Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 36/10
POSTANOWIENIE
Dnia 14 stycznia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Romualda Spyt
SSA Krzysztof Staryk
w sprawie z wniosku A. K.
przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi ds. Orzekania o Niepełnosprawności [….] o
ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 stycznia 2011 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Okręgowego Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 6 sierpnia 2010 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i przyznaje radcy
prawnemu J. B., od Skarbu Państwa kwotę 120 zł (sto
dwadzieścia) powiększoną o należną kwotę podatku od towarów
i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej z urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2010 r., Sąd Okręgowy odrzucił na
podstawie art. 3986
§ 2 oraz art. 3982
§ 1 k.p.c., jako przedmiotowo
niedopuszczalną, skargę kasacyjną wnioskodawcy A. K. od wyroku tego Sądu z
dnia 20 kwietnia 2010 r., którym oddalono odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego
2
Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 28 stycznia 2009 r. o ustalenie
stopnia niepełnosprawności.
Sąd uznał, że skarga kasacyjna jest niedopuszczalna, gdyż sprawa w której
wniesiono skargę kasacyjną dotyczy orzeczenia o stopniu niepełnosprawności oraz
żądania przez wnioskodawcę ustalenia stałego współdziałania opiekuna dziecka w
procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji – nie jest sprawą o prawa majątkowe,
nie jest też sprawą o przyznanie bądź wstrzymanie emerytury lub renty, ani sprawą
o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, a wobec powyższego skarga
kasacyjna w takiej sprawie nie przysługuje.
W zażaleniu na to postanowienie pełnomocnik wnioskodawcy, wskazując na
naruszenie art. 3981
§ 1 oraz 398 2
k.p.c., wniósł o jego uchylenie, zarzucając że
wskazane w uzasadnieniu postanowienia podstawy prawne warunkujące
odrzucenie skargi nie znajdują zastosowania w sprawie. Przytaczając stanowisko
doktryny, podniósł nadto, że „ograniczenia skargi kasacyjnej, przewidziane w art.
3982
§ 1 k.p.c., ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia dotyczą jedynie
spraw o prawa majątkowe, nie odnoszą się zatem do spraw mających za przedmiot
roszczenia niemajatkowe, choćby łącznie z tymi roszczeniami dochodzono także
wynikających z nich roszczeń majątkowych”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione. Stosownie do art. 3982
§ 1 k.p.c., w sprawach z
zakresu ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna przysługuje niezależnie od
wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawach o przyznanie bądź wstrzymanie
emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego.
Zgodnie z art. 476 § 3 k.p.c., przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych
rozumie się między innymi, także sprawy, w których wniesiono odwołanie od
orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o stopniu
niepełnosprawności. Należy także dodać, że stosownie do art. 6c ust. 8 ustawy z
dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 214, poz. 1407 ze zm.),
od orzeczenia wojewódzkiego zespołu przysługuje odwołanie do sądu pracy i
ubezpieczeń społecznych w terminie 30 dni od dnia doręczenia orzeczenia.
Odwołanie wnosi się za pośrednictwem wojewódzkiego zespołu, który orzeczenie
3
wydał. Jeżeli wojewódzki zespół uzna, że odwołanie zasługuje w całości na
uwzględnienie, wydaje orzeczenie, w którym uchyla lub zmienia zaskarżone
orzeczenie. Jak słusznie podnosi zażalenie sprawa dotycząca ustalenia stopnia
niepełnosprawności, będąc sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych, nie jest
sprawą o prawa majątkowe.
Zasadą jest, że skarga kasacyjna przysługuje we wszystkich sprawach, w
których sąd drugiej instancji wydał prawomocny wyrok lub postanowienie w
przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończące
postępowanie w sprawie (art. 3981
§ 1 k.p.c.). Wyjątkiem natomiast jest
niedopuszczalność skargi kasacyjnej w sprawach wymienionych w art. 3982
k.p.c.,
a więc w sprawach o prawa majątkowe (§ 1) oraz wskazanych przedmiotowo w § 2
i 3, niezależnie od ich majątkowego lub niemajątkowego charakteru. Przewidziana
w art. 3982
§ 1 k.p.c. niedopuszczalność skargi kasacyjnej w sprawach z zakresu
ubezpieczeń społecznych, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa
niż dziesięć tysięcy złotych dotyczy jedynie spraw o prawa majątkowe, z wyjątkiem
spraw o prawa majątkowe wskazane w art. 3982
§ 1 zdanie drugie k.p.c.
Ograniczenie to nie dotyczy natomiast spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych,
których przedmiotem są prawa niemajątkowe. W takich sprawach (o prawa
niemajątkowe) skarga kasacyjna jest zawsze dopuszczalna w myśl ogólnej reguły
przewidzianej w art. 3981
§ 1 k.p.c.
Z tych przyczyn, Sąd Najwyższy, uwzględniając zażalenie, postanowił jak w
sentencji (art. 3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39815
§ 1 zdanie pierwsze k.p.c.).
O kosztach orzeczono po myśli art. 98 k.p.c., uwzględniając taryfowe
wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej - § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz.1349
ze zm.).