Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 31/10
POSTANOWIENIE
Dnia 17 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Beata Gudowska
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z wniosku J. D.
przeciwko Wojskowemu Biuru Emerytalnemu
o wysokość świadczeń wojskowych i wypłatę odsetek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 17 listopada 2010 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 26 lipca 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 26 lipca 2010 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych odrzucił, na podstawie art. 3982
§ 1 k.p.c., jako
przedmiotowo niedopuszczalną, skargę kasacyjną wnioskodawcy J. D. od wyroku
tego Sądu z dnia 2 lutego 2010 r., w sprawie przeciwko Wojskowemu Biuru
Emerytalnemu o wysokość świadczeń wojskowych i wypłatę odsetek. Sąd uznał, że
skarga kasacyjna jest niedopuszczalna gdyż w odniesieniu do takiego roszczenia,
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, dopuszczalność skargi kasacyjnej
jest uwarunkowana wykazaniem wartości przedmiotu zaskarżenia w wysokości co
najmniej 10.000 zł. Pełnomocnik wnioskodawcy wezwany do wskazania wartości
przedmiotu zaskarżenia podał kwotę 19.200 zł jako dwunastokrotność różnicy kwot
2
pomiędzy świadczeniem dochodzonym a otrzymywanym obecnie. Takie określenie
wartości przedmiotu zaskarżenia Sąd uznał za dowolne, wskazując, że
przedmiotem rozpoznania jest ewentualna różnica między wysokością przyznanej i
dochodzonej emerytury za okres jednego roku, a ta zgodnie z wyliczeniem
Wojskowego Biura Emerytalnego wynosi 2.208,72 zł. Wobec powyższego skarga
kasacyjna jest przedmiotowo niedopuszczalna zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu od powyższego postanowienia pełnomocnik wnioskodawcy,
zarzucając naruszenie art. 3986
§ 2 w związku z art. 368 § 2 k.p.c., oraz art. 22 w
związku z art. 368 § 2 w związku z art. 39821
k.p.c., i podnosząc „że w piśmie z dnia
2 czerwca (...) wskazał jako wartość przedmiotu zaskarżenia zgodnie z art. 22
k.p.c. kwotę 19200,00 zł jako wyliczenie różnicy pomiędzy świadczeniami
dochodzonym a pobieranym zsumowaną za okres jednego roku”, a tym samym „w
sposób właściwy dokonał wskazania wartości przedmiotu zaskarżenia”, wniósł o
uchylenie zaskarżonego postanowienia i przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania. W ocenie pełnomocnika „Sąd Apelacyjny odrzucając skargę
kasacyjną sam dokonał merytorycznej oceny zasadności wniesienia skargi do
czego nie był uprawniony”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna
przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia jedynie w sprawach o
przyznanie i o wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego, natomiast w pozostałych sprawach z tego zakresu
skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach, w których wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych (art. 3982
k.p.c.). Sąd Najwyższy
niejednokrotnie już wyjaśniał, że sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych, w
których przedmiotem zaskarżenia kasacyjnego jest wysokość świadczenia
emerytalno-rentowego są sprawami o świadczenie, w których dopuszczalność
zaskarżenia kasacyjnego podlega ograniczeniu ze względu na wartość przedmiotu
zaskarżenia (por. postanowienie z dnia 14 stycznia 1997 r., ll UKN 51/97,
OSNAPiUS 1997 nr 17, poz. 329). W uzasadnionych przypadkach wskazana przez
wnoszącego skargę kasacyjną wartość przedmiotu zaskarżenia podlega
3
sprawdzeniu przez sąd apelacyjny, który bada, czy jej oznaczenie nastąpiło
zgodnie z regułami określonymi w art. 19-24 k.p.c. (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 18 października 2000 r., II UZ 124/00, OSNAPiUS 2002 r. nr
12, poz. 294). Z kolei w postanowieniu z dnia 2 kwietnia 1998 r., II UZ 24/98,
(OSNAPiUS 1999 r. nr 8, poz. 291) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że Sąd drugiej
instancji nie tylko jest uprawniony, ale i zobowiązany do sprawdzenia – w razie
wątpliwości – wskazanej w skardze wartości przedmiotu zaskarżenia. Uprawnienie
sądu obejmuje nie tylko skontrolowanie danych składających się na tę wartość, lecz
także sposobu jej obliczenia, natomiast nie nakłada powinności jej samodzielnego
ustalania. W sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe, zwrócenie się do
organu rentowego o ustosunkowanie się do wskazanej w skardze kasacyjnej
wartości przedmiotu zaskarżenia jest uprawnionym sposobem jej weryfikacji.
Wykonując postanowienie Sądu, Wojskowe Biuro Emerytalne w piśmie z dnia 24
czerwca 2010 r. przedstawiło hipotetyczne wyliczenie wartości przedmiotu
zaskarżenia, określając ją na kwotę 2.208,72 zł, stanowiącą różnicę wynikającą z
zastosowania dwóch rodzajów waloryzacji za okres od dnia 1 stycznia 2009 r. - do
dnia 31 grudnia 2009 r. Wezwany do zajęcia stanowiska w tej kwestii pełnomocnik
wnioskodawcy, pismem z dnia 12 lipca 2010 r. wskazał że wniosek „dotyczy
uchylenia w całości nie tylko decyzji WBE z dnia 29 grudnia 2008 r., ale także
wszystkich decyzji wydanych po 1 stycznia 1999 r. W tych okolicznościach wartość
przedmiotu sporu słusznie została wskazana jako suma przypadająca za cały
przedmiotowy okres”. Prezentowane w uzasadnieniu zażalenia stanowisko
pełnomocnika wnioskodawcy nie jest trafne, a w rozpatrywanej sprawie
dopuszczalność zaskarżenia kasacyjnego podlega ograniczeniu ze względu na
wartość przedmiotu zaskarżenia, która jest niższa niż 10.000 zł. Wobec
powyższego, stanowisko Sądu Apelacyjnego zawarte w zaskarżonym
postanowieniu jest trafne (art. 3986
§ 2 k.p.c.), co biorąc pod uwagę, należało orzec
jak w postanowieniu, zgodnie z art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.