Sygn. akt IV CNP 73/10
POSTANOWIENIE
Dnia 22 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie ze skargi dłużnika M. T.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Rejonowego w B. z dnia 14 maja 2007 r., sygn. akt II Co (…)
w sprawie z wniosku wierzycieli: Banku (…) Spółki Akcyjnej II Oddziału w B.,
Okręgowego Przedsiębiorstwa Przemysłu Mięsnego w B., Banku Z.(…) SA w P., Banku
P.(…) SA w B., Banku S.(…) SA w W. Oddziału w B. z siedzibą w W., Regionalnego
Centrum Szkoleniowego Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.
przy uczestnictwie dłużników: M. T., B. T., J. K., H. K., M. S., M. S. oraz
Przedsiębiorstwa Wielobranżowego R.(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w
B.
z udziałem nabywców J. J. i Z. J.
o egzekucję świadczeń pieniężnych,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 listopada 2010 r.,
odrzuca skargę, nie obciąża skarżącego obowiązkiem zwrotu kosztów
postępowania wywołanego jej wniesieniem.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 14 maja 2007 r. Sąd Rejonowy w B. dokonał w
postępowaniu egzekucyjnym przybicia działek należących do dłużników.
2
Od wyżej wskazanego postanowienia dłużnik M. T. wniósł w dniu 19 czerwca
2009 r. skargę o stwierdzenie jego niezgodności z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z dniem 25 września 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 22 lipca 2010 r.
o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz
ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2010 r. Nr 155, poz. 1037), którą
znowelizowano m. in. instytucję skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, ograniczając jej zakres przedmiotowy. Nowelizacją dodano
do art. 7674
k.p.c. § 3, zgodnie z którym w sprawach egzekucyjnych skarga o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie przysługuje.
Dłużnik wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia w poprzednio obowiązującym stanie prawnym. Wspomniana nowelizacja nie
zawiera jednak przepisów intertemporalnych regulujących w sposób szczególny
stosowanie poprzednio obowiązujących przepisów do skarg wniesionych w okresie
obowiązywania tych przepisów. W związku z tym skoro nowelizacja nie zawiera
przepisów przejściowych (ani nie jest nimi objęta), to do wprowadzonych przez nią
zmian w przepisach proceduralnych należy stosować ogólną zasadę, wedle której nowe
przepisy stosuje się od chwili ich wejścia w życie także do zaskarżania orzeczeń
wydanych wcześniej oraz do wszczętych już postępowań (tak SN m. in. w uzasadnieniu
postanowienia z dnia 27 października 2010 r., sygn. akt IV CNP 61/10, nie publ.). Na
taką wykładnię wskazuje również uzasadnienie projektu nowelizacji, w którym
stwierdzono, że: „W związku z faktem, że uregulowania projektu zaprowadzają sytuację
korzystniejszą dla osób poszkodowanych, w projekcie nie zamieszczono przepisów
intertemporalnych. Przepisy projektowanej ustawy będą zatem miały zastosowanie
także do orzeczeń sądowych wydanych przed jej wejściem w życie” (druk nr 2525 z dnia
13 listopada 2009 r.). Prowadzi to do wniosku, że skarga dłużnika jest niedopuszczalna,
na marginesie już tylko wypada wskazać, że skarga nie spełnia także wymagań
określonych w art. 4245
pkt 3, 4 i 5 k.p.c.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.
Orzeczenie o kosztach postępowania oparte zostało na treści art. 102 k.p.c. w
zw. z art. 42412
k.p.c., art. 39821
k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., a uzasadnia je trudna
sytuacja majątkowa dłużnika oraz istotna dla losów wniesionej przez niego skargi
zmiana stanu prawnego w toku postępowania.