Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CNP 66/10
POSTANOWIENIE
Dnia 30 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wojciech Katner
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 30 listopada 2010 r.
skargi B. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 24 lipca 2008 r., sygn. akt III Ca (…)
wydanego w sprawie z wniosku E. R. i A. R.
przy uczestnictwie B. S., J. K., H. D., K. K. i S. K.
o zniesienie współwłasności,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w Ł. postanowieniem z dnia 24 lipca 2008 r. oddalił apelację
uczestnika B. S. od postanowienia Sądu Rejonowego w Z. z dnia 21 grudnia 2007 r.,
mocą którego Sąd zniósł współwłasność nieruchomości położonej w O., przy ulicy Ś.
Uczestnik B. S. wniósł o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia w postaci opisanego postanowienia Sądu Okręgowego w Ł., jako wydanego
z naruszeniem prawa materialnego, w szczególności z art. 4 pkt 3a ustawy z dnia 21
sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz z naruszeniem przepisów
postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 6, 385 i 386 § 4
k.p.c. Uczestnik postępowania wniósł o przyjęcie skargi do rozpoznania, powołując się
na poniesienie w wyniku wydania zaskarżonego postanowienia szkody „w wysokości nie
2
niższej niż 10.000 zł” oraz na brak możliwości wzruszenia zaskarżonego postanowienia
w drodze innych środków prawnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga, jako dotknięta nieusuwalnymi brakami w zakresie istotnych elementów
konstrukcyjnych wskazanych w art. 4245
§ 1 k.p.c., podlega odrzuceniu. Należy bowiem
podnieść, że każdy tego rodzaju brak stanowi samodzielną i wystarczająca podstawę do
odrzucenia skargi (por. postanowienie SN z dnia 16 lutego 2007 r., V CNP 8/07,
niepubl.).
Zgodnie z art. 4248
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy odrzuca skargę niespełniającą
wymagań określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Skarga nie spełnia wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Jednym z
nieodzownych elementów szczególnego środka procesowego, jakim jest skarga o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i
nadal nie jest możliwe. Takie ujęcie warunku skargi oznacza, że skarżącego obciąża
obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków
zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia – jest
niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku.
Należy podkreślić, iż przy omawianym warunku skargi chodzi nie tylko o skargę
kasacyjną lub skargę o wznowienie postępowania, ale także o inne środki prawne
pozwalające na zmianę lub uchylenie orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub
ograniczeniu wykonalności orzeczenia. Stosownie do art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący
musi „wykazać”, a nie tylko „wskazać”, iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w
drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe (por. postanowienie SN z
dnia 8 października 2010 r., I CNP 17/10, niepubl.). Skarżący powinien wyczerpująco i
szczegółowo wyjaśnić, dlaczego nie mógł i nadal nie może ze środków prawnych
skutecznie skorzystać (por. postanowienie SN z dnia 20 października 2010 r., IV CNP
53/10, niepubl.; z dnia 17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006, Nr 1, poz. 7; z dnia
27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, Nr 7 - 8, poz. 140). W omawianym
zakresie, skarga ogranicza się tylko do jednozdaniowego powołania treści przepisu
k.p.c., iż zachodzi brak możliwości wzruszenia zaskarżonego postanowienia w drodze
innych środków prawnych.
Wadą skargi jest także brak uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody
spowodowanej przez wydanie zaskarżonego nią orzeczenia (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.).
3
W tym zakresie uczestnik postępowania w skardze podniósł jedynie, że przez wydane
orzeczenie poniósł szkodę w wysokości nie niższej niż 10.000 złotych. Uczestnik nie był
zatem w stanie nawet precyzyjnie sformułować wysokości ewentualnej szkody.
Powołane stwierdzenie nie czyni zadość wymaganiu konstrukcyjnemu skargi i jest
niewystarczające. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego
stanowiskiem, na skarżącym spoczywa obowiązek wskazania wysokości szkody, która
powstała na skutek wydania zaskarżonego orzeczenia oraz przedstawienia
przekonującej jurydycznej argumentacji mogącej przemawiać za tym, że szkoda ta
rzeczywiście została już wyrządzona, a ponadto przedstawienia odpowiednich środków
mających twierdzenia strony w tym zakresie uwiarygodnić (por. m in. postanowienie SN
z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, Nr 7 - 8, poz. 140). W skardze
nie tylko nie wskazano pełnej wysokości szkody, która miała powstać w wyniku wydania
zaskarżonego skargą postanowienia, lecz także w żaden sposób nie
uprawdopodobniono, że szkoda ta rzeczywiście już w majątku uczestnika wystąpiła.
Skarżący nie przedstawił jakichkolwiek dowodów bądź środków uprawdopodobniających
twierdzenie, że doszło już do powstania konkretnego, wymiernego uszczerbku
majątkowego.
Skarga w niniejszej sprawie nie zawiera opisanych elementów konstrukcyjnych.
Z omówionych względów, Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. orzekł,
jak w sentencji.

II CNP 66/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia