Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 128/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Myszka (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania A. B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o emeryturę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 listopada 2010 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 stycznia 2010 r.,
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 20
stycznia 2010 r. oddalił apelację wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego z
dnia 26 października 2009 r., oddalającego odwołanie A. B. od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 kwietnia 2009 r. odmawiającej prawa do
2
emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych.
Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne poczynione w
sprawie przez Sąd pierwszej instancji, zgodnie z którymi A. B., ur. 15 września
1952 r., był zatrudniony w Fabryce Maszyn „A.”, wykonując w latach 1970 – 1971
pracę ślusarza – montażysty, w latach 1971 – 1973 – polerowacza, a od 4 maja
1973 r. do 23 czerwca 1973 r. - galwanizera. Następnie w czasie zatrudnienia w
Zakładach Metalowych w latach 1973 – 1980 zajmował stanowiska: galwanizera (w
latach 1973 – 1980), ślusarza (w latach 1981 – 1982), dozorcy (w latach 1982 –
1984), galwanizera (w latach 1986 – 1987) i ślusarza – wiertacza (od 8 września
1987 r. do 1 października 1987 r.).
Sąd Apelacyjny zaakceptował także ocenę, iż ubezpieczony wykonywał
pracę w warunkach szczególnych przez 12 lat i 6 miesięcy, będąc zatrudnionym na
stanowiskach polerowacza i galwanizera, które to prace zostały wymienione w
wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7
lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze
zm.; dalej jako: rozporządzenie), dział III (prace różne w hutnictwie i przemyśle
metalowym), pkt 76 (prace w hartowniach i wytrawialniach, praca ocynkowaczy,
ocynowaczy, kadmowaczy oraz galwanizerów – cynkiem, miedzią, chromem,
kadmem i niklem). Według Sądu drugiej instancji, nie można uznać, że stanowiska
polerowacza czy galwanizera zajmowane przez wnioskodawcę odpowiadają tym,
które zostały wymienione w wykazie B stanowiącym załącznik do rozporządzenia.
W dziale IV tego załącznika wyszczególniono bowiem prace wykonywane
bezpośrednio przy przetwórstwie azbestu, prace wykonywane bezpośrednio przy
produkcji ołowiu i kadmu oraz przetwórstwie tych metali, a także prace
wykonywane bezpośrednio przy produkcji wyrobów krzemionkowych w
szczegółowo wymienionych zakładach pracy, a tego rodzaju pracami ubezpieczony
w czasie swojego zatrudnienia się nie zajmował.
Mając to na uwadze, Sąd odwoławczy za trafne uznał stanowisko Sądu
Okręgowego, że ubezpieczony nie spełnił warunków uprawniających do emerytury
w obniżonym wieku po myśli art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U.
3
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.; dalej jako: ustawa emerytalna), bo choć przed
dniem 1 stycznia 1999 r. osiągnął wymagany okres składkowy i nieskładkowy
(łącznie 26 lat, 1 miesiąc i 1 dzień), to okres pracy w warunkach szczególnych na
stanowiskach wymienionych w wykazie A stanowiącym załącznik do
rozporządzenia wykazany przez niego przed dniem 1 stycznia 1999 r. wynosi
jedynie 12 lat i 6 miesięcy zamiast wymaganych 15 lat, a nadto nie ukończył
jeszcze 60 lat życia. Nie ma także podstaw do przyjęcia, że spełnił warunki
uprawniające do emerytury przewidziane dla osób wykonujących prace w
warunkach szczególnych wymienione w wykazie B stanowiącym załącznik do
rozporządzenia, bowiem choć łącznie okres pracy w warunkach szczególnych
przekroczył 10 lat, a ubezpieczony osiągnął wiek 55 lat, to stanowiska, które
zajmował przed 1 stycznia 1999 r., nie odpowiadają tym, które wyszczególnione są
w tym załączniku do rozporządzenia.
Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego wywiódł ubezpieczony,
opierając ją na naruszeniu prawa materialnego, tj. § 4 ust. 1 i § 8 ust. 1
rozporządzenia, a także na naruszeniu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. i
wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz orzeczenie co do istoty sprawy
przez ustalenie, że A. B. nabył prawo do emerytury, ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku oraz uchylenie wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie
sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu skargi podniesiono w szczególności, że praca galwanizera
kadmem – kadmowacza jest wymieniona w wykazie A załącznika do
rozporządzenia (poz. 76 w rozdziale Prace różne w hutnictwie i przemyśle
metalowym). Zgodnie z § 4 rozporządzenia, wykonywanie takiej pracy uprawnia do
emerytury, jeżeli pracownik (mężczyzna) osiągnął wiek 60 lat oraz legitymuje się
wymaganym okresem zatrudnienia, w tym co najmniej piętnastoletnim okresem
pracy w szczególnym charakterze. Skarżący tych warunków istotnie nie spełnił, ale
pracę galwanizera kadmem, którą wykonywał, można zakwalifikować jako
spełniającą kryteria z wykazu B stanowiącego załącznik do rozporządzenia, a w
takiej sytuacji nabycie uprawnień emerytalnych uwarunkowane jest osiągnięciem
wieku 55 lat, przy wykazaniu dziesięcioletniego okresu pracy w warunkach
szczególnych, które to warunki skarżący spełnia. W ocenie autora skargi, biorąc
4
pod uwagę charakter pracy wykonywanej przez galwanizera kadmem, tj. stały
fizyczny i bezpośredni kontakt z kadmem, nie można tej pracy nie zakwalifikować
jako pracy bezpośrednio przy przetwórstwie kadmu, zwłaszcza że galwanizowanie
danym metalem jest bez wątpienia przetwórstwem tego metalu. Prace wykonywane
bezpośrednio przy produkcji i przetwórstwie kadmu są zaś wymienione w wykazie
B (dział IV, poz. 2), co uprawnia do stwierdzenia, że skarżący spełnił warunki do
nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Konstruując skargę kasacyjną i nadając jej charakter nadzwyczajnego
środka zaskarżenia, ustawodawca dokonał istotnych zmian w stosunku do kasacji,
wprawdzie specjalnego, ale jednak zwyczajnego środka odwoławczego,
przysługującego w toku instancji od orzeczeń nieprawomocnych. Jedną z takich
zmian jest wyraźne ograniczenie podstaw, gdyż jakkolwiek - zgodnie z art. 3983
§ 1
k.p.c. - skarga kasacyjna może być oparta na podstawie naruszenia prawa
materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na
podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie mogło mieć
istotny wpływ na wynik sprawy, to jednak podstawy te zostały w sposób doniosły
zreformowane. W stosunku do wszystkich podmiotów wnoszących skargę,
wyłączono możliwość oparcia jej na zarzutach dotyczących ustalenia faktów lub
oceny dowodów (art. 3983
§ 3 k.p.c.). W ten sposób doszło do ścisłego
zharmonizowania podstaw kasacyjnych z charakterem postępowania kasacyjnego i
zakresem rozpoznania skargi, oznaczonym w art. 39813
§ 2 k.p.c. Treść i
kompozycja art. 3983
k.p.c. wskazują więc, że jakkolwiek generalnie dopuszczalne
jest oparcie skargi kasacyjnej na podstawie naruszenia przepisów postępowania, to
jednak z wyłączeniem zarzutów dotyczących ustalenia faktów lub oceny dowodów,
choćby naruszenie odnośnych przepisów mogło mieć istotny wpływ na wynik
sprawy. Inaczej mówiąc, niedopuszczalne jest oparcie skargi kasacyjnej na
podstawie, którą wypełniają takie właśnie zarzuty. Przepis art. 3983
§ 3 k.p.c.
wprawdzie nie wskazuje expressis verbis konkretnych przepisów, których
naruszenie, w związku z ustalaniem faktów i przeprowadzaniem oceny dowodów,
nie może być przedmiotem zarzutów wypełniających drugą podstawę kasacyjną,
5
nie ulega jednak wątpliwości, że obejmuje on art. 233 k.p.c., bowiem właśnie ten
przepis określa kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów. Zarzut naruszenia
art. 233 § 1 k.p.c. nie może być tym samym rozpatrywany przez Sąd Najwyższy.
Pozostałe zarzuty są natomiast nieuzasadnione.
Stosownie do treści art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym
urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku
przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli
okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w
wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i
nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, pod warunkiem nieprzystąpienia do
otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków
zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za
pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku
pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Przepisami
dotychczasowymi, na które powołuje się art. 184 ust.1 ustawy emerytalnej, są
przepisy rozporządzenia. Zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia, pracownik który
wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w dziale IV wykazu B,
nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1) osiągnął
wiek emerytalny wynoszący: 50 lat dla kobiet i 55 lat dla mężczyzn, 2) ma
wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 10 lat wykonywał prace
wymienione w dziale IV wykazu B. Dział IV wykazu B przewiduje, że pracami w
szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku
emerytalnego, są między innymi prace wykonywane bezpośrednio przy produkcji i
przetwórstwie kadmu (poz. 2). W rozpoznawanej sprawie ustalenia i oceny
wymagało zatem, czy wnioskodawca wykonywał co najmniej przez 10 lat prace
wymienione w dziale IV wykazu B, w szczególności, czy praca na stanowisku
galwanizera może być uznana za pracę wykonywaną bezpośrednio przy
przetwórstwie kadmu. W tej kwestii Sąd Najwyższy podziela pogląd wyrażony w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że określenie „bezpośrednio przy
przetwórstwie kadmu” nie obejmuje pracy polegającej na galwanizowaniu kadmem.
Takie rozumienie rozważanego zwrotu wynika z jego wykładni językowej, skoro
6
galwanizowanie oznacza powlekanie, a przetwórstwo to w istocie obróbka metali,
czyli ogół procesów technologicznych mających na celu zmianę wszelkich ich
właściwości fizycznych oraz chemicznych. Inaczej, słowa galwanizowanie i
przetwórstwo nie są synonimami. Taka wykładnia znajduje także pełne wsparcie w
przepisach rozporządzenia, ponieważ prace galwanizerów kadmem wymienione są
tylko w wykazie A. W świetle powyższych uwag nie ulega wątpliwości, że praca
polegająca na galwanizowaniu kadmem nie mieści się w określeniu „prace
bezpośrednio przy przetwórstwie kadmu", nie jest więc pracą wymienioną w
wykazie B, stanowiącym załącznik do rozporządzenia.
Z uwagi na to, że skarżący nigdy nie wykonywał pracy bezpośrednio przy
przetwórstwie kadmu, tylko uzupełniająco wskazać należy, że z faktu, iż zarówno w
wykazie A, jak i w wykazie B wymienione są takie same rodzaje prac nie wynika, iż
w istocie chodzi o takie same stanowiska pracy u tych samych pracodawców.
Prawodawca niewątpliwie bowiem rozróżnił przesłanki uprawniające do nabycia
emerytury w wieku obniżonym, kierując się stopniem uciążliwości i szkodliwości
prac w szczególnych warunkach i wprowadzając odmienne warunki uprawniające
do nabycia emerytury w wieku obniżonym w zależności od tego, czy praca
wykonywana w szczególnych warunkach mieściła się w wykazie A, czy też w
wykazie B stanowiących załączniki do rozporządzenia. Z tej przyczyny z faktu, że
prace przy produkcji i przetwórstwie kadmu zostały wymienione zarówno w wykazie
A (dział III, poz. 5), jaki i w wykazie B (dział IV, poz. 2) nie wynika, że każda tego
rodzaju praca może być zakwalifikowana zamiennie jako praca wymieniona w
wykazie A lub B. Wykaz B dotyczy bowiem tylko takich prac, które nie są
wymienione w wykazie A. W tym konkretnym przypadku różnice wynikają już z
treści przepisów. Na podstawie wykazu B pracą w szczególnych warunkach może
być bowiem praca wykonywana jedynie bezpośrednio przy produkcji i
przetwórstwie kadmu, warunek której to bezpośredniości nie został zamieszczony
w wykazie A. Ponadto, z uwagi na to, że w wykazach A i B stanowiących załączniki
do rozporządzenia rodzaje prac określane są często bardzo ogólnie, pomocną
funkcję w zakresie odróżnienia prac wykonywanych w obu tych wykazach mogą
pełnić przepisy resortowe. Choć bowiem przepisy § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia
zobowiązujące ministrów, kierowników urzędów centralnych i centralne związki
7
spółdzielcze do ustalenia wykazów stanowisk pracy w podległych im zakładach nie
dotyczą materii regulowanej art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej, lecz stanowią
dyrektywę dla organów zwierzchnich lub nadzorujących zakłady pracy do
prowadzenia wykazów stanowisk pracy wymienionych w załączniku do
rozporządzenia (por. uchwałę składu siedmiu sędziów z dnia 13 lutego 2002 r., III
ZP 30/01, OSNAPiUS 2002 nr 10, poz. 243), wobec czego zarządzenia resortowe
nie mogą być samodzielną podstawą prawną indywidualnych decyzji, to jednak taki
akt prawny, mający swoje umocowanie w ustawie i rozporządzeniu Rady Ministrów,
a ponadto nieodnoszący się do praw podmiotowych obywateli, który jest w istocie
jedynie wykazem prac wykonywanych w szczególnych warunkach, nadal
obowiązuje. Określone w nim skutki prawne wykonywania takich prac nie są
bowiem wskazywane przez to zarządzenie, lecz stanowi o nich ustawa i utrzymane
jej przepisami w mocy rozporządzenie Rady Ministrów (por. np. wyroki Sądu
Najwyższego: z dnia 21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03, OSNP 2004 nr 22, poz. 392
oraz z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 306).
Wykazy resortowe mają zatem charakter informacyjny, techniczno-porządkujący,
uściślający. Taki wykaz resortowy ułatwia identyfikację określonego stanowiska
pracy jako stanowiska pracy w szczególnych warunkach - w szczególności, jeśli w
wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia nie wymienia się konkretnych
stanowisk, lecz operuje się pojęciem ogólnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 25 lutego 2010 r., II UK 218/09, LEX nr 590247). Trafnie zatem Sąd
Apelacyjny przyjął za Sądem Okręgowym, iż pracami bezpośrednio przy produkcji i
przetwórstwie ołowiu i kadmu wymienionymi w wykazie B są tylko te, które określa
zarządzenie Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Metalowego z dnia 30 marca 1985
r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy hutnictwa i
przemysłu metalowego, wymieniając zakłady pracy, w których prace wykonywane
bezpośrednio przy produkcji i przetwórstwie ołowiu i kadmu są pracami z wykazu B,
co ma swoje uzasadnienie w szczególnej szkodliwości dla zdrowia warunków
panujących przy pracach tego rodzaju właśnie w tych podmiotach. Nie jest zaś
sporne, że pracodawcy, na rzecz których świadczył pracę ubezpieczony, nie zostali
wymienieni w katalogu podmiotów, na rzecz których wykonywana praca podlegała
8
zaliczeniu do wykazu B prac wykonywanych w szczególnych warunkach, pomijając
nawet to, że nigdy nie pracował bezpośrednio przy przetwórstwie kadmu.
Z tych przyczyn brak było podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej,
wobec czego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 39814
k.p.c.).