IV CSK 485/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CSK 485/10
POSTANOWIENIE
Dnia 24 stycznia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku Włodzimierza W.
przy uczestnictwie J. M. i in. , o zniesienie współwłasności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 stycznia 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego […]
z dnia 23 grudnia 2009 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
W związku ze skargą kasacyjną wnioskodawcy W. W. od postanowienia
Sądu Okręgowego z dnia 23 grudnia 2009 r. Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
2
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek umożliwiających realizację publicznoprawnych
funkcji skargi kasacyjnej. Tylko na tych przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie o przyjęciu lub odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania. Dopuszczenie i rozpoznanie skargi kasacyjnej ustrojowo i procesowo
jest uzasadnione jedynie w tych sprawach, w których mogą być zrealizowane jej
funkcje publicznoprawne.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący oparł na
przesłance uregulowanej w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 4 k.p.c.
Analiza wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie pozwala
na stwierdzenie, że powołana w nim przesłanka została wykazana.
Powołanie się na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego
(art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.) wymaga precyzyjnego sformułowania tego zagadnienia
i wskazania argumentów prawnych, które prowadzą do rozbieżnych ocen
(zob. m.in.: postanowienie SN z dnia 10 maja 2001 r., II CZ 35/01, OSNC z 2002 r.,
nr 1, poz. 11; postanowienie SN z dnia 10 sierpnia 2006 r., sygn. akt V CSK
204/06, nie publ.; postanowienie SN z dnia 7 czerwca 2005 r., sygn. akt V CSK
3/05, nie publ.). Chodzi przy tym o zagadnienie nowe, które dotychczas nie było
przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Już z uzasadnienia wniosku
o przyjęcie skargi do rozpoznania wynika, że wykładnią art. 206 k.c. Sąd Najwyższy
zajmował się wielokrotnie, jednoznacznie wskazując, że korzystanie z rzeczy
wspólnej ponad udział stwarza podstawę do żądania rozliczenia się z uzyskanych
korzyści, jeżeli wykraczało poza granice określone w przytoczonym przepisie i było
tym samym posiadaniem nieuprawnionym. Skarżący przytoczył zresztą w skardze
te orzeczenia i przyjętą w nich wykładnię, nie wyjaśnił natomiast, dlaczego za
konieczne uważa ponowne zajęcie się tą kwestią przez Sąd Najwyższy.
Okoliczność, że istnieją wątpliwości odnośnie do tego, czy podstawą roszczenia
o zasądzenie pożytków z tytułu korzystania z rzeczy wspólnej ponad udział jest
sam art. 206 k.c. czy też ten przepis w związku z art. 224 i 225 k.c. nie stanowi
3
wystarczającej podstawy do przyjęcia skargi do rozpoznania. Trzeba zwrócić
uwagę, że wskazywane zagadnienie prawne musi mieć oparcie w ustalonym
w sprawie stanie faktycznym, bowiem poczynione ustalenia są w postępowaniu
kasacyjnym wiążące. Z ustaleń tych zaś wynika, że korzystanie z rzeczy wspólnej
ponad udział nie było korzystaniem nieuprawnionym, skoro współwłaścicieli wiązała
umowa o podział nieruchomości do korzystania. Skarżący co prawda fakt ten
kwestionuje, jednak kwestia ta, jako należąca do sfery ustaleń faktycznych,
pozostaje poza rozważaniami w postępowaniu kasacyjnym.
Powołanie się na przesłankę uregulowaną w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
wymaga wykazania niewątpliwej, widocznej na pierwszy rzut oka, bez konieczności
głębszej analizy, sprzeczności wyroku z przepisami prawa nie podlegającymi różnej
wykładni (por. m. in.: postanowienie SN z dnia 8 marca 2002 r., sygn. akt I PKN
341/01, OSNP z 2004 r., nr 6, poz. 100; postanowienie SN z dnia 10 stycznia
2003 r., sygn. akt V CZ 187/02, OSNC z 2004 r., nr 3, poz. 49). Skarżący powinien
zatem w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
zawrzeć wyodrębniony wywód prawny wskazujący w czym wyraża się
„oczywistość” naruszenia prawa (postanowienie SN z dnia 5 września 2008 r.,
sygn. akt I CZ 64/08, nie publ.; postanowienie SN z dnia 9 czerwca 2008 r., sygn.
akt II UK 37/08, nie publ.; postanowienie SN z dnia 19 grudnia 2001 r., sygn. akt
IV CZ 200/01, nie publ.). Takiego wywodu skarżący nie przedstawił.
Wobec powyższego, na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł
jak w sentencji.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 24 stycznia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku Włodzimierza W.
przy uczestnictwie J. M. i in. , o zniesienie współwłasności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 stycznia 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego […]
z dnia 23 grudnia 2009 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
W związku ze skargą kasacyjną wnioskodawcy W. W. od postanowienia
Sądu Okręgowego z dnia 23 grudnia 2009 r. Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
2
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek umożliwiających realizację publicznoprawnych
funkcji skargi kasacyjnej. Tylko na tych przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie o przyjęciu lub odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania. Dopuszczenie i rozpoznanie skargi kasacyjnej ustrojowo i procesowo
jest uzasadnione jedynie w tych sprawach, w których mogą być zrealizowane jej
funkcje publicznoprawne.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący oparł na
przesłance uregulowanej w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 4 k.p.c.
Analiza wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie pozwala
na stwierdzenie, że powołana w nim przesłanka została wykazana.
Powołanie się na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego
(art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.) wymaga precyzyjnego sformułowania tego zagadnienia
i wskazania argumentów prawnych, które prowadzą do rozbieżnych ocen
(zob. m.in.: postanowienie SN z dnia 10 maja 2001 r., II CZ 35/01, OSNC z 2002 r.,
nr 1, poz. 11; postanowienie SN z dnia 10 sierpnia 2006 r., sygn. akt V CSK
204/06, nie publ.; postanowienie SN z dnia 7 czerwca 2005 r., sygn. akt V CSK
3/05, nie publ.). Chodzi przy tym o zagadnienie nowe, które dotychczas nie było
przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Już z uzasadnienia wniosku
o przyjęcie skargi do rozpoznania wynika, że wykładnią art. 206 k.c. Sąd Najwyższy
zajmował się wielokrotnie, jednoznacznie wskazując, że korzystanie z rzeczy
wspólnej ponad udział stwarza podstawę do żądania rozliczenia się z uzyskanych
korzyści, jeżeli wykraczało poza granice określone w przytoczonym przepisie i było
tym samym posiadaniem nieuprawnionym. Skarżący przytoczył zresztą w skardze
te orzeczenia i przyjętą w nich wykładnię, nie wyjaśnił natomiast, dlaczego za
konieczne uważa ponowne zajęcie się tą kwestią przez Sąd Najwyższy.
Okoliczność, że istnieją wątpliwości odnośnie do tego, czy podstawą roszczenia
o zasądzenie pożytków z tytułu korzystania z rzeczy wspólnej ponad udział jest
sam art. 206 k.c. czy też ten przepis w związku z art. 224 i 225 k.c. nie stanowi
3
wystarczającej podstawy do przyjęcia skargi do rozpoznania. Trzeba zwrócić
uwagę, że wskazywane zagadnienie prawne musi mieć oparcie w ustalonym
w sprawie stanie faktycznym, bowiem poczynione ustalenia są w postępowaniu
kasacyjnym wiążące. Z ustaleń tych zaś wynika, że korzystanie z rzeczy wspólnej
ponad udział nie było korzystaniem nieuprawnionym, skoro współwłaścicieli wiązała
umowa o podział nieruchomości do korzystania. Skarżący co prawda fakt ten
kwestionuje, jednak kwestia ta, jako należąca do sfery ustaleń faktycznych,
pozostaje poza rozważaniami w postępowaniu kasacyjnym.
Powołanie się na przesłankę uregulowaną w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
wymaga wykazania niewątpliwej, widocznej na pierwszy rzut oka, bez konieczności
głębszej analizy, sprzeczności wyroku z przepisami prawa nie podlegającymi różnej
wykładni (por. m. in.: postanowienie SN z dnia 8 marca 2002 r., sygn. akt I PKN
341/01, OSNP z 2004 r., nr 6, poz. 100; postanowienie SN z dnia 10 stycznia
2003 r., sygn. akt V CZ 187/02, OSNC z 2004 r., nr 3, poz. 49). Skarżący powinien
zatem w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
zawrzeć wyodrębniony wywód prawny wskazujący w czym wyraża się
„oczywistość” naruszenia prawa (postanowienie SN z dnia 5 września 2008 r.,
sygn. akt I CZ 64/08, nie publ.; postanowienie SN z dnia 9 czerwca 2008 r., sygn.
akt II UK 37/08, nie publ.; postanowienie SN z dnia 19 grudnia 2001 r., sygn. akt
IV CZ 200/01, nie publ.). Takiego wywodu skarżący nie przedstawił.
Wobec powyższego, na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł
jak w sentencji.
jz