowiem nieusunięcie braku
pełnej legitymacji procesowej w przypadku współuczestnictwa koniecznego jest
przeszkodą do uwzględnienia powództwa. W takim przypadku wyrok
uwzględniający powództwo narusza prawo materialne (por. uzasadnienie wyroku
Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2004 r., V CSK 663/03, Lex nr 590007).
Przepisy zawarte w art. 194 § 3 k.p.c. oraz art. 195 k.p.c. dotyczą różnych
sytuacji procesowych. Według art. 194 § 3 k.p.c., jeżeli okaże się, że powództwo
o to samo roszczenie może być wytoczone przeciwko innym jeszcze osobom,
które nie występują w sprawie w charakterze pozwanych, sąd na wniosek powoda
może wezwać te osoby do wzięcia udziału w sprawie. Brak jednej, bądź większej
liczby osób, które mogą być pozwane w tej samej sprawie, nie powoduje braku
pełnej legitymacji biernej dotychczasowych pozwanych, przeciwko którym, w razie
spełnienia się przesłanek materialnoprawnych warunkujących uwzględnienie
powództwa, może zapaść wyrok uwzględniający powództwo. W sytuacji objętej
hipotezą art. 194 § 3 k.p.c. wezwanie przez sąd osoby, która w sprawie nie
występuje w sprawie w charakterze pozwanego, może nastąpić wówczas, gdy
powód złoży wniosek o jej wezwanie do udziału w sprawie w charakterze
pozwanego. Sąd nie ma obowiązku podjęcia z urzędu czynności zmierzających do
wezwania jeszcze innych osób w charakterze pozwanych.
Art. 194 § 3 k.p.c. nie ma zastosowania wówczas, gdy w sprawie zachodzi
przypadek współuczestnictwa koniecznego po stronie pozwanej, co ma miejsce
wtedy, kiedy przeciwko kilku osobom sprawa może toczyć się tylko łącznie (art. 72
§ 2 k.p.c.). W takim przypadku uwzględnienie powództwa przeciwko komukolwiek
6
z pozwanych wymaga pełnej legitymacji procesowej biernej, tj. udziału w sprawie
w charakterze pozwanych wszystkich osób, których udział jest konieczny.
Gdy w sprawie zachodzi współuczestnictwo konieczne, na sądzie pierwszej
instancji, spoczywa obowiązek podjęcia odpowiednich czynności zmierzających do
usunięcia ewentualnych braków w pełnej legitymacji procesowej. Zgodnie z art. 195
§ 1 k.p.c., jeżeli okaże się, że nie występują w charakterze powodów lub
pozwanych wszystkie osoby, których łączny udział w sprawie jest konieczny, sąd
wezwie stronę powodową, aby oznaczyła w wyznaczonym terminie osoby nie
biorące udziału w taki sposób, by ich wezwanie lub zawiadomienie było możliwe,
a w razie potrzeby, aby wystąpiła z wnioskiem o ustanowienie kuratora. Według
natomiast art. 195 § 2 k.p.c. sąd wezwie osoby nie zapozwane do wzięcia udziału
w sprawie w charakterze pozwanych. Wezwanie nowych pozwanych do udziału
w sprawie, w przypadku współuczestnictwa koniecznego, na podstawie art. 195 § 2
k.p.c., następuje więc z urzędu.
Uwzględniając powyższe bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 194 § 3
k.p.c. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brak jest jakichkolwiek rozważań Sądu
Apelacyjnego dotyczących tego przepisu. Ponieważ, zgodnie z art. 391 § 1 k.p.c.,
przepis ten nie ma zastosowania w postępowaniu apelacyjnym, to naruszenie art.
194 § 3 k.p.c. mogłoby nastąpić jedynie wówczas, gdyby, niewłaściwie oceniony
przez Sąd odwoławczy zarzut naruszenia tego przepisu, został podniesiony
w apelacji, co w sprawie nie miało miejsca. Kognicja Sądu Apelacyjnego,
wynikająca z art. 378 § 1 k.p.c., nie obejmowała możliwości kontroli z urzędu
naruszenia art. 194 § 3 k.p.c. przez sąd pierwszej instancji. Ponadto, w sprawie
przed sądem pierwszej instancji nie miała miejsce sytuacja procesowa
uzasadniająca zastosowanie tego przepisu, gdyż powód nie złożył wniosku
o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Skarbu Państwa. Na
tym etapie postępowania na skutek inicjatywy pozwanego – Samodzielnego
Zespołu Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej w D., doszło do przypozwania –
postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 25 lutego 2005 r. (k. 140) - Skarbu
Państwa – Wojewody X. Zgodnie z art. 84 § 2 k.p.c. osoba trzecia przypozwana do
sprawy może zgłosić swe przystąpienie do strony jako interwenient uboczny.
Przypozwanie nie jest tym samym co do dopozwanie innego podmiotu na
7
podstawie art. 194 § 3 k.p.c. Wniesienie interwencji ubocznej po stronie pozwanej
przez Skarb Państwa – Wojewodę X. nie spowodowało, że podmiot ten stał się
pozwanym w sprawie.
Sąd Apelacyjny nie naruszył także art. 195 k.p.c. W skardze kasacyjnej
prezentowany jest pogląd, że ze względu na to, iż Wojewódzki Szpital Dziecięcy w
D. (poprzednia nazwa pozwanego Samodzielnego Zespołu Publicznych Zakładów
Opieki Zdrowotnej w D.) uzyskał osobowość prawną w dniu 29 grudnia 1997 r., od
którego powód przebywał w tym szpitalu, to w sprawie zachodziło
współuczestnictwo konieczne pomiędzy pozwanym Samodzielnym Zespołem
Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej w D. a Skarbem Państwa, gdyż za
zobowiązania deliktowe związane z funkcjonowaniem szpitala powstałe w dniu 29
grudnia 1997 r. ponoszą wspólną odpowiedzialność te dwa podmioty. Takie
stanowisko nie jest jednak uzasadnione. Do chwili rejestracji Samodzielnego
Publicznego ZOZ – Wojewódzkiego Szpitala Dziecięcego w D. odpowiedzialność
deliktową za jego działalność, jako jednostki organizacyjnej Skarbu Państwa,
ponosił Skarb Państwa. Wynikało to z obowiązującego w chwili przekształcenia
tego zakładu (według terminologii prawa budżetowego) art. 15 ust. 1 ustawy z dnia
5 stycznia 1991 r. Prawo budżetowe (j.t. Dz.U. z 1993 r. Nr 72, poz. 344 ze zm.) –
zgodnie, z którym państwowe jednostki organizacyjne pokrywają swoje wydatki
bezpośrednio z budżetu Państwa – w zw. z art. 417 § 1 k.c. Samodzielny publiczny
zakład opieki zdrowotnej, powstały z przekształcenia publicznego zakładu opieki
zdrowotnej prowadzonego w formie jednostki budżetowej, nie jest obowiązany do
naprawienia szkody wyrządzonej przed dokonaniem przekształcenia przez
funkcjonariusza państwowego będącego pracownikiem przekształconego zakładu
(por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1999 r., III CZP 11/99, OSNC z
2000 r. Nr 1, poz. 2, uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia
2002 r., III CZP 75/2002, OSNC 2003 r. Nr 10, poz. 134, wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 25 lipca 2003 r., V CK 149/2002, Lex Polonica nr 1631527). Według
ukształtowanego stanowiska judykatury (por. orzecznictwo powołane w
uzasadnieniu uchwały z dnia 5 grudnia 2002 r., III CZP 75/2002) przyjęcie
odpowiedzialności nowo powstałej osoby prawnej za zobowiązania, które powstały
przed jej powstaniem wymagałoby odrębnej podstawy prawnej rangi ustawowej.
8
Nie istnieje przepis, który stanowiłby, że za czyn niedozwolony, za który
odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa w związku z działalnością jego jednostki
organizacyjnej – zakładu opieki zdrowotnej, odpowiada łącznie z nim nowy
podmiot, który powstał wskutek przekształcenia się tej jednostki organizacyjnej w
samodzielny podmiot prawa. Zgodnie z art. 35 b ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 ze zm.), w brzmieniu
obowiązującym w dniu 29 grudnia 1997 r., samodzielny publiczny zakład opieki
zdrowotnej uzyskiwał osobowość prawną z chwilą wpisania do rejestru publicznych
zakładów opieki zdrowotnej prowadzonego przez sąd rejestrowy. Z tą też chwilą
zakład ten przekształcał się z jednostki organizacyjnej Skarbu Państwa w odrębny
od niego i posiadający osobowość prawną podmiot, który ponosił
odpowiedzialność deliktową za swoją działalność. Taka konstrukcja prawna
przekształcenia wyklucza, aby istniał przedział czasowy, w szczególności w dniu
rejestracji samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej w rejestrze
publicznych zakładów opieki zdrowotnej, by ten sam szpital, traktowany jako
wyodrębniony organizacyjnie zespół osób i środków majątkowych, był jednocześnie
prowadzony przez dwa podmioty posiadające osobowość prawną - Skarb Państwa
oraz Samodzielny Publiczny ZOZ – Wojewódzki Szpital Dziecięcy w D. Dlatego też
nie mogło powstać zobowiązanie deliktowe, za które te dwa podmioty ponosiłyby
wspólną odpowiedzialność z tej przyczyny, że działania bądź zaniechania
personelu medycznego szpitala, które mogły spowodować narażenie powoda na
zarażenie wirusowym zapaleniem wątroby, należałoby traktować jako czyn
niedozwolony popełniony jednocześnie przez funkcjonariuszy Skarbu Państwa oraz
pracowników nowopowstałej osoby prawnej. Nawet przy hipotetycznym założeniu,
że zarażenie powoda wirusem żółtaczki, na skutek zaniedbań personelu
medycznego, mogło nastąpić w dniu 29 grudnia 1997 r. w trakcie zabiegu
rozpoczętego przed i zakończonego po przekształceniu zakładu opieki zdrowotnej
w samodzielny podmiot szkoda byłaby następstwem zdarzenia, za które ponosiliby
niezależną odpowiedzialność odszkodowawczą Skarb Państwa oraz Samodzielny
Publiczny ZOZ - Wojewódzki Szpital Dziecięcy w D. Ewentualna odpowiedzialność
solidarna tych podmiotów, wynikająca z art. 441 § 1 k.c., nie uzasadniałaby
przyjęcia pomiędzy nimi współuczestnictwa koniecznego (por. uzasadnienie wyroku
9
Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2004 r., V CSK 663/03 oraz wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 7 marca 2007 r., II CSK 478/06, Lex nr 278675).
Sąd Apelacyjny nie naruszył także art. 6 k.c., według którego ciężar
udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.
Zgodnie z tym przepisem na powodzie spoczywał ciężar wykazania przesłanek
odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanych, w tym istnienia związku
przyczynowego pomiędzy zdarzeniem, które spowodowało szkodę oraz szkodą
polegającą na uszczerbku na zdrowiu wskutek zarażenia powoda wirusem
żółtaczki. W sprawach związanych z odpowiedzialnością za zabiegi medyczne
wymogi dotyczące ciężaru dowodu są zazwyczaj istotnie złagodzone ze względu
na trudności dowodowe polegające na niemożliwości przeprowadzenia pewnego
dowodu, że określone działanie (zaniechanie) podjęte w trakcie leczenia było
przyczyną szkody, która mogła być następstwem także innych przyczyn, za które
nie ponosi odpowiedzialności pozwana placówka medyczna. W takich przypadkach
wystarczy wykazanie dużego stopnia prawdopodobieństwa istnienia związku
przyczynowego pomiędzy szkodą a leczeniem w określonej placówce medycznej
pozwanego. Zakres obowiązku dowodowego powinien przy tym uwzględniać
aktualny poziom wiedzy medycznej. Przy ustalaniu istnienia związku
przyczynowego nie jest przy tym wykluczone stosowanie domniemań faktycznych
(por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia: 22 maja 2002 r. I CKN 127/00, Lex
nr 75254, z dnia 4 listopada 2005 r. V CK 182/05, Lex nr 180901, z dnia 23 marca
2007 r. V CSK 477/06, Lex nr 470003 oraz z dnia 17 października 2007 r. II CSK
285/07, Lex nr 8416).
Z opinii biegłych, uznanych przez Sąd Apelacyjny za wiarygodne, wynikał
równy stopień prawdopodobieństwa zarażenia powoda w placówkach medycznych
prowadzonych przez pozwanych. Opinie te zostały sporządzone na podstawie
danych zawartych w dokumentacji medycznej i zawierały analizę związku
czasowego pomiędzy pobytami powoda w poszczególnych placówkach
medycznych a ujawnieniem się u niego wirusowego zapalenia wątroby przy
uwzględnieniu rodzaju zabiegów medycznych, jakim powód był poddany. Mając to
na uwadze za prawidłowe należy uznać stanowisko Sądu Apelacyjnego, że powód
nie wypełnił obowiązku dowodowego w zakresie wykazania istnienia związku
10
przyczynowego skoro przedstawił dowody wykazujące jedynie równy stopień
prawdopodobieństwa zarażenia go wirusem żółtaczki przez działania (zaniechania)
różnych pozwanych, gdy zarażenie, uwzględniając jego naturę, mogło być
następstwem działania (zaniechania) tylko jednego z nich, ewentualnie, co
analizowano wcześniej, mogło do niego dojść podczas jednego zabiegu. W takim
przypadku na powodzie spoczywał ciężar dowodu takich faktów, które pozwalałyby
na ustalenie wyższego stopnia prawdopodobieństwa zarażenia go wirusem
podczas leczenia u jednego z pozwanych. Dotyczyło to w szczególności takich
okoliczności, które zostały wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Faktów takich powód nie przedstawił, a tym samym również ich nie dowodził.
W tych okolicznościach za nieuzasadnione należy uznać zarzuty naruszenia art.
227 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. na skutek przyjęcia przez Sąd
Apelacyjny, że powód nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy zarażeniem
go wirusem żółtaczki a leczeniem go w jednej z placówek medycznych
prowadzonych przez pozwanych.
Art. 278 k.p.c. nie zwalnia sądu od konieczności oceny wiarygodności
przeprowadzonych dowodów w postaci opinii biegłych, przy uwzględnieniu
całokształtu dowodów przeprowadzonych w sprawie, zgodnie z wymogami art. 233
§ 1 k.p.c. Podważanie w skardze kasacyjnej, w ramach zarzutu naruszenia art. 278
k.p.c., przyczyn, które uwzględnił Sąd odwoławczy przy ocenie wiarygodności opinii
biegłych zmierza do zakwestionowania prawidłowości oceny dowodów dokonanej
przez ten Sąd, co jest w postępowaniu kasacyjnym niedopuszczalne. Zgodnie
bowiem z art. 3983
§ 3 k.p.c. podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty
dotyczące oceny dowodów.
Uwzględniając powyższe skarga kasacyjna podlegała oddaleniu na
podstawie art. 39814
k.p.c. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na
podstawie art. 102 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i art. 39821
k.p.c.
11